[31] Jak się nazywam? ~ SadisticWriter

Marne te moje teksty ostatnio, a w takich chwilach zdechłości dobrze pisze się pseudo poetycki shit bez głębszej fabuły. Taki skrawek dosłownie z pogranicza, bo lubię psychologiczne nawiązania. Miało być chaotycznie, więc jest chaotycznie.

***

Ja, najczystszy chaos zaplątany w ułamek życia. Znam swoje imię, ale czasami zapominam, jak się nazywam. Wydaje mi się, że jest nas kilka. W bagażu trzymamy zestaw skrajnych osobowości, które ubieramy jak garnitur na specjalną okazję. Raz, dwa, trzy, kim dzisiaj będziesz? Wylosujesz otwartość, radość i bycie charyzmatycznym? Czy może skrytość, chłodność i wrogość? Raz, dwa, trzy, dzisiaj będziesz nienawidzić czy kochać? Odrzucać czy przyciągać? Oto nierozwikłana zagadka codzienności.

Kim tak naprawdę jestem? Czuję się jak wirujące w przestrzeni, niezintegrowane cząstki chaosu Wszechświata. Ktoś dodał do mego stworzenia zbyt dużo swawolnych elementów, zbyt dużo szczypt wszystkiego, by utworzyć konkretny obraz określany jako „Ja”. Nie jestem spójnością wrażeń i zmysłów, tylko barwną plamą okazyjnie przeplatającą się z czernią i bielą. Czuję się, jakbym bezustannie biegła po krętej, wyboistej ścieżce, w której sceneria zmienia się z prędkością wyznaczaną przez mrugnięcie oka. Czasami krzyczę, czasami płaczę, czasami wyrządzam krzywdę sobie i innym. Czekam na moment, aż wybuchnę jak supernowa, zostawiając po sobie majestatyczną mgławicę. Będę wtedy jak słońce po burzy, jak spokojne wody po sztormie, nicość po całości. Przestanę istnieć, przejdę w stan spoczynku, odetchnę z góry lub z dołu, płonąc lub płynąc po nieskończoności. 

Czasami marzę o tym, by położyć się na ciepłym piasku i spojrzeć trzeźwo w błękit nieba, gdzie cyfry mojego przeznaczenia oznaczą ścieżkę do jasnego końca. Wiem, że gdzieś za nim kryje się mrok, i gdy tylko opuszczę gardę, może bez końca pochłonąć to kruche istnienie. W ryzach trzymają mnie niepokój i strach. Każą mi być czujną, ostrożną, skupioną, nadwrażliwą jednostką społeczną. Wysysają moją energię przez żylastą słomkę, jak wampir, który poza swoją fizycznością istnieje tylko w mojej mentalności. 

Chciałabym zabić wszystko to, co we mnie siedzi, jak bezwzględny kat żądający sprawiedliwości wśród ludu. W myślach układam scenę przedstawiającą jednoosobową egzekucję – słyszę swój głos odczytujący z metrowego pergaminu skazanych na nicość. Złość, radość, smutek, gniew, niepokój i wszystkie inne uczucia wprowadzające ożywienie lub ochłodzenie ludzkiego systemu sterowania. Wszystkie po kolei odcinam od karku zaostrzoną szablą, aż mięśnie i skóra, i krew, i żyły, i tętnice skwierczą, w obawie, że spotka je to samo. Na koniec kat zostawia tylko pustkę, bo bez niej byłaby już tylko śmierć. A czy pragnę śmierci? Dobrze wiem, że kiedyś i tak mnie znajdzie, bo żadna potęga nie jest w stanie ukryć przerażonego końcem istnienia. Będę cierpliwie na nią czekać, jak kat, który całe życie zabijając, pragnie dostąpić zaszczytu zetknięcia się z kosą żniwiarza. I wtedy zakrzyknę, bo chaos uczuć powróci we władanie chwili: Au revoir, pogranicze! Z całości w nicość! Z uczuć w pustkę, a z pustki w nieskończoność! Koniec, koniec, koniec! 

…A kiedyś znów początek.