[30] Niedoceniony przeciwnik ~ Kaja Wika

Niedoceniony przeciwnik

            Ułożyła się na mokrej trawie. Gęsia skórka na jej gołym ramieniu wzmacniała uczucie chłodu. Gruba skórzana kurtka leżała tuż obok, gwarantując ciepło małej istocie. Wybawicielka leżałą bez ruchu, obejmując ramiemiem owienięte dziecko.

Weszła w ten las, aby odszukać potwora. Gwarantowano za jego głowę tysiąc złotych monet. Była to propozycja nie do odrzucenia, a ona nie miała nic do stracenia. Wyszła z domu jak każdego poranka, uzbrojona po zęby i ze swoim wiernym przyjacielem lisem szarym. Była z nich nietypowa para, choć ona nie widziała w tym nic dziwnego, poza tym nie obchodziły jej konwenanse czy ludzkie powierzchowne oceny.

Zwykle prosiła o pomoc w tak trudnych przypadkach, ale tym razem była zdesperowana i potrzebowała całej sumy należnej za pokonanie Żótkogrzbieta Jadowitego. Miała gotowy plan. Nie spodziewała się, że sprawy potoczą się z zupełnie innym kierunku.

Na ogłoszeniu napisano, że jama potwora znajduje się na wschód od wioski i że wejście może być zasypane liśćmi. Jesień rozpoczęła się już na dobre, więc różnokolorowe listowie spadało na ziemię, tworząc przepiękne dywany, ale i ukryte pułapki, jak ta znaleziona przez mieszkańców Grosenberga. W gospodzie słyszała rozmowy miejscowych, o tym, jak wnuk gospodarza spacerując w lesie, wpadł do jednej z takich jam, na szczęście nic mu się nie stało. Drwal mieszkający na obrzeżach wsi, nie miał tyle szczęścia. Trafił na Żółtogrzbieta chowającego się w jednej z podziemnych jaskiń. Ukąszony wielokrotnie, nie był w stanie nawet wydostać się z opresji. Znaleziono go następnego dnia z wypalonymi oczami i martwego.

Gdy stanęła przed wejściem do jaskini, w rękach trzymała krótkie sztylety z waleriańskiego srebra. Dała znak przyjacielowi, aby ten pozostał na powierzchni, a sama wślizgnęła się do jamy. Tak jak podejrzewała wejście było wąskie, ale wnętrze groty sporych rozmiarów. W środku, na podłodze leżały szczątki zwierząt. W najdalszym krańcu jaskini migotały żółte plamki. Dziewczyna wyjęła woreczek pełen siarki i rozsypała zawartość na dłoni. Podbiegłą do potwora i rzuciła proszek prosto w niebieskie, świecące oczy. Stworzenie powstało, zaczęło się szamotać i piszczeć. Siarka podziałał tak, jak Irmina miała to w zamyśle. Oślepiony Żółtogrzbiet zaczął pluć jadem dookoła chybiając co chwile, w robiącą uniki zleceniobiorczyni. Przeskakując z miejsca na miejsce, była coraz bliżej stworzenia. Wyprowadzające ostateczny atak, uniosła oba sztylety. W tym momencie jadowita bestia wystrzeliła ciecz z plamek na grzbiecie. Trafiła Irminę w oczy. Ta szybko przeturlała się do tylu i otarła twarz. Substancja nie wniknęła jeszcze głęboko w tkankę, więc wzrok dziewczyny został lekko uszkodzony, ale nadal widziała jak przez mgłę.

Jedyne co mogła zrobić, to wycofać się z powrotem do wejścia. Nie odwracała się za siebie. Gdy dotarła do otworu usłyszała głosy młodych ludzi oraz ciężkie łapy kroczące powoli tuż za nią.

– Nikt się nie może dowiedzieć o tym dziecku. Nie mamy innego wyjścia – tłumaczył mężczyzna.

– Wybacz mi syneczku – łkała młoda dziewczyna.

Zanim Irmina zdążyła się odezwać, przez wejście do jamy wleciało niemowlę. Złapała je w ostatnim momencie.

– Zaczekajcie! – krzyknęła.

– Na koń, natychmiast – usłyszała tylko w odpowiedzi.

Wyczołgała się ze środka trzymając dziecko pod ręką. Chłopczyk miał na sobie cienką i poszarpaną koszulę. Po oddaleniu się od niebespieczeństwa padła na dywan z liści. Zdjęła kurtkę i owinęła nią niemowlę. Dziecko nie płakało, mimo zaistniałej sytuacji. Mgła przez jej oczami gęstniała, aż Irmina widział już tylko biel.