[4] Światło i Cień: W zawieszeniu ~ Kaja Wika

Nie miałam pojęcia, jak podejść do tematu kaca, ale coś udało mi się sklecić. Jest temat i słowa kluczowe i najważniejsze jest tekst mimo że weny zbytnio nie było. Jest to kolejna część serii Światło i Cień.

Ludzie: Leonard (Leo) - dzięki Rygorowi pojawił się w czwartym wymiarze i co chwile pakuje się w kłopty / Klara - właśnie wybudziła się ze śpiączki (w poprzedniej części)

Drakon: Decon - dzięki niemu i elfom, Klara wybudziła się ze stanu zawieszenie, wywołanego przez jednego z cieni

Elfy: Raumi, Rygor - w poprzedniej części wprowadzili Decona do podświadomości Klary

Ligonowie: Liam, Hedore - uzdrowiciele, od wypadku dbają o stan zdrowia Klary

Światło i Cień: W zawieszeniu

Mimo że Klara nie była w stanie podnieść się z łóżka, z powodu wyczerpania, to wizja zapadnięcia w kolejny długi sen, przerażała ją nieustannie. Anatomicznie człowiek był o wiele słabszy, niż inne rasy, dlatego dziewczyna bez przerwy odczuwała skutki uboczne śpiączki. Bóle mięśni i dreszcze powracały do niej falami. Rygor zalecił wszystkim z wyjątkiem Liama i Hedore, opuszczenie pokoju. Dwójka Ligoniów miała zająć się rekonwalescencją Klary.

Elfy postanowiły odnaleźć stworzenie, które uwięziło dziewczynę w pułapce podświadomości. Do tego potrzebne było stworzenie mapy terytorialnej Cienia. Wraz z Kadamim zamknęli się w salonie i poprosili o to, aby im nie przeszkadzać. Tylko Leonard i Decon pozostawieni sobie, szukali towarzystwa. Mimo że żaden z nich nie miał ochoty obcować z drugim, to obaj wylądowali w ogrodzie na tyłach rezydencji.

Leo oparty się o ścianę zaciągnął się dymem z papierosa. Od momentu, gdy pojawił się w tym miejscu, nie zdarzyło mu się zapalić ani razu. Teraz gdy emocje sięgnęły zenitu, szukał chwili wytchnienia w zachowawczym nałogu. Chwilę później dym rozproszył się po schodach.

– Możesz przestać kurzyć? – zapytał Decon, siedzący na ławce.

– A ty marudzić? Przecież nie dmucham ci w twarz – odpowiedział zaczepnie Leo.

– Jeszcze tego by brakowało. Po co tutaj w ogóle przeszedłeś?

– W domu miałem palić!?

Decon jak nikt inny potrafił wyprowadzić Leonarda z równowagi. Nieprzyjemną atmosferę można byłoby ciąć nożem.

– Jesteś słaby. Nie potrafisz zapanować nad nerwami bez papierosa w rękach – powiedział Decon.

– Lub kieliszka wody ognistej. – Leonard zaśmiał się, po czym wyrzucił papieros na schody i zdeptał niedopałek butem.

– Alkohol niczego nie naprawi. Poza tym tutaj nikt nie pije. – Prawda była taka, że drakon nigdy nie miał w ustach alkoholu. Drakoni stronią od alkoholu i innych używek, uważają, że to za słabość oraz ograniczenie.

– Widziałem parę karafek z nalewkami w kuchni – zasugerował Leonard.

– To nalewki ziołowe Hedore. Owszem na alkoholu, ale służą leczeniu, a nie upijaniu się z rozpaczy.

– Na pewno ma coś na nerwy – powiedział chłopaki i postanowił to sprawdzić.

            Wrócił do domu, zostawiając drzwi otwarte, zapewne było to zaproszenie dla Decona, on jednak pozostał na swoim miejscu. Ponieważ chłopak czuł się jak w domu, zaczął wertować szafki w kuchni, tak jakby była to jego własna. W jednej z dolnej półek znalazł kryształowe butelki pełne różnokolorowych nalewek. Nie miał pojęcia, po którą sięgnąć, gdyż żadna z nich nie była opisana. Wiedział, że szuka czegoś kojącego, co zaprowadzi harmonię w jego uczuciach oraz spokój emocjonalny. Z tymi wszystkimi cechami kojarzył mu się kolor zielony, więc taką też karafkę wybrał.

Stawiając nalewkę na stolę, ujrzał Decona stojącego w drzwiach kuchennych.

– Nawet udało ci się wybrać konkretne zioła. Te są na uspokojenie i sen – powiedział Decon.

– Spokojny sen także nam się przyda. – Leo zaśmiał się speszony, a Decon zmarszczył brwi. – Więc jak, napijesz się ze mną zdrowotnie?

Leonard wyjął z przeszklonego kredensu dwa kieliszki. Postawił je na stole, po czym usiadł. Dekon uczynił to samo, zapewne był ciekawy nie samego efektu leczniczego nalewki, a upojenia alkoholowego. Może sam miał w tym interes.

Chłopak rozlał trunek w dwa kieliszki. Uniósł jeden z nich, czekając na towarzysza w cierpieniu. Decon uniósł kieliszek do ust i go powąchał. Skrzywił się i odstawił szkoło z powrotem na blat.

– To się nie wącha, tylko pije – poradził Leo. Przechylił kieliszek i szybko przełknął nalewkę. Zakaszlał.

Decon nie był pewien czy to był dobry znak, czy też zły. Leonard nie odzywając się słowem, zachęcił gestem drakona do wypicia swego kieliszka. Ten, mimo że nie ufał człowiekowi, pragnął zapomnieć o swoich problemach i opróżnił kieliszek. Nalewka ziołowa nie zrobiła na nim żadnego wrażenia, żadnego skrzywienia ani grymasu. Leonard, widząc to, nalał kolejną porcję.

Po paru kieliszkach nasennego trunku obaj leżeli oparciu o blat stołu kuchennego. Nic nie było w stanie wytrącić ich z błogiego snu. Następnego ranka Leonard został przebudzony przez Rygora, wiedział, że nie wróży to nic dobrego. Z drugiego rogu kuchni usłyszał Decona wymiotującego do zlewu. Odwrócił się i ujrzał Hedore, która chowała nalewkę z powrotem do szafki.

– Następnym razem zapytaj, jeśli potrzebujesz lekarstwa na sen – powiedział Rygor. Wyglądał na naprawdę zdenerwowanego. – To są bardzo silne zioła, mogło się to skończyć o wiele gorzej.

– Chciałeś mnie otruć – wymamrotał Decon znad zlewu. – Ja umieram.

– Wcale nie umierasz, tylko masz kaca – odpowiedział Leonard z silnym bólem głowy. Zauważył jednak, że mimo zespołu dnia następnego, poczuł się rozluźniony, a jego umysł był niemal wolny od trosk, taki stan niegdyś zwał resetem. 

Widział, że nie wywinie się bezkarnie po wypiciu nalewki Hedore.

– Przepraszam Hedore. Czy mogę ci to jakoś wynagrodzić? Sporządzę nowe nalewki, zbierz potrzebne składniki.

– Jeśli chcesz pomóc, to posprzątaj bajzel, którego narobił twój przyjaciel i doprowadź go do statecznej kondycji – powiedziała Hedore, wskazując na Decona.

Leonard już chciał odpowiedzieć, że drakon nie jest jego przyjacielem, ale zapewne tylko pogorszyłby sytuację. Kiwnął głową i poczekał, aż elfy wyjdą z pomieszczenia. Podszedł do Decona i chwycił go pod ramię.

– Już potrafisz pić, teraz nauczę cię jak wytrzeźwieć.