[2] Yakuza: Sweet but psycho ~ Wilczy

Mam nowe hobby. Znalazłam na yt live webcam skrzyżowania w dzielnicy Shibuya i, kurde, wpieprzam chipsy i patrzę, jak ludzie przechodzą przez jezdnię. I już się paru świrów znalazło! Dzisiaj spędziłam w Tokio trzy godziny, od szóstej (ich czasu) do dziewiątej, zerkając w przypływie nostalgii jak autobusy i nie tramwaje, lecz coraz więcej aut przemierza ulice, niebo się rozjaśnia, a ja... poczułam jakąś pierdoloną tęsknotę. Ja wiem, że nieładnie tak nieładnie wciąż się wyrażać, ale ta tęsknota taka właśnie była - pierdolona. Ciężka, bo z syndromem nigdyniespełnienia. To tylko głupie skrzyżowanie. Wypłowiałe. Bezimienni ludzie. Szlag, na tym webcamie nie ma nawet dźwięku. A jednak coś we mnie bardzo chciałoby przejść się po takich samych pasach namalowanych na tak samo szarym asfalcie, wdychać tak samo szkodliwy smród miasta i wystawić twarz do tak samo chłodnego słońca, które jednak zdaje się tam świecić jakoś inaczej. Może dlatego, że musi padać też na podejrzanych ludzi noszących się w nietuzinkowy sposób.

N   I   E   P   O   C   Z   Y   T   A   L   N   I

Goro Majima - psychol, szaleniec, ekscentryk; paraduje w półnegliżu, nie uznając za stosowne wkładać pod marynarkę koszuli; nie rozstaje się ze swoim tantoo (japoński sztylet), lecz nie gardzi też bejsbolami, zwłaszcza jeśli w pobliżu znajduje się kilka łbów do rozwalenia; lubi się śmiać tak samo często, jak wpadać w szał; nigdy nie wiadomo, czyją stronę prócz własnej trzyma. Yakuza z krwi i kości, nazywany Wściekłym Psem z rodziny Shimano, której służył do śmierci swojego szefa. Obecnie patriarcha własnej rodziny, wpływowa osobowość w Tojo Clanie (który zrzesza w Kamurocho [dzielnica Tokio] wszystkie rodziny); w wolnym czasie prześladuje cywili; nie straszne mu niezapłacone mandaty za stalking; jak każdy yakuza, zawsze dostaje, czego chce.

Hashire Kyoushi - naraziła się tym, że istnieje i prowadzi bar w popularnej części miasta, gdzie wyżej wymieniony yakuza zapragnął mieć punkt sprzedaży detalicznej broni niekoniecznie legalnej; wbrew swojej woli została naznaczona na godną prowadzenia owego handlu i przymuszona do związania swoich losów z Goro Majimą (pod groźbą utraty zmysłów wynikającej z napastliwego stalkingu, który obejmował znajdywanie Majimy w automacie z pluszakami czy pod własnym łóżkiem); targana coraz bardziej sprzecznymi emocjami (lub syndromem sztokholmskim), próbuje się od niego uwolnić. Zdecydowała się zeznawać przeciwko Wściekłemu Psu, lecz skorumpowany nadkomisarz policji Kamurocho zniweczył plan oskarżenia jednej z najpotężniejszych rodzin w Tokio, a Hashire - po nieudanej próbie wycofania się z zeznań - ponosi tego konsekwencje, między innymi zostaje wbrew swojej woli wytatuowana na modłę obyczajów yakuzy i oficjalnie wcielona w ich szeregi. Myśl o ucieczce przyćmiewa nie tylko strach, ale również postępujące zaburzenia tożsamości.

Wierciła się cały wieczór. Majima uparł się oblać jej „awans”, ale ona pozostawała skonsternowana i podejrzliwa; nie wypiła dużo, ale chętnie polewała szefowi (teraz stał się nim oficjalnie, a przed nazywaniem go swoim facetem jej mózg wciąż się wzbraniał, choć była to tylko formalność, której ktoś w końcu będzie musiał dopełnić) by jak najszybciej mieć go z głowy. Nawet nie udawała, że dobrze się bawi. Kiedy Goro był przekonany o geniuszu swoich pomysłów, nic nie było w stanie uświadomić mu, że jest inaczej. Dlatego pozwalała się klepać po plecach, udawała, że nie widzi nieprzychylnych spojrzeń, które za plecami Majimy rzucali  jego ludzie – zwłaszcza Shiro, wysoki, szczupły mężczyzna, całkiem siwy, mimo młodego wieku, dziś wyjątkowo często próbował zabijać wzrokiem – czasem nawet się uśmiechała i przebąkiwała pod nosem jakieś podziękowania w odpowiedzi na składane jej nieszczere gratulacje, ale tak naprawdę była przerażona. Nie chciała tego wszystkiego, nie chciała być nawet wciągnięta w szeregi yakuzy, jako że kobietom rzadko przysługiwał ten wątpliwy zaszczyt, a co dopiero być wyniesioną nad innych członków. Wolała już status „kolejnej dupy” ich szefa niż to. Bycie dupą było dużo bardziej bezpieczne. A przynajmniej mniej par oczu patrzyło na nią z zazdrością.

Zaczekała, aż zrobi się później. W końcu Minami zaczął śpiewać, a Goro – zamiast jak zawsze, gdy tego próbował, trzepnąć go w łeb – zatoczył dość bezwładnie głową, raz, potem drugi, aż w końcu ją odchylił, a z pomiędzy jego rozchylonych ust dobyło się  soczyste chrapnięcie. Przyglądała mu się przez chwilę, marszcząc brwi. Nie była pewna, czy widziała go wcześniej pijanego. Wściekły Pies miał mocny łeb, ale wyglądało na to, że dzisiaj wziął sobie od tego wolne.

Klepnęła dłońmi o uda, rzucając Majimie jeszcze jedno, podejrzliwe spojrzenie i zabrała się stąd. Miała jeszcze parę rzeczy, którymi musiała się zająć i wolała to zrobić bez świadków.

Wyszła z siedziby klanu, odprowadzana spojrzeniami yakuzów, pełniących role ochroniarzy. Zimny wiatr uderzył ją w twarz. Potarła ramiona dłońmi i wsunęła je do kieszeni bluzy. Między jej palcami zaszeleścił papier. Wyciągnęła wąską, pogniecioną karteczkę i znów jej się przyjrzała.

Spotkajmy się w tym samym miejscu o tej samej porze. Dzisiaj.

Poczuła niepokój i ze złością zmięła kartkę, wyrzucając ją do śmietnika, stojącego przy bramie rozległej posiadłości, którą Tojo Clan wybrał na swoją bazę. Skąd mogła wiedzieć, że ktoś będzie naprawdę zdesperowany, by dowiedzieć się, co było na niej napisane?

***

Dworzec był hucznym i wietrznym miejscem. Hashire dwa razy zawracała, czując, że pakuje się w kłopoty, ale ostatecznie nie mogła tego zignorować. Zignorować jego.

Poznała go od razu, choć nie widzieli się od dawna, a kiedy wpadli na siebie ostatnio, nie mieli okazji wymienić ze sobą nawet kilku słów. Do tej pory Hashire łudziła się, że coś jej się przewidziało, ale gdy teraz przyglądała mu się zza szklanej witryny kawiarni, nie mogło być mowy o pomyłce.

Młody chłopak musiał poczuć na sobie jej wzrok, bo nagle uniósł głowę i spojrzał wprost na nią. Przez chwilę jego oczy zdawały się być puste i bezlitosne, ale kiedy szeroki, serdeczny uśmiech zajął jego twarz, to wrażenie minęło. Chłopak zamachał do niej entuzjastycznie

YOUNGBLOOD

i gestem nawoływał ją, by weszła do środka. Hashire rozejrzała się niepewnie w obie strony, wcisnęła dłonie jeszcze głębiej w kieszenie bluzy, po czym ostatecznie uznając, że nie ma innego wyboru, weszła do niewielkiej, nowoczesnej kawiarni, w której czekający na pociąg podróżni mogli napić się dobrej, drogiej kawy. Zaciskając wargi, odrzuciła z głowy kaptur, a długi, nisko związany kucyk, do tej pory przewieszony przez ramię, wrócił na plecy.

— Mój Boże… — Usiadła, a właściwie osunęła się na krzesło naprzeciw niego, ściągając brwi i wytrzeszczając oczy. — Co ty tu robisz, Yo?

Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, jego oczy błyszczały wesoło. Przez chwilę się miotał, podnosił z  krzesła, znów na nim siadał, nerwowo bębnił palcami w blat stolika, w końcu jednak zerwał się z miejsca i zbliżył się do Hashire. Wciąż niezdecydowany, nerwowo wygładzał dłońmi przydługi t-shirt z kolorowym nadrukiem, aż odważył się pochylić i wziąć kobietę w ramiona.

— Dobrze cię widzieć! — wymówił w jej włosy. — Tęskniłem. — Zakołysał nią w ramionach, ale Hashire wciąż nie odwzajemniała uścisku. Zesztywniała, pozwalając na to, ale wyglądało na to, że nie podziela radości chłopaka. Gdy zbyt długo nie wypuszczał jej z objęć, złapała go za ramiona i delikatnie, ale stanowczo od siebie odsunęła.

— Usiądź — zaproponowała, a on z uśmiechem skinął głową. — Musimy pogadać. Musisz mi powiedzieć, skąd się tu wziąłeś… Jak mnie znalazłeś i… — zamilkła, zaciskając usta. Chłopakowi wreszcie udzieliło się jej napięcie i przestał się uśmiechać.

— O co chodzi? — Jego jasne oczy zwięzły się podejrzliwie. — Myślałem, że się ucieszysz…

Say you want me, say you want me 

Back in your life 

— Tak, cieszę się, tylko… — Hashire chciała prędko zbyć jego grymasy, ale nagle coś dostrzegła. — Co to jest? — Wychyliła się przez stół, identycznie mrużąc oczy i złapała w dwa palce wpinkę, która zdobiła koszulkę chłopaka. — Chyba cię pojebało! — Od razu poznała logo Tojo Clanu. — Skąd to masz?! — Wyrwała przypinkę dynamicznym ruchem i trzymając ją w palcach, wymachiwała nią przed jego oczami. — Skąd to, do diabła, masz, Yosuke?!

— M-Musiałem cię jakoś znaleźć, nie drzyj się!

— Z kim się zadałeś? — Hashire ściszyła ton głosu, ale to, że cedziła przez zęby, nie świadczyło o tym, że się uspokoiła.

— No z takimi jednymi… Usłyszałem, jak o tobie rozmawiają i…

— Z kim. Nazwisko.

— Shimano.

— Kurwa.

— Yosuke! — zakrzyknął w tym samym momencie chłopak za lady. — Kawa dla ciebie! — Yosuke nie zareagował od razu, dopiero gdy pracujący za kontuarem obcokrajowiec zaczął kaleczyć japoński, zerwał się od stolika i do niego podszedł. — Yosuke, proszę bardzo. — Barista z uśmiechem podawał mu kubek.

— Yoske — poprawił go Yosuke, odbierając kawę. Głos drżał mu ze złości.

— Słucham pana?

— Moje imię. „U” jest nieme. Wymawia się Yoske! — pouczył baristę, zaciskając kurczowo palce na kubku z gorącym napojem, którym następnie chlusnął mu w twarz. Nie zważając na jego okrzyki, odstawił kubek na bar, zabrał z krzesła oliwkową kurtkę z kapturem obtoczonym beżowym futrem i nie patrząc na Hashire, zarzucił ją na siebie, po czym wyszedł z kawiarni szybkim krokiem.

***

Pociągniecie nosem.

— Szefie. — Szturchnięcie. — Szefie…

Ramię w żółtej, ekstrawaganckiej marynarce poruszyło się niecierpliwie w górę i w dół, próbując strząsnąć spoczywającą na nim dłoń.

— Szefie. To ważne.

— Spierdalaj.

— Ale…

— Dotknij mnie jeszcze raz, to cię zajebię.

— Okay, ale… Lepiej, żeby to szef zobaczył.

Majima poczuł jakiś ciężar spoczywający obok, a potem kroki tego, który go niepokoił,  oddaliły się, a on warknął wściekle. Z trudem uchylił powiekę, pocierając oko. Szczypało. Głowę miał ciężką, w ustach rozgościł się nieprzyjemny smak nieprzetrawionego alkoholu. Mlasnął i skrzywił się ze wstrętem. Miał ochotę na sok. Pomarańczowy. Ale gdzie nie spojrzał, tam jego wzrok napotykał pozostałości po wczorajszej libacji. Sake, butelki po sake, spodeczki, kieliszki, żadnych soków. Yakuza nie rozcieńczała alkoholu.

— Jebane ochlajtusy… — podzielił się swoim pełnym hipokryzji spostrzeżeniem, kierując je w stronę Minamiego, który leżał na środku pomieszczenia z szeroko rozrzuconymi kończynami, a z otwartych ust co jakiś czas dobywało się głośniejsze chrapnięcie. Był nagi od pasa w górę. Na jego szczęście Majima nie miał siły, żeby go stąd wykopać. Ani jego, ani pozostałych zwłok, które zaległy, gdzie poległy. Marszczył brwi, pocierając palcami zmarszczkę, która pojawiła się między nimi i próbował sobie przypomnieć, z jakiej to okazji tak się schlał i pozwolił na to swoim ludziom. Pociągnął nosem, patrząc tępo w przestrzeń i usilnie starając się skupić.

Hashire.

Uśmiechnął się pod nosem, głaszcząc po brodzie.

Wreszcie oficjalnie przyjął ją do swojej rodziny. Słusznie. Dziewczyna się przyda. Miała coś w sobie, dryg do tego biznesu. Mógł jej zaufać. Przecież nikt inny z tej bandy gangsterów go nie kochał. Co z tego, że ona też nigdy nie wyznała mu miłości. Majima wiedział swoje. W końcu kogoś dla niego zabiła, a to o czymś świadczy. Być może zrobiła to w stanie skrajnej niepoczytalności… i właśnie dlatego Goro powinien mieć ją na oku.

Stąd cała ta szopka z „awansem”.

Przestał się uśmiechać. A mina zrzedła mu całkiem, gdy wziął w ręce aparat fotograficzny, który ktoś zostawił obok. Ekran wciąż się podświetlał i wreszcie zdołał zwrócić jego uwagę. Mężczyzna sięgnął po lustrzankę i przyjrzał się fotografii. Długo się przyglądał. Przerzucał zdjęcia, rozdymając nozdrza i wysuwając dolną szczękę. Na każdym znajdowała się ta sama kobieta i ten sam mężczyzna.

Jego kobieta i jakiś gówniarz. W jakieś kawiarni. Obejmowali się.

— Minami! — Majima poderwał się z miejsca, zachwiał, stanął mocno na nogach. — Minami, ty bezużyteczny gnojku! — wykrzyknął w stronę podwładnego, który mruknął przez sen w proteście. — Kurwa mać. — Zatoczył się, ale dotarł do najbliższego stolika. Oparł na nim ręce, wciągając głęboko powietrze, ale mdłości nie ustępowały. Czuł, że jeśli czegoś nie zrobi, zaraz puści pawia.

Wyciągnął rękę po jedną z butelek. Złapał za szyjkę, przewracając stojącą obok flaszkę. Zapach sake odrzucił go, ale mimo gromadzącej się w ustach śliny, przystawił butelkę do ust i zaciskając mocno powiekę, opróżnił ją całą, a potem rozbił o podłogę. Potrząsnął z obrzydzeniem głową, przełykając ostatni łyk.

— Minami! — wrzasnął, ocierając grzbietem dłoni spływającą po brodzie stróżkę alkoholu. Tym razem Minami się ocknął, zanim Goro podjął decyzję, żeby zasadzić mu między żebra kopa czubkiem buta. Chłopak potoczył dookoła nieprzytomnym wzrokiem.

— Szsz… Szewie? — zapytał i czknął, niezdarnie dźwigając się na nogi. On też wciąż był nagrzany. — Pszy… Przsz… Skoszyć po więzej zake?

Majima chuchnął, czując jak piecze go w gardle. Był pewien, że zwymiotuje, ale jego żołądek się uspokajał. Klin się przyjął. Podszedł do Minamiego, który podciągał zjeżdżające z tyłka dresy i z trudem ogniskował na nim wzrok.

— Żadnego pożytku z ciebie — warknął Goro. Otwartą dłonią trzepnął chłopaka w łeb. — Ogarnij się! — polecił, ale Minami zachował tępy wyraz twarzy, więc oberwał jeszcze parę razy. — Jest robota, za pięć minut macie być wszyscy na dole, trzeźwi! — zarządził, okładając go po głowie tak długo, aż Minami nieco oprzytomniał Kiedy wściekły Majima odszedł, Minami długo drapał się po obolałej łepetynie, myśląc, co by tu zrobić, żeby szef nie wkurzał się jeszcze bardziej. Zauważył, że na kanapie coś się świeci. Podszedł do niej i podniósł aparat.

— Heh — wydał z siebie coś między parsknięciem a chrząknięciem, unosząc w zdziwieniu brwi. W tym samym momencie otworzyły się dwuskrzydłowe, ciężkie drzwi. Przestraszony, że to może Majima wrócił go dobić, schował aparat za plecy. Chyba nie byłoby dobrze, żeby Goro wiedział, że Minami wie, że Hashire i jakiś typek…

— A, to ty — mruknął, widząc, że do pomieszczenia wchodzi Shiro.

— Widziałeś szefa? — zapytał, konstatując, że ten już nie zalega na kanapie.

— Widziałeś — odpowiedział Minami, unosząc wyżej aparat. — A ty widziałeś te zdjęcia?

— Ja je zrobiłem.

— Co?!

— Gdzie Majima?

— Nie wiem, wyszedł stąd wkurwiony i… powiedział, że mamy za pięć minut wszyscy być trzeźwi. — Rozejrzał się po pomieszczeniu. Siedemdziesiąt metrów kwadratowych, bordowa, luksusowa wykładzina, ciemne drewno na ścianach i suficie, bogato zdobione złotem kanapy i fotele obite czerwonym pluszem. Na każdym z nich ktoś zalegał. — On nas pozabija. — Minami sięgnął po zapomnianą paczkę papierosów, która częściowa zamokła od rozlanych po stole trunków. — Mówię ci. Lepiej go znajdźmy i zobaczmy, czy właśnie nie próbuje nas wysadzić albo… Ej, zaczekaj!

Minami ruszył za siwowłosym kolegą, który prędko opuszczał Salon i zdawał się wiedzieć, dokąd zmierza.

— Po co mu pokazywałeś te zdjęcia. Teraz nam się oberwie — biadolił Minami, zrównując krok z Shiro. — M-Myślisz, że w skali od jeden do dziesięć jak bardzo mu odbiło?

Shiro wyciągnął nagle rękę, zatrzymując Minamiego. Obaj stali teraz na szczycie schodów, a u ich stóp, po rozległym, wysokim holu, przechadzał się Majima. O ramię opierał metalowego bejsbola.

— Patrz. — Shiro kiwnął w jego stronę głową. — Uśmiecha się. Nic mu nie jest.

Minami prychnął z powątpiewaniem.

— Uśmiecha się, bo jest szalony.

Majima zerknął na zegarek, który nosił na nadgarstku.

— Macie jeszcze minutę — oznajmił, nawet nie patrząc w stronę dwójki yakuzów.

— Widzisz?! — Minami był coraz bliższy paniki, za to Shiro zachowywał się tak beznamiętnie jak zwykle. — On nas tym kijem…

— Daj mi to. — Shiro wyciągnął rękę. — Nie to. — Skrzywił się, gdy Minami próbował podać mu aparat, który ze sobą przytaszczył i wyjął mu z ust papierosa. Rozejrzał się na prawo i lewo i zniknął za ścianą. Przesunął na środek korytarza stojący pod nią masywny stół, a potem wlazł na niego. Zaciągnął się, po czym podstawił rozżarzony papieros pod czujnik wykrywania dymu. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Majima z dołu zaczął na głos odliczać. Kiedy doszedł do czterech, z umieszczonych na suficie zraszaczy trysnęła woda, a z Salonu Konferencyjnego dobiegły ich zdziwione okrzyki odzyskującej świadomość elity rodziny Majima.