[30] Fear: The Thrill Of The Kill ~ Miachar

            Na grupach pisarskich jedna z postaci tego tekstu do tej pory się nie pojawiła, ale zrobiła to w pierwszym tekście o Strachu, jaki w ogóle napisałam. Jeśli ktoś chce wiedzieć, skąd się wzięła, to zapraszam tutaj ---> https://wszystkie-miniatury-cleo.blogspot.com/2016/05/jam-jest-strach.html .

            Przez mur mojej świadomości przebijał się dźwięk. Coś jak szeleszczące na wietrze liście pragnące przekazać jakieś pilne wieści. Mógł to także być czyjś głos, świergocący blisko mojego ucha, jakby w ten sposób chciał mnie obudzić, nakazać powstać z łóżka i zacząć – być może spóźniony – dzień. Dźwięk ten brzmiał i brzmiał niczym niedająca się wyłączyć piosenka i z jakiegoś powodu przypomniał mi dom.
            Nakazałam sobie przebudzić się i otworzyć oczy. Kiedy to zostało wykonane, zmieniłam pozycję na półsiad, opierając się o wezgłowie łóżka, i ziewnęłam potężnie. To nie przerwało dźwięku, mogłam go zlokalizować i sprawdzić, od kogo pochodzi.
            Salvia, półmetrowa skrzatka, służka Maga, wycierała kurze w moim pokoju, nucąc jakąś przyśpiewkę. Nie zauważyła, że się przebudziłam i przypatruję jej poczynaniom, śpiewała delikatnym głosikiem, a wszelkie niepotrzebne pyłki spotykała właśnie śmierć.
            – Poszła upolować potwora, a wróciła z synem – głosiła przyśpiewka. – Ludzie ich nie chcieli, dom im puścili z dymem. – Komoda przetarta, pora brać się za ramę lustra na toaletce. – Płakała żałośnie z synem głodnym. – Szmatka została uniesiona w górze w geście, który raczej nie należał do zwycięzcy. – Chłopięciem małym, życia niegodnym!
            Nie znałam tej piosenki i dobrze, nie chciałam bowiem nucić czegoś tak smutnego. Utwory muzyczne powinny mieć – moim zdaniem – tekst zagrzewający do walki i chwalący sukcesy, mogły to być też legendy, ale nie prawiące o stracie i bólu. Przez nie człowiek jedynie tracił humor.
            Salvia spojrzała w taflę lustra i dostrzegła mnie. Pisnęła, a szmatka wypadła z jej małej dłoni.
            – Moe!
            – Dzień dobry, Salvio. Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. Dlaczego tu sprzątasz?
            Kiedy zawitałam do tego domu w środku lasu po zostaniu Strażnikiem, ustaliłyśmy, że mój pokój to będzie moja sprawa, dbanie o porządek w nim będzie spoczywał na mnie, nie na kimś innym. Dlatego tak zdziwiła mnie obecność skrzatki.
            – Dzień dobry. – Skłoniła mi się lekko. – A bo nie mam na razie co robić – wyznała szczerze. – Panienka to ma swoje zadania: opieka nad tą dwójką przybyłych – strasznie z nich śpiochy swoją drogą – i ochrona naszego Pana, ale ja nie mogę nic robić, kiedy w domu jest tyle osób, bo na pewno będę komuś przeszkadzać. To frustrujące!
            Skrzatka wyglądała uroczo, kiedy denerwowała się w ten sposób i zakładała przed sobą wątłe ramiona, ale zdołałam już wywiedzieć się, że tkwi w niej – jak i w Morninie, drugim małym pomagierze Feara – dreszczyk zabójstwa, który zazwyczaj objawiał się chwilę przed zmrokiem i kierowany był w drobne żyjątka, które kręciły się nieostrożnie w ogrodzie za domem. To nakazało mi mieć się na baczność – w każdej, nawet najbardziej słodkiej, istocie tkwi namiastka mordercy i nigdy nie wiadomo, kiedy dojdzie ona do głosu.
            Uśmiechnęłam się i odrzuciłam od siebie miękką kołdrę. Dalsze wylegiwanie się pewnie byłoby przyjemne, ale skoro już się rozbudziłam, mogłam zacząć dzień. W końcu wypadałoby oficjalnie przedstawić sobie księżniczkę i drwala, Fear jakoś się do tego nie palił.
            – Przykro mi, że to ci doskwiera – odpowiedziałam – ale chyba uda nam się to jakoś rozwiązać.
            Duże oczy Salvii otworzyły się szerzej,  a na jej twarzyczce zagościła nadzieja.
            – Naprawdę? – Aż przyklasnęła w dłonie. – A co takiego?
            Mimo że porzuciłam bycie Wędrowcem i odcięłam się od życia w wiosce, nadal miałam swoje zwyczaje, jak na przykład picie czaju do śniadania. A sądząc po zapachu, nawet jeśli posiłek był już gotowy, to napój nie. Kto jak kto, ale Salvia miała odpowiednie rączki, by go dla mnie przygotować.
            – Czaj, moja droga. Z tym, co zawsze.
            Szmaragdowe oczy skrzatki pojaśniały.
            – O rany, zapomniałam! Już pędzę! – Zeskoczyła zwinnie z toaletki i wybiegła z pokoju, znowu śpiewając: – Poszła upolować potwora, a wróciła z synem...
            Pokręciłam głowę i wzięłam się za siebie. Porzuciłam łóżko na dobre, rozczesałam włosy i właśnie chciałam przebrać się z koszuli nocnej w coś wygodniejszego, kiedy zjawił się gość. Pewnie nigdy nie będzie żałował tego, że widział mój tyłek w bawełnianych majtkach i gołe plecy. Zboczeniec jeden.
            – O, przepraszam, ja tylko... Pomóc ci?
            Nie odwracając się do niego, pozbyłam się koszuli i założyłam czarną bluzkę z lnu, która albo mnie zakryje, albo pozwoli na posiadanie nieczystych myśli, jakoś o to nie dbałam. Szybko ubrałam też spodnie, by po tym całym negliżu zakryć ciało przed wzrokiem stalkera.
            Kiedy się odwróciłam, nie napotkałam spojrzenia z opalu, lecz plecy Maga osłonięte szatą. Szczerze mówiąc, trochę mnie to zaskoczyło.
            – Cześć, już nie trzeba. Co tam?
            Spojrzał na mnie dopiero, gdy dotknęłam jego ręki, przystając obok. Opal tlił się nadal w tych dwóch panelach.
            – Nic nowego – odparł, a granatowe pasmo grzywki zechciało naruszyć jedno z oczu. Odsunęłam je jednym szybkim ruchem. – Zaszedłem tu, bo drzwi były otwarte, chciałem sprawdzić, czy nic się nie dzieje.
            Uśmiechnęłam się do niego.
            – Nic się nie dzieje, po prostu Salvia je tak zostawiła, wychodząc. I śpiewała jakąś przyśpiewkę.
            Wyszłam z pokoju i skierowałam się do łazienki, Mag poszedł za mną.
            – Też ją słyszałem i trochę mnie to martwi.
            – Dlaczego?
            Staliśmy przed drzwiami bardzo blisko siebie, jak dwoje spiskowców, którzy coś knują. Fear wydawał się być naprawdę zaniepokojony.
            – To samo śpiewała, kiedy znalazłem ją i Mornina wśród trupów ich pobratymców. Wydaje mi się, że ona także zawsze sobie to przypomina. To niekoniecznie dobrze wróży.
            Główną rolą Feara było wywoływanie strachu u innych, by nikt nie zaatakował krainy, którą władał, ale teraz, tego poranka, wywołał u mnie niepokój. To uczucie nie chciało mnie opuścić, a przecież nie mogłam dopuścić, by Amylee i Caspian je podzielili. W końcu coś innego było do zrobienia. 
            Ważniejszego, ale może też i niebezpiecznego. Coś, co zacznie się, kiedy odnajdzie nas ostatnia z osób, której powinnością jest bronić krainy.
            Oby tylko nadeszła na czas.