[18] Novia: Szept w rogu ~ Miachar

            Jak wspomniałam o tym na grupie, bardzo pasował mi tutaj Mastema. A że i on zapałał entuzjazmem do tego pomysłu (jego są klucze!), mamy przyjemność zaprosić Was na krótkie spotkanie. Film, o którym jest mowa, nie ma kozła z trawą tak szybko, ale pasowało mi, by dać go trochę szybciej. Chyba Netflix mnie za to nie pozwie.
            Disfrutamos!

            Z ekranu biły jaskrawe kolory, kiedy obraz się zmieniał, a brązowy kozioł mielący trawę ustąpił miejsca krajobazowi Mumbaju. Za pomocą pałeczek, którymi główna bohaterka oglądanego właśnie filmu nie umie się posługiwać, wyciągnęłam z tekturowego pudełka długi makaron z sosem i, nie dbając o jakiekolwiek maniery, wpakowałam go sobie do ust. Po ciężkim tygodniu wieczór z chińszczyzną i Netfliksem jak najbardziej mi się należał.
            Zapatrzona skupiłam się na akcji produkcji prosto z Indii. Och, jak dawno nie oglądałam filmów z tego kraju. A przecież kiedyś – nim zdałam sobie sprawę z tego, że jestem narzeczoną diabła i moje życie nigdy nie będzie łatwe ani kolorowe – uwielbiałam bollywoodzkie musicale i melodramaty. Nawet zaczęłam się uczyć hindi, ale pismo i wymowa mnie pokonały. Co nie znaczyło, że w przyszłości do tego nie wrócę.
            Zazwyczaj, gdy coś skupiało moją uwagę, wyłączałam się na inne rzeczy lub rejestrowałam je tylko pobieżnie, ale tego nie dało się  nie zauważyć i zignorować – z któregoś kąta pokoju rozległy się jakieś szepty. Początkowo myślałam, że to mi się tylko wydaje, ale kiedy zapauzowałam oglądanie, szept nie ustał. Był równie realny jak makaron, którego resztki zostawiłam w pudełku, bo nagle straciłam apetyt.
            Nie należałam do zbyt odważnych osób, raczej można by mnie wrzucić do worka tchórzy, ale musiałam sprawdzić, co powoduje ten szept, i zadbać o swoje bezpieczeństwo. To dlatego opuściłam kanapę i w półmroku, jaki panował w całym pomieszczeniu, próbowałam znaleźć źródło tego dźwięku.
            O mało serce nie wyskoczyło mi z piersi, kiedy obok komody dostrzegłam postać o czerwonych oczach. Wstrzymałam oddech, a kiedy osoba uśmiechnęła się szeoko, pokazując demoniczne uzębienie, wypuściłam głośno powietrze.
            – Czyś ty zwariował?! – krzyknęłam, nadal czując krążącą po ciele adrenalinę. – Musisz mnie tak straszyć?! – Sięgnęłam po leżącą na sofie poduszkę i rzuciłam nią w stronę Mastemy. – Jesteś straszny!
            Mastema roześmiał się i przycisnął do siebie poduszkę, jakby przytulenie martwego przedmiotu było tym, czego najbardziej teraz potrzebował.
            – A dziękuję za komplement – odparł, po czym nagle spoważniał. – Wybacz, że cię przestraszyłem, ale to był jedyny pomysł, jaki wpadł mi do łba, by zakomunikować ci, że tu jestem. No i jestem głodny, a ty masz tu chyba jakieś smakowitości.
            Zapuścił żurawia w stronę kanapy, a ja westchnęłam głośno.
            – A nie przyszło ci do głowy, by zapukać do drzwi i po prostu wejść? Zawsze musisz mnie odwiedzać w taki sposób?
            Ponownie się do mnie uśmiechnął.
            – Jestem demonem, Elizabeth, zwykłe wejścia mnie nie interesują. Nie masz może trochę więcej tego makaronu?
            – Niestety nie, zamówiłam tylko jedną porcję. Ale jeśli chcesz, mogę zadzwonić, by dowieźli mi kolejną.
            – Naprawdę możesz to zrobić? – Oczy demona rozbłysły radośnie. – Och, dziękuję ci! – Zbliżył się i, porzuciwszy poduszkę, to mnie do siebie przytulił. – Jesteś najlepsza – wyszeptał mi do ucha, po czym wypuścił z objęć moje ciało, przeskoczył nad oparciem i zajął miejsce na kanapie. – Tylko niech będzie bardzo ostre! Dzięki!
            Dorwał się do laptopa i począł przewijać film, by nadrobić te pierwsze kilkanaście minut, a ja przeszłam do kuchni, by stamtąd zadzwonić do knajpki i złożyć nowe zamówienie.
            A taki miły miał być ten wieczór. Niech to wszystko diabli.