[15] Kroniki ze Smoczego Wzgórza: Przemowa (Warren i Lena) ~ Kamil

Kolejny tekst z Kronik ze Smoczego Wzgórza, znowu Warren i Lena. Troszkę mi nie pasuje, że młody książę rzuca takimi imperatywami, no ale cóż, taki temat. Poprzednie części są w tygodniu 7 i 14 :)

- I jak ci się podoba? - Lena obróciła się przed Warrenem w swojej bladożółtej sukni balowej. Szczupła półrokijka niemal tonęła w ilości ubranego materiału. - To na twoją koronację.

Książę siedział w swojej komnacie i pisał przemowę. Zgodnie z tradycją, w dniu wstąpienia na tron, młody król musi wygłosić orędzie. Warren nigdy nie był dobry w oficjalnych wystąpieniach i miał problem ze stworzeniem kilku sensownych zdań. Co chwilę przekreślał wszystko co napisał, miął kartkę i ją wyrzucał. Podłoga wokół biurka księcia była już niemal cała pokryta zgniecionym w kulki papierem.

- Masz tyle uroku w sobie, co martwa dziwka - powiedział zirytowany, nie odwracając nawet wzroku od kartki. Przekreślił kolejne zdanie i przeklnął pod nosem.

Lena poczuła się dotknięta obelgą księcia. Chociaż odkąd pamiętała, zawsze robili sobie docinki, to Warren nigdy nie wyzwał jej od dziwki.

- Wiesz co? Jako król, mógłbyś być mniej gruboskórny i chociaż spróbować powiedzieć mi coś miłego.

- Z naszej dwójki to akurat ty masz grubszą skórę.

- Nie o to… Ech, nieważne, królewski buraku.

Lena złapała za suknię poniżej pasa, lekko ją podniosła i kopnęła kulkę papieru. Następnie podeszła do łóżka i usiadła na nim. Warren kreślił kolejne zdanie, klnąc szpetnie. Półorkijka nigdy wcześniej nie widziała go tak zdenerwowanego.

Książę poczuł na sobie wzrok Leny. Odłożył pióro do kałamarza i odwrócił się w stronę swojej doradczyni. Dopiero teraz uświadomił sobie, co powiedział do niej chwilę temu. 

- Przepraszam Lena… Naprawdę cię przepraszam. Nie chciałem cię wyzywać. To po prostu… Wszystkim odbija od tej koronacji! Nawet tobie! Ty w sukni? No sama przyznaj, że to szaleństwo.

Półorkijka parsknęła śmiechem.

- Ha! No, fakt, trochę to niedorzeczne. Co nie zmienia faktu, że mógłbyś trochę zapanować nad językiem. Nie wypada, aby król obrażał swoich poddanych, nawet jeśli są półorkami.

- Wiem… Naprawdę, szczerze cię przepraszam. To się więcej nie powtórzy. Zgoda? - wstał od biurka i podszedł do swojej doradczyni, wyciągając do niej rękę.

- Zgoda, stary capie! - podała mu dłoń.

Warren odwzajemnił uścisk, po czym spojrzał w stronę biurka i papieru rozrzuconego po podłodze. Skrzywił się na ten widok. Gdy Lena to zauważyła powiedziała: 

- Weź rozchmurz się trochę. Przecież już się nie gniewam. Za dwie fazy będzie twoja koronacja. Wszyscy się nie mogą doczekać!

- Wszyscy, z wyjątkiem mnie. Zostały mi dwie fazy księżyca wolności. Zamiast je wykorzystać i spędzać miło czas, to ślęczę nad papierem i piszę jakąś głupią przemowę! A dlaczego? Bo stare grzyby z rady regencyjnej stwierdziły, że tak ma być! "To tradycja, a tradycja to rzecz święta! I nie godzi się, aby król łamał odwieczne zwyczje." - Warren wypowiedział ostatnie dwa zdania zmienionym, niższym głosem, unosząc jednocześnie wskazujący palec prawej ręki do góry. Naśladował w ten sposób Tythusa, starszego uczonego z rady regencyjnej.

- Hahaha! - Lena wybuchnęła śmiechem. - Zapomniałeś dodać jeszcze - półorkijka też uniosła palec wskazujący i obniżyła głos - "Młody człowieku, czy znów mam ci zrobić wykład na temat bycia królem?"

- Hahaha! Właśnie! - książę zaczął przechadzać się przed półorkijką w tę i z powrotem, garbiąc się i patrząc złowrogo spod łba - "Młoda damo, znów powtarzasz te głupoty o bezpieczeństwie księcia Warrena? I nadal mówisz te dyrdymały o przeniesieniu siedziby głowy państwa poza miasto? Chyba trzeba znów dać ci wykład na temat stolicy i jej istotności dla państwa!" - Warren kontynuował przedrzeźnianie Tythusa. - "Otóż, jak zapewne wiesz, stolica jest sercem kraju. Stąd król sprawuje swoją władzę nad całym państwem. Tak, młoda damo, nad CAŁYM państwem. A wiesz dlaczego akurat stąd? Ha! Zapewne nie, więc już spieszę z wyjaśnieniem. Otóż, pochylmy się nad pochodzeniem słowa stolica. Jak możesz się domyślić pochodzi ono od wyrazu stolec, gdyż król zasiada tutaj na tronie i oddaje się wszelkim czynnościom, w tym wypróżnianiu."

Lena, która jeszcze chwilę temu śmiała się do łez, nagle spoważniała. Spojrzała w stronę drzwi, za ramię księcia i powiedziała:

- Yyyy... Dzień dobry, panie Tythusie.

Książę oniemiał. Na jego twarzy pojawił się wyraz przerażenia i zszokowania. Szybko obrócił się na pięcie, gotów skonfrontować się z uczonym. Jednakże za nim nikogo nie było, a drzwi do komnaty nadal były zamknięte.

- Ale dałeś się nabrać! Hahaha! Jak małe dziecko!

- Osz ty pindo! - Warren odwrócił się z powrotem w stronę półorkijki - Już ja ci dam powód do śmiechu!

Następca tronu rzucił się na swoją doradczynię, łaskocząc ją. Lena próbowała się wyrwać, ale książę skutecznie ją przygwoździł do łóżka, siadając na niej okrakiem.

- Nie! Hahaha! Warren, haha, pro… proszę! Hahaha! Przestań, po… haha, pognieciesz mi suknię!

Następca tronu spełnił prośbę półrokijki. Ta jeszcze chwilę łapała oddech. Warren przyglądał się, jak jej pierś unosi się i opada pod materiałem. Po chwili przeniósł wzrok na szyję. Skóra seledynowego koloru była tutaj tak wyjątkowo gładka i cienka, że książe mógł dostrzec pulsujące żyły. Następnie zapatrzył się na jej usta. Ciemne i pełne, spod dolnej wargi wystawały lekko białe kły. Nagle ich spojrzenia się spotkały. Następca tronu zaczerwienił się na twarzy.

- Chy… Chyba powinienem wracać do pisania…

Zsunął się do tyłu, zszedł z łóżka i zrobił pierwsze kroki w kierunku biurka.

- Warren?

- Tak? - odwrócił się znów do swojej doradczyni.

Lena spojrzała na niego, w jego ciemnoniebieski oczy. Chciała coś powiedzieć, już otworzyła w tym celu usta, jednak po chwili spuściła wzrok i wyszeptała ledwo słyszalnie:

- Pomogę ci napisać tą głupią przemowę.

- Naprawdę? - ucieszył się książę.

- Naprawdę. Pokaż co tam masz naskrobane.

Półorkijka sprężyście wstała z łóżka i podeszła do biurka. Warren, siedząc już na krześle, podsunął jej to, co udało mu się napisać. Lena przeglądała pobazgrane, pokreślone i poplamione tuszem kartki, co chwila łapiąc się za głowę.

- No nie… Przykro mi, książę, to nadaje się co najwyżej do podtarcia tyłka - doradczyni zepchnęła wszystkie kartki zamaszystym ruchem ręki. Następnie położyła przed nim czystą kartkę - Zacznijmy od początku. Musisz sobie odpowiedzieć na dwa bardzo ważne pytania. Dla kogo i po co to piszesz?

- Hmmm… Dla poddanych. Żeby mnie poznali, wiedzieli czego mogą ode mnie oczekiwać, co chcę im zagwarantować.

- Dokładnie! Napisałeś, że zmodernizujesz drogi, ograniczysz inflację, zajmiesz się niesprawiedliwością w sądach starostów i tak dalej. Świetne plany na przyszłość i ogólnie mądrze napisane, naprawdę. - Książę się trochę wyprostował, wypinając pierś do przodu, dumny z pochwały swojej doradczyni. - Ale myślisz, że pan Robbin prowadzący karczmę będzie rozumiał, jak mu powiesz, że chcesz ograniczyć inflację? Albo że pani Lydia ucieszy się, że zmodernizujesz drogi? O ile w ogóle będzie wiedziała co słowo modernizacja oznacza…

- Nie? - następca tronu lekko się zgarbił i stracił swoją dumę oraz pewność siebie.

- Co nie?

- No nie zrozumieją co napisałem. A nawet jeśli, to nie będzie ich to obchodzić. Pomyślą pewnie, że jakiś nadęty mądrala gada ładne słówka, ale jak przyjdzie co do czego, to nic nie zrobi...

- Właśnie. Widzę, że coraz lepiej łapiesz o co tu chodzi! Musisz więc to napisać tak, żeby poruszyć ich serca, żeby pokochali cię od pierwszej chwili, a nie tak żeby mieć spokój od Tythusa i całej tej rady. A teraz, ściągaj ciuchy.

- Co?! - Warren spojrzał zszokowany na Lenę.

- Oj, nic z tych rzeczy, książę - na twarzy półorkijki zagościł złośliwy uśmiech - idziemy na spacer, poznać twoich poddanych. Musisz w końcu wiedzieć o czym pisać. A w tym - złapała go za jedwabną koszulę ozdobioną złotymi nićmi - będziesz wyjątkowo rzucał się w oczy. Napadnie jeszcze na ciebie jakiś łupieżca czy inny rzezimieszek i poharata tą ładną buźkę. - Chwyciła go za szczękę i potrząsając nią, powiedziała pieszcząc się. - A nie chciemy, zieby psiśłemu klólowi śtała się ksiwda, plawda?

- Ale przecież ja znam już swoich poddanych! - następca tronu się zbulwersował, wyrywając z uchwytu Leny.

- Ach tak? Kogo? Puste damy dworu, które myślą tylko o rycerzach na białym koniu i balach? Czy wielkich szlachciców, którzy dnia nie przepracowali i marzą tylko o sławie, bogactwie oraz wojaczce? A może służbę zamkową, która nie powie ci czego nie chcesz usłyszeć? Nie, Warren, idziemy poznać twoich prawdziwych poddanych, z prawdziwymi problemami i zwykłym życiem.

- Ech… Skoro muszę…

- Musisz, musisz. Masz pół godziny, żeby się przebrać. Tylko w jakieś łachmany, jasne?

Książę kiwnął głową. Półorkijka ruszyła w stronę wyjścia z komnat następcy tronu i gdy już otwierała drzwi, Warren zawołał

- Aha! Lena!

- Tak, książę? - puściła klamkę i odwróciła się do niego.

- Ładnie ci w żółtym.

- Dziękuję, wasza przyszła wysokość.

Półorkijka złapała za suknię lewą dłonią i skłoniła się, następnie otworzyła drzwi i wyszła z komnat, cała rozpromieniona, uśmiechnięta od ucha do ucha.