[63] W cieniu nocy: Zdolne do wszystkiego ~ Sadistic & Ivy

Pisanie tego opowiadania zajęło nam ponad dwa tygodnie, ale w końcu się udało z sukcesem je zakończyć! Nie jest to może mega ciekawa historia w każdym aspekcie, ale ma swoje zabawne momenty. Także… bez zbędnego przedłużania: zapraszamy na kolejną przygodę dwóch czarodziejek z uniwersum „W cieniu nocy”!

***

Egzamin. To jedno słowo potrafiło obudzić w człowieku najgorsze instynkty, uczynić z niego walczące o przetrwanie zwierzę, dążące sukcesywnie do wygranej w tym wielkim wyścigu o pozytywną ocenę. Normalne egzaminy odbywały się jednak zazwyczaj za dnia, a nie w nocy, jak w przypadku młodych la bonne fee.

Kto w ogóle wymyślił, żeby o trzeciej nad ranem iść do lasu i robić głupie eliksiry? – pomyślała zaspana Madlene, która właśnie przytulała do piersi puchatą poduszkę. Z tego pośpiechu ledwie zdążyła zarzucić na siebie jakąś pierwszą lepszą sukienkę (byłoby zabawnie, gdyby zjawiła się przed nauczycielami w uroczej piżamie z kocim jednorożcem na piersiach). Nie uczesała włosów ani nie nałożyła na twarz zwyczajowego makijażu. Nie ubrała również uśmiechu. Teraz wyglądała raczej jak bohaterka Nocy żywych trupów, a to z pewnością nie pochwała, tylko obelga, w końcu to film z lat sześćdziesiątych, gdzie charakteryzacja była równa umiejętnościom czterolatka rysującego na laurce twarz swojej matki.

Tak naprawdę nie spała całą noc. Za bardzo stresowała się nadchodzącym testem. Może i była wzorową uczennicą w dziennej szkole dla normalnych nastolatków, ale nigdy nie była mózgiem, jeżeli chodziło o magię. Eliksiry to akurat jej najsłabszy punkt – nie lubiła trzymać się określonej gramatury i nie była zbyt cierpliwa podczas warzenia. Poza tym ta umiejętność wymagała wysokiej precyzji godnej chirurga, a tego z pewnością jej brakowało. Potrafiła nawet stłuc kubek, idąc przez pokój pozbawiony dywanu czy jakichkolwiek innych przeszkód (chyba że w tym przypadku za przeszkodę można uznać jej własne nogi). Na szczęście miała przyjaciółki, które gotowe były pomóc, ryzykując własnymi ocenami… Jedna z nich to Alex. Co prawda w zamian za takie wsparcie musiała przez kolejne trzy miesiące odrabiać za nią zadania domowe w szkole dziennej, ale to cena warta akcji, jaką planowały!

Kątem oka zerknęła na Alex. Zazwyczaj głośno wyrażająca swoje niezadowolenie czarodziejka, niezbaczająca na możliwe przykre konsekwencje, wyjątkowo milczała. Szła ze spuszczoną głową, głośno szurając glanami, których sznurówki plątały się między nogami. Rozczochrane czerwone włosy wirowały wokół okrągłej twarzy dziewczyny, przysłaniając widok na skwaszoną minę godną kogoś, kto był wściekły na cały świat za nieplanowaną pobudkę. Pochłonięta irytacją nawet nie dostrzegła, że założyła ubłocone z rana jeansy oraz dziurawą bluzkę z napisem Księżniczka sarkazmu, nadającą się jedynie do kosza. A choćby nawet to odkryła, miałaby to głęboko w nosie.

Jeżeli komuś nie pasuje mój ubiór, to jego problem – wiecznie powtarzała, ignorując szepty bogatych panienek z dziennej szkoły, wytykających ją palcami. – Ja bynajmniej nie wyglądam jak ktoś, kto stara się o rolę prostytutki w niskobudżetowym paradokumencie.

Młode dziewczęta nierówno maszerowały między kołyszącymi się na wietrze drzewami, niejednokrotnie zbaczając z oznaczonej magicznymi światełkami drogi. Leśna ścieżka posiadała wiele odnóg, a zaspane, ledwo co kontaktujące ze światem uczennice, jakby odruchowo podążały ku nęcącym ciemnościom, oferującym możliwość przymknięcia powiek i zapadnięcia w sen. Otrzeźwiały je nocne dźwięki roznoszące się echem, brzmiące niczym przestroga. Z sercem na ramieniu wkraczały, jedna za drugą, na rozległą polanę, rozglądając się po niej z zaciekawieniem, ale też przestrachem. Niewyróżniająca się niczym, goszcząca dziesiątki młodych czarodziejek oraz liczne grono pedagogiczne, nadawała się do zrobienia rodzinnego festynu, a nie do egzaminu, jaki miano tutaj przeprowadzić.

Przed szereg wyszła madame Rose Sickinger, mistrzyni eliksirów, potężna kobieta o kwadratowej szczęce i czarnych jak noc oczach. Wyprostowana uniosła wysoko głowę, lustrując przeszywającym spojrzeniem zgromadzenie. Alex miała wrażenie, że stoi przed nią ludzka wersja niedźwiedzia, próbującego wyłapać w morzu zbitych ciał smakowitą rybkę.

– Cóż, spodziewałam się, że wędrówka po nierównym podłożu w środku lasu, gdzie pałętają się węże i wilki, stanowi wyzwanie, ale żeby zajmowała ponad godzinę, skoro normalnie zajmuje połowę tego czasu? Słabo, kandydatki na la bonne fee, słabo!

I mówi to ta, która przetransportowała swój tyłek za pomocą eliksiru przemieszczania się… A raczej dwóch, bo jeden nie dałby rady przenieść jej ego.

Alex w myślach przewróciła oczami.

– Ale dobrze, skoro już tutaj jesteście, możemy w końcu zacząć egzamin – kontynuowała znudzonym głosem kobieta. – Z tym, jak ma wyglądać wasz test, zapoznałyście się już na zajęciach. Powtórzę jednak dla nieuważnych i roztrzepanych kadetek. – Tu spojrzała znacząco na Madlene, która niemal usnęła na środku polany. Dziewczyna widząc jej wzrok, uśmiechnęła się niewinnie. – Test ma sprawdzić wasze umiejętności polegające na logicznym odczytywaniu receptur, odszukiwaniu podanych składników i ostatecznie na wykonaniu eliksiru. Oczywiście podzielimy was w pary. Na zebranie wszystkich składników macie dwie godziny i ani minuty dłużej. – W tym miejscu nauczycielka pogroziła dziewczętom palcem. – Później, pod naszym czujnym, pedagogicznym okiem, sporządzicie miksturę, którą ocenimy. Zrozumiano?

Ze wszystkich dziewcząt to Madlene najenergiczniej pokiwała głową, ponieważ nie chciała podpaść nauczycielce od eliksirów, która i tak szczerze jej nienawidziła za to, że była sprawczynią wielu wybuchów na zajęciach. Alex zaś tylko ziewnęła, pokazując swój brak zainteresowania.

– Teraz przystąpimy do losowania – powiedziała inna nauczycielka, uśmiechając się krzepiąco do uczennic. Na co dzień nauczała wróżenia. – Zobaczymy, kto jest wam przeznaczony – mówiąc to, puściła oczko do podopiecznych.

Losowanie miało polegać na wyciągnięciu karteczki z imieniem swojego partnera. Miała to zrobić połowa czarodziejek stojąca z przodu. Alex i Mad ustawiły się tak, że tylko pierwsza z nich mogła grzebać w kapeluszu. Oczywiście w tym czasie śpiewająca czarodziejka miała cicho odśpiewać zaklęcie, które sprawi, że Alexandra znajdzie karteczkę z jej imieniem. Nic zaskakującego i skomplikowanego. Oby tylko nikt nie patrzył na nią jak na wariatkę, kiedy będzie sama do siebie nucić… I to na dodatek z buzią wciśniętą w poduszkę.

Alexandra niespiesznie podeszła do szklanej kuli. Roiło się w niej od małych kartek, jednak czuła, że jedna z nich wyjątkowo ją do siebie przyciąga. Mała, niepozorna, skryta prawie na samym dnie. Bez wahania wyciągnęła ku niej dłoń i czym prędzej ją rozwinęła.

– Kogo my tutaj mamy? – Madame Rose Sickinger podeszła do niej i odczytała imię dziewczyny, z którą przyszło jej pracować. – Madlene. Cóż za zbieg okoliczności!

Alexandra wzruszyła ramionami. Udawała znudzoną, choć w środku cała drżała ze strachu. Wiedziała, że Mad jest dobra w rzucaniu śpiewających czarów, lecz jej niebywały pech uaktywniał się w najmniej spodziewanych momentach. Kiedy tak stała ramię w ramię z nauczycielką, próbowała oddychać normalnie.

– Niebywały – odparła, wrzucając kartkę w ogień, który przyniósł za sobą szafirową barwę. – Najwyraźniej los sobie nieźle śmieszkuje, łącząc mnie z kimś, kto umie pomylić czystą wodę ze spirytusem, ale nie ma źle. Zawsze mogło być gorzej.

Nauczycielka wolała to przemilczeć. Z grobową miną podała dziewczynie zwój przyozdobiony wstążką w odcieniu dymu. Alexandra zacisnęła na nim palce, czując, jak pulsuje od niego moc. Szczypało, ale dzielnie go dzierżyła.

Wszystkie młode adeptki zostały przydzielone do konkretnych par. Teraz stały w równych odstępach i przypatrywały się nauczycielce od eliksirów, która być może miała jeszcze powiedzieć słowo czy dwa…

– Na co się tak gapicie? – spytała nieprzyjemnie kobieta, marszcząc czoło. Z kieszeni szerokiej spódnicy wyjęła pilniczek, którym zaczęła piłować swoje nienaturalnie długie paznokcie pomalowane na fiolet. – Macie dwie godziny, streszczać się!

Dziewczęta pod wpływem potężnego głosu rozbiegły się po lesie. Tylko Alex oraz Mad zostały na polanie. Na szczęście nie były narażone na niechciane spojrzenia grona pedagogicznego, bo te rozpłynęło się w oparach dymu.

Madlene objęła mocniej poduszkę i podeszła niepewnie do Alex. Kiedy jej przyjaciółka rozwinęła pergamin, spojrzała przez ramię, niemal od razu łapiąc się za głowę. Lista składników była zaszyfrowana. Jeszcze ich zadanie na dobre się nie rozpoczęło, a już zaczęła panikować, niemal się zapowietrzając.

– O Boże, mieszają mi się w głowie szyfry – powiedziała do siebie, nerwowo się śmiejąc.

– Szyfr Cezara, szyfr głębinowej wiedźmy… Widzisz tutaj coś jeszcze? – zapytała Alex, nie chcąc odrywać oczu od zwoju. Uważnie analizowała każdy skrawek, doszukując się, jakich kombinacji użyto, aby móc to diabelstwo odczytać.

Jeżeli oczekiwała odpowiedzi, to się przeliczyła. Mogłaby tak stać i czekać, lecz Mad było niespieszno. A czas nieubłaganie mijał, nie chcąc z nimi za nic współpracować. Zirytowana, postanowiła ocenić, co jest ważniejszego od pierwszego etapu egzaminu.

– Mad, czy mogłabyś, z łaski swojej, przestać udawać Marthę, gdy się krztusi tą swoją różaną herbatką, i łaskawie mi pomóc?

Reakcja Mad pozostawała bez zmian. Mamrotała pod nosem niezrozumiałe dla Alex słowa, nerwowo wymachując rękoma, i dreptała w miejscu, jakby przygotowywała się do ucieczki.

Czerwonowłosa westchnęła. Zacisnęła palce na odsłoniętym nadgarstku przyjaciółki, częstując ją lekkimi wyładowaniami.

Madlene zaczerpnęła głęboko powietrze. Obrzuciła towarzyszkę wściekłym spojrzeniem, rozcierając gęsią skórkę.

Alex posłała jej niewinny uśmiech.

– Skoro już wyszłaś z trybu zombie i poniekąd kontaktujesz, zabierzmy się za to. Jak już zdołamy rozszyfrować pierwszy składnik, to kolejne polecą nam niczym dolary podczas striptizu.

– No dobra – mruknęła niezadowolona Madlene, biorąc cichy, choć rwany oddech. Policzyła w duchu do pięciu, zamykając oczy, a potem spojrzała trzeźwiej na pergamin. – To pierwsze wygląda jak… cukinia? – spytała niepewnie.

Alexandra postukała palcem w brodę.

– Też to rozważałam. Myślałam jeszcze nad czekoladą i cementem, ale ani tego, ani tego nie zdołamy znaleźć w lesie. Chociaż, czekaj… – Otworzyła szerzej oczy. – Przecież cukinia też nie rośnie w lesie!

– Zaraz. – Madlene jeszcze raz pochyliła się nad pergaminem i zmarszczyła czoło. – Jakby spojrzeć na to szyfrem głębinowej wiedźmy, to mamy tutaj nawet kwiaty cukinii. Jeszcze lepiej. – Zaśmiała się niemrawo. – Może powinnyśmy poszukać jakiegoś pola? Wiesz, często przy lasach jakieś są… W sumie madame Stara i Wredna Wiedźma nie powiedziała nam, że nie możemy używać Internetu, nie? Możemy obczaić na Guglu, czy nie ma tu jakiegoś poletka…

Madlene, która zdążyła już nieco wytrzeźwieć, wyjęła z kieszeni telefon i zaczęła wpisywać odpowiednie dane. Już po chwili okazało się, że nieopodal, jakieś dziesięć minut drogi stąd, znajduje się pole uprawne.

– Ha! – krzyknęła, wystawiając telefon przed twarz Alex. – Jeżeli magia nosiłaby imię technologii, byłabym w niej mistrzem.

Płomienna czarodziejka próbowała dojrzeć, gdzie dokładnie znajduje się posiadłość tego kogoś, kto osiedlił się koło takiej dziczy, lecz nim zdołała sięgnąć po telefon, Mad zdążyła się z nim oddalić. Lekko zirytowana zrównała z nią, nawet nie wspominając, iż robienie przez nią za przewodnika nie może okazać się dobrym pomysłem. Wolała to przemilczeć. Madlene ostatnio mało kiedy się uśmiechała, dlatego pozwoliła jej na tę chwilę radości.

Odsunęła gałęzie krzaka, który bezczelnie torował jej drogę

– To gdzie dokładnie nas prowadzisz?

– No, przed siebie – odpowiedziała śpiewająca czarodziejka. – Chyba się nie zgubimy, bo droga jest prosta. Chociaż… – Zatrzymała się na skraju lasu i spojrzała na rzekę. – Chociaż jak widać pojawiła się nieplanowana przeszkoda w postaci nikczemnej rzeki.

Mętna, płynąca leniwie woda niespecjalnie zachęcała do nocnej kąpieli. Nie dość, że nie miały pojęcia, jakiej jest głębokości, to na dodatek nie marzyło im się czymś zarazić. No i w powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach drażniący nozdrza.

Alexandra skrzywiła się, skrywając nos we włosach.

– Zazwyczaj chodzenie wzdłuż rzeki powoduje, że można się zgubić, jednak… może w którymś miejscu się zwęzi?

– Jest też inne rozwiązanie. – Madlene znacząco chrząknęła. – Możesz walnąć w to drzewo za nami piorunem i spuścić nam do rzeki drewniany most. Nikt się nie zorientuje przecież. – Dziewczyna zamrugała uroczo oczami.

– Chyba cię pogrzało – warknęła Alex i założyła ręce na piersi. – Może nie jestem zbzikowaną ekolożką, ale chyba wystarczy, że już dużo drzew jest połamanych. I wybacz, ale to spojrzenie na mnie nie działa.

Odeszła kawałek, lustrując otoczenie.

W jej słowach było wiele prawdy. Nawet przy słabym świetle dało się dostrzec, jak wiele drzew ucierpiało podczas zeszłorocznych burz. Połamane, przypominające powykręcane od tortur ciała, mogłyby odgrywać rolę straszydła w koszmarach.

– Mogę walnąć piorunem w to. – Wskazała palcem na przekrzywione, pozbawione w paru miejscach kory drzewo, które nawet nie wypusciło pierwszych liści. – Tylko trzeba będzie z nim trochę powalczyć, aby wylądowało tam, gdzie powinno, nie naruszając przy tym innych drzew.

– Wierzę, że dasz radę – powiedziała z powagą Madlene, klepiąc swoją przyjaciółkę po plecach. Już po chwili, kiedy została obdarzona morderczym spojrzeniem, odsunęła się na bok i niewinnie uśmiechnęła.

Alexandra przymknęła powieki. Wzięła głęboki wdech. Musiała odnaleźć w sobie tyle siły, aby strzelić piorunem skutecznie, nie uszkadzając przy tym nic więcej, a było to nie lada wyzwanie. Miesiąc wcześniej miała jedynie naładować telefon, gdzie skończyło się to jego wybuchem oraz zniszczeniem tego, co znajdowało się wokół niego. Moc była darem, ale źle użyta również przekleństwem.

Skup się – pomyślała, ignorując niecierpliwe tupanie przyjaciółki. – Nie jesteś pieprzoną amatorką, Alex!

Huk uderzenia zagłuszył leśne dźwięki, a echo poniosło go głębiej, płosząc zwierzynę.

Alexandra uchyliła jedną powiekę. Drzewo, które wybrała, powoli opadało. Nawet wylądowało zgrabnie nad rzeką, co zapewne było skutkiem manipulacji powietrzem przez samą Madlene.

Tak, udało nam się!

Jej niebieskooka współpracowniczka podskoczyła wesoło niczym dziewczynka, której podarowano na własność worek cukierków.

– Teraz możemy iść dalej! – zakrzyknęła wesoło, wyrzucając w górę pięść.

Chwilę później przeniosła stopę na powalone drzewo. Okazało się, że jego kora jest dosyć zgrubiała, ale przy okazji śliska, więc łatwo było się potknąć. Madlene pomodliła się w duchu, tracąc nagle całą pewność siebie. Gorszej łamagi od siebie w życiu nie spotkała. Jeżeli przejdzie po tym moście bezkolizyjnie, to będzie cud.

Chociaż wiele zapowiadało, że równowaga i grawitacja odmówią współpracy, bez problemu udało jej się przejść na drugą stronę. Tuż za nią pojawiła się Alexandra, która przeszła po drzewie bez wahania.

Bez zwłoki obrały właściwy kierunek, coraz głębiej nurkując między gęsto wyrastające z ziemi drzewa. Madlene szła przodem, z wyciągniętą przed siebie ręką, wpatrzona w ekran telefonu, przez co często zahaczała o wystające korzenie.

Dotarcie do celu zajęło im więcej czasu niż zapowiadany przez Mad kwadrans, ale widok starej, stojącej na słowo honoru stodoły sprawił, że obie wydały z siebie dźwięk ulgi.

Alexandra dyskretnie rozejrzała się za potencjalnym zagrożeniem. Majaczący się w oddali dom sprawiał wrażenie opuszczonego, ale dochodzące z przodu rozproszone dźwięki maszyn sugerowały, że jednak ktoś tutaj mieszka.

Czerwonowłosa kucnęła, zachęcając do tego samego Madlene.

– Dobra. Jedna osoba właśnie znajduje się na posesji, ale skoro coś robi, zdołamy zwędzić to, czego potrzebujemy. Widzisz ten płot? To jedyna część ogrodzenia, przez którą zdołamy przeskoczyć bez wbijania sobie drutów w zadki. Idziemy – odparła, nie czekając na gotowość towarzyszki.

Spanikowana Madlene ruszyła za nią, przytulając do siebie drżące dłonie. Jedynym problemem mogła się w tym przypadku okazać lokalizacja cukinii, ponieważ mapy Google nie oferowały dokładnego rozeznania, jeżeli chodziło o rozkład poszczególnych upraw. Musiały więc działać po omacku. To dlatego władowały się prosto w pole kukurydzy.

– Ej, jest taki horror z lat osiemdziesiątych – powiedziała szeptem Madlene, przybliżając się do przyjaciółki. Przez swoją nieuwagę dostała kolbą kukurydzy w czoło. – Dzieci kukurydzy. Tylko mam nadzieję, że my nie będziemy musiały mordować żadnych dorosłych. – Zaśmiała się nerwowo. – Prędzej oni by nas wymordowali, jakby się dowiedzieli, że weszliśmy na ich posesję… A wystarczyłoby zapukać do domu i spytać, czy możemy jedną cukinię. Chociaż… nie, jest po trzeciej w nocy, prędzej by nas wyzywali za zakłócanie ciszy nocnej i… i w sumie scenariusz mógłby być ten sam, co przewidywany.

– Mogłabyś się, z łaski swojej, zatkać? – wysyczała przez zęby Alex, próbując odnaleźć wyjście z tego przeklętego pola. Umożliwiało im ono pozostać przez jakiś czas niezauważone, jednakże one same traciły kontakt z otoczeniem. – Ten ktoś, kto tutaj mieszka, obecnie coś robi na zewnątrz, więc akurat nie śpi, jednak nie mam ochoty wdawać się z nim w żadne dyskusje.

Madlene wyprostowała plecy, patrząc niepewnie na swoją przyjaciółkę.

– Przepraszam, już nie będę – mruknęła na boku.

Tym razem, już w milczeniu, przemierzały powolnie pola kukurydzy. W końcu udało im się wyjrzeć poza zielone zarośla, dzięki czemu uważniej mogły zbadać teren.

– O! Widzę cukinie! – powiedziała rozemocjonowana Madlene, niemal skacząc z podniecenia.

Wskazała palcem na niewielkie poletko gdzieś kilka metrów przed nimi. Na ich nieszczęście niedaleko kręcił się jednak farmer, który najwyraźniej nie mógł spać. Chodził z motyką i mruczał coś wściekle do siebie, co mogło być dowodem na jego nie do końca trzeźwy stan umysłu.

– Myślisz, że zaciuka nas motyką? – szepnęła konspiracyjnie Mad.

– Zaciuka i z naszych ciał zrobi strachy na wróble – odpowiedziała Alex, niemal dotykając ustami ucha przyjaciółki. Dyskretnie dała jej znak, by się wycofała. – Poczekaj, mam pomysł…

W kuckach przemierzyła drogę aż do budy, zza której uważnie obserwowała farmera wyrzucającego z siebie stek przekleństw, raz za razem kopiąc pakujące mu się pod kalosze kamienie. Najciszej jak mogła pstryknęła palcami, posyłając piorun gdzieś przed mężczyznę. Ten, zaskoczony, aż podskoczył.

– Co to, kurwa, było? – krzyknął, przyglądając się przypalonej trawie. – Nerwica Zeusa?

– Dobre – szepnęła Madlene, która była pod wrażeniem zagrania przyjaciółki. – W takim razie wychodzi na to, że ty będziesz go odganiać od pola cukinii, a ja będę musiała ją dopaść.

Dziewczyna zachichotała i zatarła łapki, wręcz paląc się do akcji.

Alexandra zmrużyła oczy. Każdy kolejny skrawek ziemi był dla niej sporym wyzwaniem, lecz nie zamierzała odpuścić. Serwowała drobne wiązki, podpalając źdźbła trawy, czym doprowadzała farmera do szewskiej pasji. Motyka w jego dłoni wirowała w powietrzu niczym niewierny mąż szwendający się od żony do kochanki.

Jeszcze kawałeczek… Odejdźże, durny chłopie, trochę dalej i nie utrudniaj nam i tak zakichanego zadania. O tak, sprawdź, czy cię nie ma bliżej ulicy. Dokładnie tak!

Madlene i Alexandra wymieniły szybkie, ale znaczące spojrzenia. Nie potrzebowały słów, aby się porozumieć. Śpiewająca czarodziejka wiedziała, że to właśnie ten moment, dlatego już po chwili wyskoczyła zza kukurydzy i podbiegła do rządku obsianego cukinią. Wszystko wydawało się iść w jak najlepszym kierunku, przynajmniej dopóki nie okazało się, że cukinie jeszcze nie zakwitły. Spanikowana dziewczyna postanowiła szybko wyrwać jedną z nich z ziemi, ponieważ pomyślała, że mogłaby użyć zaklęcia na rozwinięcie kwiatów, tylko jakoś wyjątkowo mocno trzymały się one podłoża. W końcu wściekle wyrwała warzywo, wydając przy tym niekontrolowany dźwięk zaskoczenia, kiedy wraz z nią wylądowała na przeciwległej grządce, gdzie zasiano buraki. W tym samym momencie farmer na nią spojrzał.

Madlene zastygła w bezruchu.

Czyżby jej koszmar związany ze śmiercią od motyki miał się sprawdzić?!

Mężczyzna ruszył w jej kierunku. Każdy jego krok, gdyby to było możliwe, byłby w stanie wywołać trzęsienia ziemi na różnych kontynentach.

– Na ruchane stonki ziemniaczane, co ty przeklęta smarkulo wyprawiasz? Kto ci pozwolił wkroczyć na teren Ronalda Morona? I jakim prawem kradniesz moją przeklętą własność?! Moher! – wrzasnął, ile sił w płucach. – Moher, mam dla ciebie śniadanko!

Alexandra drgnęła.

– Madlene, zabieraj tego pieprzonego chwasta i zwijajmy się stąd!

Przerażona czarodziejka podniosła się z ziemi, depcząc nieświadomie po dorodnych burakach, co wywołało u farmera niemal atak furii. Pies o imieniu Moher zdążył zerwać się do biegu, kłapiąc agresywnie zębami.

– Ja nie chcę jeszcze umierać! – krzyknęła piskliwie dziewczyna, zrywając się do biegu.

Straciła zupełnie orientację, przez co kompletnie zapomniała, w którą stronę ma biec. Z uporem taranowała grządki wszelakiej maści. Cukinię wciąż jednak trzymała w garści, jakby była jedyną bronią, która mogła ją ocalić od śmierci.

– Nigdy więcej nie będę jadła cukinii! I kukurydzy! I w ogóle warzyw! Aleeeeeex, ratunkuuuu!

Madlene nie miała okazji zobaczyć, że zbulwersowany farmer pobiegł do stodoły, z której wyciągnął broń. Jako właściciel posesji miał prawo jej bronić, nawet jeżeli ze szkodą na zdrowiu włamywacza.

– Już my cię nauczymy szacunku do pracy cudzych rąk, bezczelna gówniaro! Moher, dajesz, stary sierściuchu! Gdzie leziesz po moich truskawkach?!

Wystrzelił w powietrze, dając znak, że dzierżona przez niego broń ani trochę nie jest zabawkowa.

– Wyłaź stamtąd, bo inaczej trafię w ciebie!

Alex wybiegła z kryjówki, zderzając się z mężczyzną. Nagromadzony na skórze prąd przepłynął przez skórę farmera, unieruchamiając go. To dało czas, aby mogły ewakuować się w kierunku lasu, pozostawiając to przeklęte miejsce daleko za sobą.

– Cholera, Mad – sapała, chwytając przyjaciółkę za ramię. – Nie biegnij tam, bo wpadniesz do szamba! Tędy!

Poprowadziła je w pole kukurydzy, tym razem nie bawiąc się w skradanie. Biegły, ile sił w nogach, a ich płuca prawie że eksplodowały od zadyszki. Pot spływał po czołach, a trzepoczące z nerwów serca z ledwością utrzymywały się w piersiach.

– O kurwa! Ta gówniara nie jest sama! Na zagrzybiałe stopy mojej starej, nie daruję tego!

Świst kuli nad głowami dziewcząt sprawił, że momentalnie się zatrzymały. Spojrzały po sobie, nie kryjąc przerażenia.

Madlene wydała z siebie okrzyk, przykładając dłonie do policzków.

– A miałam mu krzyknąć, że jego stara klaszcze u Rubika! – zapiszczała, odgarniając na oślep dziką kukurydzę tłukącą ją po twarzy. – Spierniczamy stąd! Jeszcze nie chcę być serem z gustownymi dziurami w brzuchu!

Kukurydza tuż za nimi zaczęła niebezpiecznie się poruszać. Wiatr niósł dźwięk ocierających się o siebie liści oraz powarkiwania wydawane przez przestarzałego wilczura próbującego je wywęszyć. W oddali dało się słyszeć okrzyki wydawane przez mężczyznę, który zapewne rozmyślał, czy czasem nie upolował je obie, skoro nastąpiła taka cisza.

Alexandra ponownie ruszyła do biegu, a tuż za nią Madlene. Czuła jej urywany oddech na karku oraz silny uścisk na nadgarstku, kiedy dziewczyna złapała ją, by się przez przypadek nie zgubić. Instynkt nakazywał Alex zaatakować, ale w porę się powstrzymała. Nokautowanie sojusznika jest jak romansowanie z facetem na oczach jego zazdrosnej dziewczyny.

Kolejny wystrzał padł tuż obok nich. Donośne przekleństwo, świadczące o wkurzeniu, że nie udało się trafić w intruza, jeszcze bardziej zachęciło do biegu, dlatego szybko znalazły się przy płocie. Alex przeskoczyła przez niego bez problemu, natomiast Madlene odbiła się zdecydowanie zbyt daleko, przez co tył jej sukienki zahaczył się o drewniany palik i ostentacyjnie głośno się rozdarł.

Śpiewająca czarodziejka wylądowała twarzą w trawie po drugiej stronie płotu. Szybko się jednak podniosła, rozcierając obity nos. W końcu to jeszcze nie był koniec ucieczki.

– Podarłam sobie gacie – jęknęła załamana, po czym uniosła cukinię. – Ale przynajmniej mam cukinię.

– Tak, doskonała robota, a teraz trzymaj ją mocno i biegnijmy dalej. Ten dziad tak łatwo nie odpuści. Poduszkę też trzymaj, nie zostawiaj kolejnych śladów zbrodni!

I miała rację. Farmer dalej poszukiwał zbiegłych złodziejek, dobitnie uświadamiając, że amunicja w jego broni nigdy się nie skończy. Faszerował pociskami pobliskie drzewa, niewinną ziemię, a nawet trafił w ptaka, który miał nieprzyjemność frunąć nad jego posesją. To dodało im sił, by zatonąć w zielonym gąszczu, obrywając liśćmi i gałęziami po twarzy.

– Chędożone złodziejki! Spsute pomioty Szatana i jego lędźwi! Dorwę was, a wtedy…

Niedoczekanie, idioto…

Nie zważając na skutki, Alex przywołała do siebie resztki nagromadzonej energii. W głowie zwizualizowała sobie stodołę i, ignorując wyrzuty sumienia, posłała tam elektryczną niespodziankę. Piorun uderzył dokładnie tam, gdzie planowała. Stara stodoła została pozbawiona połowy prowizorycznego dachu, gdzie część połamanych desek rozsypała się z donośnym hukiem. Alex nie przewidziała jednak, że trafi w kopkę siana, która czym prędzej zajmie się ogniem.

– Zeusie, czyś ty pijany?! Żeby mnie atakować bez przyczyny?!

Madlene spojrzała ostatni raz w tył i niemrawo się zaśmiała.

– Ten gość ma naprawdę coś nie tak z głową – powiedziała cicho, po czym podbiegła do drewnianego, prowizorycznego mostu i zgrabnie po nim przeszła, o dziwo po raz kolejny bez większych uszczerbków na zdrowiu.

– Nie da się tego ukryć – odparła Alex, dysząc ze zmęczenia. Przekroczyła most tuż za nią.

Skryły się w cieniu potężnej sosny, łapczywie chwytając powietrze – przesiąknięte wilgocią i leśnymi zapachami, zupełnie inne od miejskiego, pomogło im ukoić nerwy. Zdarzenia sprzed paru minut dalej wirowały im przed oczyma, lecz wiedziały, że najgorsze mają już za sobą. Może nieco narozrabiały, bo wyrządziły drobne szkody, a Mad skończyła z rozprutą sukienką (przez co zakrywała się poduszką), jednak czuły dumę. Zdobyły to, czego potrzebowały!

– Dobra, koniec triumfowania. Następna rzecz do zdobycia to… – Alex rozwinęła zwój, poszukując palcem odpowiedniej frazy. Zmarszczyła brwi. – Nie, oni sobie żartują! Wiesz, co tym razem mamy zdobyć? Mech! Ale nie taki zwykły. Co to, to nie. To ma być mech ze stuletniego drzewa! Jak mamy to odebrać? Aaa!

Kopnęła w wystający z ziemi kamień i zdusiła przekleństwo cisnące się na usta.

Madlene przyłożyła dłonie do policzków, naciągając skórę tak, że jej oczy zaczęły wyglądać jak z horroru, gdzie twarz człowieka rozpływa się pod wpływem jakiegoś kwasu.

– Czyli co, jak znajdziemy drzewo, które ma sto jeden lat, to już go nie możemy użyć?

Alex kiwnęła głową.

– Zaklęcie na odtajnienie wieku znamy. To już coś. – Zwinęła zwój. – Gorzej, że działa na pojedyncze przypadki, a nie większy rejon. Nie ma co, utrudniły nam zadanie. Także nie zwlekajmy i zacznijmy szukać drzew pokrytych mchem, takich rosnących blisko siebie. Zaoszczędzimy wtedy trochę czasu.

– Czekaj. – Madlene zmarszczyła czoło. – Wiem, jak możemy to załatwić. Moją magią. – Posłała przyjaciółce wesoły uśmiech. – Wiesz, ty będziesz skupiać się na tym, które drzewo ma ile lat, stosując zaklęcie na odkrycie wieku, a ja rozszerzę jego działanie na większy rejon. Czy to nie jest dobry pomysł?

Alex otworzyła szerzej oczy, a po chwili zazgrzytała zębami. Choć pomysł jak najbardziej jej odpowiadał, od niechcenia kiwnęła głową.

Czemu na to nie wpadłam? – ganiła samą siebie, wymierzając w myślach baty pokrzywą. – Ostatnio coś mi odbiera resztki mózgu. Jeszcze trochę i zacznę łykać kolorowe tabletki lub pić jakieś syropki, by wzmocnić jego pracę.

Rozejrzała się po korach otaczających ją drzew.

– Tutaj żadne nie obrastają mchem. Trzeba iść dalej.

Obie ruszyły z miejsca, aż w końcu natrafiły na sporych rozmiarów poletko, gdzie drzewa gęsto obsiewały las. Spojrzały po sobie i kiwnęły głowami, zgadzając się bez słów z tym, że to właśnie to miejsce.

– To co – zaczęła z chrząknięciem Madlene – zabieramy się do roboty? Tylko… nie śmiej się, jak zafałszuję! – jęknęła, szarpiąc przyjaciółkę za rękaw bluzki niczym dziecko.

– Jak nie przestaniesz mi rozciągać bluzki, to nie będziesz w stanie nawet zafałszować. – Mad, lekko przerażona, natychmiast oderwała palce od materiału, robiąc krok w tył. – Musiałabym nazywać się Silvia, aby robić głupie miny, kiedy śpiewasz. Poza tym, nigdy nie słyszałam, byś fałszowała. Ale do rzeczy.

Madlene zajęła miejsce tuż przed dorodnym dębem i to na nim skupiła swoje myśli. Przymknęła powieki. Z jej ust powoli zaczęła toczyć się recytacja, kiedy wiatr targał jej włosami, niosąc wypowiadane słowa dalej.

Z początku nic się nie działo. Żadne z drzew nie mogło poszczycić się równą setką i Alex już myślała, że są w tarapatach, kiedy poczuła ciepło dochodzące od rosnącego w oddali dębu. Skryty za liśćmi, niewidoczny gołym okiem, rozjarzył się w jej głowie niczym pochodnia w ciemnym pomieszczeniu. Poczuła, że musi znaleźć się tuż obok niego. Wzywało ją, a ona nie zamierzała oponować.

Podeszła i przyłożyła do niego dłoń, aby mieć pewność, że jest to dokładnie stuletnie drzewo. Okazało się, że rzeczywiście się nie pomyliła, co wywołało na jej twarzy triumf.

W to mi graj!

Wyciągnęła zza cholewy buta scyzoryk i wzięła się do roboty. Puszysty mech łaskotał jej skórę, kiedy delikatnie ściągała go z chropowatej kory. Odłożyła go do chusteczki, aby móc go bezpiecznie przetransportować. Nie wiedziała jednak, że gdy zachowywała środki ostrożności, tuż obok niej czaiło się zło w futrzanej zbroi.

Wielkiej postury niedźwiedź leniwie przemierzał leśne ścieżki, poszukując swojego smakołyku, jakim jest miód wprost z ula. Jeden z nich był już w zasięgu jego czułego na zapachy nochala, lecz nastąpiła pewna komplikacja. Na jego drodze stał intruz…

Stanął bliżej, obwąchując Alex.

Madlene pierwsza zauważyła, że coś jest nie tak. Z przerażeniem spojrzała na puchatego miśka, natychmiastowo blednąc. Zanim jednak cokolwiek z siebie wyrzuciła, zaczęła trząść ramieniem Alexandry, aby uświadomić ją o niebezpieczeństwie, które było o krok od niej.

– Mad, już ci tyle razy powtarzałam, że nie cierpię, jak ktoś mnie szturcha – odparła spokojnie, nie przerywając czynności. – I weź mi tak nie sap za plecami. Robię, co mogę, by było jak najszybciej.

– A-ale Alex – wyjęczała spanikowana dziewczyna, jeszcze mocniej targając ją za rękaw – tu jest coś, co… co musisz koniecznie zobaczyć! A najlepiej to od razu uciekać!

– Mad, gdzieś ty była, jak nas uczono, by zbierać niektóre składniki z należytą czcią?! – warknęła, powoli odwracając się do dziewczyny.

Zamierzała zaserwować jej pogadankę o tym, jak bardzo irytuje ją ignorancja w pewnych aspektach magii. Już otwierała usta, aby zaczerpnąć powietrza na silniejszy przekaz, kiedy zamarła. Wpatrujące się w nią czarne ślepia wydawały się wyrażać równe zaskoczenie, co u niej.

Zamarła.

Wiedziała, że jeden nieostrożny ruch, a stanie się pożywką dla niedźwiedzia. Zrobiła krok w bok, pamiętając o czającym się za nią drzewie. Wolała nie wpaść w dodatkową zasadzkę – już i tak jej sytuacja była masakryczna.

– Cz-cześć, misiu – zaczęła powoli, z trudem przełykając ślinę. – Pozwolisz, że wezmę to, co zeskrobałam i się oddalę? Wiem, że nie chcesz zrobić mi krzywdy i na to przystaniesz. Zgadza się? Wiedziałam, że się dogadamy…

Niedźwiedź wydał z siebie potężny ryk, któremu chwilę potem zawtórowała drąca się wniebogłosy Madlene.

Alex nawet nie patrzyła, gdzie biegnie. Zaślepiona wizją rychłej śmierci parła przed siebie, obrywając liśćmi po twarzy, plącząc w gałęziach lub prawie zaliczając bliskie spotkanie z glebą, kiedy zahaczała o korzenie. Nie mogła się zatrzymać. Rozjuszony niedźwiedź nie odpuści tak szybko. Będzie gonił ofiarę tak długo, aż ją dopadnie, a ona nie zamierzała na to pozwolić.

Jak leciały te filmy? Że niby mam biec pod górkę, bo się tłuścioch zmęczy? No to muszę to przetestować…

Znalezienie jakiegokolwiek wzniesienia na tak płaskim terenie graniczyło z cudem. Desperacko spoglądała przed siebie, czując, jak potwór jest coraz bliżej. Słyszała jego nerwowe porykiwania. Rozjuszony do granic możliwości tylko pragnął zatopić zęby w jej ciele, co nawet raz prawie mu się udało, kiedy spowolniła, by złapać oddech. W porę zrobiła unik, choć wizja utraty nogi dalej kołatała się w jej głowie niczym te wpadające w ucho gówniane piosenki puszczane w radiu.

Dojrzała górkę szybciej, niż pomyślała, ile pieniędzy wyda jej rodzina na nieplanowany pogrzeb i możliwą stypę. Uradowana zaczęła się na nią wdrapywać.

– No dalej, wredna mendo. Dawałaś sobie radę ze szkolnymi cwaniakami, to i z tą stromą górą dasz sobie radę.

Niedźwiedź powoli odpuszczał. Między drzewami manewrował jak mało kto, ale kiedy przyszło do wspinaczki – pojawiła się kapitulacja. Mruknął zawiedziony. Rzucił walczącej z ostatnimi metrami Alex smutne spojrzenie i powrócił między zarośla.

Dziewczyna, dostrzegając, że jest z powrotem bezpieczna, prawie że krzyknęła, ale w porę się powstrzymała.

Jeszcze tego by brakowało, aby zwołał ziomków – pomyślała, po czym złapała się za głowę, zdając sobie z czegoś sprawę. – Jak ja teraz znajdę Madlene?

Tymczasem samotna czarodziejka, zostawiona na polanie, którą otaczały liczne drzewa, tuliła do siebie poduszkę i cukinię, spoglądając przed siebie z wstrzymanym oddechem. Gdyby ktoś podświetlił jej oczy, zapewne ujrzałby, że źrenice całkowicie zasłaniają błękitne tęczówki. Bała się być sama, szczególnie w ciemnościach i ciszy, gdzie dało się słyszeć każdy szmer przekradających się w krzakach stworzeń. Nie zamierzała się jednak dać tym razem panice. Zwój, który wcześniej trzymała w dłoniach Alex, leżał teraz podeptany przez niedźwiedzia na mchu. Wzięła głęboki oddech i podniosła go. To oczywiste, że powinna raczej ratować teraz swoją przyjaciółkę, ale doskonale wiedziała, że sobie poradzi, w końcu od czego miała mózg i pioruny? Poza tym już wcześniej obiecały sobie, iż nie będą tracić czasu i jeżeli którejś z nich coś się stanie, ta druga postara się wypełnić zadanie do końca.

Brzmiało to dosyć bezlitośnie, ale bardzo w stylu Alex – pomyślała dziewczyna.

Kolejnym składnikiem na liście były grzyby mung, czyli grzyby świecące w ciemnościach. W zasadzie to jarzyły się blaskiem tylko o określonych nocnych porach. Swój taniec rozpoczynały po północy, a kończyły wraz ze wschodem słońca. Sądząc po niebie, które powoli umykało w jaśniejsze barwy, niedługo ich moc powinna przestać działać, a wtedy będą bezużyteczne. Musiała wyruszać po nie już w tym momencie.

Gdzie znajdowały się zawsze grzyby mung? W miejscach, które pilnowały złośliwe chochliki, wśród gęstwiny świerków. Nietrudno było znaleźć takie poletko, jeżeli było się la bonne fee. Trzeba było po prostu wyostrzyć magiczne zmysły i wyczuć w powietrzu delikatną nutę magii. Może i Madlene była beznadziejną czarodziejką, ale musiała posiadać jakiekolwiek umiejętności, które pozwalały jej na przedostawanie się na wyższy rok nauczania. Jedną z nich był wyćwiczony węch. Potrafiła wyczuć czary na kilometr, to dlatego już po chwili, niuchając nosem w powietrzu jak zwierzę, nogi poprowadziły ją w określone miejsce.

Śpiewająca czarodziejka miała dwa rozwiązania. Albo wskoczy z głośnym okrzykiem prosto w grzyby i jednego z nich porwie ze sobą, albo zakradnie się do skraju polany, nie wydając przy tym żadnego dźwięku, aby przypadkiem chochliki jej nie zauważyły. Oczywiście wybrała pierwszą opcję, bo wiedziała, że powab nie szedł z nią w parze, a każda próba bycia cichą i delikatną kończyła się tak, jak zrywanie cukinii na polu szalonego farmera.

– Oddawać grzyby! – wykrzyczała, rozkładając ręce na bok i wpadając na polanę jak prawdziwy Rambo z gustowną dziurą na tyłku, rozmazanymi plamami ziemi na twarzy, z cukinią w dłoni, która zastępowała karabin maszynowy, burzą poszarpanych włosów, które teraz przypominały niemal afro, a także dzikim rykiem wydostającym się z jej ust.

Zgodnie z zamierzeniami chochliki najpierw przestraszyły się nagłego ataku i odsunęły na bok, aby zastanowić się, czy przypadkiem nie uciec, zamiast bronić swojego terenu. Dezorientacja dała Madlene to, czego chciała, a mianowicie… grzyba. Oczywiście nie w żadnym nieprzychylnym dla zdrowia człowieka miejscu.

Kiedy wyrwała brutalnie z ziemi świecący składnik do eliksiru, przeskoczyła przez resztę jego przyjaciół. Oczywiście misja byłaby udana, gdyby nie jej wrodzony talent do bycia niezdarą. Tym razem za upadek odpowiadały rozwiązane sznurówki trampek, z których to jedna zahaczyła się o leżącą na drodze kłodę. Tym oto sposobem blada twarz wylądowała w miękkim listowiu, a chochliki, przeświadczone o przechylonej w ich stronę szali zwycięstwa, rzuciły się z irytującymi piskami na złodziejkę grzybów, którą zaczęły w pierwszej kolejności szarpać za włosy i sukienkę.

Świat raczej nie chce zobaczyć moich majtek w pszczółki – pomyślała spanikowana, nawet jeżeli chodziło tutaj wyłącznie o chochliki. W końcu nie miała pewności, czy grono pedagogiczne nie oglądało ich porażki z jakiegoś bezpiecznego miejsca. Jeżeli tak, były razem z Alex w głębokiej, ciemnej… studni, rzecz jasna.

Pierwsze, co zrobiła, to zaczęła wymachiwać dłońmi, próbując odgonić się od małych, niebieskich stworków mających piskliwe głosy. Jednego z nich strąciła na ziemię, drugiego pchnęła na drzewo, ostatecznie było ich jednak za dużo, aby z nimi walczyć. To dlatego podniosła się z ziemi i pobiegła przed siebie, modląc się w duchu o to, by sznurówki tym razem nie posłały jej w kierunku listowia. Brudniejsza, roztrzepana i podarta już bardziej nie mogła być…

Dzierżąc przed sobą grzyba mocy oraz skradzioną cukinię, biegła ile sił w nogach, na oślep szukając jakiegokolwiek bajorka, bo to właśnie je chochliki omijały zawsze szerokim łukiem. Może nie posiadała dobrej orientacji w terenie, ale raz na jakiś czas zdarzało jej się mieć szczęście w kwestii docelowości, dlatego już po chwili wskoczyła do mulistej rzeki, zatapiając się w niej po same kolana.

Chochliki gwałtownie zahamowały. Ich małe buzie rozszerzyły się w grymasie niezadowolenia, za to Madlene wystawiła im język i pogroziła w górze cukinią.

– Żebyście się tu więcej nie pałętały, wy niebieskie platfusy! – krzyknęła obraźliwie, naśladując głos starego farmera. Całe to jednoosobowe przedstawienie wywołało u niej złośliwy chichot godny chochlika. – A z waszego grzyba zrobię soczysty gulasz! – zaśmiała się mrocznie, rozkładając ręce na bok niczym prawdziwy socjopata dokonujący utajonej zbrodni.

– Mam nadzieję, że się dobrze bawiłaś?

Alex stała po drugiej stronie bajorka. W jej rozczochranych, czerwonych włosach czaiły się gałązki oraz liście, a ubrania nosiły ślady licznych upadków, ale i tak stała dumnie, przyglądając się stojącej w śmierdzącej wodzie Madlene.

– Nie, nie musisz pytać, w jaki sposób tak szybko cię znalazłam. Po prostu cieszmy się, że jesteśmy w komplecie i… chwila. Mad, możesz mi podać zwój?

Madlene rzuciła nim tak, że gdyby nie refleks Alexandry, wylądowałby w wodzie. Dziewczyna rozwinęła go.

– Tak, dobrze zapamiętałam. Mad, nie żeby coś, ale potrzebujemy trochę wody z tego bajorka, a dokładniej z dna. Nie, nie z tego dna. Trzeba pójść trochę dalej – odparła, ciesząc się, że nie musiała stawiać stóp w tym syfie. – Czekaj, zaraz dam ci coś, co pomoże ją zgarnąć.

Rozejrzała się. Ludzie byli z natury świniami i, gdziekolwiek by nie poszli, zostawiali po sobie chlew. Puste opakowania po chipsach czy papierosach, zgniecione puszki po piwie, a nawet koła samochodowe. I nie myliła się co do swoich przeczuć.

Z krzaków wyciągnęła szklaną butelkę. Rzuciła nią w stronę Mad, przez co woda roztrysnęła się na boki.

– Nie dość, że jestem już cała podarta i brudna, to jeszcze fundujesz mi zimną kąpiel – jęknęła śpiewająca czarodziejka. – A ta butelka? Nie wiadomo, kto jej wcześniej dotykał, Alex!

– Już tak nie marudź… Ciesz się, że to nie ty musiałaś uciekać przed przeklętym tłuściochem. – Zazgrzytała zębami, na co zapewne dentyści zaczęliby zgodnie płakać.

Żałuj, że nie było ciebie, kiedy goniły mnie niebieskie potwory… – pomyślała zaraz potem Madlene.

Alex obserwowała jak Mad dość niechętnie wchodzi głębiej w bajorko. Unosząca się nad nim mgła wzrastała na sile, przynosząc kolejne obrzydliwe zapachy. Obie się skrzywiły. Alexandra nawet myślała, że jej towarzyszka zrezygnuje w połowie drogi, zarzekając się, że jest na to za delikatna, jednak – ku zaskoczeniu dziewczyny – dała nura i już po paru ciągnących się sekundach trzymała w dłoni butelkę wypełnioną po brzegi cieczą o brunatnej barwie. Ucieszona zaczęła podążać w stronę brzegu, lecz nim postawiła stopę obok Alex, krzyknęła cicho. Wskazała na nogę, do której uczepiły się krwiożercze stworzenia.

– O, pijawki też potrzebujemy! Dobra robota, Mad!

– Nic nie mówiłaś o pijawkach! – krzyknęła załamana dziewczyna, skacząc jak szalona w bajorku, które rozpryskiwało na boki krople wody. – Te przydupasy wampirów wysysają mi krew! Ściągnij je, Alex, ściągnij! – jęknęła, machając szaleńczo nogą, do której przyczepiły się aż dwie pijawki. – Ja wiem, że mam dobrą krew, chociaż niewątpliwie pospolitą, ale… cholera! Wara od mojej nogi!

– Czekaj, nie tak nerwowo…

Alex ponownie wykorzystała śmieciowy arsenał. Wyjęła z krzaków plastikowe opakowanie po szybkim daniu, napełniła je wodą i, przy drobnych wyładowaniach, pomogła Mad ściągnąć pijawki. Te, lekko zamroczone, chętnie odchodziły od skóry, pozostawiając na niej krwawe ślady. Alexandra nakazała przyjaciółce na to nie patrzeć.

– Jak znajdziemy się w kręgu, ktoś się tym zajmie i ci to zdezynfekuje – rzuciła, po czym spojrzała na zwój. – Na naszej liście zostały koniczyny, mlecze, pąki róż i korzeń dowolny, więc to chwila moment, aby je zebrać. Zrobimy to w drodze do tych fraje… znaczy się naszych wspaniałych mistrzyń.

Wyznaczona do tworzenia eliksirów polana znajdowała się nieopodal nich, dlatego dość szybko się na niej znalazły. Zdumione spostrzegły, że były jedną z ostatnich par, które tam dotarły. Spojrzały po sobie i czym prędzej zajęły pierwsze wolne stanowisko, stawiając na prowizorycznym stole wszystkie potrzebne składniki. Mad obróciła się tyłem do kociołka, szczerząc zęby do przyjaciółki. A raczej tak wydawało się Alex…

– Któż by się spodziewał, że tak długo wam to zajmie?

Madame Rose Sickinger nie przejmowała się zbytnio tym, że przeszkadza Alex w odmierzaniu składników. Niczym ryjący w ziemi kret przejrzała to, co zdołały zdobyć, oraz wyrwała z dłoni zaskoczonej dziewczyny chochlę, aby zamieszać nią wywar.

– Może pół godziny wam wystarczy, aby zrobić to, co wylosowałyście. Alex – zwróciła się do próbującej zachować przestrzeń osobistą nastolatki – liczę na ciebie w tej kwestii, bo ona – tym razem swoje słowa skierowała do Mad – idzie ze mną. Nie ma mowy, byśmy ją odstawiły do domu w takim stanie…

– O nie – powiedziała Madlene, potrząsając z powagą głową – nie po to tyle przeszłam, żeby teraz rezygnować z tworzenia eliksiru, madame. – Spojrzała na nią z powagą, co zdziwiło kobietę. Ta wkurzająca dziewucha zazwyczaj tylko uśmiechała się zestresowana albo milczała lub dukała jakąś odpowiedź przez kilka minut. – Czuję się znakomicie. Gacie… to znaczy sukienkę zszyję sobie w domu, kolana opatrzę zaraz po egzaminie i…

Kobieta uniosła dłoń, aby jej przerwać.

– Nie będę z tobą dyskutować – rzuciła donośnym głosem ukazującym wyższość, a następnie odeszła ze stanowiska.

Madlene odetchnęła. Jakby to wyglądało, jakby teraz odsunęli ją od zaliczenia egzaminu? Wolała być tutaj od początku do końca. Kto wie, może dostanie dodatkowe punkty za poświęcenie? Co prawda była kiepską czarodziejką, ale jeżeli już wypełniała jakieś zadanie, starała się je wykonać w stu procentach.

– Taka z niej madame jak ze mnie baletnica. Ten swój tytuł to chyba wygrała na loterii w osiedlowym zieleniaku albo zdobyła na jakimś wiejskim festynie – wymamrotała Alex.

Mad w odpowiedzi zachichotała, a potem zgodnie z recepturą, dorzuciła do eliksiru kolejny składnik. Ostatnim z nich miał być dowolny korzeń, dlatego odczekały dokładnie pięć minut, a następnie z ulgą wrzuciły zdrewniały i stary kikut sosny.

– No i widzisz? – spytała z uśmiechem, zakładając z dumą ręce na biodra. – Nawet z taką okropną partnerką czasem można przeżyć fajne przygody. Co prawda prawie zabił nas szalony farmer, potem gonił cię misiek, a mnie chochliki… po drodze zdarzyło się jeszcze kilka upadków, nieprzewidzianych wpadek, ale… ważne, że żyjemy, a egzamin dobiega końca! – wykrzyknęła to z takim entuzjazmem, że dwójka dziewcząt stojąca obok wykrzywiła usta w grymasie.

– Jeszcze powiedz, że koniecznie musimy to powtórzyć, to chyba...

Zapewne mówiłaby dalej, gdyby nie fakt, że ich eliksir zaczął znacząco bulgotać. Obie zmarszczyły czoło. W końcu nie taki powinien być efekt zakończonej pracy. Czyżby gdzieś się pomyliły? A może chodziło o składniki?

Madlene rozwinęła nerwowo papier, na którym znajdowała się lista rzeczy do zdobycia. Szybko, w obecności Alex, przewertowała je wzrokiem, aż w końcu zastygła na jednym składniku i wyraźnie zbladła.

– O nie – jęknęła, spoglądając na swoją przyjaciółkę – to nie miał być korzeń dowolny, tylko korzeń dębu.

– Ja pier...

Eliksir bez ostrzeżenia wybuchnął, przechylając kociołek w kierunku trawy. Różowa mgła otoczyła uczennice, w tym i grono pedagogiczne. Wszyscy zaczęli zgodnie kaszleć, a także odganiać od siebie nieprzyjemnie pachnący dym.

No, to mamy nasz eliksir wzmacniający siłę – powiedziała w myślach Madlene, z trudem powstrzymując się od westchnięcia. Już miała spojrzeć na swoją przyjaciółkę i wymienić z nią bezradne spojrzenie, gdy nagle dostrzegła, że jej włosy zmieniły kolor z ognistej czerwieni na kolor, którego nienawidziła, czyli… różowy. Nie powstrzymała się i wybuchła niepohamowanym śmiechem.

– Twoje włosy wyglądają jak wata cukrowa! Albo… różowy baranek! Ja cię pierniczę! – krzyczała przez śmiech i jednoczesne łzy.

Alexandra chwyciła pasmo swoich włosów. Zaniemówiła.

Nie, to nie może być prawda!

Jej dezorientacja jeszcze bardziej rozochociła Madlene do kolejnych uszczypliwości. Cóż, takie okazje nie zdarzały się zbyt często i musiała to wykorzystać.

– Kto się śmieje pierwszy, ten się śmieje ostatni – odparła Alex, odzyskując głos. Posłała przyjaciółce wredny uśmieszek. – Bo ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie wyglądam jak ktoś, kto zamierza zawędrować do zakładu pogrzebowego, aby przejrzeć katalog z trumnami.

Madlene przestała się śmiać i zmarszczyła czoło.

– Jak to? – spytała niepewnie, po czym sięgnęła po lusterko zalegające w kieszeni. Kiedy zobaczyła w nim srebrne włosy, niemal się przeżegnała. – Ja nie chciałam się tak szybko postarzeć! – wydarła się.

Oczywiście w niewiele lepszym stanie była reszta grupy, a także grono pedagogiczne. Można powiedzieć, że włosy zgromadzonych osób zamieniły się w barwną, wyrzyganą na paletę tęczę. Najlepszym wynagrodzeniem za cały nieudany egzamin było jednak afro madame Rose Sickinger w kolorze zgniłej zieleni, a także jej krzyk przerażenia. Tym razem to obie dziewczęta nie mogły się powstrzymać od wybuchnięcia gromkim śmiechem. Może właśnie dlatego próg błędu nie został zaakceptowany, a one nie zaliczyły egzaminu? W tym momencie nie było to dla nich ważne. Co prawda cały ich trud poszedł na marne, ale warto było zawalić test, aby zobaczyć panikujących wkoło ludzi z kolorowymi włosami, a już szczególnie nauczycieli, z których to jedni płakali, drudzy krzyczeli jak małe dziewczynki, a jeszcze inni biegali po lesie z włączonym trybem paniki. Jak się okazywało, nawet z najgorszych perypetii można było wyciągnąć coś pozytywnego.

Alex i Mad spojrzały na siebie ze łzami wywołanymi śmiechem, by ostatecznie przybić sobie potajemnie piątki.