[Misje] Idealna ~SadisticWriter

Z braku czasu wymyśliłam coś krótszego, niż początkowo zakładałam. Tekst to takie pomieszanie z poplątaniem. Mam wrażenie, że jest zrozumiały tylko dla mnie, ale może wcale tak nie jest?

***

Życie było szare pod warunkiem, że akceptowałeś taki stan rzeczy. Nikt nie zamierzał polewać go bezinteresownie farbami we wszystkich kolorach tęczy. Ty sam musiałeś to zrobić, jeżeli chciałeś przetrwać pod bezbarwnym parasolem codzienności.

Byłam wprawionym użytkownikiem wyobraźni. Dla mnie każdy spacer z psem wyglądał inaczej, nawet jeżeli chodziłam zawsze tą samą drogą. Dzisiaj udawałam, że jestem urodziwą księżniczką z odległej, baśniowej krainy. Wpadłam na to, gdy zobaczyłam za blokiem falbaniasty cień, który rzucała moja bladoróżowa spódnica. Zaczęłam machać rękami i okręcać się wokół własnej osi, jakbym była na balu, obserwując ten cienisty kształt zarysowany na budynku. Ach, cóż za finezja ruchów! W moich oczach falbany spłynęły do samej ziemi, a proste, nieco roztrzepane nocnym wiatrem włosy, ułożyły się w obfite loki. Na zewnątrz nie grała muzyka, to w mojej głowie rozbrzmiewały smyczki i swawolne uderzenia w klawisze fortepianu. Po pewnym czasie dźwięki zaczęły wynurzać się z mojego gardła, dotykając opuszkami wyimaginowanych dłoni szarej rzeczywistości. Zrzuciłam pantofle i zaczęłam tańczyć na zielonej trawie, wlepiając spojrzenie w rozgwieżdżone niebo. Lampy uliczne były wielkimi pochodniami w sali balowej, drzewa były ludźmi, którzy z podziwem mnie obserwowali, a ja… ja byłam najpiękniejszą wśród nich wszystkich! Przedstawienie przerywał głos towarzyszącej mi osoby, która po raz setny pytała: „Słuchasz, czy znowu jesteś w swoim świecie?”. Kolory odchodziły w codzienną szarość, a ja znów byłam po prostu sobą. Tą sobą, która nienawidziła patrzeć w lustro, która nienawidziła, gdy robiło się jej zdjęcia od frontalnej strony, bo nigdy nie była zadowolona z wyrazu swojej pokracznej twarzy. Tą sobą, która maniakalnie wypatrywała chudszych od siebie dziewcząt i z uporem wgapiała się we wszystkie szklane powierzchnie odbijające jej ohydną sylwetkę. Tą sobą, która nienawidziła siebie za to, kim była i kim nie mogła się stać. Och, jak marzyłam, żeby po śmierci trafić do wykreowanego przez siebie świata! Do miejsca, gdzie żyły wszystkie wymyślone przeze mnie postacie! Gdzie mogłam robić to, co mi się rzewnie podobało! Ile tam było kolorów! Ile tam było uroku! A ja? Idealna, taka jak zawsze chciałam być!

Wyobraźnia była dobra, ale tylko pod warunkiem, że nie przysłaniała ci widoku na rzeczywistość. Nie, ludzie nie zmieniali się w magiczny sposób, więc jeżeli chcieli ci wyrządzić krzywdę, po prostu to robili – czy opłacało się być dla nich miłym? Nie w świecie rzeczywistym. Nie, nikt nie rozmawiał o tobie w kontekście twoich zalet, które tak starałaś się ukazywać poza światłem padającym na twoje najgorsze cechy – ludzie zawsze znajdowali powód, żeby mówić o tobie źle. Nie, nie byłaś w oczach innych tą osobą, którą zawsze chciałaś być – oni mieli w swoich głowach własny obraz ciebie. Kiedy wyobraźnia zderzała się z rzeczywistością, upadek zawsze był bolesny. Nikt nie walczył tu z niesprawiedliwością, jak czyniono to w bajkach. Realia dobrze czuły się jako bezkarne.

Szarość, kolory, szarość, kolory. I tak każdego dnia. Kiedy było za dużo szarości, wybierałam słuchawki, puste miejsca pozbawione ludzi albo własny dom, w którym czułam się bezpieczna i nie musiałam czuwać nad nieprzewidzianymi sytuacjami. Kiedy za dużo kolorów… Cóż, tym boleśniejszy bywał powrót do rzeczywistości. Na nic zdawały się próby odnalezienia równowagi pomiędzy jednym a drugim. Tylko w perfekcyjnym świecie istniało coś takiego jak równoważenie się, a on był poza zasięgiem twoich dłoni. Och, jakie to słodkie i bolesne zarazem, że coś, czego nie mogliśmy osiągnąć, istniało na co dzień w naszej głowie! Nikt nie stworzył jednak wędki, która łowiłaby prawdę wśród wymysłów własnej wyobraźni…

„Powinna pani spróbować pisać o swoich uczuciach” – usłyszałam pewnego dnia od osoby, u której leczyłam się z chorych myśli. Próbowałam. Ale cóż mi z tego, skoro moje uczucia przechodziły w uczucia tej osoby, którą wymyślił danego dnia mój umysł? Ja byłam tylko pustą skorupą, którą wypełniało mdłe istnienie – prawdziwą barwę nadawała jej obcość wrażeń. Bo czy to ciekawe pisać o sobie, kiedy siebie nie chciało się znać? Wolałam zamknąć się w świecie fałszu, niż spoglądać każdego dnia w lustro rzeczywistości! A mimo tego… mimo tego próbowałam. Każdego dnia. Raz byłam mężczyzną o dwóch twarzach, sarkastycznie myślącym o śmierci, później arogancką, młodą kobietą, która za nic miała sobie ludzi – ona też nie umiała mówić o swoich uczuciach, innym razem byłam niewinną, utalentowaną nastolatką pod naporem ludzkich spojrzeń i głosów. Miałam być nimi wszystkimi, ale nie byłam. Kim więc jestem? Wokół widzę tylko chaos.

Dziś znów siedziałam nad kartką z różowym długopisem w dłoni. Myślałam, że mi się uda, bo dobrze zaczęłam, ale prawda szybko przerodziła się w fałsz. Wciąż uciekałam. Nie od świata, a od same siebie. Od samej siebie, której nie znałam.

Zgniotłam kartkę. Ze łzami w oczach rzuciłam ją za siebie.

Nie napiszę opowieści w opowieści. Wciąż nie było mnie na to stać. Ale może kiedyś… może kiedyś podzielę się prawdą, a kolor roztoczy się wokół szarości, spajając się z nim w jedność. Wtedy świat się dowie, że pod warstwą kłamstw kryję się ja – brudna i prawdziwa jak rzeczywistość, w której przyszło mi żyć.