[68] Nie taki diabeł straszny ~ Wilczy

Piekielny łoskot szkolnego dzwonka zagłuszył wesoły gwar i odgłosy beztroski, przebijając się przez grube mury edukacyjnej placówki i upierdliwie nawoływał do końca przerwy. Gromadka uczniów, spędzająca czas przed gmachem szkoły, z jękami zawodu, ciężkimi westchnięciami i jeszcze cięższymi duszami kończyła żarty i pogaduchy, zbierała z ziemi i ławek torby oraz plecaki i ruszyła ku schodom, prowadzącym do czeluści oświaty pod czujnym okiem dozorcy, który tylko udawał, że jego życiowym powołaniem jest zgrabienie na kupę wszystkich oberwanych wiatrem liści. Bystremu spojrzeniu spod znoszonego kaszkietu w kratę nie mogło umknąć nic, żadna nieprawidłowość.

Wychwycił ją bardzo szybko. Prawdę mówiąc, nie przeoczyłaby jej nawet osiemdziesięciolatka w okularach o szkłach grubych jak denka butelek. Nieścisłość ta była jaskrawa i rzucająca się w oczy jak czerwony wykrzyknik pośród bazgrołów spisanych czarnym tuszem i wcale nie chodziło o tego kolorowowłosego nastolatka, który udawał się na zajęcia w podskokach, dublując werwą do nauki rówieśników. Do gejów i dziwaków stróż już się przyzwyczaił, choć wciąż na ich widok z niedowierzaniem kręcił głową i poruszał krzaczastym wąsem. Bezpieczeństwo należało się wszystkim, a bezpieczeństwo nosiło jego imię. I teraz było zagrożone.r Pzybrało postać zakapturzonego osobnika, który nonszalancko opierał się o mur szkoły plecami oraz stopą, uginając nogę w kolanie. Łypał spod materiału na wbiegające do budynku dzieciaki, krzyżując na piersi ręce. Nie można było wyglądać już bardziej podejrzanie.

Diler, ocenił bez żadnych wątpliwości dozorca. Siewca narkotyków, deprawiciel młodzieży! A potem przychodzą z czerwonymi włosami, z tym obscenicznym ubiorem, który nie przystoi dzieciarni! I to w biały dzień! Na moich oczach! W dodatku pedofil!

Krzaczaste wąsy szumiały, gdy szemrany typ nagle wyciągnął rękę i złapał za ramię jedną z uczennic.

­­— O nie, nie na mojej warcie! — Zdenerwowany dozorca z furią ściągał ogrodowe rękawice, by rzucić je na ziemię i poszukiwać w kieszeni parchatych gaci służbowej komórki, gdzie pod jedynką zapisany był kontakt do ochrony.

Tymczasem dziewczyna z zainteresowaniem przyglądała się tajemniczej postaci i nie próbowała się wyrywać.

— Cześć — rozległo się spod kaptura.

— Cześć? — odpowiedziała niepewnie.

— To teraz ja mogę zapytać ciebie: coś TY zrobiła z włosami? — Głos był nieco rozbawiony, choć wyczuwało się w nim nutę rezerwy.

— Ym… Ostatnio musiałam przefarbować, szkoła nie aprobuje krzykliwych kolorów — odrzekła dziewczyna. Wydawała się zaskoczona pytaniem.

— Nawet jeśli to kolor naturalny?

Dopiero teraz zabrała rękę.

— Co?

Rozległ się cichy śmiech, z cienia wyjrzały jasne, chłodne oczy.

— Darujmy sobie te gierki, Blu.

— Przepraszam, czy my się znamy?

— Serio?

Szczupłe palce – u jednej dłoni metalowe – odrzuciły kaptur, ukazując twarz młodego, naburmuszonego mężczyzny. Srebrne włosy nieco odrosły od czasu, gdy widzieli się po raz ostatni, ale nie było to na tyle dawno, by można było o sobie zapomnieć.

— Teraz poznajesz?

— Przykro mi, ale nie.

Serce drgnęło w piersi chłopaka, gdy zrozumiał, że dziewczyna mówi poważnie.

MY HEART IS WEAK
'TEAR IT DOWN PIECE BY PIECE

— Niemożliwe — sprzeciwił się, mrużąc stalowobłękitne oczy. — Nie nabieraj mnie!

— Gdzie z tymi łapami! — Blu protestowała, gdy złapał ją za ramiona, zbyt mocno i z bliska patrzył jej w twarz.

— Jesteś… człowiekiem? 

— A czym mam, na Boga, być?!

Ciemne i jasne spojrzenia mierzyły się ze sobą zaciekle.

LEAVE ME TO THINK

— Coś ty ze sobą zrobiła… — Nero zabrał ręce na chwilę przed tym jak między niego a Blu wepchnięto grabie.

— Zostaw tę dziewczynę! — zagrzmiał woźny, próbując grabiami przegonić młodego łowcę demonów. — Policja już tu jedzie, zboczeńcu, zapłacisz za molestowanie nieletnich!

— Nieletnich? — Nero uniósł brwi i parsknął. — Laska jest ode mnie starsza o jakieś milenia, a on mi tu o nieletnich… — Kręcąc głową, odchodził, ale obrócił się jeszcze w bramie i wycelował w Blu stalowym palcem. — Tak tego nie zostawię.

 

***

 

— Zostaw to tak… — Dante przewrócił oczami, pakując buciory na blat swojego biurka. Słuchawka staroświeckiego telefonu podskoczyła na widełkach. — Chłopaku, w końcu masz święty spokój, żadnych paktów, żadnych demonów, żyć, nie umierać! — Rozłożył ramiona, jakby chciał zaprezentować wszystkie uroki tego życia. — Nie rozumiem, na cholerę się za nią uganiasz, hm? — Obrzucił bratanka oceniającym spojrzeniem. Oczy mieli niemal identycznego koloru.

Nero wzruszył ramionami, odwracając wzrok.

DEEP IN MY STRUCTURE
I THINK I STILL LOVE HER

— Coś się stało, coś, co ją odmieniło i muszę wiedzieć, co to było.

—  No i na co ci ta wiedza? — dopytywał Dante, unosząc brwi. — Wygląda na to, że Blunatic w końcu dopięła swego. Happy ending!

Nero patrzył na wuja spode łba. W tym momencie powątpiewał w jego inteligencję.

— Najpierw znika gdzieś z Kiraim, który ewidentnie coś kombinuje, a po dwóch miesiącach znajduję ją, mściwego demona zemsty, uczęszczającą jak gdyby nigdy nic do ludzkiej szkoły, a ty zamierzasz przyglądać się temu z założonymi rękami?

Dante nie mógł powstrzymać ziewnięcia.

BUT I NEED SOME SLEEP

— Nero. — Założył ręce za głowę. — Jestem cholernym łowcą demonów. Co niby chcesz, żebym zrobił? Mam się nią zająć? 

— Ale to nie Blunatic stanowi teraz zagrożenie, przecież ci mówię, ona… — Nero na moment umilkł, przypominając sobie świeży zapach Blu i jej czarne jak noc oczy. Nie dostrzegł w nich nic demonicznego. — Nie wiem, jak to zrobiła. — Pokręcił głową.

— Kiedyś przecież sam odebrałeś jej niemal wszystkie demoniczne siły.

— Tak, ale to było, kiedy miałem diabelskie ramię i Yamato… On miał taką moc.

— Hm. — Dante ściągnął nogi z biurka, oparł na nim łokcie i splótł palce. — A kto jeszcze ma taką moc? — zapytał, patrząc uważnie na Nero.

Chłopak zmarszczył brwi ale nie zastanawiał się długo.

— V.

— A wiesz, co jeszcze? — Dante nie wyglądał już na sennego. — V wie, gdzie jest Yamato.

 

 

***

 

 

— Cześć Blu! Jaką masz ładną bluzkę!

— A, dzięki…

— Usiądziesz dzisiaj ze mną?

— Nie, Blu dzisiaj siedzi w mojej ławce!

— Chciałabyś. Hej, Blu, skąd właściwie się znacie z Kiraim?

— Myślisz, że chciałby się ze mą umówić?

— Ja… Nie wiem…

— A ze mną?

— Naprawdę nie wiem…

— A ja? Jestem w jego typie?

— No… Może…

— Ej, Blu…

— Nie, ja naprawdę nie wiem!

— Nie, zobacz. To chyba znowu ten chłopak, co ostatnio.

Blunatic podniosła wzrok i wciągnęła ze świstem powietrze. Przy wejściu do szkoły znów stał Nero.

YOU'RE TAKEN MY BREATH AWAY

Tym razem jednak nie był sam.

— Mama przyszła cię zapisać? — Gdy się zbliżyli, Blu zadała to pytanie tak niewinnym tonem, że Nero z Tamiel spojrzeli po sobie, nie mając pojęcia, czy to jawna kpina, czy może ona tak na serio. Tamiel spłoniła się przy tym ze złości i zażenowania – niemożliwe przecież, żeby ze swoją anielską urodą wyglądała na czyjąś matkę.

— Martwimy się o ciebie, Blu — w końcu odezwał się Nero. Postanowił zignorować bezpośrednio pytanie czy zaczepkę, czymkolwiek to było i zagrać w tę grę. — To pani kurator. — Wskazał na Tamiel, która zrobiła wielkie oczy i ukradkiem próbowała naciągnąć spódniczkę, żeby wydawała się nieco dłuższa. — Skoro chcesz być siedemnastolatką i chodzić dla szkoły dla nieletnich, ktoś musi być twoim opiekunem prawnym. — Zawiesił głos, próbując wyczytać coś z twarzy dziewczyny. — Może ja? Mam tu wszystkie niezbędne papiery. — Poklepał się po przewieszonej przez ramię torbie.

Blu się zaśmiała. Przez moment wyglądała jak dawniej, jaby zaraz miała wybuchnąć demonicznym śmiechem i wykpić pomysł, że taki gówniarz jak Nero miałby czymkolwiek się opiekować. Jeśli jednak coś z tych myśli przemknęło jej przez głowę, nie dała tego po sobie poznać.

— Mam już opiekuna — stwierdziła krótko, wzruszając ramionami. — Ktoś przecież musiał zapisać mnie do szkoły. — A teraz sorry, przez was się spóźnię.

NOW I WANT TO BREATHE

Pozwolili jej odejść. I czekali na rozwój wydarzeń. Nero był przekonany, że tym razem przegoni ich nie tylko facet z grabiami.

 

***

 

— Twój chłopak dalej na ciebie czeka?

— Kto? — Blu podniosła wzrok znad telefonu, skończywszy wypisywać wiadomość pełną znaków specjalnych.

— No ten srebrnowłosy. — Dalia, jedna z mniej irytujących dziewczyn w klasie, przyklejała nos do szyby. Blu wiedziała, o kogo pyta, ale i tak dyskretnie wyjrzała przez okno. Nero od razu do niej pomachał. Dalia pisnęła, zasłaniając usta. I odmachała. Blu przewróciła oczami.

— Jak słodki! Gdyby to nie był twój chłopak…

— To nie jest mój chłopak. — Blu odsunęła się od szyby i z powrotem zasiadła w ławce.

— Naprawdę? Pasowalibyście do siebie.

Blu nie skomentowala tej opinii, a Dalia oparła podbródek na dłoniach i wciąż patrzyła w dół, gdzie pod bramą szkoły kręcił się łowca demonów. Ale coś jej nie dawało spokoju. Wciąż z ukosa zerkała na Blunatic, która robiła się coraz bardziej nerwowa.

— Dlaczego…

— Mam już kogoś, dobra?! — przerwała koleżance, zaciskając dłonie w pięści.

— Och… — Dalia zamknęła usta. Tylko na chwilę. — Chciałam zapytać, dlaczego nosisz to do szkoły — wskazała na wystające z plecaka drwa, przypominające połamany kij baseballowy — ale… nie wiedziałam, że kogoś masz! To ktoś ze szkoły?

— Tak, ale nie lubimy się afiszować. — Do Blu dosiadł się chłopak o bajecznie kolorowych włosach i objął ją ramieniem. Było coś przerażającego w jego białym uśmiechu i oczach, o które pokłóciło się pół (żeńskiej) części klasy, nie mogąc się ze sobą zgodzić co do tego, w jakim były kolorze.

Dalia zaniemówiła. Otwarła usta, a potem bez słowa pobiegła do swojej przyjaciółki, gorączkowo o czymś z nią szepcząc i patrząc w ich stronę.

— Super — mruknęła Blu. — Po co to zrobiłeś?

— Masz teraz święty spokój. — Kirai wzruszył ramionami.

— Czlowieku, teraz dopiero nie dadzą mi żyć! — Blu była załamana.

— Tylko nie „człowieku” — oburzył się demon. — Myślisz, że są o mnie zazdrosne? — zapytał z nutą ciekawości w głosie.

— Nie byłyby, gdyby wiedziały to co ja. — Blu odwrócila się do Kiraiego, ale nie patrzyła mu w oczy. Chyba, że te oczy znajdywały się jakieś dwa metry nad ziemią.

'CAUSE I CANNOT SEE, WHAT YOU CAN SEE
SO EASILY

 

 

 

***

 

 

— Nie wierzę ­— powtarzała Tamiel, kręcąc głową i siedząc na krawężniku. — Nie. Wierzę.

— Cierpliwości — pouczył ją Nero, sądząc, że nuży ją oczekiwanie.

— Nie o to chodzi. — Tamiel machnęła ręką. Nie po to wymusiła na chłopaku, żeby ją zabrał ze sobą, by teraz marudzić w obliczu szansy, że znajdą jakieś wyjaśnienia. — Nie wierzę, że Blunatic, Zemsta Piekieł, uczy się teraz matematyki!

Nero parsknął. Jemu też nie mieściło się to w głowie. Zniknięcie, a właściwie uprowadzenie Blu przez Kiraiego, a teraz znalezienie jej… w szkole?

— Nie wierzę, że jest zwykłym człowiekiem. — Tamiel wypowiedziała na głos jego własne myśli. — Skoro nawet reinkarnacja nie wypleniła z niej tego dziadostwa, to niby jakim cudem teraz…

— Cudem? — rozległo się z boku. — Nie, z wami nie miało to nic wspólnego.

Tamiel zerwała się na nogi, Nero wyszedł krok przed nią, taksując go spojrzeniem zmrużonych oczu. Spodziewał się kogoś innego. Kogoś znajomego. 

LOST UNDERNEATH

— Kim, u diabła, jesteś? — zapytał łowca, ściągając coraz mocniej jasne brwi.

— Od razu u diabła… — żachnął się nieznajomy, a jego usta rozciągnęły się w nieprawdopodobnie szerokim, pełnym spiczastych kłów uśmiechu. — Nie poznajesz mnie.

Nero zmrużył oczy jeszcze bardziej, a demon zaśmiał się cicho, charakterystycznie – śmiech ten przypominał zabawę klik-klakiem – i łowca uświadomił sobie, że faktycznie spotkali się na dole.

— Wskazałeś mi drogę — przypomniał sobie — ale dalej nie wiem, kim jesteś.

Demon przewrócił oczami, rozkładając ręce.

— Przyjacielem! Czy to nie oczywiste?

Tamiel i Nero pokręcili przecząco głowami, a on znów się roześmiał.

— Pomogłem tobie i pomogłem małej, biednej Lunatic zakosztować prawdziwie ludzkiego życia — teatralnym gestem wskazał szkołę — czego ty nie mogłeś jej zagwarantować — zwrócił się bezpośrednio do Nero — a ty nie upilnowałabyś nawet owcy — przeniósł spojrzenie na Tamiel — więc — demonicznie zielone oczy zapłonęły — teraz spierdalajcie.

Oboje, Nero i Tamiel, mieli wrażenie, że przez chwilę widzą jego prawdziwe, obślizgłe oblicze. Sterczące do góry czarne włosy wiły się i błyskały jak rybie łuski, a oczodoły pełne były zielonkawego śluzu. Jednocześnie oboje poczuli, jak opuszcza ich energia, jakby coś wysysało z nich siły.

— Przestań. — Nero wyciągnął z kabury dwulufowy pistolet i wymierzył w twarz demona. Twarz znów wyglądającą normalnie, o cienkich czarne brwiach uniesionych jakby w zadziwieniu, lecz czający się w kącie ust półuśmiech zdradzał, że to tylko pozory.

— Mówię serio. — Demon spoważniał. — Daj dziewczynie spokój.

Nero zgrzytał zębami.

— Mam uwierzyć, że taki z ciebie bezinteresowny typ?! — wściekał się, wymachując bronią i nie spuszczając demona z celownika. — Gadaj, co z tego masz!

Khekekekeke. Demoniczny śmiech pełen ostrych zębów rozdarł przestrzeń, niebo jakby pociemniało, a sylwetka przed nimi rosła i jednocześnie się oddalała. Szczęknął odbezpieczany magazynek.

— Co zrobiłeś z Blu?!

— Nic złego.

— Nie jest sobą. 

— Jasne, że nie jest. W końcu nie jest już krwiożerczym demonem.

— Jak przywróciłeś jej człowieczeństwo?!

'FROM WHERE SHE SHOULD BE

— Skoro i tak mi nie uwierzysz — głos zdawał się dolatywać do nich z oddali — zapytaj V. Trochę nam pomógł.

— Kurwa. — Nero opuścił broń, nie zamierzając ścigać demona. Palcami ucisnął nasadę nosa i przymknął oczy, po czym przetarł twarz ręką. — Wiedziałem.

— Wiedziałeś? Co wiedziałeś? To czemu nic nie mówiłeś?! I kim, do diaska, był ten typ?! — Tamiel nieomal się zapowietrzyła.

— To był Leech. Demon-pijawka — odpowiedział krótko łowca, chowając broń. — Ale nie nim powinniśmy się teraz przejmować. — „Chyba” — dopowiedział w myślach. — Musimy znaleźć V, gdziekolwiek się zaszył.

— Odkąd ściął się z Dante nikt go nie widział… — Tamiel wątpiła, by było to proste zadanie. — Co on właściwie zrobił? Masz jakieś przypuszczenia? — Zerknęła na Nero, chyba po raz pierwszy całkowicie się na niego zdając. Nie przypominał już chłopaka, którego poznała. Może wciąż bywał dość porywczy, ale jego ruchy były przemyślane. Dalej nie wiedział, kiedy lepiej trzymać język za zębami, ale uwagi zwykle miał celne, nawet jeśli ostre i aroganckie. Jednym słowem, można mu było zaufać. Jako łowcy i jako mężczyźnie.

— Myślę, że pożyczył Blunatic swój miecz. — Ruszył, skinąwszy na Upadłą ręką, by podążyła za nim.

— A na co jej jakiś miecz? Zawiesi sobie nad kominkiem?

Nero uśmiechnął się krzywo, nie patrząc na nią.

— Raczej nie… — Rozprostował i zacisnął metalowe palce protezy, wspominając swoja dawną dłoń. — Yamato ma trochę większy potencjał. 

 

***

 Całki nie dawały się lubić. Mimo to się starała. Nie każdy aspekt bycia człowiekiem jest równie porywający, o tym już się przekonała, mimo to nie zamierzała z niczego rezygnować. Próbowała się skupić, co nie było łatwe nie tylko ze względu na zawiłości matematyki. Raz po raz odrywała wzrok od zeszytu i zerkała za okno, gdzie na parapecie przysiadł olbrzymi kruk – a przynajmniej przypominał ptaka tego gatunku. Wyróżniał się nie tylko imponującym gabarytem i głębokim, granatowo-czarnym upierzeniem. Gdy tylko Blu na niego spojrzała, wydobywał z siebie skrzeczący dźwięk, ale nie brzmiało to jak zwykłe krakanie. Blu nie mogła się pozbyć wrażenia, że wciąż słyszy jedno, powtarzające się słowo.

„Khraaazeeemstaaa.”

— Dosyć! — Rzuciła w końcu zeszytem w okno, na co ptaszysko załopotało skrzydłami i zerwało się do lotu.

LEAVE ME IN PEACE

— A co to za zachowanie! — Nauczycielka przestała zapisywać na tablicy i odwróciła się przodem do klasy. — Ja rozumiem, że można mieć dosyć działań, ale to nie upoważnia do braku kultury!

— Nie, ja nie… Przepraszam. — Blunatic podniosła się z krzesła i szybko spakowała książki. — Muszę wyjść.

— Ale jak to, zaraz! Chwileczkę!

Blu nie przejmowała się nawoływaniami. Wyszła z klasy.

Odwiedziny Gryfa nie były pomyślnym znakiem. V musiał być w pobliżu, a ona nie miała ochoty go spotkać. Może i jej pomógł, ale teraz chciała się odciąć od świata demonów. Zapomnieć o nim.

Odruchowo spojrzała na odbicie w szybie w dzrzwiach, wychodząc ze szkoły.

Pozbyć się Kiraiego, nawet Leecha. Zapomnieć o kolorze, jaki miały jej oczy, jej włosy. I o momencie, w którym ten kolor się zmienił.

 

CAUGHT IN MY MEMORIES

 

— Mam zrobić… co? — Blunatic trzymała w dłoniach miecz o wąskim ostrzu. Długi i ostry. Diabelnie ostry.

— Jeżeli naprawdę pragniesz tego, o czym mówisz… — Mężczyzna, którego ramiona pokrywały tatuaże, podpierał się na lasce i ruchem głowy odrzucił długie włosy z twarzy. — A nawet jeśli masz wątpliwości, Yamato i tak zrobi swoje.

— To znaczy, że… — Blunatic z zafascynowaniem przyglądała się katanie, próbując pojąć jej moc.

— Odzieli to co demoniczne, od tego, co ludzkie — wyłożył V.

— I to zadziała? — Blu przeniosła na niego roziskrzony wzrok. — Nie… Nie zabiję się?

— Nie. — V był zwięzły i konkretny. O ile akurat nie cytował jednego z wielu swoich ulubionych poematów.

— I mam… Nieee. — Blunatic pokręciła głową, odsuwając od siebie miecz na odległość wyciągniętych rąk. — To na bank podstęp. Chcecie się mnie pozbyć! Dobrze wiecie, czego pragnę i myślicie, że jestem taka głupia i sama się wyeliminuję, no na pewno!

— Nie to nie. — V wyciągnął rękę po katanę. — Oddaj mi Yamato.

— Nie będziesz mnie przekonywał? — Blu uniosła jedną brew. — Że to jedyna taka szansa, że będę żałować, bla bla bla?

— Nie. — V wciąż wyciągał rękę po swoją własność.

— Czekaj, jeszcze się zastanawiam. — Blu wydęła usta, oglądając ostrze z każdej strony, a nawet go obwąchując. V westchnął. Olbrzymi, przypominający demonicznego kruka ptak usiadł na jego ramieniu.

— Głupia Zemstaaa — zakrakał szyderczo. — Skończysz tak jak Baaaal.

Wzrok Blunatic przeszył ptaszysko, które rozłożyło skrzydła. Jej oczy były białe, a mina wściekła.

— Zzzamknij się albo nadzieję cię na ten szajs jak na rożen, upiekę i zeżrę — zagroziła, rozdymając nozdrza. Na każde wspomnienie brata dostawała szału. Świadomość, że nie ma nawet pojęcia, co dokładnie mu się stało, przytłaczała. Teraz już naprawdę nic nie trzymało jej w piekle. Nie chciała się mścić. Miała tego serdecznie dosyć.

— Czyli zrobię to dokładnie o… tak? — Wymierzyła w siebie ostrzem i silnym, płynnym ruchem wbiła je w pierś. Jęknęły przeszywane trzewia, biel oczu zalśniła, usta wypełniały się krwią. Ból napływał powoli. Blu zerknęła na V. — P… P-wiedz… że to nie b-ył… ż… art…

V się uśmiechnął, a potem oczy Blu zgasły. I nagle wszystko zaczęło się rwać.

DEEP IN MY STRUCTURE
I FEEL A RUPTURE

 Poczuła szarpnięcie, jak podczas zderzenia w wypadku samochodowym i nagle wyladowała na plecach, ciężko oddychając. Nie od razu zauważyła, że jej włosy nie są już czerwone, a oczy na zawsze zmieniły kolor na czarny. Dysząc, wpatrywała się w kształt, który z siebie wyodrębniła, który z siebie wycięła, wykopała. Spowita czerwoną mgłą demoniczna, nie do końca uformowana postać mrużyła wąskie, skośne oczy, strzelając jak z bata długim, zakończonym strzałką ogonem.

— Tym ja się zajmę — zapewnił V, a u jego boku pojawiły się kolejne dwa demony, które kontrolował – Cień i Koszmar.  — Zaopiekujemy się Zemstą.

 

***

 

Wypadła ze szkoły i zbiegła po schodach, gnając przed siebie na złamanie karku. Głowę trzymała nisko opuszczoną i naciągała na twarz kaptur, jakby miała nadzieję, że nikt jej nie rozpozna.

— Blunatic-Lunatic i dokąd tak pędzisz?

— Chryste! — Blu zatrzymała się, uciskając dłonią klatkę piersiową. — Leech! Zawału bym dostała!

— Khekekeke. Spokojnie. Twój łowca już sobie poszedł.

Blu rozejrzała się niepewnie dookoła.

— Wreszcie — skomentowała, gdy się upewniła, że Nero zniknął.

— Ale pewno wróci. — Leech założył ręce z tyłu i patrzył z góry na dziewczynę. Żywiciel, którego ciało posiadł, był wysoki i szczupły. — Masz zamiar wciąż udawać, że nie wiesz, kim jest?

— Jeśli wtedy się odczepi, to tak. — Blu złapała go za rękę i pociągnęła za sobą. — Chodźmy. Nie tylko łowcy na nas dybią. Kurwa! — zaklęła nagle, zgniatając dłoń Leecha w uścisku i wznosząc ręce ku niebu. — Niech się wszyscy ode mnie odjebią!

Niewykonalne.

Złość przerodziła się w strach.

Czy naprawdę coś usłyszała, coś, co brzmiało jak ona sama, czy może jednak była to tylko nagła myśl w głowie? Głośna i kłująca jak szpilka. Mściwa.

I THOUGHT MY DEMONS WERE ALMOST DEFEATED

Leech też poczuł, że coś wisi w powietrzu i przyspieszył kroku, ale kiedy dotarli do mieszkania, które zamieszkiwali, nie poczuli się bezpieczniej.

— Trzeba było wziąć ze sobą Kiraia — szeptał do siebie Leech, nerwowo pocierając skroń. — Skurczybyk zawsze gdzieś przepadnie, gdy może się przydać… — Leech nie czuł się zbyt pewnie, ale jeśli to V, który od jakiegoś czasu nie miał za grosz kondycji, zmienił zdanie, powinien dać mu radę.

Raz po raz zerkał na drzwi, jakby czekał na uniknione. Blu też nie mogła oprzeć się wrażeniu, że cokolwiek się zbliża, poradziłoby sobie z każdą barykadą, którą byliby w stanie przygotować. Strach mieszał jej w głowie, podchodził do gardła, jeżył się pod skórą, oblewał zimnym potem. Nie mogła oderwać wzroku od drzwi.

W końcu rozległo się pukanie.

— Szlag. — Leech otarł twarz. I poszedł otworzyć.

Ledwo uchylił drzwi, przez szparę wpadła łapa nieco ciemniejszej karnacji, rąbnęła go w nos, a potem zacisnęła się na jego gardle i przygwoździła do ściany.

— Cześć. — Serce Blu zatrzepotało w piersi. Ten głos znała bardzo dobrze.— Frajerze pierdolony. — Te bluzgi też.

— Myślałeś, że mnie załatwiłeś?! — Stopy Leecha straciły kontakt z podłożem, gdy napastnik przesuwał nim po ścianie w górę. — Ty jebany pasożycie… Zaraz… — Zza drzwi wyłonił się czerwony łeb, a białe, opalizujące oczy spojrzały wprost na Blu. — No ja jebie! — Baal puścił Leecha, wznosząc ręce w górę. — Coś ty, kurwa, że sobą zrobiła!

— Ja… — Blu była w szoku. Baal, o którym myślała, że nie żyje, złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie, a jego wkurzone, rozbiegane ślepia uważnie wpatrywały się w jej oczy. — Już dobrze, siostrzyczko. — Ortalionowy dres z Adasia, w którym chodził, zaszeleścił, gdy poklepywał ją po plecach. — Zaraz coś na to poradzimy.

Blu nie zdążyła ucieszyć się z widoku brata, gdy ten znienacka obrócił ją tyłem do siebie, a potem razem stanęli przodem do drzwi. Żelazny uścisk nie opuszczał jej ramion.  Widziała jak Leech ociera spod nosa krew i szeroko otwiera zielone oczy. Nadchodziło coś jeszcze.

BUT YOU TOOK THEIR SIDE

Tęskniłaś?

— Nie, Baal, proszę! Ja tego nie chcę! — Blu zaczęła się szarpać.

— Nie wiesz, czego chcesz. — Baal nie ustępował. — Nie jesteś sobą. Ale spokojnie. Zaraz poczujesz się lepiej.

— Nieee!

Powietrze gęstniało. Czerwona mgła wkradała się do mieszkania.

Trzaski. Napierające napięcie. Skrzypienie powoli otwieranych drzwi. Zaciskające się na nich szpony. Oczy, wypełnione mrokiem i ogniem.

Tęskniłaś?

AND YOU PULLED THEM TO FREEDOM