[30] Just call me up... ~ Miachar

            Zamysł był taki, aby tekst pojawił się pod takim tytułem, bo ostatnio codzienie po kilkanaście (kilkadziesiąt? xD) razy słucham "True Colors" w wersji Anny Kendrick i Justina Timberlake'a oraz Hyungsika i Lee Sung Kyung, że musiałam to zrobić. Niespodziewałam się, że w moim życiu będzie osoba, która obecnie będzie potrzebowała właśnie kogoś, do kogo zawsze będzie mogła się odezwać, napisać, zadzwonić. To jej dedykuję poniższy tekst.
            Scena wyrwana z kontekstu, może kiedyś wrócę i wyjaśnię, o co w tym wszystkim chodzi.

...'Cause I will always be there

            Biegłam. Choć raz od miesięcy nie w ramach treningu, a pośpiechu. Bo jeśli nie zdążę, jeśli któreś z nas będzie miało status spóźniony, będę miała spory problem, by to sobie wybaczyć. Biegłam przez park, by znacznie skrócić sobie drogę do pałacu, który krył w sobie kawiarnię, a przy jednym ze stolików powinna siedzieć osoba, do której właśnie zmierzałam. Ktoś, kto potrzebował przyjaciela, a ja byłam jednym z nich.
            Kolorowe liście wirowały w powietrzu, dając pokaz swej zwinności, ale w tej chwili nie mogłam się tym cieszyć. Nie mogłam pozwolić, by cokolwiek mnie rozproszyło, bo moja nieuwaga mogła stać się czyjąś zgubą, a tego nie chciałam. W końcu coś obiecałam, a nie miałam w zwyczaju łamać raz danego słowa.
            Mogła dzwonić do mnie, kiedy tego chciała, bo ja przyrzekłam, że zawsze będę tam, gdzie akurat będzie mnie potrzebować. Dla niej mogłam pokonać góry i morza, zjawiać się w strugach deszczu, byle tylko wiedziała, że jestem. I zawsze będę. Dlatego biegłam, by jej nie zawieść.
            Wpadłam do kawiarni z nadzieją, że jeszcze nic złego się nie wydarzyło. I naprawdę wydawało mi się, że zdążyłam. Ale nadzieja bywa nie tylko matką głupich, ale po prostu suką śmiejącą się prosto w twarz. Jak właśnie teraz, gdy minęłam pierwsze stoliki i skierowałam się na środek sali.
            – Mika! – wyrwało mi się z ust, gdy tylko ją zobaczyłam i zrozumiałam, że jednak się spóźniłam.
            Znajdowała się na czworaka i z trudem łapała oddech. Dopadłam do niej, chwyciłam pod ramię i chciałam zmusić ją do ruchu, ale nie miała sił, by powstać. Na ten widok głos uwiązł mi w gardle, a do oczu napłynęły łzy bezradności.
            – Mika...
            Opadłam obok niej i przytuliłam ją, wzrokiem dając kelnerce stojącej przed nami znak, że na razie sytuacja jest opanowana i nie powinna się zbytnio martwić, dalszych scen nie będzie. Przytuliłam do siebie kobietę i zaczęłam nucić jej do ucha starą kołysankę. Z doświadczenia wiedziałam, że słysząc ją, przyjaciółka zdoła się upokoić. Na to najbardziej w tej chwili liczyłam.
            Mika łkała w moich ramionach, a mnie łamało się serce. Nie chciałam, by jej życie w pałacu – tak, była, chcąc nie chcąc, właścicielką tego przybytku – upływało wśród problemów i płaczu, ale nie umiałam nic poradzić na to, że tak właśnie było. Przyjaciółka, mimo sporych chęci, nie miała tych cech charakteru, które pomogłyby jej w zarządzaniu tym miejscem. A ja – co mnie bolało – nie mogłam być do jej dyspozycji cały czas. Myślałam nad tym, by stać się menadżerem także pałacu, by mieć pod swoją pieczą trzy lokale w okolicy, ale Mika nie chciała o tym słyszeć. Chyba powinnam zaproponować jej to jeszcze raz.
            – Już dobrze – wyszeptałam jej do ucha. – Już dobrze.
            Zaczęła oddychać normalniej, głębiej. Spokojniej. Lepiej. Ponownie spóbowałam zmusić ją do poruszenia się, pociągnęłam ją do góry. Tym razem się udało. Mika stanęła na nogach i pozwoliła poprowadzić się do jednego ze stolików.
            – Proszę o jedną szklankę wody.
            Kelnerka – młoda kobieta przestraszona zaistniałą sytuacją – kiwnęła mi głową i wykonała polecenie. Wtedy do sali wbiegła druga osoba, która złożyła to samo przyczenie, tę samą obietnicę, co ja, którą jeszcze dopuściła. Ta osoba – mężczyzna – nie raczyła jednak wspomnieć, jak bardzo puste będą te słowa.
            Starałam się przekazać spojrzeniem, że nie jest tu mile widziany, ale udał, że tego nie widzi. Co za dupek.
            – Cześć, jak ona się ma? – zapytał, podchodząc bliżej.
            Wiedziałam, że to zadziałała jak zapalnik i nie pomyliłam się. Kiedy tylko Mika go zobaczyła, głos, który do tej pory tkwił w jej gardle niczym gula, uwolnił się jako przeszywający, wibrujący krzyk. Taki, który wydaje z siebie umierające zwierzę.
            – Nie!
            To mówiło wszystko o tym, co stało się z relacją naszej trójki. Więzi, która – tak myślałam – będzie trwała wiecznie.
            – Wyjdż – nakazałam mu twardo. – I nie pokazuj się nam na oczy.
            Chciał protestować, ale pod tym uciążliwym krzykiem, jaki nadal wypełniał salę kawiarni, uległ i odszedł. Przyjaciel z olbrzymią skazą.
            A ja pozostałam tuż obok, gotowa nadal być tam, gdzie to potrzebne, by służyć wsparciem i pomocą. By zawsze być i to najlepiej, jak umiem.