[54] Hektyczna Pora: Mieszaniec ~ Wilczy

Aphelios: guys, i can explain 

Fiora: you're getting a whole arsenal? i just get a sword! 

Jax: you get a sword? i just have a lamp! 

Sett: you guys are getting weapons?

____________________________________________

VASTAJ

Arena pęka w szwach. Tłum wrzeszczy, wiwatuje i pluje na siebie nawzajem, w podnieceniu się przekrzykując. Jest żądny krwi, wrażeń, które choć na moment rozbiją monotonię Navori lub pozwolą zaspokoić najskrytsze popędy. Wśród widowni przemykamy jak cienie, nikt nie zwraca uwagi na zakapturzone postacie. Przychodzi tu sporo takich, którym obecność w miejscu jak to zaszkodziłaby choćby ze względu na zajmowaną w społeczeństwie pozycję. Walki cieszą się dużą i złą sławą, ściągając wielu ciekawskich osobników  nawet z dalszych części Ioni, także jednostki u władzy, żądne widowiskowych i krwawych pojedynków.

Dzisiejsza walka wieczoru jest czymś, czego nikt nie chcę przegapić. Oto najpopularniejszy i od dawna niepokonany wojownik, którego zwą Łupieżcą, wyzywa na ring swojego szefa, właściciela areny, który przed laty własnymi pięściami zdobył do niej prawa, a wcześniej sam walczył jako jej główna atrakcja. Teraz patrzy z góry na ring, opierając ręce na balustradzie. Sploty mięśni otulają jego potężne przedramiona jak zarzucone na plecy futro z dziewięcioogoniastego lista. Patrzy w dół na swojego oponenta, nic więcej nie można wyczytać z jego twarzy z tej odległości. Czy ma go w pogardzie, czy wspomina czas, gdy był na jego miejscu?

THE ROMAN KING, THE ROMULUS
THE PRECIPICE, BORN TO CHANGE

Znika w mroku swojej loży, na trybunach wybucha wrzawa. Daję umówiony wcześniej znak, a tajemnicze postacie wnoszą dla niepoznaki skromne zakłady, niektóre komunikują się ze sobą zdawkowo i rozchodzą, znajdując różne, oddalone od siebie miejsca na widowni. Ja zajmuję miejsce na najniższej trybunie, tuż przy odgradzającej widzów od ringu siatce. Wciskam łokieć w brzuch jakiegoś grubasa, który odsuwa się, wydychając z siebie gnijące powietrze. Na moment robi mi się słabo od smrodu z jego ust. Nikt nie zwraca na mnie uwagi, za to ja bacznie przypatruje się każdemu. Powoli przeciskam się do skubiącego w milczeniu słonecznik mężczyzny, który w skupieniu patrzy jak Łupieżca wyzywa swojego przeciwnika, zarzucając mu, że się roztył i nie pamięta, jak to jest nadstawiać karku.

— Hej, ten Zwierzęcy Bękart — zagaduję starszego faceta z wąsem, a ten, nie przestając pluć skorupkami, zerka na mnie niecierpliwie — to prawda, że wyniósł stąd Noxian na własnych pięściach?

Mężczyzna pospiesznie kiwa głową.

— To oni wcześniej rządzili na arenie?

Znów na mnie zerka, tym razem dłużej mi się przygląda. Choć spod kaptura wystaje tylko czubek mojego nosa, to dla mnie znak, żeby się wycofać.

— Tak, po tym jak Noxus wygrał wojnę, paru cwaniaków postanowiło zarobić, organizując nielegalne walki — odpowiedział, mimo podejrzliwości, jaką mi okazał. — Wystawiali podobno zakładników i kogo tylko udało im się złapać. Ale Mieszaniec sam się zgłosił na ring.

— Czyżby? — próbuję dalej ciągnąć go za język, ale wtedy na ringu pojawia się on, Mieszaniec, a trybuny drżą, skandując jego imię.

„SETT. SETT. SETT.”

Milknę, wpatrując się w niego z bliska. Jest naprawdę spory. Rdzawoczerwone włosy, spomiędzy nich wystające zwierzęce uszy. Jego słynne pięści są zaciśnięte, widzę lśniące złote kastety. Proponuje Łupieżcy, by go przeprosił za brak okazanego mu szacunku, a on puści w niepamięć ten incydent. Łupieżca z niego drwi. Atakuje, nim pada sygnał do walki. Mieszaniec jest zaskoczony. Jego masywna budowa nie pomaga w unikaniu ciosów. Dziwna broń Łupieżcy chlasta jego twarz, rozcinając policzek. Mieczobicz sięga do gardła, ale nie ugasi pragnienia. Za to puklerz  oponenta znajduje twarz Setta, rozwalając mu nos. Sett zatacza się i upada, Łupieżca jest pewny wygranej. Ostrze znów się wygina, znów mknie do gardła Mieszańca. A ten chwyta je gołą dłonią. Słyszę wyrywający się z jego gardła warkot, widzę spływającą po przedramieniu krew. Szarpie mieczobiczem, przyciągając do siebie przeciwnika prosto na drugą pięść. Trzask łamanej szczęki powoduje, że się wzdrygam. Dalszą część walki oglądam mrużąc oczy, próbując oszczędzić sobie widoku masakry. A to spotyka twarz Łupieżcy. Sett nie przestaje okładać jej pięściami, mimo że przypomina już krwawą miazgę. Mieszaniec nie ma litości. Na koniec walki ciska rywalem o arenę, wgniatając go w ziemię. Ciałem Łupieżcy wstrząsają konwulsje. Potem nieruchomieje.

THE FINAL DAYS, THE LAST APPRAISE
AUGUSTUS, NERO, TAKING NAMES

Tłum szaleje. Wymykam się mu dzięki wrodzonej zwinności. Wiwatom nie ma końca. Nie biorę w nich udziału. Teraz jest szansa. Staram się nie spanikować, nie pozwolić, by ogarną mnie paraliż. Moi ludzie wiedzą, co mają robić. Ja też.

Musimy przeniknąć w struktury Iońskiego półświatka.

MIESZANIEC

           Wycieram twarz i ręce, ręcznik ląduje na kolanach Sherapa, który zerka na niego i na mnie, ale chyba boi się zapytać, czy jeszcze będę go potrzebował.

— Jak kasa? — pytam, kiwając głową w stronę stołu, przy którym kilku moich ludzi przelicza hajs.

— Mamy rekord, szefie — odpowiada skwapliwie Sherap — a chłopaki jeszcze nie skończyli.

— No i super. — Uśmiecham się. Wiedziałem, że jeszcze na tym zarobię. W sumie mogłem coś takiego po prostu ukartować. Jednak z powrotem zabieram ręcznik, czując spływającą po karku stróżkę potu. — Hej, Ryo? Jesteś tu? — wołam w stronę zaplecza. — Gdzie jest Ryo? — Patrzę na przeliczających pieniądze dwóch chłopaczków, którzy być może kiedyś dostąpią zaszczytu podpisania ze mną kontraktu i wystąpią na arenie. Teraz w popłochu kręcą głowami, rozkładając ręce.

— Sett, bracie! — Z zaplecza w końcu wyłania się Ryo. — Twoje pięści były normalnie… Jak… — Zatrzymuje się, patrzy w górę na sufit, szukając słów. — Normalnie jak… Bach! Ba, ba, ba, BACH!

BULLET IN A GUN (HEY)

Elokwencja nie jest jego mocną stroną. Nic nie szkodzi. Ryo ma wyglądać, nie mówić, kwiecista gadka do niczego mu się nie przyda.

Zwykle nie pozwalam swoim ludziom się ze sobą spoufalać, ale zderzam z Ryo pieści i pozwalam poklepać się po barku. Częściowo tego żałuję, pieści mam obolałe, a Ryo w swojej mocno podstawowej wersji słownika nie ma takiego słowa jak „delikatny”.

— Dureń myślał, że może się z tobą mierzyć! — Rosły Shurimianin ryczy tubalnym śmiechem. — Idiota! On to nie ty, co nie? Tylko tobie udało się wywinąć taki numer, żeby wykopać stąd tych noxiańskich frajerów!

BUT IN THE END, MY TIME WILL COME

— Tak, to był mój czas… — mruczę, ale myślami już jestem gdzie indziej. Coś mi tu nie pasuje. Pachnie inaczej niż zwykle. Nie tylko forsą.

— Ktoś tu właził jak walczyłem?

Ryo marszczy brwi i cofa podbródek, dzięki czemu teraz ma dwa.

— To znaczy kto? — odpowiada głupio.

Prycham.

— No nie wiem, to ja się pytam. Kręcił się tu ktoś czy nie? — Rozglądam się podejrzliwie dookoła i powstrzymuję chęć zerknięcia pod stół. Przecież to niemożliwe, żeby ktoś się tam schował i pozostał niezauważony. Prawda?

Zerkam pod stół.

Ryo marszczy brwi jeszcze mocniej, opiera tłuste dłonie o jeszcze tłustsze kolana i robi to, co ja. Nasze spojrzenia się spotykają.

— I co? — Shurmianin patrzy na mnie, jakby naprawdę się zastanawiał, czy kogoś znalazłem.

— I gówno — odpowiadam, już lekko wkurwiony. — Za co ci płacę, Ryo, do kurwy nędzy? — Prostuję się i sam odpowiadam: — Żebyś używał tej części mózgu, która działa! A ty wpuszczasz tu jakiś obcych?! — Teraz już wyraźnie czuję coś prócz zapachu potu i krwi, którym przesiąkło to miejsce.

BLOOD, SWEAT AND TEARS TO BE THE ONE

Coś jakby… piżmo. I… Perfumy mojej matki?

VASTAJ

— Szlag by to — syczę, podsłuchując rozmowę, jaka toczy się obok. Nie sądziłam, że Mieszaniec może mieć tak dobry węch. Szybko rozumiem, że szanse na wydostanie się stąd drastycznie maleją. Nie mogę poczekać, aż sobie pójdą, skoro można mnie wywęszyć. Natychmiast zmieniam strategię. Ściągam kaptur, wychodzę z cienia i staram się wyglądać na zagubioną. Zatrzymuję się pod tablicą ogłoszeń, skubiąc nerwowo wargę i staram się zapamiętać grafik.

— HEJ! TY! — słyszę za sobą i nim zdążam się odwrócić, Mieszaniec łapie mnie za kark. — Czego tutaj szukasz?!

LIKE BULLET IN A GUN

Brutalnie odwraca mnie przodem do siebie. Mrugam prędko powiekami, unoszę dłonie, osłaniając twarz.

— Jesteś szpiegiem?! Kto cię przysłał, Noxus?! — Wielkie łapy zaciskają się na moich przedramionach, Mieszaniec wściekle mną potrząsa. — Możesz im powiedzieć… — Opuszczam ręce, patrząc na niego ze strachem. Zapiera mi dech. Sett jest naprawdę potężny i pachnie walką. Zaschnięta krew wciąż pokrywa opuchnięty policzek. Szaro-zielone spojrzenie, teraz w otoczeniu sińców, jest jasne i całkiem bystre, całkiem cwane. Można po nim wnioskować, że inteligencji ma przynajmniej na tyle, żeby nie pogubić się w rachunkach i liczeniu forsy. On też mi się przygląda. Dopiero teraz dostrzega żółte pióra w fioletowych włosach i płasko położone po bokach głowy uszy. — Jesteś Vastajką — wnioskuje, zdziwiony. Stalowy uścisk jego dłoni trochę się rozluźnia. — Moja mama jest Vastajką — rzuca, wciąż uważnie na mnie patrząc. — Tylko dlatego jeszcze cię nie zmiażdżyłem.

— Ja… P-przepraszam… — dukam nerwowo, błądząc szeroko otwartymi ze strachu złotymi oczyma po jego twarzy. Ciekawe czy po tej dzisiejszej szramie zostanie mu podobna blizna jak ta, która już biegnie przez jego całkiem kształtny jak na uczestnictwo w tylu mordobiciach nos, tuż pod oczami. — Ja… chyba zabłądziłam… Nie wiedziałam, że nie można tu wchodzić…

— Nie wiedziałaś?! — Sett opluwa mnie, wciąż wrzeszcząc. — Żeby tu wleźć, musiałaś minąć co najmniej dwójkę moich ludzi, którzy na pewno poinformowaliby cię, co wolno, a co nie! I nie byliby przy tym tak subtelni jak ja!

Jeżeli to nazywa subtelnością…

— A-Ale… Nie, ja tylko szukałam wyjścia. Arena to jednak nie miejsce dla mnie…

Sett patrzy na mnie wrogo, dzikość płonie w jego oczach.

— Ryo! — woła głośno, odwracając się za siebie. Wciąż trzyma mnie za przedramię. — RYO! CHODŹ TUTAJ!

Na jego wezwanie szybko truchta tłusty Shurmianin.

— Tak, szefie?

— Schodziłeś z bramy?

— No, odlać się.

— A Baren?

— Coś tam raz poszedł sprawdzić, jak jakiś dwóch dziwnych typków zaczęło się szarpać.

— Ja pierdolę. — Nozdrza Mieszańca drżą. — Porozmawiamy później — warczy kątem ust do Ryo, po czym zerka na mnie, jakby niezadowolony, że powodów, by się ze mną rozprawić, jest co raz mniej. — No dobra. Niech ci będzie. Tym razem ci daruję. Spadaj stąd.

— Zamierzasz pozwolić jej odejść? — dziwi się Shurmianin.

— A ty jeszcze masz coś do powiedzenia?! — naskakuje na niego Sett, ale mimo wszystko się zastanawia. — Vastajowie są poczciwi z natury — ryzykuje z tą teorią. — Zazwyczaj.

— Sett a czy ty — twarz Ryo marszczy się w przypływie natłoku myśli — też nie jesteś w połowie Vastajem?

— Że niby ja nie jestem uczciwy?! — oburza się Sett, ale znów zaraz potem ulega refleksji. — Za to z mojego ojca był kawał skurwysyna. To musi się jakoś równoważyć.

— To ja już… — Próbuję po cichu czmychnąć.

 — Nie, czekaj! — zatrzymuje mnie Sett. Na moment staje mi serce. Mieszaniec zmienił zdanie i jednak rozsmaruje mnie na podłodze jak swojego przeciwnika na ringu. — Lepiej cię odprowadzę do wyjścia — mówi tylko, uciszając moje obawy. — Jeszcze gdzieś mi się tu zawieruszysz po drodze — warczy i pociąga mnie za ramię, a potem lekko popycha.

Idziemy w milczeniu. Przy wyjściu Sett się zatrzymuje, zakłada ręce na masywne ramiona i patrzy na mnie spode łba.

— No już, uciekaj — poleca niskim głosem. — I żebym cię tu więcej nie widział.

— Dziękuję. — Uśmiecham się nieśmiało. — Nie jesteś taki, jak mówią…

— A co mówią? — prycha Mieszaniec. — Że jestem bezmózgim Bękartem?

— Że nie masz litości — odpowiadam. Z wahaniem wyciągam rękę, tak jak wyciąga się rękę do agresywnego psa, którego zaufanie chciałoby się zdobyć. Opuszki palców dotykają opuchniętego policzka. — Zostanie po tym ślad — szepczę. — Szkoda.

TO MAKE A NAME, YOU PAY THE PRICE

Mieszaniec patrzy na mnie podejrzliwie. Opuszczam rękę i odchodzę, śledzona jego wzrokiem.

***

Czekają na mnie w holu budynku, który wynajmuje gildia. Czarne płaszcze wciąż okrywają ich ramiona. Unoszę głowę wysoko, nie zamierzam okazać słabości ani pozwolić podważać swój autorytet.

— Zanim cokolwiek powiecie — unoszę dłonie, powstrzymując pierwsze komentarze — niczego nie odwołujemy.

Jęki zawodu i oburzenia. Jiten i Kema kręcą głowami. Jeden ma rozbitą wargę, drugi podbite oko. Widać napracowali się, by odwrócić uwagę strażnika.

— Przecież jesteś spalona — skrzeczy Greszna. — Ten plan nie ma już szans powodzenia.

— Dlatego go dopracujemy — zapowiadam ochoczo. — Nie doceniliśmy celu. Jak widać potrafi on używać czegoś jeszcze prócz pięści. — Postukuję czubek nosa. — Może nawet robi jakiś użytek z mózgu. — Zerkam złowrogo na Wrana. — Zdaję się, że to ty sugerowałeś co innego.

Wran wydaje się nieco zmieszany.

— Wciąż możemy to zrobić — staram się wlać w serca swoich ludzi trochę wiary. — Będzie to kosztowało znacznie więcej poświęcenia, zwłaszcza mnie, bo wezmę na siebie najtrudniejszą część zadania. Wszystko co musicie zrobić wy, to zaczekać. I nie doprowadzić gildii do bankructwa. Pewno rzadko tutaj teraz będę. Nie chcę ryzykować zdemaskowania.

YOU GIVE YOUR LIFE, NO OTHER WAY

— Zdradzisz, co zamierzasz? — dopytuje Greszna. Chyba słusznie wydaje mi się, że ma problemy z okazaniem mi zaufania.

— Zakręcę się koło Mieszańca. Jego matka to Vastajka, jak ja. Pewno dawno nie miała kontaktu z rodakiem. Sprawię, że mnie polubi — zdradzam plan i czekam na kmplementy w stronę mojego geniuszu, ale one się nie pojawiają.

— No i? — Greszna gestem zachęca mnie do kontynuacji. Przewracam oczami.

— Zdaje się, że Sett darzy ją dużym szacunkiem. — Wspomniam, jak złagodniały rysy jego twarzy, gdy o niej wspomniał. — Jeśli ona ma wpływ na niego, a mi uda się wywrzeć wpływ na nią… — Gildia powoli zaczyna łapać, do czego zmierzam, rozlegają się pomruki aprobaty. — Mam też plan B. Gdyby nie udało mi się wystarczająco zbliżyć… Myślę, że ona o niczym nie ma pojęcia. Rozumiecie, co za tym idzie?

Uśmiechali się. Rozumieli.

— Super. Ale zanim zacznę działać, ustalimy warty. Muszę wiedzieć wszystko, co się da. Z kim się spotyka, gdzie i o czym rozmawiają, a nawet o której i co je na kolację — wydaję polecenie, a nasza menadżerka skrzętnie notuje moje słowa. — Aha, no i najważniejsze — zwracam się bezpośrednio do niej,  a ona w napięciu ściska uniesiony centymetr nad kartką długopis. — Ktoś musi ustalić, gdzie mieszka matka Setta.

MIESZANIEC

— Mamo? — wołam już od progu. Grzecznie ściągam buty, zostawiając je na wycieraczce. Mama nie lubi, jak nanoszę piasek, a ja nie chcę dokładać jej roboty. Kobita dość się naharowała, odkąd mój stary zostawił nas na lodzie. — Jesteś w domu?

— Tutaj, Settrigh! — słyszę jej głos. — W kuchni! Chodź, muszę ci kogoś przestawić!

Że co? Marszczę brwi w konsternacji i postępuję wedle wskazówek.

Przy stole, z moją matulą, siedzi Vastajka z Areny. Zdaje się być tak samo zdziwiona moim widokiem, jak ja jej. Złociste oczy szeroko się otwierają, ukradkowe spojrzenie biegnie w stronę tylnych drzwi, jakby szacowała szansę na ucieczkę.

Nie może stąd uciec. Moja matka nie może nabrać ani krztyny podejrzeń.

— No dalej, synu, co to za maniery! Przedstaw się!

— Oczywiście, przepraszam. — Wycieram dłoń w tylną kieszeń spodni i wyciągam ją do Vastajki z serdecznym uśmiechem. — Sett. — Potrząsam jej drobną dłonią, ściskając ją mocniej, niż to konieczne, co ma stanowić substytut groźby.

— Kilia — odpowiada. Jest przerażona. To tez niedobrze.

— Czy wy się już aby nie znacie? — Mama wyczuwa nagromadzone między nami napięcie.

— Tak, z widzenia — potwierdzam szybko. — Kilia zamieszka w jednym z szeregowców, które teraz budujemy.

— Naprawdę? — Matula zerka na mnie i na nią. — Przecież mówiłaś, że mieszkasz w obskurnej norce z…

— No tak, właśnie dlatego budujemy dla niej dom — urywam, patrząc znacząco na Kilię. — Prawda?

— T-tak, pani syn to taki dobry człowiek.

Matula się rozpromienia.

— Zawsze mówiłam, że charakter odziedziczył po mnie — ogłasza, patrząc na mnie z  dumą. Nagle mruży oczy. — Czekaj. Pokaż mi się tu.

— Mamo, daj spokój…

— Natychmiast.

Potrafi być nieustępliwa. Z westchnieniem nachylam się do niej, a ona łapie mnie za szczękę i kręci moją głową w prawo i lewo, cmokając z niezadowoleniem.

— Znowu wypadek na budowie?

— To tylko deska, mamo. Byłem nieostrożny.

— Oj, Settrigh. Zaraz coś na to poradzimy.

Mimo że rozcięcie jest już praktycznie zagojone, nie protestuję. Uśmiecham się ciepło, obserwując, jak pełna gracji opuszcza kuchnię i zwracam ostry wzrok na Vastajkę. Dziewczyna już trzyma uniesione, otwarte dłonie w górze i zaczyna się tłumaczyć, nim znów pytam, co robi w miejscu, w którym nie powinno jej być.

— Przysięgam, że gdy ta poczciwa kobieta wspomniała o swoim ułożonym, dzielnym synie, do głowy mi nie przyszło, że może chodzić o ciebie!

Czemu wszyscy mają mnie za czarny charakter? To nie ja nim jestem w tej historii. Chyba. Bo dlaczego okłamuję matkę?

— Nie wierzę, że przypadkiem znowu pojawiasz się w moim życiu — warczę.

— Ja… Też nie wierzę w przypadki — odpowiada ona, ale zupełnie innym, ciepłym tonem. Jej złote oczy iskrzą. Pierwszy raz dostrzegam, że jest ładna. Ona jednak szybko opuszcza spłoszony wzrok. — Już się stąd zmywam — oświadcza, prędko się podrywając. — I… Nic nie powiem, obiecuję. — Rzuca mi przestraszone spojrzenie. Trochę przykre, że tak działam na kobiety. — Nie musisz się martwić.

THE DEVILS DEAL, IT COMES AROUND

— Settrigh. — Głos mojej matuli tym razem jest tak szorstki, że aż się wzdrygam. — Chyba nie byłeś dla Kilii niemiły? — Przed jej lawendowym spojrzeniem nic się nie ukryje. Zresztą ciężko ukryć emocje, gdy jest się Vastajem. Nawet w połowie. Moje postawione uszy świadczą o agresywnej postawie, a położone po sobie uszy Kilii, że była jej odbiorcą. — Powinieneś zaprosić ją na kawę w moim imieniu. Ta dziewczyna uratowała dzisiaj twoją matulę przed rabunkiem.

Marszczę brwi. Przenoszę niepewne spojrzenie z mamy na Kilię.

— To nic takiego…. — mówi ona, skromnie spuszczając wzrok.

— Gdyby nie ty, ten łajdak uciekłby z moją sakiewką — zapewnia mama. — Całe szczęście, że bogowie postawili drugiego Vastaja na mojej drodze, inaczej ciężko zarobione przez Setta pieniądze roztrwoniłby jakiś złodziejaszek!

— N-nie, naprawdę, to nic takiego… A ja… Lepiej już pójdę. Dziękuję za wodę. Kawy nie pijam. — Rzuca mi pospieszne spojrzenie, a moją mamę obdarza uśmiechem. Z kolei moja mama mnie obdarza karcącym spojrzeniem.

— Ruszże się, Settrigh — fuczy na mnie, gdy Kilia jest już przy drzwiach. — Zaproś ją gdzieś. Towarzystwo kobiety dobrze ci zrobi. Nie możesz żyć samą pracą!

Hm. Matula ma trochę racji. Arena pochłania sporą część mojego życia.

Może powinienem się trochę rozerwać.

VASTAJ

Nie odchodzę daleko, gdy dogania mnie Sett. Bez słowa zaczyna maszerować u mojego boku, zerkając na mnie z coraz większą ciekawością.

— Naprawdę pomogłaś mojej mamie?

— Nie wracajmy już do tego, proszę. — Przyspieszam, co dla Mieszańca nie ma żadnego znaczenia. — Nie pozwoliłam jedynie, żeby jakiś typ skroił moją krajankę. Każdy by tak postąpił.

Sett prycha. Chyba tak nie uważa.

— Polubiła cię — informuje. — Może… Odwiedzisz ją jeszcze kiedyś? — pyta niepewnie. — Ja jestem… dość zajęty… a jej przyda się towarzystwo Vastaja. Na pewno tęskni za ojczyzną.

— Cóż, zrozumiałe. Chętnie jeszcze kiedyś do niej zajrzę.

— Jeśli to nie kłopot.

— Żaden.

— Ale… Nie mówisz tak tylko dlatego, że się boisz?

Milczę dłuższą chwilę, pozwalając Mieszańcowi tkwić w niepewności.

— Nie. Nie tylko — odpowiadam wreszcie. — Sama również tęsknię za krajem. A twoja mama to naprawdę miła osoba.

— No ba — rozpromienia się Sett. — A czemu ty musiałaś opuścić wasz kraj?

— Długo by mówić… — mamrotam. Nie jestem skora do zwierzeń. Nawet tych nieprawdziwych.

— Masz rację. Pieprzyć kawę! — woła nagle Mieszaniec tubalnym głosem. — Stawiam coś mocniejszego.

Na widok Setta przez knajpie przetacza się fala ciszy. Milkną po kolei wszyscy obok których przechodzi Król Areny. Dreptam za nim, czując prześlizgujące się po nas obce spojrzenia. Szepty narastają. Przypominają stado pszczół. Wszyscy się zastanawiają, czego tu szuka Mieszaniec i kogo ze sobą przywlókł.

— Nie przejmuj się. — Sett kładzie rękę na moim po ramieniu. Siada na wysokim stołku tuż przy barze i zachęcająco poklepuje ten obok siebie. Wdrapuję się na niego niepewnie. — Kolejka dla wszystkich! — woła, unosząc kieliszek, który pospiesznie i bez pytania stawia przed nim barman. Goście podnoszą toast na jego cześć i stopniowo wznawiają rozmowy. Wkrótce w karczmie panuje zwykły gwar i nikt już nie zwraca na nas aż takiej uwagi.

— Jeszcze raz to samo, dla pani też.

Przenosimy się do loży. Sett zamawia drinka za drinkiem, ma szybkie tempo. Bardzo staram się nie upić, pomijając parę kolejek, a w międzyczasie raczę go łzawą i całkowicie zmyśloną historią swojego dzieciństwa, obfitującą w dramatyczne detale. Sett się wzrusza. Chociaż wypił dużo więcej niż ja, jest zaledwie wstawiony. Pytam go o to, jak trafił na Arenę, a on długo mierzy mnie nieco mętnym, szaro-zielonym spojrzeniem. A potem zaczyna opowieść.

MIESZANIEC

— Z mojego starego był kawał skurwysyna. Pochodził z Noxusu. Ludzie stamtąd nie są źli. Ale dobrzy też nie są. Nie wiem jak poznał moją mamę, niewiele mi o nim opowiadała. No ale tak wyszło, że się pobrali.

Związek Vastaja i człowieka jest uważany za coś sprzecznego naturze. Brzydzili się nimi Vastajowie, nie byli mile widziani w Noxusie. Przenieśli się więc tu, do Ioni. Może nie byliśmy szanowaną rodziną, ale ludzie przynajmniej trzymali gęby na kłódki. Do czasu, gdy kręcił się przy nas ojciec. Kiedy odszedł, zaczęli gadać. A mnie zaswędziały pięści. Bo kiedy już dowiedziałem się, co znaczy „bękart”, przestało mi się to podobać.

Pamiętam, kiedy pierwszy raz wdałem się w bójkę. Przybiegłem do mamy z płaczem, a ona otarła moje łzy. Swoimi pazurami. Zabroniła mi walczyć. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że nie chciała, bym poszedł w ślady ojca. Ale ja nie mogłem się powstrzymać. Wkrótce znalazłem w sobie gniew, który mnie napędzał i zwierzęcą siłę, dzięki czemu mogłem wreszcie zamknąć te parszywe gęby. Ale to mi nie wystarczyło. Dowiedziałem się, że mój ojciec występował na Arenie w Navori, więc poszedłem tam z nadzieją, że go spotkam. I spuszczę mu łomot.

Areną rządzili Noxianie. Wyśmiali mnie, gdy oznajmiłem, że chcę walczyć. Można powiedzieć, że byłem wtedy jeszcze dzieciakiem. Zaparłem się i w końcu mi pozwolili, licząc, że się łatwo wzbogacą na masakrze Zwierzęcego Bękarta. Pokonywałem każdego wojownika, którego przeciwko mnie wystawili, nie mogąc się doczekać, kiedy stawię czoła ojcu. Jednak do tego nie doszło. Powiedziano mi, że wykupił swój kontrakt i wyjechał tam, gdzie bardziej opłaca się walczyć. To mnie nie zniechęciło. Podpisałem własny kontrakt. Zacząłem zarabiać. Mogłem odciążyć mamę, która do tej pory nas utrzymywała. Dość szybko się okazało, że nie łatwo mnie pokonać. Na moje walki przychodziło coraz więcej ludzi. Zostałem Królem Areny.

Podczas ostatniego pojedynku, jaki stoczyłem na ringu, prawie zginąłem. Koleś już chlastał mi twarz. Zostawił mi tę cudną bliznę. — Wskazuję na swój nos. — Ale jakoś dałem mu radę. Im bardziej mnie obijał, tym wytrzymalszy się czułem, jakbym magazynował energię z otrzymanych obrażeń. Zdołałem podnieść się z maty i go rozgnieść, ale to patrzący na to z góry panowie z Noxusu mieli zgarnąć za to pieniądze.

TO WEAR THE CROWN, RISE UP FROM THE GROUND

Po tej walce coś we mnie pękło. Poszedłem do nich i zażądałem praw do Areny. Nie zgodzili się, naturalnie, nie od razu, więc zamknąłem się z nimi w sali konferencyjnej. Gdy z nimi skończyłem, sami poinformowali resztę, że od dzisiaj na Arenie rządzi Mieszaniec. Teraz to ja liczę hajs, a inni tłuką się na ringu. I wiesz co? Ta opcja podoba mi się dużo bardziej.

VASTAJ

Sett mówi o walce z zapałem, jego oczy żarzą się z podniecenia. Jest w tym coś pociągającego, chociaż gdy wspominam, jak załatwił gościa, który śmiał mu rzucić wyzwanie, włosy mi się jeżą. Sett zauważa dreszcze na moich rękach. Zerka na nie, potem patrzy mi w oczy. Jego nozdrza się poruszają, jakby węszył w powietrzu pełnym feromonów. W głowach nam szumi od wypitego alkoholu. Czy on od początku wieczoru był taki seksowny? Mięśnie Mieszańca prężą się przy najmniejszym ruchu. I jest całkiem niebrzydki. I płynie w nim vastajska krew, na co nie mogę być obojętna. Nasza rasa nie jest tak majestatyczna, za jaką pragnie uchodzić. Vastajowie to w gruncie rzeczy prosty lud. Działamy instynktownie. Zwracamy naszą uwagę ku osobnikom nacechowanych silnymi genami. A Sett jest synonimem siły.

Napięcie między nami wzbiera, oboje wiemy, do czego to doprowadzi, moja zwierzęca natura i jego dogłębne zrozumienie, czym jest żądza. Krwi, ciała, życia, kontaktu. Wciąż jeszcze siedzi wygodnie rozwalony w loży, ale to już nie jest luzacka poza. Sett uwodzi. Jego uszy z zainteresowaniem strzygą w moją stronę, mój cyjoński ogon mimowolnie się kołysze, jakby prowokował, zachęcał, by zrobił ruch. Oblizuję spierzchnięte usta. Mieszaniec się uśmiecha. Wyraźnie ma ochotę na to samo co ja. Nachyla się, sięga w moją stronę. Łapię jego wyciągniętą dłoń. Moja w jej uścisku wydaje się taka mała. Po chwili siedzę już na jego kolanach, jego nos wtula się w moją szyję, jego usta… Ich oddech tuż przy mojej skórze doprowadza mnie do obłędu. A on przecież jeszcze nic nie zrobił. Tylko nabiera powietrza, wciągając w nozdrza mój zapach.

— Chodźmy do ciebie — szepczę, wzdychając.

— Nie — charczy Sett w mój dekolt. — Tu na górze mają pokoje. — Jego pocałunki są gorące, parzą. — Bliżej.

Bliżej. No tak. Miałam się do niego zbliżyć. Chyba całkiem dobrze mi idzie.

Popęd się zrywa ze smyczy. Mieszaniec przypiera mnie do ściany i zrywa ze mnie ubranie. Czuję jaki jest rozpalony. Całuje mnie w miejsce między piersiami, zapalczywie. Podnosi mnie jedną ręką, jakbym nic nie ważyła, przenosi na swoje olbrzymie łoże. Materac, na który mnie kładzie jest twardy, sprężynuje, on kładzie się na mnie. Jego ciężar przytłacza i zapowiada sporo wrażeń. Ale nie od razu.

Napieram na jego pierś a on pozwala mi przetoczyć się na plecy. Nie jestem w stanie powstrzymać wydobywających się przez usta pomruków. Sett pachnie szarym mydłem i vastajską krwią. Teraz ja powinna rozerwać na nim koszule, ale Mieszaniec nie nosi nic prócz zdobionego złotymi klamrami w kształcie rosomaków bezrękawnika z futra. Mogę wreszcie dotknąć stalowych mięśni jego brzucha. Wpić się ustami w jego usta. Wędrować niżej. Rozpinać mu spodnie.

Sett warczy. Nie lubi się droczyć. Nie lubi być dominowany. Znów jestem pod nim.

I'M HIGH, THEN I'M LOW, LOW

A on jest we mnie.

MIESZANIEC

Daję się ponieść pożądaniu, już nie myślę o niczym innym. W ogóle nie myślę. Czuję na plecach pazury Vastajki, drą moją skórę. To nic. Mam tyle blizn powstałych w dużo mniej miłych okolicznościach, że te zadrapania będę wspominał niemal czule.

Opieram się na dłoniach, pocieram szorstką szczęką o jej policzek. Ten zapach przypomina mi góry. Jasne tafle zimnej wody i szczyty usiane rzadkim cedrowym lasem.

Szczyty.

Nie zwalniam. Jej jęki doprowadzają mnie do szaleństwa. Są jak dolana do ognia oliwa. Tak bardzo pochłonęły mnie sprawy Areny, że zaniedbałem swoje prywatne potrzeby. Co nie było zdrowe.

Dlatego spieszę się je zaspokoić.

Opadam na łokcie, dyszę, ona tak samo. Chyba myśli, że to było na tyle. Śmieję się gardłowo. Znów unoszę i opuszczam biodra.

STOP, THEN I GO, GO

Złociste oczy patrzą na mnie lekko zdziwione, Tak, mogę znowu, od razu.

Będę mógł jeszcze długo.

***

Widujemy się z Kilią regularnie. Chyba nie można nazwać tego związkiem, łączą nas raczej jedynie cielesne kwestie. Ona i ja dobrze się rozumiemy w tych sprawach. Jako pół-Vastaj jestem w stanie zaspokajać jej potrzeby. Ona moje również. Robi to inaczej, niż kobiety, z którymi spotykałem się wcześniej. Jest wiecznie mnie głodna, nigdy nie odmawia. Przestałem się widywać z innymi. Kilia jest wystarczająco absorbująca.

VASTAJ

Ciemny zaułek między navoriskimi kamienicami wionie stęchlizną i pleśnią. Poprawiam kaptur. Mam nadzieję, że nie będę musiała spędzić tu więcej niż pięć minut. Greszna na szczęście już na mnie czeka.

— Jak ci idzie? — pyta od razu. Z tonu jego głosu wnioskuję, że już to wie, więc tylko wykrzywiam usta. — Czy ty się aby nie za dobrze bawisz?

Syczę.

— Czy tobie wiecznie trzeba przypominać, że powinieneś zwracać się do mnie z większym szacunkiem?

Prycha, puszcza moje słowa mimo uszu.

— Zacznę to robić, gdy te podrywy Mieszańca odniosą jakiś skutek.

Czerwienię się.

— Miałeś się zająć infiltracją Areny, a nie szpiegować mnie.

— Arena jest czyta. Ktoś musi mieć na ciebie oko. — Greszna zakłada ręce na ramiona. Kosmyki przetłuszczonych włosów opadają na jego szczupłą twarz. — Miałaś się zbliżyć do Setta.

— A niby co robię?!

— Najwidoczniej źle się do tego zabierasz, skoro on nie chce cię zaprosić do siebie.

Wściekam się, ale nic nie mówię. Greszna ma rację, jak zwykle. Nie znoszę tej jego szczerości. Ale tylko dlatego, że go na nią stać, pozwalam mu tak się do siebie odzywać, chociaż nie powinnam tego tolerować.

BIPOLAR, OH, OH

— Na Arenie nic nie ma — powtarza, wywierając na mnie jeszcze większą presję. — Musisz dostać się do niego.

— Komuś z gildii udało się włamać?

— Wranowi. — Szybko gasi moją nadzieję: — Nic nie znalazł. Zaczekał, aż Mieszaniec wróci, ale on znów wyczuł obcy zapach. Śledzimy go wszędzie, tylko nie tam. Tam musi obserwować go ktoś, kogo zapach zna.

Rozumiem. Tylko nie wiem, jak go do tego nakłonić.

— Wykorzystaj wszystko, co o nim wiesz — radzi Greszna. — Zbliż się. Jeszcze bardziej.

MIESZANIEC

— Co na kolację? — wołam od progu, ściągając buty. Sakiewkę pełną złota chowam jak zawsze do skrytki w kuchni. — Mamo?

— Pozwól tu, Settrigh.

Natychmiast prostuję się jak struna, przełykam ślinę. Głos matki jest surowy. Nie jest ze mnie zadowolona. W sekundzie czuję się tak, jakbym znów miał czternaście lat i coś przeskrobał.

— Tak? — Zaglądam do salonu. — Kilia? — dziwię się, widząc swoją dziewczynę, która wypłakuje się mojej mamie w rękaw. — Co się stało?!

Chcę podejść, ale ostre spojrzenie matki przyszpila mnie w miejscu.

— Jak długo zamierzasz to ciągnąć w ten sposób, Settrigh? — pyta szorstko.

— Ale… — Nie mam pojęcia o co chodzi. Zerkam niepewnie to na nią, to na Kilię. Jej złociste oczy są zaczerwienione od płaczu. — Ktoś coś ci zrobił?! — Teraz to ja się oburzam. — Ktoś… Z budowy? — Jestem świadom tego, że mam wielu wrogów. Jeśli chcieliby się dobrać do mnie krzywdząc moich bliskich…

— Idiota! — ogłasza moja matka. — To ty jej coś zrobiłeś! — Wstaje i na mojej głowie ląduje zrolowana gazeta. — Śmiało, złociutka, powiedz mu — zwraca się do Kili, a ona unosi na mnie skruszony wzrok.

— P-Przepraszam… Nie wiedziałam jak to zrobić. — Jest rozdygotana. Podchodzę, siadam obok, zamykam jej dłoń w swojej pięści. Czekam. — Sett… — Patrzy mi w oczy nieśmiało. — Będziesz ojcem.

— Tak? — Spoglądam na nią bez zrozumienia. Mój mózg wciąż przetwarza informacje. Robi to bardzo powoli. A potem wypiera. — Nie.

YES THEN I’M NO, NO

— Ja ci zrobię „nie”, baranie! — Prenumerata „Robótek Rutenerry” znów ląduje na mojej głowie. — Jak ja cię wychowałam! Powinieneś wiedzieć, jak się zachować!

Wiem. Szybko się reflektuję.

Nigdy nie postąpiłbym tak, jak ten bydlak, mój ojciec.

Kiedy następnym razem pojawiam się na Arenie, nie tylko kastet lśni złotem na mojej pięści.

VASTAJ

Wciąż nie mogę przyzwyczaić się do obrączki. Bez przerwy jej dotykam, okręcam na palcu, przyglądam się jej pod światło. Mieszaniec z Areny został moim Krwioprzysięzcą. Jakie to dziwne.

— Co, żałujesz? — Sett zauważa moje oględziny i śmieje się ze mnie. Rzuca się na kanapę, materac podskakuje, Sett śmieje się głośniej, obejmuje mnie ramieniem, wyciąga nogi, krzyżuje je w kostkach. Ma zwyczaj chodzenia po domu boso. Właściwie zakłada tylko spodnie.

Zerkam na jego dłoń, którą mnie trzyma za ramię. On też nie ściąga obrączki. Kłykcie ma zdarte do krwi.

— Znów zatłukłeś kogoś na śmierć?

— Prawie — chełpi się Sett.

— Kolejny bezmózg z pomysłem, by wyzwać cię na pojedynek?

— Nie. — Uśmiech na jego twarzy jest szczery i szeroki, oczy dziko błyszczą. — Wróciłem na ring. Kurde, brakowało mi tego!

Mieszaniec wygląda naprawdę na… szczęśliwego. Nachylam się, składając krótki pocałunek na jego szczęce.

Mieszkamy razem już od miesiąca. Każdego wieczora Sett wraca do domu z sakwami wypchanymi złotem z walk. Wszystkie oprócz jednej, którą zanosi matce, lądują na masywnym blacie w jego gabinecie. Nigdy nie zamyka go na klucz. Złoto leży tam, gdy kładziemy się spać, a gdy rano wstaję, już go nie ma, chociaż każdego ranka budzę się w ramionach Mieszańca.

— Już późno — mówi, gdy zegar wybija północ. — Idziemy spać?

Zgadzam się i idę wziąć kąpiel. Sett czeka na mnie w sypialni, podaje szklankę naparu. Ziółka, od jego mamy. Na mój błogosławiony stan. Uśmiecham się, ale… Nagle ich zapach wydaje mi się podejrzany. Symulując mdłości, biegnę do łazienki. Sett pyta, czy wszystko w porządku. W porządku. Napar naprawdę pomaga na żołądek.

Tym razem nie zasypiam twardo jak skała.

W środku nocy Sett ostrożnie wstaje z łóżka. Składa krótki pocałunek na mojej głowie. Kiedy wychodzi z pokoju, idę za nim, najciszej, jak umiem, a umiem stąpać bezszelestnie. Sett jest w gabinecie. Podchodzę bliżej, na tyle, by słyszeć zaklęcie, które wymawia. Mieszaniec i magia! Na to bym nie wpadła. Nic dziwnego, że do tej pory niczego nie znalazłam.

Ściana, przed którą stoi, zaczyna przypominać kaskadę wody. Sett w nią wchodzi, a ja niewiele więcej widzę przez magiczną kurtynę. Wracam na górę. Mieszaniec wkrótce kładzie się obok. Znów obejmują mnie jego ramiona.

Staram się uspokoić serce, ale i tak nie jestem w stanie zmrużyć oka. Kiedy tylko zostaję sama, biegnę do gabinetu. Wypowiadam sentencję. Ściana topnieje. Drżę od wyczekiwanych emocji. Nareszcie.

Wchodzę do ukrytego pomieszczenia. Przede mną stoi największy sejf jaki w życiu widziałam.

Jeszcze nigdy nie wahałam się w takiej chwili. Sumienie  nigdy nie zmąciło mojej radości. Teraz mam wątpliwości. Głos Setta dudni w mojej głowie. „Teraz należysz do mnie”. I w jakiejś części tak jest. Jeszcze się mogę wycofać. Zrzec stanowiska w gildii. Greszna byłby równie dobrym liderem. Może pozwoliliby mi odejść bez reperkusji, choć wątpię. Ale nikt nie odważyłby się zadrzeć z Settem oficjalnie. Mogłabym zatrzymać to jedno z tylu już wymyślonych przeze mnie żyć. Mogłabym zostać.

LOSE YOUR MIND, LOSE YOURSELF 

Biorę w dłoń garść ciężkich złotych monet. Pierwszy raz w życiu, nie wiem, co robić. Pierwszy raz kocham nie tylko ich blask.

 (YOU ONLY CARE ABOUT FAME AND WEALTH)

MIESZANIEC

Złe przeczucia towarzyszą mi już od jakiegoś czasu. Robię wszystko, by je uciszyć i jednocześnie się zabezpieczyć.

Tym razem niepokój przywala mi z całej siły zaraz po powrocie do domu.

Jest zbyt cicho. Nie muszę wołać, by wiedzieć, że nikt nie odpowie.

HOW MANY VOICES GO UNHEARD?

Biegnę prosto do gabinetu, choć to tylko formalność. Już wiem, co zastanę.

Nie mylę się. Sejf, który tyle czasu udawało mi się trzymać w ukryciu, jest pusty. Na wewnętrznej stronie mocarnych drzwi wita mnie jakiś namalowany symbol. Cała forsa zniknęła. 

To wszystko, to było oszustwo. Tak, jak się obawiałem.

 HOW MANY LESSONS NEVER LEARNED?

I co ja teraz powiem to mamie.

                                     

  

SELLOUT
SELLOUT
SELLOUT