[18] Alianci Nocy: Nathaniel Verneville [Cz. 1] ~ SadisticWriter

Do tej pory pisałam luźne teksty z serii AN, ale myślę, że pora się zabrać za bliższe zapoznanie z postaciami, w końcu każda miała swoją odrębną historię. Na pierwszy ogień idzie Nathaniel. Nathaniel pojawił się w mojej głowie chyba pod koniec gimnazjum. Wtedy stworzyłam opowiadanie pod tytułem Dom przeklętych dusz – zapiski, które go dotyczą, wciąż widnieją gdzieś w odmętach moich folderów. Szkoda tylko, że pomysł skończył się na prologu. Ale Nathaniel tak do końca nie zniknął, bo był wzorem dla innej mojej postaci (szmaragdowe oczy, czarne włosy i te sprawy). To dopiero pierwsza część, bo historia jest o wiele bardziej złożona.

***

Carlisle, Anglia 1600 r.

Byłbym głupcem, gdybym poddał się stwierdzeniu, że czekałem na ten moment przez całe swoje życie. Tak naprawdę czekałem na niego od kiedy ukończyłem dwanaście wiosen. Wtedy przysiągłem sobie, że choćbym sam miał odejść raz na zawsze z tego marnego padołu, zemszczę się na rodzie, który zabrał mi wszystko, co posiadałem.

Historia mojej nienawiści miała początek, kiedy w progu posiadłości Verneville’ów, na jednej z licznych maskarad, które urządzała moja matka, zjawili się drobna, urodziwa dama o świetlistej cerze, szerokim uśmiechu, błękitnych oczach i długich blond włosach spływających niczym falisty wodospad po jej plecach. Jak na taką piękność miała bardzo pospolitego męża – nie był nawet godzien, aby go zapamiętano. W ślad za nimi podążała dwójka podrostków – chłopak o blond włosach i chłodno spoglądających na ludzi brązowych oczach, będący moim równolatkiem, oraz zaledwie czteroletnia dziewczynka o błękitnym tęczówkach matki i pospolicie wypłowiałych włosach ojca. D’Ambray’owie byli poważanym wśród arystokracji rodem, nic dziwnego, że moja matka postanowiła ich do nas zaprosić – miała obsesję na punkcie pochodzenia; jej jedynym celem było obracać się wśród śmietanki towarzyskiej. Ja i moja siostra Lilith musieliśmy znosić jej cotygodniowe kaprysy. Byliśmy reprezentatywnymi potomkami Verneville’ów – wychowani i urodziwi, o niespotykanej szmaragdowej barwie oczu i kruczoczarnych włosach. Narodziliśmy się jako bliźniacy, ale nigdy nie byliśmy zgrani. Różniły nas priorytety. Lilith była prawdziwą wiedźmą – i nie mówię tu bynajmniej o jej zachowaniu, a raczej o profesji, której podjęła się jako nastolatka. Oczywiście o wszystkim wiedziałem, ale nie obchodziło mnie to. Każde z nas miało swoje własne interesy, które milcząco ukrywaliśmy. Lilith bawiła się w czarną magię, ja bawiłem się już od najmłodszych lat w szarmanckiego młodzieńca, rozkochując w sobie wszystkie damy – była to oczywiście część większego planu, jaki założyłem. To dlatego czekałem aż dorosnę, aby przestano tratować mnie jak urocze dziecko o okrągłych policzkach i słodkim uśmiechu. Nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, jak mroczne myśli krążyły wówczas po mojej głowie. Chciałem władzy – jak mój ojciec.

Oswald Verneville lubił wdawać się w romanse, o czym zapatrzona w niego matka zdawała się nie wiedzieć. To dlatego nie byłem zdziwiony, kiedy zobaczyłem, jak za filarem całuje młodziutką Odelię d’Ambray. Wracałem akurat z kuchni, gdzie zamrugałem słodkimi oczkami, aby kucharki dały mi kilka gorących bułek nadziewanych wieprzowiną. Zatrzymałem się na korytarzu prowadzącym na salę balową i spojrzałem na ojca, którego szmaragdowe oczy tylko na chwilę się ze mną skrzyżowały. Pokazał mi wtedy palcem, że mam stąd czym prędzej znikać, bo aktualnie jest zajęty czymś naprawdę ważnym. Pech chciał, że zauważyła mnie wtedy matka. Podeszła do mnie szybkim krokiem, podwijając wysoko falbaniastą suknię, i skarciła mnie głośno za to, że znów czaruję kucharki. Jej wzrok mimowolnie powędrował w prawą stronę, gdzie stał obejmujący Odelię Oswald. Jak się można domyślić, przyjęcie okazało się katastrofą wypełnioną po brzegi łzami, krzykami i wyproszeniem z naszej posiadłości jednej z najbardziej wpływowych rodzin w Carlisle. To rozpoczęło pomiędzy naszymi rodzinami wielką wojnę, którą Verneville’owie w ostatecznym rozrachunku przegrali. W przeciągu kilku lat musieliśmy sprzedać posiadłość i znaleźć bardziej opłacalne mieszkanie, bez służby, bez wygód i bez materialnego statusu arystokracji. Staliśmy się zwyczajnymi ludźmi, czego nie mógł znieść żaden członek naszej rodziny. Byliśmy na to zbyt dumni.

Ojciec w niedługim czasie nas opuścił. Szybko wkupił się w łaski bogatej i pięknej damy. Jednymi słowy: wrócił w łaski wyższych sfer. Odtąd mieszkaliśmy wyłącznie z matką, która nie mogła pogodzić się z utratą męża, a także z biedą zaglądającą do naszych okien. Popadła w nostalgię, która ostatecznie doprowadziła ją do śmierci. Stojąc nad jej grobem, razem z Lilith trzymaliśmy się za ręce. Przysięgliśmy sobie, że pewnego dnia zemścimy się na rodzie d’Ambray, który pozbawił nas wszystkiego, co było dla nas ważne. Od tamtej pory żyliśmy sami w niewielkiej kamiennej chacie. Kradliśmy i podejmowaliśmy się mniejszych prac, aby przeżyć. Lilith wciąż szkoliła się w czarnej magii, która pozwalała jej na nie lada oszustwa – znalazła również swoją mentorkę, do której chodziła dwa razy w tygodniu. Ja zaś ćwiczyłem sztukę władania niewieścimi sercami. Wkrótce stałem się jednym z najbardziej pożądanych przez kobiety i nienawidzonych przez mężczyzn młodzieńców w mieście. To właśnie dzięki moim wpływom pewnego dnia dowiedziałem się, że d’Ambray’owie szukają lokaja, którego jednym z zadań było towarzyszenie ich chorowitej córce Nadii – niedawno zmarła jej matka, a ona nie życzyła sobie żadnej kobiety jako opiekunki, ponieważ jak sama twierdziła, przypominałaby jej o matce. Uznałem to za zrządzenie losu, a także jego zachętę do tego, aby w końcu zemścić się na rodzie, który doprowadził moją rodzinę do rozpadu. Kto nadałby się do tego lepiej niż niewinna niewiasta z Monfourt Manor? Zamierzałem wkraść się w łaski d’Ambray’ów, a potem zniszczyć ich rodzinę od środka.

Zgodnie z moimi oczekiwaniami zostałem przyjęty do pracy. Wiązało się to jednak z przeniesieniem do posiadłości d’Ambray’ów, co nie podobało się mojej siostrze. Obiecałem jej, że wrócę tu po nią wtedy, kiedy w naszym imieniu dopełnię zemsty. Rozstaliśmy się w niezgodzie, ale z przysięgą, która zawisła nad nami jak ciemna chmura mająca w przyszłości doprowadzić do mojej klęski.

Nadię d’Ambray, piętnastoletnią wówczas dziewczynę, poznałem w dniu, kiedy przeprowadziłem się do Monfourt Manor. Wcześniej rozmawiałem wyłącznie z jej ojcem, który nawet nie zorientował się, kto zawitał w progi jego posiadłości – zmienienie imienia i nazwiska nie było trudną rzeczą. Uznał mnie za idealnego kandydata na lokaja dla swojej córki. Zachwycał się moim nienagannym zachowaniem, manierami i spokojem, jaki ze mnie emanował. Cóż, łatwo było grać kogoś, kim nie byłem. Gdyby tylko Alden d’Ambray wiedział, jak mroczny ogień płonął w moim sercu, zapewne nigdy nie wpuściłby mnie do swojego domu.

Poprawiłem niewygodny strój lokaja i przekląłem cicho pod nosem. Nie był to ubiór moich marzeń, ale dla celów wyższych byłem w stanie poświęcić swoją godność. Poświęcałem ją już miliony razy w ciągu swojego krótkiego życia. Jeszcze jeden dodatkowy raz nie zaszkodzi.

– Nadio. – Naczelna pokojówka Monfourt Manor, która do niedawna zajmowała się najmłodszą potomkinią rodu d’Ambray, wskazała na mnie dłonią. – Oto twój nowy lokaj, Nate Vailley.

Ukłoniłem się i posłałem dziewczynie stojącej u szczytu schodów miły uśmiech. Ta zdawała się być nieco skonsternowana. Szczerze powiedziawszy, to nigdy nie widziałem kogoś, kto wyglądałby na tak zagubionego we własnym domu. Nie potrafiła utrzymać ze mną kontaktu wzrokowego choćby przez sekundę. Uciekała w inne miejsca, jakbym ją zawstydzał. Nie było to dla mnie żadną nowością. Spotkałem przed nią miliony takich dziewcząt.

– Miło mi cię poznać, panienko Nadio – powiedziałem łagodnym głosem, starając się nie brzmieć tak, jakbym lada moment miał ją udusić we śnie poduszką. Bycie miłym i ułożonym w stosunku do d’Ambray’ów naprawdę wiele mnie kosztowało.

– M-mi też. Chyba – odpowiedziała niepewnie, śmiejąc się nerwowo. Zaczęła skubać swoją błękitną suknię, która podkreślała intensywną barwę jej oczu. Wyglądała identycznie jak jej matka, z tym że była o wiele bledsza. To nie odejmowało jednak uroku młodej arystokratce.

– Nadio – skarciła ją pokojówka.

– Ale… ja nie wiedziałam, że on będzie taki… taki… – Piętnastolatka spojrzała na mnie przerażona, zaciskając mocno usta. Najwyraźniej bała się, że powie coś nieodpowiedniego, przez co dostanie jej się od ojca lub brata. Miałem w zwyczaju ratować damy w opałach, dlatego rzuciłem:

– Zwyczajny? – Posłałem jej znaczący uśmieszek.

– O tak! – wykrzyknęła dziewczyna, wydając z siebie ciche westchnienie ulgi. Na jej twarzy dostrzegłem wdzięczność. Spięte ramiona nieco się rozluźniły. Cóż, zdobywanie zaufania tej chorowitej istoty nie będzie trudne.

– To twój ojciec wybrał Nate’a. Uznał, że będzie odpowiedni na to stanowisko – powiedziała z nikłym uśmiechem pokojówka, składając ręce w podołku. Widziałem, że nie podobała się jej moja obecność. W końcu wygryzłem ją z funkcji, jaką wcześniej pełniła. Jeżeli miałbym ją pocieszyć – nie była pierwsza.

– Mój ojciec w ogóle nie zna się na kobietach! – wykrzyknęła buntowniczo Nadia, nadmuchując zarumienione policzki. – Chciałam kogoś o wiele bardziej… – Znów przerwała i spojrzała na mnie, jakby oczekiwała po raz drugi pomocy.

– Kogoś brzydszego? – spytała ze śmiechem Agnes, która uprzedziła mnie z odpowiedzią. Spojrzałem na nią z ledwie widocznym krzywym uśmieszkiem i zmrużyłem groźnie oczy.

Tak jak się spodziewałem, Nadia wydała z siebie pełen zawstydzenia jęk, a potem zasłoniła twarz i uciekła do swojego pokoju. Pokojówka najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy z tego, że tak łatwo ją przestraszyć. To dziwne, w końcu dotąd to ona spędzała z nią najwięcej czasu.

– Och, przyzwyczai się – rzuciła Agnes, zanosząc się głośnym, żabim śmiechem. Poklepała mnie po ramieniu, na co zareagowałem jak kot. Najeżyłem się i postawiłem strategiczny krok w bok. Pokojówka najwyraźniej tego nie zanotowała. – Lord d’Ambray naprawdę nie zna się na kobietach. Przeżywa prawdziwy kryzys po stracie żony. Nie wie jak dotrzeć do młodziutkiej panienki. Chciał znaleźć jej najlepszego lokaja, i zapewne znalazł, problem tkwi jednak w tym, że jesteś naprawdę przystojnym młodzieńcem, a panienka Nadia jest w wieku, w którym interesuje się chłopcami. Proszę się nie bać, na pewno w końcu się przed tobą otworzy.

– W to nie wątpię – powiedziałem powolnym głosem, uśmiechając się chytrze na boku.

– Teraz powinniśmy się wziąć do pracy. Mógłbyś wymienić kwiaty na świeże? – Agnes posłała mi pytające spojrzenie. – Ponoć masz do tego niebywały talent, zresztą jak do wielu innych rzeczy. – Czy w jej głosie nie pobrzmiewała przypadkiem kpina?

Oczywiście, że mam talent, ty durna babo. Sam kiedyś należałem do arystokracji, więc moja matka kładła ogromny nacisk na to, abym umiał robić wszystko tak perfekcyjnie, jak tylko można było.

– Oczywiście – odpowiedziałem miło, posyłając jej uroczy uśmiech. Agnes jeszcze raz poklepała mnie po ramieniu, a potem ruszyła w stronę kuchni. Skrzywiłem się i otrzepałem rękaw mojego fraku, pragnąc zetrzeć z niego brud, jaki zostawiła na nim stara pokojówka. Niech spłonie na stosie (najlepiej razem z moją siostrą wiedźmą).

Mrucząc coś z niezadowoleniem pod nosem, ruszyłem w stronę antycznego wazonu sprowadzonego prosto z Egiptu. Kwiaty, które się w nim znajdowały, powoli usychały, ale wciąż były całkiem ładne. Najwyraźniej wszystko w posiadłości d’Ambray’ów miało być aż nadto idealne.

Wyjąłem jednego badyla i ułożyłem bukiet tak, aby wyglądał na świeży. Po co miałem się trudzić? Nie zamierzałem zbytnio się przemęczać. Monfourt Manor to wyłącznie tymczasowa siedziba, która miała być idealnym polem do zemsty.

– Pieprzę was i całą tę arystokracką farsę – mruknąłem do siebie, cicho prychając.

– Dzień dobry, Nathanielu.

Wyprostowałem plecy i zmrużyłem groźnie oczy. Dopiero po chwili obróciłem się w stronę nowoprzybyłego jegomościa. Wcale mnie nie zdziwiło, kiedy ujrzałem przed sobą najstarszego syna d’Ambray’ów, Ammiela. Stał tutaj i patrzył na mnie swoimi przenikliwymi, chłodnymi brązowymi oczami. Nie miał w sobie żadnych uczuć, odkąd go tylko poznałem, a przy okazji znienawidziłem.

Przekręciłem głowę w bok i uśmiechnąłem się do niego przymilnie.

– Wybacz, panie, ale mam na imię Nate – odpowiedziałem spokojnie.

– Nie jestem tak naiwny, jak mój ojciec. – Mina Ammiela pozostała niezmienna. Nie ruszył się nawet o centymetr ze swojego miejsca. Wciąż miał założone na piersi ręce. – Miałem okazję poznać cię bliżej niż on.

Pamiętał mnie. Nic dziwnego, w końcu omal się nie pobiliśmy na pamiętnym balu zorganizowanym przez moją matkę. Dokuczałem mu, że siedzi z boku i czyta książki. To było wtedy, kiedy zmierzałem do kuchni po ciepłe bułki. Uznałem, że będzie idealną ofiarą, ponieważ wyglądał jak ktoś, kto nie będzie potrafił walczyć. Zabrałem mu książkę akurat w strategicznym momencie fabuły, to dlatego rzucił się na mnie z pięściami, próbując odzyskać utracony przedmiot. Był wtedy o kilkanaście centymetrów niższy, więc skończyło się na tym, że walnął mnie pięścią w brzuch. Chciałem mu oddać, ale wtedy na horyzoncie pojawiła się jego matka, która spytała, czy dobrze się razem bawimy. Odpowiedziałem z uśmiechem, że owszem, Ammiel to bardzo miły chłopak. Mogliśmy porozmawiać o literaturze i nawet okazało się, że czytamy podobne książki. Do chłopaka mruknąłem zaś, że jeszcze go dopadnę.

– Chyba naprawdę mnie z kimś pomyliłeś, panie. – Wciąż grałem niewinnego.

– Jeżeli wyrządzisz krzywdę mojej siostrze, nie zawaham się ciebie zabić, Nathanielu Verneville. – Jego głos był tak samo chłodny jak jego spojrzenie. Nawet mnie przeszyły w tym momencie dreszcze, chociaż w żaden sposób się go nie bałem.

– Cóż to za groźby? – spytałem tak samo chłodnym głosem. – Jestem dżentelmenem. Włos nie spadnie z głowy twojej siostry.

– Trzymam cię za słowo. – Choć Ammiel obdarzył mnie nikłym uśmieszkiem, wiedziałem, że nie miał on niczego wspólnego z byciem miłym. Niósł ze sobą niewypowiedzianą na głos groźbę, a także ostrzeżenie, że odtąd będzie miał mnie na oku. Wtedy jeszcze nie wiedział, że mój plan był o wiele bardziej skomplikowany niż zakładał. I że nie dam się tak łatwo przyłapać. Inaczej nie nazywałbym się Nathaniel Verneville.