[2] Caput Draconis: Way Down We Go ~ Rilnen

Muszę zacząć pisać coś innego. Ale co zrobić, jak Hogwart znów jest najbezpieczniejszym miejscem na ziemi, przyjmujących wszystkie zagubione dzieci...? 

Sala wejściowa powoli zapełniała się uczniami. Siódmoklasiści, którzy dopiero co ukończyli naukę, żegnali się z młodszymi kolegami, a wszyscy z utęsknieniem wyczekiwali wakacji, które miały nadejść wraz z odjeżdżającym ze stacji Hogsmade pociągiem do Londynu. W głównym holu zamku było niezwykle duszno. Renee siedziała na swoim kufrze, wachlując się notatkami z transmutacji, a Cassie chodziła tam i z powrotem, wyłamując sobie palce.

Time, time, time

– Ciekawe, kiedy przyślą wyniki sumów. Wiem, że zawaliłam eliksiry, zielarstwo chyba też nie poszło mi najlepiej...

– Cassie, przestań – jęknął Mike, opierając się o rączkę wózka, na którym stały kufry. –Nie ma możliwości, być ty nie zdała.

– Mogłam oblać!

– To JA mogłem oblać. Moja tabakierka miała wąsy! Już widzę zniesmaczony wzrok McGonagall we wrześniu, kiedy poda mi plan zajęć... – chłopak przejechał dłonią po twarzy. – Czasem ci zazdroszczę, Renee, że przepuścili cię bez zdawania...

Christensen spojrzała na niego z ukosa.

– Bardzo chętnie się zamienię. Naprawdę wolałabym pisać sto egzaminów z historii magii, niż... – urwała, gdyż ukuło ją w plecach.

– Wiem, wiem, wybacz. – Mike ścisnął przyjaciółkę za ramię i razem z Cassie spojrzeli na nią ze zmartwieniem.

– Przestańcie się tak na mnie gapić. – upomniała ich natychmiast Renee. – Wszystko jest w porządku.

– Jesteś pewna, że chcesz wrócić na wakacje do bidula? – zapytała Cassie, wciąż ze zmartwioną miną. – Przecież możesz mieszkać u mnie.

– Albo u mnie. – Mike wzruszył ramionami. – Moi rodzice i tak przestali się przejmować ilością osób śpiących pod naszym dachem.

Renee wybuchnęła śmiechem i przytuliła przyjaciół.

– Dzięki, ale nie będę nikomu dwa miesiące na głowie siedzieć... Och, nie, chyba zapomniałam czegoś z dormitorium... – zeskoczyła z kufra i przecisnęła się szybko przez tłum ku marmurowym schodom.

Nie spostrzegła, że stojąca pod ścianą grupka chłopaków bacznie się jej przygląda.

See what's become of me

– Patrz, uśmiecha się, nic jej nie jest. – Ridley Haight szturchnął łokciem Wayne’a Sandersa i wskazał brodą biegnącą po schodach Renee.

– Uśmiecha się, bo jest szalona – stwierdził Sanders, a w jego oczach błysnęło coś niebezpiecznego. – Hej, Christensen! Nie zamknęli cię w na Thickeya* w Mungu?

Mimo hałasu, jaki panował w Sali wejściowej, Renee doskonale Wayne’a słyszała. Zatrzymała się u szczytu marmurowych schodów i choć w środku niej wrzało ze złości, z kamienną twarzą odwróciła się i spośród morza głów wyłowiła szydercze spojrzenie Sandersa. Nie przejęła się, że patrzyła na nią cała szkoła.

– Wiesz co, Sanders... – wyciągnęła przed siebie dłoń, jakby chciała Wayne’owi wygarnąć,ale szybko sie rozmyśliła i pokazała mu środkowy palec. – Chuj ci w dupę.

– Cholera! – krzyknął James, kiedy przeskakując przez dziurę za portretem, ujrzał swojego brata, czekającego na korytarzu. – Co ty tu robisz, Al? Black już poszła...

– Nie czekam na nią, tylko na ciebie. – Albus przerwał Jamesowi, sprawiając wrażenie, jakby nie miał czasu na niepotrzebne gadki. – Mam do ciebie interes.

Przez moment na korytarzu pod portretem grubej damy panowała głucha cisza. James spojrzał zaskoczony na młodszego brata, po czym parsknął śmiechem. Nie spodziewał się, że doczeka dnia, w którym Albus o coś go poprosi.

– Nie wierzę, potrzebujesz pomocy starszego braciszka...

– Przestań, Jamie. – ostry ton Ala sprawił, że uśmiech Jamesa znikł. – Nie potrzebuję nic dla siebie.

While I looked around for my possibilities

– Oczywiście. Ślizgońskie dziecko Potterów zawsze gotowe pomóc...

– Chodzi o Scarlet.

James poderwał głowę, pierwszy raz patrząc bratu prosto w oczy.

– No, to teraz na pewno ci nie pomogę.

– Czyżby? Dobrze wiem, co do niej czujesz.

– CO?! Chyba cie pojeb...

– Scarlet jest moją przyjaciółką, a ty moim bratem. Przestań się okłamywać.

Jeszcze przez chwilę sztyletowali się spojrzeniami, po czym James przejechał dłonią po swoich przydługich kasztanowych włosach i przewrócił oczami.

– Czego chcesz?

– No, wreszcie rozmawiamy o konkretach. Potrzebuję eliksiru wielosokowego.

– Co, mam ci go uwarzyć? Miesiąc jest potrzebny na ugotowanie to gówna...

Albus przekrzywił głowę, zastanawiając się, dlaczego brat nie zapytał go o powód, dla którego potrzebował tego eliksiru, jakby używanie nielegalnego w Hogwarcie wywaru nie było dla niego czymś dziwnym. Uśmiechnął się półgębkiem, bo tak naprawdę nie miał pojęcia, jakby miał wytłumaczyć Jamesowi zleconą im przez profesor Christensen misję, a nie chciał, by James zadawał niepotrzebne pytania, więc od razu przeszedł do konkretów.

I was so hard to please

– Wiem, że na ostatnich eliksirach profesor Slughorn omawiał z wami ten eliksir. Wielki kocioł stoi w lochu numer pięć. Zwędzisz nam parę fiolek i dam ci spokój.

Oczy Jamesa zwęziły się, jakby już podejrzewał, co kombinował jego młodszy brat, ale nie skomentował tego.

– Uratujesz tym samym życie Scarlet – ciągnął dalej Al, nie będąc pewnym, czy ten argument trafi do Jamesa, ale ten tylko warknął, po czym sięgnął do plecaka i wyciągnął z niego srebrny płaszcz, zawinięty w sporą kulkę.

– Właź – mruknął, narzucając jeden koniec peleryny-niewidki na siebie, a drugi podając Alowi.

– Czy to jest...?

– Tak, tata mi ją dał przed przyjazdem do Hogwartu. Włazisz? Jak się pospieszysz, zdążymy zarąbać ten eliksir jeszcze przed końcem śniadania.

Przez ułamek sekundy Albus jeszcze się wahał, po czym narzucił na siebie pelerynę i razem z bratem, równym krokiem, zaczęli kierować się w dół zamku.

– Dlaczego ojciec dał ci tę pelerynę? – zapytał Al, kiedy szli jednym z tajnych przejść za zardzewiałą zbroją na trzecim piętrze.

– Nie mam pojęcia, powiedział, że w tym roku może mi się przydać. – James wzruszył ramionami, ale chwilę później zatrzymał się, jakby coś nagle wpadło mu do głowy. – Ty, a może ojciec wiedział, co się będzie działo w tym roku...

– Na pewno wiedział, że będzie odbywał się Turniej...

But look around

– Nie, nie. Chodzi mi o to, że może wiedział, że ktoś będzie chciał wrobić Black, czy coś... W końcu ona ma takie same nazwisko, co wujek Syriusz...

– Są ledwo spokrewnieni, sprawdzaliśmy to, gdy byliśmy w drugiej klasie.

– To dlaczego umiejscowił w Hogwarcie jednego z aurorów? Nie musiał przysyłać tu Riri incognito.

– Riri?

– Nazywamy tak z chłopakami profesor Christensen, żeby ją lekko zdenerwować...

– Idioci.

– Nie lubisz jej, Al?

– A ty? To przez nią ojciec wracał tak późno z pracy

– Bo jest jej szefem?

– Bo ojciec przejmuje się nią bardziej niż nami. Zachowuje się, jakby była jego pierworodną!

James westchnął. Nie miał siły po raz kolejny tłumaczyć bratu tego samego.

– Słuchaj, Al. Tata uratował jej życie. Powinieneś być dumny, z tego, że masz ojca bohatera.

– Dla nas powinien być przede wszystkim ojcem, nie bohaterem. 

*na Thickeya - skrót od nazwy znajdującego się w Klinice Magicznych Chorób i Urazów Szpitala Św. Munga, na czwartym piętrze, zamkniętego oddziału Janusa Thikeya, gdzie zajmowano się urazami pozaklęciowymi (uroki nieusuwalne, klątwy, niewłaściwe zastosowanie zaklęć, itd.)