[4] Yakuza: Time that I should go ~ Wilczy

Syrena wyła. Światła migały. Niebieskie, czerwone. A może nie, może to opadająca raz po raz powieka odcinała źródło blasku. To tłumaczyłoby wciąż zapadający zmrok. No chyba że to był zmierzch. Kolory by się zgadzały, chociaż nigdy nie były tak intensywne. Granat nadciągał z góry niczym rozpędzone, burzowe stado nocnych mar i ścierał się z jaskrawą, mięsistą czerwienią, wylewającą się z rozprutych żył dnia. Ten gasnął w boju kolorów, połykany przez triumfujący fiolet, który rozlewał się po pulsującym pobojowisku niczym gencjana. Przez to wszystko zaczął przedzierać się brzask. Prześwit pęczniał w szczelinach skorupy nocy i zachłannie wyciągał po mrok promienie. Pochłaniał wszystko, oślepiając, jak głodne cienia monstrum. Bezkompromisowa jasność. Pożerała ciemność na swojej drodze. Zapraszała w podróż świetlnym tunelem.

— Ciśnienie spada. Migotanie komór!

Pressure, pressure calls my name

Goro… Do cholery. Weź że się w garść!

— Reanimujemy.

Horyzont przeszyła błyskawica. Siła jej uderzenia poderwała w górę cały pył świata, zasypując jasność. Tunel drżał i się sypał, ale trwał. Światło torowało sobie drogę na powierzchnię, dławiąc zapylanie jasnymi smugami, przypominającymi miecze. Wreszcie tunel znów wypełnił się nieznośnym, obezwładniającym blaskiem. Nie było w nim błogo. Nie było w tym nic pobożnego, nic domowego, nic ciepłego, lecz coś niepohamowanego. Niemy, bezkompromisowy rozkaz podążania w kierunku jego źródła.

„Człowiek jest jak ćma, na oślep rwie się do ognia.”

Może to był dobry czas, żeby podążyć w tę stronę? Może byłoby łatwiej. Zabawniej. Ciekawiej. Gdzie indziej.

I think it's time that I should

Push it back and entertain it

Tylko że ty nie jesteś, kurwa, żadną ćmą! Jesteś yakuzą! I wcale nie umierasz, tylko…

Tylko że te szare oczy. Nie dawały spokoju. To one wyłaniały się z brzasku. Jednocześnie znał je i nie wiedział, do kogo należą. Było za dużo ich wersji. Wolał je gorące, nie nagrzane. I nie przenikliwie zimne, jak wtedy, gdy się odwrócił i zobaczył…

Ból rodził się systematycznie, w miarę jak szok ustępował mu miejsce. Zdziwił się, zezując w dół i widząc dziurę we własnym brzuchu. Jeszcze jedną, bo o pępku wiedział wcześniej. Ale z niego nie lała się krew. Za to z nowego nabytku zaczęła wyciekać ciemna i gęsta strużka. Pomyślał, że tak samo wygląda syrop wiśniowy i nawet roztarł krew i uniósł do ust palce, jednak natychmiast się skrzywił. Wiśnie nie miały tak metalicznego posmaku. Zaraz po tej myśli poczuł się niedobrze. Zakręciło mu się w głowie, tracił równowagę. Na kolanach wylądował już wcześniej, teraz czuł, że zaraz rozbije twarz o podłogę, bo nie był w stanie dłużej zapanować nad własnym ciałem. Zanim jednak po raz kolejny naraził swój nos na złamanie, ktoś chwycił go za włosy i pociągnął do tyłu. W tym samym momencie padły kolejne strzały.

Przewrócił się na plecy z głuchym stęknięciem. Ból w okolicach łopatki eksplodował dopiero teraz. Odsłonił w grymasie zaciśnięte mocno zęby, tymczasem ktoś złapał go pod pachę i ciągnął po podłodze.

— Pomóż mi, kurwa! — rozbrzmiało nad jego głową. Znał tylko jedną osobę, która umiałaby przekrzyczeć strzelaninę. Uśmiechnął się, zerkając w górę i pokazując rząd czerwieniących się zębów. Twarz Hashire, nawet blada, dodawała mu otuchy. Nigdy by nie pomyślał, że podobna myśl uformuje się w jego głowie, a jednak w tej sytuacji… Podniósł rękę i uścisnął jej przedramię. Dopiero wtedy na niego zerknęła. — A ty, idioto, uciskaj ranę! — Wydarła się, zabierając dłoń Majimy ze swojego ramienia i przykładając ją do brzucha mężczyzny. — Yosuke, kurwa! — zawołała znowu i zjawił się jej brat. Złapał Majimę z drugiej stronę pod pachę i razem zaciągnęli go za łóżko, tam oparli o ścianę i oboje przykucnęli obok, wyglądając ostrożnie, by sprawdzić, co się dzieje.

Wyglądało na to, że ludzie Majimy połapali się, że do budynku przedostał się wróg. Nawet jeśli nie, na pewno zaalarmowały ich strzały, a widok postrzelonego szefa prędko skłonił ich do otworzenia ognia.

— Kim… jest ten jebaniec? — Majima oddychał płytko, ale miał siłę, by wskazać brodą mężczyznę, który strzelił mu w plecy, a teraz  raz po raz wychylał się za drzwi, by oddać kilka strzałów i raz po raz rzucał kilka warkliwych słów do interkomu. U jego stóp leżał już jeden trup. — Jeszcze jeden… brat?

Hashire zagryzła wargę, wymieniła szybkie spojrzenie z Yosuke, oboje zerknęli na gościa, o którego pytał Goro, ale żadne z nich nie odpowiedziało. Jednak Goro nawet w tym stanie nie pozwolił się ignorować. Złapał Hashire za bluzkę i przyciągnął do siebie, tak, że czubki ich nosów zetknęły się ze sobą.

— Możesz mi odpowiedzieć… zanim wyciągnę kopyta?! — Jego oko z bliska zdawało się jeszcze bardziej szalone, ale to nie dlatego Hashire się skrzywiła.

— Matko, Goro! — Wyrwała się, marszcząc nos. — Wali od ciebie jak z gorzelni. Wcale nie umierasz, tylko pewno masz kaca — skomentowała. — I przestań się nadwyrężać! Yosuke, dzwoń po pogotowie!

— Ale… Mój telefon… — zaczął Yosuke i Hashire przypomniała sobie, że rozwaliła go o ścianę.

— Szlag. — Zaczęła przeszukiwać kieszenie, by znaleźć własną komórkę, ale zanim jej się to udało, rozległo się potężne łupniecie. Wszyscy w pokoju natychmiast odwrócili się w stronę balkonu. Zasłony były zaciągnięte, ale mimo tego można było dostrzec drgania, gdy coś znów uderzyło w oszklone drzwi. Mężczyzna o szarych oczach, w drogim, granatowym garniturze, jeszcze raz strzelił w kierunku końca korytarza i wycofał się do pokoju. Niepewnie zerkał za ramię, wycelował w trójkę pod ścianą, ale ponieważ żadne nie wyjawiało jawnych chęci zaatakowania go, skupił się na balkonie. Przeładował glocka i czekał.

W końcu szkło prysło, jakby z drugiej strony uderzył w nie taran.