[52] Oblicza ~ SadisticWriter

Pod względem słowotwórczym nie jest to poezja, bo nie miałam siły na swoje zwyczajowe kombinowanie z kwiecistymi i dziwnymi metaforami. Temat może trochę nagięty pod własne potrzeby, ale szkło powiększające miało tu wymiar mentalny (powiedzmy). Tej historii dzisiaj akurat chciałam, choć może nie zabija fabułą.

***

Znalazłam szkło, a nawet tonę szkła. Otaczało mnie zewsząd, zalewając otoczenie rozmnożonym odbiciem w karykaturalnych odsłonach. Nawet to stojące bezpośrednio przede mną nie było prawdziwe. A może jednak? Ja się nie uśmiechałam, ale ono szczerzyło krzywe zęby, łypiąc malutkimi, zmrużonymi oczkami, którym wystarczyłaby kropla czerwonego barwnika, aby nabrały demonicznego wyrazu. Kiedy uniosłam chudą, bladą dłoń, wiedziałam, że powinna być prosta, a jednak w lustrzanej krzywiźnie sprawiała wrażenie połamanej gałęzi. Wystawiony ku górze palec wskazujący zamienił się w ostrze noża – odbijał się od niego blask słońca wdzierającego się przez niewielką szparę w drzwiach donikąd. Porażona światłem zacisnęłam powieki. Odbicie to wykorzystało. Wbiło narzędzie zbrodni prosto w moje ludzkie serce. Zabolało. Zabolało, zmusiło do wyciśnięcia kilku łez, ale ostatecznie doprowadziło do satysfakcji. Cierpienie było wyzwalające. Słodkie w swojej nieznośnej gorzkości. Chociaż odpychałam od siebie tę myśl przez wiele lat, w końcu przestałam się kłócić ze swoim prawdziwym ja. Potrzebowałam cierpienia. Było tym, co mnie definiowało. Tym, co sprawiało, że znajdowałam się bliżej upragnionego końca.

Otworzyłam oczy. Odbicie, choć karykaturalne, wciąż było po prostu odbiciem. To tylko przywidzenie. Krótka ucieczka do innego wymiaru wykonana z pomocą szkła w niepokojąco dziwnym domu luster, w którym przypadkiem mnie uwięziono.

Obróciłam się i postawiłam krok. Stopa odziana w czarny pantofel szybko natrafiła na przeszkodę w postaci kruchej, pionowej tafli, która pod siłą nacisku utworzyła kryształową, pajęczą sieć. Znów zetknęłam się z odbiciem, tym razem jednak niepokojąco wielkim, zalewającym całą powierzchnie lustra. Przerażona cofnęłam się o dwa kroki, potykając się o własną godność. Niechybnie upadłam na twardą posadzkę. Monumentalna postać uniosła wraz ze mną grube ramiona, z których wylewał się tłuszcz. Przez opuchniętą twarz ledwie widziałam swoje oczy i usta. Wydawało mi się, że właśnie tak wyglądam.

Skrzywiłam się z obrzydzeniem. Ściągnęłam buta i rzuciłam nim w znienawidzone oblicze. Nie chciałam na nie patrzeć. Nie chciałam patrzeć na siebie.

Na czworakach wycofałam się w stronę wyjścia. Sięgnęłam rozpaczliwie ku drzwiom, ale okazało się, że są kolejnym niewolącym lustrem. Ucieczka nie była możliwa. Ucieczka tylko ukazała kolejną twarz, której nie chciałam zobaczyć.

Tym razem patrzył na mnie ktoś całkowicie szary i nijaki. Wszystkie kolory odpłynęły w zapomnienie, nie szczędząc nawet błękitnej sukienki oraz czarnego pantofla. Czułam przerażenie, a jednak odbicie zdawało się nie przejmować prawdą. Pozostało niewzruszone. Niegodne zapamiętania. Niemal niewidzialne. Moje. Po prostu moje. Albo żadne.

Upadłam na plecy, rozłożyłam ramiona w bok i spojrzałam w kierunku, w którym nigdy nie spoglądałam. W górę. Tam właśnie dostrzegłam sufit czarny jak bezgwiezdna noc. Bez pękniętej, szklanej, nierealnej tafli przybierającej różne oblicza strachu. Nie było mnie tam. Nie było tam nikogo. Tylko pustka. Ale czy pustki nie dało się wypełnić? Po to istniała, aby tchnąć w nią nowe życie.

Zamknęłam oczy, odchodząc we własną nieskończoną przestrzeń. Ubrałam ją w lustra mówiące kłamstwa. Ale tylko bezpieczne kłamstwa.