[15] Po moim trupie ~ Królik

Po pół roku żmudnych poszukiwań nareszcie mi się udało. Znalazłem zapalniczkę w jeże.

Wbrew pozorom nie było to takie łatwe, jakby Wam się wydawało. Śmiało, idźcie do najbliższego marketu i poszukajcie zapalniczki, którą zdobiłyby te kolczaste stworzonka. Dałbym sobie rękę uciąć, że wrócilibyście z pustymi rękami.

Dumny ze swojej zdobyczy obserwuję płomień. W międzyczasie wyciągam zza pazuchy kitla jednego z papierosów. Odpalam go i zaciągam się, pozwalając nikotynie odwiedzić moje ciało po raz kolejny tego dnia. Dźwięki Arctic Monkeys rozbrzmiewają w tle. Kątem oka patrzę na niedokończonego pączka, który tylko czeka aż zakończy w pełni swój żywot w odmętach mojego układu pokarmowego. Teraz jest zawieszony pomiędzy życiem a śmiercią, bez perspektyw na przyszłość, czekając tylko na swój koniec.

I właśnie kiedy ma wejść mój ulubiony moment jednej z piosenek, zagłusza go ona.

Wpakowuje się do środka swoim wielkim dupskiem, wywijając nim jakby była jakąś tancerką w klubie ze striptizem. Na kieszeniach jej spodni brakuje tylko tych śmiesznych oczek do naklejania, które ruszają się podczas potrząsania. Potem dostrzegam jej włosy. Jasne fale gdzieniegdzie przecinane są jaśniejszymi, prawie że białymi pasemkami. Sięgają aż połowy pleców - jak ona może z nimi pracować? Muszą być strasznie niewygodne.

Jednak pierwsze, co rejestrują moje zmysły to nie jej wygląd. Nawet jej wielkie dupsko kipiące energią nie potrafiłoby odwrócić uwagi od jej śpiewu.

I never even knew your now-rotting face.

While friends and lovers mourn your silly grave.

I have other uses for you, Darling.

I love the dead

Dziewczyna ciągnie za sobą dobrze mi znany metalowy stolik nakryty płachtą. Świetnie, najwyraźniej zamierza wepchać się do mojego gabinetu. Zaciągam się dymem, dając dziewczynie jeszcze chwilę na zorientowanie się w sytuacji. Ale ta jak na złość śpiewa coraz głośniej. Zaczyna skakać i obracać się wokół własnej osi - wygląda jak sześciolatka, która z powodzeniem uciekła rodzicom na plac zabaw. W końcu jednak piosenka się kończy, a razem z nią - na całe szczęście - milknie głos blondynki. Kiedy nareszcie ląduje z powrotem na ziemi, dając sobie spokój z tym skakaniem, mogę zobaczyć jej twarz. I rozkoszować się ciszą. Ale nie na długo.

Dziewczyna piszczy z przerażeniem, jednocześnie odsuwając się. Wpada na stolik, który wlokła za sobą i prawie ląduje na podłodze, ale udaje się jej odzyskać równowagę. Słuchawki wypadają z jej uszu, plączą się w kosmyki jej włosów. Patrzę na całą tę sytuację próbując powstrzymać się od śmiechu. Zamiast tego zachowuję kamienną twarz i spokojnie dopalam papierosa.

-     Masz tyle uroku w sobie co martwa dziwka - mówię na powitanie.

Normalny człowiek - a tym bardziej kobieta - poczułby się już urażony. Ale nie ona.

-     To obelga? - Unosi pytająco brew, chcąc się upewnić. Oddech wciąż ma nieco przyspieszony, jej klatka piersiowa unosi się trochę szybciej niż powinna. Naprawdę musiała się mnie przestraszyć.

Zmuszam się do wstania z fotela przy metalowym stole w środku pomieszczenia. Uchylam nieco białej płachty, odsłaniając przeraźliwie bladą twarz martwej już od jakichś dziesięciu godzin szatynki.

-     Sama oceń.

Dziewczyna podchodzi do denatki i przez chwilę mierzy ją wzrokiem. Gaszę papierosa o nogę metalowego stołu i rzucam go do popielniczki na blacie za mną. Kiedy odwracam się z powrotem w stronę blondynki, czeka na mnie z wyciągniętą ręką.

-     Kyrie. - Przedstawia się, a na jej ustach po raz pierwszy gości uśmiech. Ma nieco pucułowate policzki, które zdobią teraz dołeczki.

-     Eleison.

-     Chryste eleison, Kyrie eleison. - Jej uśmiech staje się jeszcze szerszy, a co za tym idzie - zaraźliwy. Kto by pomyślał, że nasze imiona aż tak się zgrają.

-     Może pączka? - wskazuję na tłuściutki, wypełniony przepysznym nadzieniem smakołyk próbując zapobiec niezręcznej ciszy, która właśnie miała nastąpić.

Kyrie bez pytania rozsiada się wygodnie na moim fotelu i sięga po jedzenie. Wygląda na to, że już czuje się tutaj jak u siebie. Ale… przecież to mój gabinet. Nie powinno jej tu być.

Czekam aż dziewczyna zje pączka, jednocześnie rozkoszując się dźwiękami muzyki.  Widzę, że rozgląda się po pomieszczeniu. Jej wzrok przykuwa głównie mój przyjaciel Amadeusz - szkielet w sombrero. Jestem pewien, że gdyby tylko nie miała ust pełnych jedzenia to zaczęłaby wypytywać o jego historię, rodzinę, hobby i rozmiar stopy (swoją drogą - to 37: jak na dorosłego mężczyznę Amado ma zaskakująco małe stópki).

Zerkam ukradkiem na zegar - powinienem już wracać do pracy.

-     Co wy tu właściwie robicie?

-     No, kazali mi tu przyjść. Dopiero zaczynam. - Blondynka oblizuje palce z lukru, a potem zaczyna kiwać nogami. Ona chyba naprawdę ma jakiś rodzaj ADHD. - Mam być twoją asystentką. Ale przełożeni mówili też, że przyjdziesz na dwunastą, a jest dopiero jedenasta… - Kyrie wydaje się być trochę zmieszana. - Pomyślałam sobie: najważniejsze pierwsze dobre wrażenie, co nie? Specjalnie przyszłam dziś wcześniej, żeby wszystko przygotować. Pół godziny wybierałam najlepszego trupa w prosektorium! - jęczy dziewczyna, najwyraźniej zawiedziona tym, że jej plany zostały zrujnowane.

Chwila, praktykantka? Patrzę na czerwoną wstążkę zawiązaną wokół palca wskazującego prawej ręki. No tak. To o tym miałem dziś pamiętać.

-     Zobaczmy tego twojego najlepszego trupa - wzdycham, prowadząc stolik z denatem w stronę światła. Dopiero teraz dostrzegam, że na płachcie przykrywającej ciało Kyrie dorysowała uśmieszek w miejscu, gdzie zapewne znajdowała się twarz. Czuję na sobie jej ukradkowe spojrzenie, jakby czekała na moją reakcję. - Pomysłowe - mruczę tylko w odpowiedzi pod nosem i uchylam tkaninę.

Denatem jest mężczyzna koło czterdziestki, ma mocno zarysowaną szczękę i siwiejące już  w niektórych miejscach kasztanowe włosy. Na szyi ma siny ślad, ale moją uwagę bardziej przykuwają bardzo ciemne, niemal czarne siniaki na jego żebrach i żyły, które w niektórych miejscach wybijają się czernią na tle bladej skóry.

-     Nie wydaje mi się, żeby zginął przez uduszenie - mówi Kyrie. - Może to jakiś nowy wirus?

Przechodzę do mojej denatki, ją również odkrywam, aby dziewczyna mogła zobaczyć to, co tak bardzo mnie zaskakuje - podobne do tamtych siniaki i czarne żyły.

-     A ja już myślałem, że pomyliłaś prosektorium z klubem dla początkujących striptizerek - mówię do siebie.

-     Hej, przecież nie odstawiałam tu żadnego striptizu!

-     Nie wiem, jaką piosenkę miałaś następną w kolejce. - Wzruszam ramionami. - A śpiewanie I love the dead w prosektorium chyba jest całkiem podejrzane.

-     To miało wyrazić mój zapał do pracy! - burzy się Kyrie.

-     Och, twoje pośladki bardzo dobrze pokazywały twoją chęć do pracy. Tylko niekoniecznie jako patologa - chichoczę.

Kyrie zakłada ręce na piersi i marszczy brwi z niezadowoleniem.

-     Nie takiego towarzysza się spodziewałam - mruczy pod nosem. - Byłam raczej nastawiona na poczciwego pana w średnim wieku, z siwymi włosami, miłym wyrazem twarzy i wyprasowanym kitlem.

-     Bardzo mi przykro, że dostajesz potrzepanego młodziaka w zmiętym fartuchu i wyrazem twarzy zimnej suki.

-     Cóż, przynajmniej kolor włosów się zgadza.

-     Nie mam siwych włosów, są po prostu białe.

-     Pewnie farbowane. Jak chciałeś sobie tym dodać powagi i poczucia, że masz doświadczenie to ci się nie udało - prycha Kyrie. Spodziewam się, że zaraz zacznie przepraszać, bo jednak ma być moją asystentką i to ja mam ją tutaj uczyć, ale blondynka twardo stoi przy swoim. Chyba już porzuciła swoje plany co do pierwszego dobrego wrażenia.

-     Trzeba będzie trochę przeorganizować pokój - rzucam półgębkiem, wyciągając kolejnego papierosa zza pazuchy kitla. Tym razem odpalam go zapalniczką w lwy. Ot, malutka aluzja co do mojej dominacji w tym duecie. - Poprzyglądaj się notatkom, jakie zapisałem. - Wskazuję na plik kartek leżących obok denatki.

-     Tutaj chyba nie można palić. - Kyrie mierzy groźnym wzrokiem papierosa w mojej dłoni jakby był co najmniej pistoletem, który chce w nią wymierzyć.

-     Spokojnie, wyłączam czujniki dymu.

-     Ale…. - Kyrie nie zdąża dokończyć zdania, bo pomieszczenie wypełnia seria przeraźliwych, mechanicznych pisków. Po chwili wspomniane przeze mnie przed chwilą czujniki uruchamiają się, a nasze łepetyny zaczynają moknąć. Zaciskam zęby i patrzę tylko na denatkę, na której pozaznaczałem zmywalnym markerem miejsca, którym jeszcze miałem się przyjrzeć. No, to tyle z całej mojej porannej roboty.

Blondynka stoi załamana, sama już nie wie czy chronić nasiąknięte już wodą notatki, denatkę czy może denata, którego tutaj przywlokła. Działa zdecydowanie za wolno.

Zaciągam się głęboko papierosem - udało mi się na czas osłonić go dłonią - i próbuję powstrzymać się od jakiejś ciętej uwagi. Po prostu patrzę na Kyrie, której blond kosmyki lepią się teraz do jej pucułowatej, zarumienionej twarzyczki.

-     Zauważyłam wcześniej, że czujniki dymu są wyłączone - tłumaczy się. - Chciałam dobrze. Na szkoleniu uczyli nas…

-     Od teraz to ja cię szkolę - mówię, dopalając szybko papierosa. Za chwilę pewnie będziemy mieli wizytę całej ekipy pożarowej. Wolę załatwić to sam z przełożonymi i wyjaśnić sytuację. - Zaraz wrócę - rzucam do Kyrie, wkładając ręce do kieszeni. - Miałaś okazję przez chwilę oglądać denatkę. Sprawdź swoją pamięć i spróbuj z powrotem pozaznaczać miejsca do przypatrzenia się.

-     Patrzyłam na nią może jakieś dwie minuty! - burzy się Kyrie.

-     No, to zobaczymy ile zdołałaś zapamiętać przez ten czas. - Posyłam w stronę dziewczyny krzywy uśmiech. - Coś czuję, że to będzie owocna współpraca.

-     Chyba po moim trupie - syczy przez zaciśnięte zęby.

-     Och, wtedy z pewnością będzie owocna.