[2] Grand Fantasy: Przemiana odmieńca ~ Kaja Wika

fal'Cie – istoty o boskich zdolnościach, wysłannicy -  wypełniają wolę bogów

l'Cie – zwykle ludzie, który zostali powołani przez fal'Cie do wypełnienia zadania

Etro - bogini

Odmieniec - człowiek w procesie przemiany w potwora. Kara za niewykonanie zadania powierzonego przez fal’Cie lub boginie.

Lili-Rose i Rosko - oboje są l’Cie, znają się także od dzieciństwa

Czuła gorący piach pod stopami. Skąpani w żarzącym słońcu, wędrowali wzdłuż rzeki. Spokojny i chłodny nurt zachęcał, aby zanurzyli się odrobinę, stopy zaledwie lub dłonie. Wiedzieli jednak, że spokojne wody na powierzchni kryją w sobie niebezpieczeństwo i śmierć. Idąc brzegiem, Lili spoglądała na ruchomą taflę wody. Póki promienie słońca oświetlały im drogę, byli bezpieczni. W ciągu dnia potwory stroniły od wody, lecz po zmroku inny ich rodzaj, dużo bardziej niebezpieczny z niej wychodził.

Rosko co chwilę ponaglał dziewczynę. Wiedział, że zachód słońca jej bliski, mimo że temperatura tego nie zwiastowała.

– Musimy się spieszyć. Do osady jeszcze parę kilometrów, a słońce zbliża się ku horyzontowi.

– I po zmroku sobie poradzę – odparła Lili-Rose. Nie zwykła uciekać przed problemami, ale stawała im naprzeciw.

Piaszczysty brzeg zaczynał zmieniać fakturę na kamienną. Małe kamyczki przeobraziły się w skały, po których wędrówka stawała się męcząca. Chłopak wspinał się na kolejne półki skalne, a pot ściekał po jego skroniach. Lili natomiast ze zwinnością dzikiego kota, przeskakiwała z poziomu na poziom. Stanęła na samej górze i spoglądając w dół na Rosko, pokręciła głową.

– Sądziłam, że wszystkie l’Cie wykazują się równą zwinnością – powiedziała.

– Najwyraźniej nie jest do końca, jak myślałaś – odpowiedział Rosko, wciągając się na napiętych ramionach.

– Metr wyżej jest prześwit na drugą stronę. Nie powinieneś mieć problemów, aby się tamtędy przedostać.

Gdy w przypływie sił udało mu się podciągnąć na wyższy poziom, ujrzał otwór wystarczająco duży, aby przejść przez niego na drugą stronę. Lili-Rose czekała już przy wyjściu.

– No rusz się, nie będę cały dzień na ciebie czekać! – krzyknęła, lecz nie w nerwach, a z wyraźnym rozbawieniem.

Chłopak powoli wydostał się z luki skalnej. Lili śmiała się, wskazując na niego palcem. Rosko nie było do śmiechu, gdy kurz szczypał go w oczy. Wyprostował się, po czym chwycił za manierkę. Czystą wodą obmył oczy. Miał świadomość, że każda kropla jest na wagę złota w takim upale, lecz z piachem w oczach daleko by nie zaszedł. Podniósł wzrok i wtedy ujrzał człowieka w odległości paru metrów od dziewczyny. Szedł powoli, zgarbiony i z silnymi poparzeniami na całym ciele. Jego ręce były nienaturalnie długie, a stopy wielkie jak u olbrzyma. Zeskoczył ze skał i podbiegł do Lili. Szybkim ruchem ręki aktywował bransoletkę z wężem. Miecz pojawił się w jego dłoni. Hartowana stal ze złotymi obramowaniami wydawał się mieć podwójne ostrze. Jak dwie żyletki umieszczone obok siebie przecięła powietrze. Lili potrząsnął dłonią, a z bransoletki na jej nadgarstku wygenerował się hologram łuki, który kilka sekund później przybrał fizyczną formę.

– Zaczekaj to odmieniec. – Lili wyciągnęła rękę przed tors Rosko, blokując mu drogę.

– Dobrze wiesz, że gdy przemiana się rozpocznie, nie ma szansa na odwrócenie procesu.

– Rosko! To przecież nadal człowiek.

Lili zdawała się bezlitosną istotą, lecz widok odmieńca wywoływał u niej lęk połączony z troską. Wynikało to z tego, że nie była jedynym członkiem rodziny, który został wybrany przez fal’Cie. Jej brat, James, także otrzymał zadanie do wykonania, lecz zignorował powołanie i odwrócił się od bogini Etro. Przez to został ukarany i przemieniony w potwora. Lili-Rose patrzyła, jak się zmieniał, przyjmując formę odmieńca. Był to długi i bolesny proces. Największym marzeniem Lili było poznać sposób na zatrzymanie metamorfozy, a nawet na cofnięcie jej. Żadne z jej niezwykłych zdolności nie pomogły dziewczynie w rozwikłaniu tej zagadki. Widziała dziesiątki odmieńców, ale żadnemu nie była w stanie pomóc.

– To nie jest …

Rosko nie zdążył dokończyć zdania, gdy odmieniec rozpoczął natarcie. Biegł wprost na dziewczynę, ona niestety nie zareagowała, nie była w stanie nic zrobić. Eksterminacja mechanicznych żołnierz, a nawet obezwładnienie czy tymczasowe neutralizowanie stworzeń nie mogło się mierzyć ze zranieniem, czy zabiciem odmieńca.

            Chłopak nie zamierzał stać i patrzeć jak jego przyjaciółka poddaje się bestialskiemu atakowi. Miecz powędrował wprost przed Lili, tnąc ręce pół-człowieka. W drugiej ręce aktywował tarczę, którą odepchnął go na skały.

– Zabijesz go! – krzyknęła Lili.

– “Taki mam zamiar” – pomyślał Rosko, lecz nic nie powiedział.

            Odmieniec leżał na skałach i krwawił. Lili podbiegłą do niego z naiwną ufnością. Wyjęła jeden z eliksirów leczących i wlała ciecz do otwartych ust. Po kilku sekundach rany na dłoniach zasklepiły się, a silne poparzenia złagodniały.

– Patrz, uśmiecha się. Nic mu nie jest. – Odmieniec pokazał zakrwawione zęby.

– Uśmiecha się, bo jest szalony.

Pół-człowiek odepchnął się od skał i skoczył ze szponami, wyrastającymi z długich palców, ku dziewczynie. Powalił ją na ziemię. Dopiero wtedy Lili buchnęła małym płomieniem w jego kierunku, odpychając go tym samym do tyłu. Rosko ruszył z mieczem do przodu, przecinając go na wylot. Wyciągnął miecz i cofnął się parę kroków, po czym opadł na kolana. To było jego pierwsze zabójstwo. Tarcza i miecz zniknęły, a bransoletki zabłysnęły porozumiewawczo.

Lili uklękła obok i owijając ramiona wokół szyi przyjaciela, przytuliła go do siebie. Klęczeli tak dobre parę minut, lecz czas uciekał, a słońce zmieniło barwy na pomarańczowo-czerwone. Na szczęście osada widoczna była na horyzoncie.