[22] Dwie twarze: Zdiagnozowany, leczony, przejedzony ~ SadisticWriter

Pan „Dwie twarze” już od dłuższego czasu za mną chodził i jęczał, żebym coś napisała. Akurat miał gorszy nastrój, więc pozwoliłam mu dojść do głosu. Seria na pograniczu czarnego humoru. Niby zabawnie, ale przy okazji niepokojąco, czyli tak jak lubię.

***

1.07.2019 r.

Przymiotnikowa Skala Nastroju UMACL:

Zdecydowanie chujowo do potęgi x29

Sposób na śmierć nr 78: przejedzenie

Słowa kluczowe: pizza

Przez miesiąc było dobrze. Sinusoidy, które kazał robić mi terapeuta, były na stałym poziomie. Punkt zero. Nic wyżej, nic niżej. Praktycznie mogłem zaprzeczyć istnieniu jakiejkolwiek choroby mentalnej, a przy okazji zrzucić winę na przewrażliwionych lekarzy, którzy bawią się ludzkimi umysłami (bo zawsze ktoś musi być winny, nigdy ja). Myliłem się. To gówno wciąż gdzieś tkwiło. Ukryło się w ciemnym kącie myśli i z szyderczym uśmiechem czekało, aż osłabnę, stracę kontrolę, a co najważniejsze: poddam się stwierdzeniu, że w rzeczywistości nie jestem chory. Nadzieja to suka, a najgorsze w niej było to, że nigdy nie odpuszczała.

Jeżeli miałbym podsumować moje życie zdrowotne kilkoma słowami, pewnie wyglądałoby to tak: zdiagnozowany, leczony, chuja mi to daje. Czasami dziwiłem się, że jeszcze chodziłem po tym świecie. Chyba los miał nade mną opatrzność. Może stwierdził, że przed śmiercią muszę się czymś wykazać. Na przykład spłodzeniem jakiegoś dyktatora, który zamieni się w polskiego Hitlera dwudziestego pierwszego wieku. Ojciec często powtarzał mi, że jestem radykalistą, ubierając to określenie w jakieś ładne przymiotniki. Komunistyczny radykalista, ksenofobiczny radykalista, makiaweliczny radykalista. Sypał nimi jak magik z rękawa kartami. Cóż, schlebiał mi.

Jakiś czas temu kupiłem w kiosku niezwykle optymistyczny żółty notatnik zdobiony trupimi czaszkami. Nazwałem go notatnikiem śmierci, od tak, bo mi się spodobała ta nazwa. Zacząłem w niej zapisywać wszystkie próby samobójcze, jakich dopuściłem się przez ostatnie lata. Najbardziej efektowną był niedoszły skok z czwartego piętra. Miał wokół siebie niezwykle dramatyczną otoczkę. Chciałem spojrzeć prosto w twarz własnemu lękowi, zapewnić sobie sarkastyczny koniec bytu. Myślałem, że zabawnie byłoby, gdyby napisali w gazecie: „SZOK!!! Skoczył z okna, choć cierpiał na lęk wysokości!!”, ale niewłaściwa osoba znalazła się przy mnie w niewłaściwym momencie, a moje marzenie spłonęło jak skóra albinosa na słońcu. Cztery próby, żadna udana. Planowałem inne. Stworzyłem nawet potencjalną listę przypadkowych oraz celowych śmierci. Zawsze kiedy miałem gorszy nastrój, czytałem ją i uśmiechałem się do siebie, marząc o dniu, w którym w końcu odejdę z tego nędznego padołu. Do tego czasu ukończę wielki bilbord, który powieszę na swoim bloku. Będzie na nim napisane: „Pierdolcie się wszyscy, cieszę się, że mogłem was poznać”. Tak przynajmniej było, kiedy przeżywałem najgorszą nędzę swojego istnienia.

„Nerwice. Fobie. Depresja. Jednobiegunowość. A może dwubiegunowość. Nie wiemy, trudny z pana przypadek. Damy panu tabletki, ale zobaczymy, czy pomogą. Lamotrygina, hydroksyzyna, pregabalina i jeszcze nutka litu, żeby mógł się pan poczuć jak kocioł wiedźmy z warszawskich przedmieść. A tutaj ma pan skierowanie do szpitala psychiatrycznego. Ale to tak opcyjnie, bo jeszcze nie musimy pana zawijać w kaftan bezpieczeństwa. Jak już będziemy musieli, to proszę dzwonić. Zrobimy to, chociaż niechętnie – wolimy przekazywać robotę policji i straży pożarnej, bo sprzątanie martwych zwłok jest łatwiejsze niż utrzymanie żywych zwłok. A im nas mniej, tym weselej”. Właśnie tak traktowano ludzi o zepsutym umyśle. Jak chory to pojebany, a jak pojebany to nieuleczalny, a jak nieuleczalny to do pieca. „Radź sobie sam, panie, a jak sobie pan nie poradzi, to sobie pan kopnie w kalendarz i powącha kwiatki u nasady, tak dla odmiany od betonowego smrodu miasta. A tak poza tym to polecam przeczytać poradnik: „Jak radzić sobie z beznadziejnością życia?”. Słowa autora leczą jak dłonie mitycznego, starożytnego uzdrowiciela, Kleptomaniusa, czy jak mu tam było”. 

Leki wyrzuciłem do śmietnika, skierowanie podarłem, zeszyt otworzyłem na losowej stronie. Lista podpowiadała, że dzisiaj powinienem umrzeć z przejedzenia, dlatego zadzwoniłem do pizzeri, żeby dostarczyli mi dziesięć pudełek tłustego, serowego gówna, koniecznie bez mięsa, bo jak umierać, to nie jedząc czegoś, co jest już martwe. Trupy nie powinny jeść trupów, taka była moja naczelna zasada.

Teraz leżałem na kołdrze i czekałem, marząc o tym, że śmierć wkrótce się nade mną zlituje. Szkoda tylko, że umieranie nie było dla słabych, a ja zasnąłem po zjedzeniu półtora pizzy. Cóż, odejście z tego świata musiałem przełożyć na inny dzień.