[30] Ravens: Dwieście kilometrów na godzinę pod prąd ~ Rilnen

Dawno nie było. Stęskniłam się.

– Nienawidzę takich imprez – mruknęła Rachel i przewiązała fartuszek w pasie.

– Nienawidzisz każdej imprezy – zauważyła Ingrid, patrząc prosto w obiektyw.

Wstrzymała oddech na sekundę, naciskając przycisk migawki, a kiedy zobaczyła efekt, zaklęła pod nosem. Dom Wariatów miał bardzo nieprzystosowane światło do robienia zdjęć i cała nadzieja leżała w magii photoshopa.

– Okej, może masz rację, ale… – Rachel ogarnęła bar powątpiewającym wzrokiem. – Jak byłam młodsza, Halloween bardziej mnie ekscytowało.

– Cóż, gdyby teraz zamiast cukierków dawaliby mi alkohol, zabawa byłaby przednia – stwierdziła czarnowłosa.

Odłożyła aparat na blat baru, a na jej nadgarstku, jakby w odpowiedzi na jej żart, pojawiła się żółta, fluorescencyjna, papierowa opaska.

– Żadnego alkoholu dla ciebie na tej imprezie. – Gerard pojawił się przy barze jakby znikąd.

Z niesfornych, trochę przydługawych i sterczących w każdą stronę brązowych włosów wystawała mu opaska z kocimi uszami, a jego twarz o kwadratowych rysach zdobiły czarne, domalowane wąsy. Nie miał jednak futerka. Ubrany był w czarną koszulę i spodnie od garnituru, a z tyłu do paska od spodni przyczepił ogon zrobiony z czarnych rajstop wypchanych watą.

– Kot, naprawdę? – zapytała Rachel, taksując Voighta wzrokiem, choć była pełna podziwu, bo elegancja zestawiona z puchatymi uszkami robiła wrażenie.

– Zdejmij mi to, Ger! – Ingrid siłowała się z opaską, która za nic w świecie nie chciała się rozerwać.

– To są specjalne opaski koncertowe. – Gerard uśmiechnął się triumfująco. – Nierozrywalne.

– Jak Michelle i Lucas – rzuciła Rachel, kiwając głową w stronę wejścia do baru.

Rodzeństwo spojrzało we wskazanym kierunku, oboje mając identyczną, powątpiewającą minę. Panna Carter z zadowoleniem przyglądała się dekoracjom na sali, które sama własnoręcznie przygotowała, dopóki Lucas nie złapał ją delikatnie za policzek. Obrócił jej głowę do siebie i korzystając z zaskoczenia dziewczyny, złożył na jej ustach namiętny pocałunek, po czym oddalił się w kierunku grupki kolegów z drużyny. Ingrid dałaby sobie rękę uciąć, że zrobił to specjalnie, zauważając na sobie ich spojrzenia.

I keep a close watch on this heart of mine

Michelle dopiero po kilku sekundach wróciła do rzeczywistości, a na jej ustach rozciągał się uśmiech rozanielenia. Drogę od drzwi do baru przemierzyła w podskokach, gubiąc przy tym piórko z czarnych skrzydeł, jakie niosła na plecach.

– No, siema – Rachel zmierzyła przyjaciółkę tym samym, powątpiewającym spojrzeniem, co wcześniej Gerarda. – Nie boisz się, że ci wyskoczą? – Zmarszczyła brwi patrząc, jak Michelle poprawia sukienkę na mocno wydekoltowanych biuście.

– Wszystko mam pod kontrolą. A ty, za kogo się przebrałaś?

– Za kelnerkę.

– Też racja. – Carter przekrzywiła głowę w bok.

Bardzo chciała, żeby każdy z jej przyjaciół miał jak najwięcej zabawy z imprezy. Jako główna cheerleaderka, panna Carter była odpowiedzialna za organizację imprezy halloweenowej dla całego liceum Black Hearts. Nie było to jakieś odgórne zarządzenie dyrekcji, po prostu Michelle chciała zrobić coś dobrego dla świata, a dzień, w którym każdy mógł choć przez chwilę przybrać postać kogoś, kim nie jest na co dzień, wydawał się doskonałą okazją na imprezę.

 Zaangażowała każdą znaną jej i chętną do pomocy osobę. Zaczynając od drużyny koszykarskiej, na czele z Lucasem i Nickiem, których zagoniła do dekorowania Domu Wariatów całkiem dobrze dobranymi i wprowadzającymi w klimat Halloween pierdołami, od sztucznych pajęczyn, przez pomarańczowe i czerwone liście, po wydrążone w środku świecące dynie. Według dziewczyny, chłopcy zgłosili się dobrowolnie, w praktyce wyglądało to tak, że Carter po prostu pewnego dnia wpadła na trening i oznajmiła, że mają pomóc jej w przygotowaniach. Nikt nie ośmielił się jej sprzeciwić.

– Więc, już się pogodziliście? – zapytała zdawkowo Ingrid, majstrując przy aparacie. – Ty i Lucas…?

– Taak… – Policzki Michelle natychmiast zrobiły się tak czerwone, że nie zasłonił ich nawet jej trupioblady makijaż. – Wszystko sobie wyjaśniliśmy.

– Zapewne tylne siedzenia jego samochodu są bardzo… pomocne w rozwiązywaniu konfliktów.

– A żebyś wiedziała. – Michelle westchnęła.

Choć miała ochotę jeszcze bardziej dogryźć Ingrid za te komentarze, to jednak postanowiła trzymać język za zębami. Skoro zwerbowała rodzeństwo Voightów do imprezowego wolontariatu, nie mogła być złą jędzą. Ingrid została naczelnym fotografem choć w koordynacji przeszkadzały jej trochę dredy ze stroju Jacka Sparrowa, a zaopatrzony we fluorescencyjne opaski Gerard miał stać na bramce i oznaczać wszystkich nieletnich, by zapobiec sprzedaży alkoholu osobom nieodpowiednim.

– Jestem wam naprawdę wdzięczna za pomoc. – Carter uśmiechnęła się szczerze.

– Podziękuj mi jeszcze raz, a dostaniesz w pysk. – Ingrid puściła oczko w stronę przyjaciółki i odeszła, uwieczniając na zdjęciach jeszcze nie zapełniony parkiet.

– Zostając przy temacie pomocy… – zagaił Gerard, zręcznie owijając opaskę wokół nadgarstka Michelle. – Nie ma za co.

– Hej! Dlaczego ja też?! Ja tu jestem organizatorem!

– Niepełnoletnim organizatorem, dla którego dzisiaj nie ma alkoholu. Nie na mojej warcie.

Michelle nadymała policzki i założyła ręce na piersi. Próbowała jeszcze proszącym wzrokiem przekonać Gerarda do zmiany zdania, ale tym razem to nie zadziałało.

– Nie, Michelle! Wiem, że przyjechałaś tutaj samochodem.

– Samochód można zostawić i wrócić pieszo.

– Czy wspominałem już, że jesteś niepełnoletnia?

– Jaką miałeś średnią imprezową w liceum?

– Sześć i pół piwa, ale nie o tym jest dyskusja.

– Czy Iggy wie, że zajebałeś jej ulubione rajstopy i przyczepiłeś sobie do tyłka?

– Ile razy w trakcie konwersacji potrafisz zmienić temat?

– Nie zmieniam tematu, tylko wybieram swoją linię obrony.

– Myślałem, że chcesz zostać lekarzem, nie prawnikiem.

– Możesz otworzyć te pierdolone drzwi, zanim całe liceum wyważy je z zawiasów?

Spostrzeżenia Michelle nie były błędne. Od początku tej irracjonalnej wymiany zdań można było usłyszeć rytmiczne walenie w podwójne wrota Domu Wariatów. Kiedy tylko je otworzyli, tłum licealistów podniósł radosny okrzyk. Ale nie wsypali się lawiną, jak spodziewała się Carter. Może jednak nie byli bandą rozbrykanych do reszty małpiszonów, za jakich ich uważała. Przecież każdy spuszczony ze smyczy nastolatek myśli, że świat należy do niego. Może go zdobyć poprzez pstryknięcie palcami, nie licząc się z konsekwencjami.

I keep my eyes wide open all the time

Przyglądała się, jak Dom Wariatów powoli zapełnia się głodnymi dobrej zabawy licealistami i czuła się dumna. Będąc główną cheerleaderką, trzeba było liczyć się z tym, że wszyscy wiedzieli o tobie wszystko. Ale ta wiedza wiązała się z tym, że ona także wszystko wiedziała i co najważniejsze, rządziła. Każde liceum miało swoją królową. Paradoks polegał na tym, że wcale nie chciała takiego życia. Nienawidziła tego, ale nie potrafiła tego oddać.

Zwyczajnie nie wiedziała, czego chciała.

Ku jej zaskoczeniu, impreza przebiegała zgodnie z planem i nic nie zwiastowało tego, że najgorsze jeszcze się wydarzy.

– Niezła impreza. – Usłyszała za sobą znajomy głos, kiedy korzystając z chwili spokoju, przysiadła przy barze.

– Hej, Jamie! Sprawdzasz, czy przypadkiem nie łamiemy prawa?

– Myślałem, że mogę ci ufać. – James Kingston przysiadł obok, uśmiechając się ciepło.

Michelle lubiła Jamesa właśnie za tę bijącą od niego serdeczność. Mimo, iż w mieście był znany jako jeden z najsurowszych glin, jakich miało Black Hearts, to jednak poza pracą był niezwykle uprzejmym i dobrotliwym facetem. No i podczas rodzinnych obiadów u Kingstonów razem dogryzali Lucasowi.

– Przyszedłeś pilnować Rachel. – Bardziej stwierdziła, niż zapytała Carter, wyłapując wzrokiem przyjaciółkę, stojącą po przeciwnej stronie baru.

– Nie jest małym dzieckiem, którego trzeba pilnować – odrzekł James, ale ton jego głosu całkowicie przeczył jego słowom.

– Ale i tak ją obserwujesz.

– Nie obserwuję, tylko zwyczajnie się martwię.

– Chodzi o twój mały układ? – zapytała Michelle, zanim zdążyła ugryźć się w język. `

James spojrzał na nią ze szczerym zdziwieniem.

– Skąd o tym wiesz?

– Niechcący podsłuchałam twoją rozmowę z Luke’iem… – Dziewczyna skrzywiła się, czując się winna.

I keep the ends out for the tie that binds

Nie mogła jednak nic poradzić na swoją wrodzoną ciekawość. Wszyscy wiedzieli, że odziedziczyła po swojej matce niesamowicie irytującą zdolność do zadawania niewygodnych pytań.

– Dobra, nie wiem, ile podsłuchałaś, ale zapewniam cię, to nie ma prawa należeć do twoich zmartwień. – James próbował zakończyć temat, ale chyba nie był świadomy tego, że Michelle nienawidziła, gdy ktoś zbywał ją tak szybko.

– Trzymacie kryminalistę, bóg wie gdzie, w miejscu pełnym nieletnich i do cholery, dlaczego?! – Tym razem Carter podniosła niebezpiecznie głos, na co James rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie.

– Po pierwsze, może troszkę ciszej, – poprosił, rozglądając się wokół – a po drugie, jest zamknięty w miejscu, gdzie mamy na niego oko. – Położył rękę na ramieniu dziewczyny w pocieszającym geście. – I nie waż się szukać tego pokoju.

James znał dobrze dziewczynę swojego brata. Zdawał sobie sprawę, co jej chodziło po głowie, ale miał nadzieję, że nie zrobiłaby niczego głupiego. Nie mógł powiedzieć jej wszystkiego, nie tylko ze względu na jej bezpieczeństwo, ale także z uwagi na jej przyjaźń z Rachel. Gdyby Michelle spotkała Spirita, ten definitywnie wykorzystałby ją, by ponownie zbliżyć się do Black. Choć zawarli układ, James nigdy mu nie ufał. Pokładanie zaufania w kryminaliście nigdy nie kończyło się dobrze. Kolejne powstanie Luckersów nikomu nie wyszłoby na dobre.

– Obiecujesz?

– Tak… – skinęła głową, – ale nie obiecuję, że nie dowiem się, co tu się odwala – dodała pod nosem obserwując, jak James znika gdzieś w tłumie.

I find it very, very easy to be true

Tamtego dnia na hali Michelle powiedziała Rachel, że ten feralny pokój V.I.P.-ów jest wyjęty spod prawa. Prawda była taka, że sama Carter nie miała pojęcia co to znaczyło, ani jak blisko prawdy była. Powszechnie jednak było wiadomo, ze to, co zakazane, najbardziej człowieka ciekawiło, więc nie mogła odpuścić tej sprawy. Czym prędzej musiała się dowiedzieć, na czym polegał układ zawarty między Jamesem, a Spiritem i tylko jedna osoba była w stanie jej to wyjaśnić.

Bardzo szybko odnalazła Lucasa. Siedział przy jednym z większych stolików wraz ze swoimi kolegami z drużyny i rozmawiali o niczym innym, jak o koszykówce. Michelle nie była typem zazdrośnicy, której przeszkadzali koledzy, sama miała ich wielu. Problemem był wianuszek dziewcząt, który mizdrzyły się do atletów, chichocząc co chwila i nie mając bladego pojęcia, o czym toczyła się rozmowa.

Gdy Michelle podeszła, przy stoliku zapadła cisza. Musiała mieć naprawdę groźną minę, gdyż chłopaki jakby lekko skurczyli się w sobie, a Lucas natychmiast wstał i bez słowa podążył za swoją dziewczyną w nieco ustronne miejsce, jakim był korytarz przy łazienkach.

– Rozpracowywaliśmy z chłopakami kolejny mecz… – wskazał kciukiem za siebie, ale urwal, kiedy Michelle tylko uniosła dłoń.

 – Tłumaczy się winny. – Może rzeczywiście powinna rozważyć karierę prawnika, pomyślała. – Nieważne, nie chodzi mi o chłopaków.

– Nawet nie śmiałem patrzeć w stronę jakiejkolwiek dziewczyny, czego nie mogę powiedzieć o tobie, bo ty większość imprezy przesiedziałaś do tej pory z Gerardem…

I find myself alone when each day is through

– Słuchaj, Lucas,  – Michelle przerwała chłopakowi, zanim się za daleko rozpędził – naprawdę nie mam zamiaru wszczynać kolejnej kłótni. Mam do ciebie prośbę. – Spojrzała Lucasowi prosto w oczy tak, jak tylko ona to potrafiła.

– Czego potrzebujesz, mała? – Przekrzywił głowę i pogłaskał ją po policzki.

Michelle ujęła jego dłoń w swoje dłonie i przycisnęła do piersi, by udaremnić mu ucieczkę bez odpowiedzi, bo chociaż jeszcze nie zadała pytania, dobrze wiedziała jaka będzie jego reakcja.

– Musisz powiedzieć mi wszystko co wiesz na temat układu Jamesa ze Spiritem.

Przez moment w korytarzu było słuchać tylko lekko zagłuszoną dudniejącą muzykę, po czym Lucas wybuchnął krótkim, lecz pozbawionym wesołości śmiechem.

– Oszalałaś – skwitował cierpko i zabrał rękę z uścisku chowając do kieszeni. – Coś ty sobie znowu ubzdurała?

– Nie rób ze mnie idiotki, Luke. Słyszałam twoją rozmowę z Jamesem.

– Cóż, to coś źle usłyszałaś.

– Jakoś James nie zaprzeczył, gdy go o to zapytałam.

Sztyletowali się spojrzeniami, każdy pewny swojej racji.

– Ale nie powiedział mi wszystkiego. – Michelle nie chciała dać za wygraną. – Jak mam chronić Rachel, skoro nie wiem, co się dzieje?

– Chronić? – zdziwił się Lucas, marszcząc brwi. – Niby przed czym?

– Przed jej poprzednim życiem.

– Ile ty ją w ogóle znasz? Rok?

– Dostatecznie długo, by wiedzieć, że coś jej grozi.

– Michelle. – Lucas złapał dziewczynę za ramiona, przyglądając się jej uważnie. – Piłaś coś? Może brałaś?

– Przestań! – Odtrąciła jego ręce i podparła się pod boki. – Po prostu mam przeczucie, że za niedługo stanie się coś złego!

– Kochanie, nie jesteś żadnym medium.

– Mógłbyś choć raz mi uwierzyć?

– Nie, bo zwyczajnie przesadzasz. – Chłopkowi już skończyła się cierpliwość. – Kocham cię, ale twoja wyobraźnia chyba za bardzo się zagalopowała. – Machnął rękę i odszedł, zanim Michelle zdążyła jakkolwiek zareagować.

Yes, I'll admit that I'm a fool for you

Nie kłamała. Od kiedy tylko pamiętała, potrafiła wyczuć zbliżające się zagrożenie. Reemisja jej matki. Kłopoty rodziców Voightów. Nadjeżdżająca policja za każdym razem, gdy szykowała kolejne grafitti. Za każdym razem miała to nieprzyjemne uczucie w żołądku, ściskającą wnętrzności pięść. Nieodparta chęć spojrzenia za siebie. I wszechogarniający chłód. Lucas miał rację, nie była żadnym medium. Nie wierzyła w zdolności paranormalne, tak samo, jak nie dawała wiary przypadkom. Nic nie działo się bez przyczyny.

Nagle poczuła, że zrobiło jej się duszno. Chociaż pomieszczenia Domu Wariatów były klimatyzowane, to i tak miała wrażenie, jakby odcięto jej dopływ świeżego powietrza. Nie potrafiła skupić się na niczym innym, niż oddychanie, co bardzo szybko poskutkowało utratą poczucia czasu i przestrzeni. Obraz przed nią szybko zaczął się rozmywać i jedyne, co mogła zrobić, to wyciągnąć rękę, by w ostatniej chwili oprzeć się o ścianę, by nie runąć na ziemię.

Zakrztusiła się kolejnym szybkim oddechem, gdy zorientowała się, że ściana, o którą się oparła, poruszyła się. Szybko zabrała rękę w obawie, że zostanie wciągnięta przez jakieś niestworzone rzeczy, mogące znienacka wypełznąć z nowo odkrytego miejsca. Jednak jedyne, co buchnęło przez próg, to chmura dymu nikotynowego, zawijająca się ku podłodze, jak zaproszenie do wejścia.

Dopiero po paru chwilach Michelle zdała sobie sprawę, że otworzyła drzwi do pokoju V.I.P.-ów. Na parę chwil świat zwolnił. Jeszcze obejrzała się za siebie, ale nikogo w pobliżu niej nie było. A potem, decydując się na kilka kroków w przód, przekroczyła granicę. Zapoczątkowała efekt domina.

Gdy tylko znalazła się w środku, uruchomione dotykiem drzwi, zatrzasnęły się, blokując jej drogę ucieczki. W pokoju panował półmrok, a dym, kłębiący się leniwie pod sufitem, skutecznie ograniczał jej widoczność. Zza ściany słychać było stłumioną klubową muzykę.

– Halo? – zawołała, nieśmiało krocząc  przed siebie. – Jest tu kto…?

– Jak się tu znalazłaś? – Z głębi pokoju dobiegł ją zaciekawiony głos.

Już otwarła usta, by pospiesznie odpowiedzieć, ale dym pod sufitem rozbłysnął niebieskawym światłem miliona małych lampeczek. Zadarła głowę, podziwiając widok przywodzący na myśl drobny deszcz.

– Zadałem ci pytanie. – Dopiero lekko podniesiony ton głosu zmusił ją do zwrócenia uwagi na gospodarza pokoju.

Siedzący w rozkroku na stole bilardowym mężczyzna miał niebieskie włosy chytry uśmiech. Nawet gdyby nie miał na sobie tych zielono-czerwonych ciuchów Michelle rozpoznałaby go bez problemu.

– Proszę, proszę, – Spirit Felicis taksował ją spojrzeniem – nie spodziewałem się ciebie tak szybko.

– Wiesz, kim jestem – wychrypiała przez zaciśnięte ze strachu gardło.

Niebieskowłosy skinął głową, uśmiechając się jeszcze szerzej.

– A ty znasz mnie. Pomagasz swojej przyjaciółce? – zapytał, a w jego głosie nie było ani cienia podejrzliwości.

Michelle zawahała się na moment. Przecież nie mogła od razu wyznać, że trafiła tutaj przez czysty zbieg okoliczności. Nie uwierzyłby jej też, gdyby powiedziała, że specjalnie szukała tego pokoju.

– Tak, Rachel doskonale wie, gdzie jestem, – sama zdziwiła się, że zdobyła się na tak pewny ton, – więc jeśli coś mi się stanie…

– Nikt nie wie, że tu jesteś – przerwał jej. – Odkryłaś to miejsce przypadkiem.

Sięgnął za siebie, a strach ponownie ścisnął wnętrzności Michelle. Nie cofnęła się jednak, tylko zmarszczyła brwi, gdy spostrzegła w dłoniach Spirita małą, prostokątną płytkę, której powierzchnia odbijała blask światełek. Na środku płytki spoczywały dwie kupki białego proszku.

– Ale cieszę się, że cię widzę…

– W to nie wątpię – mruknęła pod nosem, przeklinając się za brak umiejętności trzymania języka za zębami w nieodpowiednich momentach.

Ale Spirit zdawał się jej nie dosłyszeć, gdyż z niesamowitą pieczołowitością rozdrabniał proszek żyletką. Gdy skończył, wyciągnął ku niej płytkę, kiwając zachęcająco głową.

– Jedna dla ciebie.

– Nie, dzięki – odpowiedziała automatycznie.

Ciągle przypatrywała się Spiritowi, ale w głowie opracowywała plan ucieczki. Nie miała pojęcia, jak z powrotem otworzyć drzwi na korytarz ani czy jeśli zacznie krzyczeć, to ktokolwiek ją usłyszy. Miała wrażenie, że stała twarzą w twarz z samym diabłem.

– Nieładnie tak nie przyjąć prezentu. – Pogroził jej palcem, po czym zeskoczył ze stołu i podszedł do niej na tyle blisko, że dzieliła ich tylko szerokość lustrzanej płytki.

Nogi Michelle wrosły w podłogę. Nie mogła się ruszyć, ani nawet krzyknąć. Zdobyła się jedynie na to, by zebrać resztki odwagi i spojrzeć w górę. Prosto w roześmiane oczy Spirita. Chciała, żeby wiedział, że się go nie bała.

– Weźmiesz tę smakowitą kreseczkę… – brzmiał, jakby przepowiadał przyszłość. – Albo moi koledzy wpadną na twoją imprezę i rozstrzelają paru twoich kolegów.

You've got a way to keep me on your side

Mówił to spokojnie, jakby opowiadał o swoim codziennym hobby. W tym właśnie brzmiała ta groza.

– Nie zrobisz tego…

– No tak, masz rację… – wyciągnął zza paska glocka i przystawił go sobie do skroni jakby się zastanawiał. – Może powinienem osobiście wpakować kulkę w łeb Rachel?

– Nie waż się…

– A ta druga, jak jej tam, Iggy? Strzela zdjęcia, to ja strzelę jej…

Michelle nie mogła już tego więcej słuchać. Zanim Spirit dokończył zdanie, pochyliła się nad płytką i starając się nie patrzeć na swoje odbicie, wciągnęła proszek, przytykając jedną stronę nosa.

– Jaka matka, taka córka… – mruknął pod nosem Spirit, unosząc brwi, ale Michelle tego nie dosłyszała, gdyż strasznie się rozkaszlała.

Miała wrażenie, że zaraz rozsadzi jej nozdrza. Ból szybko rozprzestrzenił się do głowy, pozbawiając ją na chwilę zmysłu wzroku. Po omacku ominęła Spirita i doczłapała do stołu bilardowego, o który się oparła, by odzyskać poczucie przestrzeni. Nie spodziewała się, że narkotyk tak szybko zacznie rozprzestrzeniać się po jej organizmie. Zamrugała parę razy, powoli odzyskując zdolność widzenia. Po chwili poczuła, jak jej nogi stają się jak z waty i mimo iż trzymała się stołu, opadła na stojącą obok kanapę. Przewróciła się na plecy, wpatrując się w niebieską poświatę maleńkich lampek.

Świat zaczął zwalniać. Słyszała coraz wolniej płynącą w jej żyłach krew. Powoli wciągnęła powietrze, które chwilę później wypuściła z płuc, przy akompaniamencie leniwych uderzeń serca.

A potem to nadeszło. Dwie sekundy nicości. Nie oddychała, nie czuła, nie była. I już wtedy wiedziała, że będzie tęsknić do tego uczucia.

You give me cause for love that I can't hide

Pierwsze westchnienie przypominało jej uderzenie morskiej fali. Orzeźwiające i słone. Znów leżała pod milionami świecidełek, przywodzące na myśl krople deszczu. Kanapa, na której leżała była niezwykle miękka. Jedyne, o czym nie mogła zdecydować, to czy było jej zimno, czy ciepło.

– Wszystko w porządku…? – Błękitna chmura, która zawisła nad jej głową mówiła jakby w zwolnionym tempie.

Przekręciła głowę w bok, wodząc wzrokiem za chmurą. Nie chciała stracić jej z oczu, więc wspierając się na łokciu, usiadła powoli. Widok powoli przestawał być rozmazany, nabierając ostrości. Spirit nadal znajdował się w tym pokoju. Ona sama nadal tu była i wszystko wskazywało na to, że niszczyła sobie życie. Jednak zamiast ratować się, kiedy była jeszcze nadzieja, Michelle, czując się coraz pewniej, postanowiła wykorzystać sytuację.

– Możesz mi powiedzieć… – wydukała najwyraźniej, jak tylko mogła. – W co ty pogrywasz?

For you I know I'd even try to turn the tide

Ale Spirit tylko uśmiechnął się półgębkiem, rozdrabniając na lusterku kolejną działkę.

– Zawieram nowe przyjaźnie. – Wzruszył ramionami, przesuwając lusterko w stronę Michelle. – Wiem, że tego chcesz.

– Nic o mnie nie wiesz. – Jeszcze przez moment próbowała się bronić, ale cichy głosik w jej głowie podpowiadał jej, że nie ma się czego bać.

A może to właśnie teraz nadszedł ten moment, w którym powinno się łapać życie za nogi i ryzykować w nadziei, że jutro nadejdzie lepsze.

Jeszcze chwilę przyglądała się rozkruszonym drobinkom znad swojego własnego odbicia. Gdy tylko poczuła je w sobie, opadła na miękkie obicie kanapy. To jednak nie dało jej poczucia stabilności, bo opadła na drugie ramię i huknęła głową o nóżkę stołu.

Straciła przytomność.