[50] Kiedy niebo spada w dół: Hotel California ~ SadisticWriter

Dawno tak dobrze nie pisało mi się żadnego opowiadania. W zasadzie to chyba najbardziej lubię te, które wymagają dużego researchu. Ile się nasłuchałam alarmów atomowych, ile wysadziłam miast, zanim znalazłam dobre miasto w Kalifornii, ile artykułów przeczytałam… To było cudowne! A to zaangażowanie zawdzięczam nostalgicznej piosence, która jest też tytułem tego opowiadania. Śpiewałam ją sobie z mamą na karaoke, aż nagle dostałam olśnienia. Fabuła to mnie niemal w twarz zdzieliła. I dobrze.

 „Kiedy niebo spada w dół” miało już swój debiut na starym GPK w 2017 roku [klik]. W zasadzie to napisałam kilka tekstów z KNSWD, ale głównie na Wattpadzie. Myślę, że teraz spokojnie mogę włączyć tę serię do działania, bo wielokrotnie miewałam już pomysły związane z tą historią.

P.S. Wybuch bomby i możliwości temu towarzyszące są zaplanowane z pomocą mapy nuklearnej. Tak o sobie towarzysko zrzuciłam bombę na Manhattan Beach.

***

Moja babcia mawiała kiedyś: „Im trudniej cię zabić, tym gorsza będzie twoja śmierć”. Nigdy nie wierzyłem w te słowa, ponieważ wszyscy w mojej rodzinie powtarzali, że miała nie po kolei w głowie. Nie bez powodu kiedy skończyłem dziesięć lat, wylądowała w szpitalu psychiatrycznym. Moi rodzice nie radzili sobie z nią. Bywało, że wracała do domu późną nocą, cała we krwi, której nie można było zidentyfikować. Ojciec zabronił wzywać komukolwiek policję. Zapewne robił to z miłości, próbując obronić osobę niegdyś mu bliską, będącą zresztą jego rodzicielką. Ale moja matka dopięła w końcu swego. Zadziałała groźba, że pewnego dnia osobami, które zabije babcia, możemy stać się my. Pomimo krzyków i płaczu najstarsza przedstawicielka naszego rodu została zawinięta w kaftan bezpieczeństwa i wywieziona do miejsca, w którym mieli jej pomóc. Ale babcia nie chciała pomocy. Zaledwie kilka dni później popełniła samobójstwo, wieszając się na prześcieradle w jednej z kabin w toalecie. Swojej rodzinie zostawiła list z krótko nabazgrolonym krzywym pismem zdaniem: „Im trudniej cię zabić, tym gorsza będzie twoja śmierć. Wtedy zostanie ci już tylko samobójstwo”. Lubiłem opowiadać tę historię w szkole, gdy byłem jeszcze mały, ponieważ idealnie nadawała się na letnie wycieczki, podczas których wszystkie dzieciaki gromadziły się wokół ogniska i zawinięte w koce opowiadały sobie straszne historie. Oczywiście zawsze dodawałem od siebie jakiegoś elementu grozy – mówiłem kolegom, że babcia do tej pory nas nawiedzała, chociaż nie było to prawdą. Za to ileś lat później nawiedziły mnie jej słowa.

Mieszkałem w Kalifornii, odkąd się urodziłem. Może był to najbogatszy stan w Stanach Zjednoczonych, ale moja rodzina należała do przeciętnie zamożnych. Kiedy skończyłem szkołę, nie miałem perspektyw na to, aby pójść na studia, zresztą nie miałem na to również ambicji.

Leniwy i charyzmatyczny, inteligentny, ale pozbawiony ambicji – to ulubione epitety, jakich używali wobec mnie nauczyciele w szkole średniej. W zasadzie moją jedyną supermocą od zawsze była popularność. Zawdzięczałem ją swojemu białemu uśmiechowi, poskręcanej blond czuprynie, zdrowej, opalonej, kalifornijskiej cerze, dużym, orzechowym oczom, gęstym rzęsom i ciele greckiego boga, którego nie dostałem oczywiście w darze – musiałem nad nim pracować, a że lubiłem parkour, koszykówkę i surfing, jakoś udawało mi się dobrze wyglądać. Poza tym byłem towarzyszki i otwarty. Rodzice wróżyli mi świetlaną przyszłość, ale ta niestety nie nadeszła. Zamiast kariery sportowca czy charyzmatycznego dziennikarza podjąłem się pracy w hotelu o dosyć dwuznacznej nazwie.

Hotel California w Manhattan Beach był mi domem bardziej niż mój dom rodzinny. Spędzałem tu każdą wolną chwilę. Znałem tu każdego pracownika, z wieloma z nich chodziłem nawet piwo i jadłem kolację w pobliskich knajpach. Podrywałem tutaj wiele ładnych pań, które zatrzymywały się w hotelu na noc czy dwie, bo robiły wycieczkę objazdową po Stanach Zjednoczonych. W zasadzie żyłem i oddychałem tym miejscem. Nie przeszkadzało mi, że mój brak ambicji zaprowadził mnie akurat tutaj. Sprzątanie wiecznie zapychających się kibli w pokojach hotelowych może i było nieco uwłaczające, ale widok za oknem wszystko mi wynagradzał. To dlatego lubiłem nocne zmiany. Po nich zawsze następowały poranki, podczas których wielka, prażąca, słoneczna kula wznosiła się nad czystymi wodami, oświetlając opustoszałą plażę. Ilekroć uczestniczyłem w tym zjawiskowym spektaklu, moje serce ładowało się pozytywną energią. Myślę, że właśnie tym widokom zawdzięczałem to, że kochałem swoje marne, lecz nieskomplikowane i dosyć sielankowe życie. Życie beztroskiego, przystojnego surfera znad brzegu kalifornijskiej plaży.

Do wschodu słońca zostało jakieś trzydzieści minut. Postanowiłem, że w końcu odłożę na bok nudny magazyn i zabiorę się za sprzątanie recepcji oraz toalety znajdującej się na parterze, z której korzystali głównie pracownicy. Z reguły zajmowało mi to pół godziny. Po tym czasie mogłem usiąść na ganku i popijając energy drinka, oglądać ten piękny widok.

Byłem człowiekiem o dosyć nieaktualnych upodobaniach muzycznych. Moja poranna playlista do sprzątania zawierała wszystkie piosenki, które w latach dziewięćdziesiątych czy dwudziestych były wielkimi hitami, a które opowiadały o Kalifornii. Granie zaczynało się od California Dreamin’ autorstwa The Mamas & Papas, kończyła zaś na nostalgicznym Hotel California od Eagles, która kojarzyła mi się z nazwą hotelu, i to właśnie przy niej oglądałem zawsze wschody słońca.

Starłem blaty, wytrzepałem z kurzu poduszki leżące na sofie w recepcji, strąciłem miotełką z parapetu kilka zdechłych much, podlałem niewielką palmę stojącą w doniczce przy samym wejściu, uzupełniłem zasoby papieru toaletowego oraz wyczyściłem ubikację i zlew, a na końcu pozamiatałem i pozmywałem podłogi. Teraz w recepcji unosił się miły dla nozdrzy zapach taniego płynu do mycia, a w uszach rozbrzmiewało stare dobre Hotel California. Opierając się o trzonek miotły, spojrzałem w lustro o pozłacanej ramie, śpiewając do swojego odbicia:

– Such a lovely place, such a lovely face.

Wyszczerzyłem do siebie białe zęby, wystawiając w kierunku lustra dwa pistolety ułożone z dłoni, a potem skierowałem swoje kroki w kierunku drzwi wyjściowych.

Nieśmiałe promienie słońca wynurzały się już ponad horyzontem. Wyjąłem z podręcznej lodówki energy drinka, a potem siadłem na niewielkim, drewnianym podejście, zanurzając stopy w zimnym piasku. Wydałem z siebie ciche westchnięcie wyrażające ulgę.

Rozpoczynał się dla mnie kolejny dobry dzień.

Nie zdziwiłem się, kiedy obok usiadła zmęczona dziewczyna. Wyrywając mi z dłoni energy drinka, wypiła prawie połowę napoju.

– Co za noc! – krzyknęła, opadając plecami na podest.

– Hej, niektórzy jeszcze śpią, Em – powiedziałem z uśmiechem. – Już wiemy, że miałaś nieudaną nockę, ale nie musisz sprawiać, że inni będą mieli nieudany poranek.

– Wiesz co? Mam to gdzieś.

Moja dziewczyna posłała mi wredny uśmieszek. Szturchnąłem ją pięścią w bok i wyrwałem jej z dłoni puszkę. Zaraz potem opadłem jednak plecami tuż obok niej. Spojrzałem prosto w ciemnozielone oczy z szerokim uśmiechem.

Emma Evans była ideałem dziewczyny. Znakomicie sprawowała się jako dopełnienie duetu, do którego należał już przystojny surfer. Poznaliśmy się jeszcze w szkole. Pewnego dnia założyłem się z kumplami, że znajdę dziewczynę, która będzie nazywała się Emma, ponieważ w dwutysięcznym siedemnastym roku było to najpopularniejsze imię kobiece wśród mieszkańców Kalifornii – w bieżącym roku nazwano tak prawie trzy tysiące nowonarodzonych dziewczynek. Tak samo popularnym imieniem, choć tym razem mowa tutaj o męskim, było imię Noah, które należało do mnie. Ponoć ludzie mieszkający w Kalifornii nazwali tak dwa i pół tysiąca chłopców. Czyż to nie idealne połączenie? Dwoje niepospolitych, popularnych ludzi o wyjątkowo pospolitych imionach zetknęło się na swojej drodze, tworząc coś w rodzaju związku. Nie miałem oczywiście problemu ze znalezieniem Emmy, bo już o niej słyszałem, i to nieraz. Woziła się z cheerleaderkami, była piękna, popularna i nawet całkiem mądra. Pasowaliśmy do siebie. Poza tym nie musiałem się jakoś szczególnie starać o jej względy. W końcu swojego czasu większość dziewczyn w szkole oglądała się za Noahem Halloway.

Czy kochałem Emmę? W zasadzie to nie wiedziałem, czym była miłość, ale dobrze spędzaliśmy razem czas. Każdy nam powtarzał, że jesteśmy dla siebie stworzeni, dlatego w to wierzyłem.

– Było aż tak źle? – spytałem szeptem, stykając się z nią niemal nosem.

– Cholernie źle! Dzisiaj jakiś stary zboczeniec klepnął mnie w tyłek!

Oprócz tego, że Emma była ładna i popularna, była również wygadana i temperamentna.

– Niech zgadnę, on cię klepnął w tyłek, a ty go klepnęłaś w twarz – zaśmiałem się.

– A żebyś wiedział! I nawet nie dostałam za to opierniczu od szefowej! Powiedziała, że gnojkowi się należało! Przecież kelnerki to nie towar do dotykania. My tu pracujemy i zarabiamy pieniądze jak normalni ludzie, nie oferujemy nikomu usług seksualnych! Jak mnie to wkurza, Noah!

– Może powinnaś pomyśleć o zmianie pracy? – spytałem z uniesioną brwią.

– I co? – prychnęła dziewczyna. – Przyjść do tego starego hotelu, żeby siedzieć z tobą na ganku i słuchać tych kiepskich, starych piosenek?

– Jakbyś już tego nie robiła – zaśmiałem się.

– W sumie racja. Ale nie dostaję z tego pieniędzy – powiedziała, wystawiając mi język.

– Za to masz całkiem miłe towarzystwo – odpowiedziałem, puszczając jej oczko.

Kiedy Emma zachichotała, przybliżyłem się do niej i objąłem ją ramieniem. Chwilę później leżeliśmy oboje na gangu, przyglądając się wschodzącemu słońcu. Zapowiadało się, że dzisiaj będzie kolejny niesamowicie gorący dzień. Może zamiast odespać zmianę, pójdę złapać trochę fal na desce? Dawno nie surfowałem. Nie mogłem się zapuścić.

Zamknąłem na moment oczy, oddając się bezpowrotnie tej rześkiej chwili. Chociaż Emma nie przepadała za piosenką Hotel California, była zmuszona słuchać ją każdego poranka w zapętleniu, aż do momentu, kiedy słońce nie stanie się zbyt ostre, a nam odechce się leżenia na twardych deskach. Tak właśnie wyglądała nasza rutyna. Nie zamierzałem jej przerywać, ale niestety nie miałem wpływu na czynniki zewnętrzne, które czasem po prostu się działy.

Piosenkę w pewnym momencie zagłuszył przeciągły dźwięk alarmu. Zmarszczyłem czoło, otwierając oczy i wgapiając się w drewniany sufit. Emma zdążyła już zasnąć, jak miała to w zwyczaju, ale ja zawsze byłem czujny. W Manhattan Beach pożary zdarzały się dosyć często, więc alarm nie był niczym nadzwyczajnym, niepokoiła mnie jednak inna rzecz. Ten dźwięk nie brzmiał jak wiadomość dotycząca tego, że coś w naszym mieście płonie.

Ostrożnie zabrałem ramię spod głowy Emmy. Nie udało mi się jednak zrobić tego w taki sposób, aby jej nie obudzić. Kiedy ja usiadłem, ona mruknęła coś z niezadowoleniem pod nosem. Zadała mi nawet pytanie, ale nie mogłem jej w tej chwili odpowiedzieć, bo liczyłem.

Każdy sygnał alarmu brzmiał dwanaście sekund. Dźwięk najpierw się wznosił, a potem opadał. Zabieg ten powtarzał się siedem razy aż do momentu, kiedy całkowicie nie ucichnął.

– Noah? O co chodzi? – spytała zaspana dziewczyna.

– Poczekaj – mruknąłem do siebie, sięgając po telefon do kieszeni hawajskich spodenek. Akurat dostałem powiadomienie. Dotyczyło mającego nastąpić wybuchu. Poczułem, że serce tłucze się niespokojnie o moje żebra. Oczywiście cały czas myślałem, że to żart, ale miałem zbyt dobrą pamięć co do dźwięków. – Bomba atomowa – szepnąłem.

– Co? – Emma spojrzała na mnie jak na idiotę. – Dobrze się czujesz?

– Ktoś zamierza spuścić bombę atomową na Manhattan Beach – dodałem głośniej, robiąc przy tym przerażoną minę. – Nie, nie tylko na Manhattan Beach, ale na całą Kalifornię.

– Wygadujesz głupoty – odpowiedziała z prychnięciem dziewczyna. – Naprawdę musiałeś mnie budzić? Pranki są już przestarzałe, Noah. Jeżeli chcesz mnie przestraszyć, to uwierz mi, nie wyszło… Mogłeś wymyślić coś ambitniejszego, wiesz?

Nie słuchałem jej. Moje spocone palce zaczęły przewracać wiadomości opublikowane w sieci. Miałem problem z social mediami – Twitter niemal wybuchł od paniki, dlatego musiałem go wyciszyć, a resztę aplikacji wstrzymać. W końcu znalazłem jednak informację, którą chciałem uzyskać. Hipotetyczną, ale wciąż możliwą. Pocisk z głowicą atomową wystrzelony w kierunku Manhattan Beach miał prawdopodobnie czterdzieści pięć kiloton.

– Noah! – Emma zaczęła do mnie krzyczeć, bo nie podobało jej się to, że nie odpowiadam. Przysunęła się i spojrzała mi przez ramię. Dopiero wtedy wstrzymała dech. – Noah? Noah! Czy to są jakieś żarty? Powiedz mi, że nie…

– Niestety nie – powiedziałem zdenerwowany – a teraz proszę, zamknij się chociaż na chwilę, bo próbuję się dowiedzieć, czy to przeżyjemy!

To najwyraźniej zadziałało. Emma odsunęła się ode mnie, objęła kolana i zaczęła płakać. Nie mogłem jej jednak przytulić. Miałem teraz ważniejsze rzeczy na głowie.

Wszedłem na stronę wirtualnej mapy, która umożliwiała wizualizowanie nuklearnych wybuchów. Wpisałem potrzebne informacje, żeby dowiedzieć się, iż plaża, na której się znajdujemy, była w promieniu radiacyjnego rażenia. W innych rejonach lądu promień radiacyjny wykraczał poza wodę, ale Hotel California znajdował się w miejscu, w którym zielona linia zatrzymywała się na piasku. Do wody dochodził już tylko umiarkowany promień rażenia, który wywoływał w większości przypadków oparzenia trzeciego stopnia. Tyle że to wciąż była woda. Może nie posiadałem na ten temat żadnych potwierdzonych informacji, ale czy jej umiejscowienie nie sprawi, że obrażenia będą zdecydowanie łagodniejsze i… będziemy mieli szansę przeżyć? Jeżeli pozostaniemy w polu radiacyjnego rażenia, możliwość, że znajdziemy się w przypuszczalnych piętnastu procentach ludzi, którzy mogą przeżyć katastrofę, będzie bardzo niska. Poza tym i tak długo nie pożyjemy, bo prędzej czy później umrzemy z powodu silnego promieniowania, którego następstwem będzie rak, i to w ciągu miesiąca. Nie było chwili do stracenia.

Niespodziewanie na mapę nałożył się stoper, który zaczął odliczać czas. Do wybuchu bomby atomowej w Manhattan Beach zostało trzydzieści sekund.

Zerwałem się w górę i chwyciłem dziewczynę za dłoń. Emma się zaparła.

– Ja nie chcę umierać, Noah! – krzyczała, zanosząc się płaczem.

– Przeżyjemy, jeżeli mi zaufasz! – wydarłem się na nią, jeszcze mocniej ją szarpiąc.

Na szczęście udało mi pociągnąć dziewczynę w górę. Problem polegał jednak zdecydowanie na czymś innym. Emma nie była tak szybka jak ja.

W mojej prawej dłoni odezwał się telefon, który powiadomił mnie, że minęło już dziesięć sekund. To oznaczało, że zostało nam tylko dwadzieścia. Czy mieliśmy coś do stracenia? Owszem, życie, dlatego przyspieszyłem bieg, ciągnąc Emmę po piasku, na którym się co chwila potykała.

Telefon ponownie zabrzęczał. Tym razem stoper zaczął jednak odliczać sekundy do wybuchu na głos.

10, 9, 8…

Emma wywróciła się na piasek i zaczęła płakać.

7, 6, 5…

Chwyciłem ją za dłoń, ciągnąc jej ciało po piasku. Wiedziałem jednak, że dziewczyna się poddała. Była przygotowana na śmierć. Z nosa ciekły jej smarki, a z oczu łzy. Po raz pierwszy Emma Evans pozbawiona była uroku. Makijaż spływał po okrągłych policzkach, znacząc je czarnymi smugami.

4…

Puściłem ją.

3…

Zobaczyłem, że krzyczy moje imię i wyciąga dłoń w moim kierunku. Nie zamierzałem się jednak zatrzymywać. Wbiegłem do wody i rzuciłem się na fale.

2…

Odpłynąłem możliwie jak najdalej od plaży.

1…

Okolice zaatakował potężny podmuch wiatru. Nie oglądałem się wstecz. Zanurzyłem się w wodzie, najgłębiej jak mogłem. Wtedy to poczułem, jak potężna fala pcha mnie do przodu, a moja skóra mocno się nagrzewa. Czułem, jak płonie. Czułem, jakbym ja sam powoli się spalał. Brakowało mi powietrza w płucach. Mimo wszystko skierowałem się przodem do hotelu, próbując zwalczyć potężny żywioł. Nie było to łatwe, ale z pomocą przyszedł mi drewniany bal, który mocno objąłem.

Nie wiedziałem, ile tak tkwiłem. Nie wiedziałem nawet, czy żyję. Może to był tylko sen? A może odszedłem do innego świata? Skoro moja skóra płonęła, może znalazłem się w piekle? Nie. Ja wciąż musiałem być na plaży w Manhattan Beach.

Kiedy potężna fala przetoczyła się przez Ocean Spokojny, wynurzyłem głowę z wody. Przez dłuższą chwilę zanosiłem się gruźliczym kaszlem. Moje dłonie ślizgały się po bali, a oczy zachodziły mgłą, jednak wciąż walczyłem. W końcu nie po to przeżyłem, żeby teraz zginąć.

Udało mi się po kilku bądź kilkunastu minutach powrócić do względnego stanu używalności. Spojrzałem wówczas na swoje dłonie, zdając sobie sprawę, że nie uniknąłem oparzeń. Nie były to jednak oparzenia trzeciego stopnia. Tak mi się przynajmniej zdawało. Chociaż ból sprawiał, że robiło mi się słabo, starałem się spokojnie oddychać.

Czy powinienem zwrócić się w kierunku plaży? Nie miałem pewności, że tu, gdzie tkwiłem, promień radiacyjny mnie ominął, ale wciąż musiałem być w zdecydowanie lepszej sytuacji niż pozostali ludzie, którzy znajdowali się na lądzie.

Odważyłem się przyłożyć dłoń do czoła i zmrużyć oczy, aby spojrzeć w kierunku plaży. Wtedy to poczułem, że powietrze ucieka mi z płuc. Hotel California był doszczętnie zniszczony, tak jak wszystko, co znajdowało się w okolicy. Na brzegu plaży leżało zaś zdmuchnięte, samotne ciało. Ciało dziewczyny, którą pozostawiłem na pastwę losu.

Poczułem ogarniającą mnie panikę. Nie wiedziałem, co robię. Po prostu podpłynąłem do brzegu, czując w kończynach niesamowicie wielki ból. Teraz było mi już wszystko jedno, czy umrę. Emma nie zasługiwała na śmierć. Zasługiwała na pomoc. Może… może jeszcze żyła?

Kiedy doczłapałem do brzegu, przewróciłem ciało dziewczyny na plecy. Momentalnie wstrzymałem dech. Była poparzona, zakrwawiona i… nie była już Emmą, którą znałem. Krew dziewczyny wypływała prosto do oceanu, niknąc w spienionych falach. Dookoła walało się mnóstwo przedmiotów, głównie desek i stalowych części należących do konstrukcji domów. Dookoła panowała niesamowita cisza. Nawet wiatr przystanął w miejscu, jakby go również zmiotła z powierzchni ziemi bomba.

Opadłem na brzeg, próbując powstrzymać napływające mi do oczu łzy.

Miałem być szczęśliwy z tego powodu, że przeżyłem.

Miałem być szczęśliwy, że Emma przeżyje razem ze mną.

Miałem być szczęśliwy, pracując do późnej starości w Hotelu California.

Miałem być po prostu szczęśliwy ze sobą.

Nie byłem.

I już nie będę.

„Im trudniej cię zabić, tym gorsza będzie twoja śmierć” – właśnie te słowa wypowiedziała kiedyś babcia. Teraz rozbrzmiewały echem w mojej głowie jak jakaś pradawna przepowiednia.

Przeżyłem wybuch bomby atomowej. Jak więc miała wyglądać moja przyszła śmierć?

Chwyciłem się za głowę i spojrzałem w kierunku nieba, na którym wznosiła się wielka, słoneczna kula. Szukałem w niej ukojenia, szukałem w niej rutynowej radości towarzyszącej mi każdego dnia, ale nie znalazłem tego, co chciałem. Nie tym razem.

„Wtedy zostanie ci już tylko samobójstwo”.

Babcia miała rację. Ona wiedziała, co się wydarzy. Musiała wiedzieć. A może nie? Nie, to nie miało najmniejszego znaczenia. Musiałem postąpić według jej słów. Musiałem. Inaczej moja śmierć będzie jeszcze gorsza niż wybuch bomby atomowej.

Śmiałem się i płakałem równocześnie, czołgając się w stronę lądu. Prawdopodobnie oszalałem, tak samo jak i moja babcia. Ale czy to miało znaczenie? I tak miałem lada chwila umrzeć. Zupełnie jak staruszka, którą wszyscy bliscy opuścili. Ja też nie miałem już nikogo bliskiego przy sobie. Nie miałem już niczego, co utrzymywało mnie przy życiu.

Sięgnąłem dłonią po metalową, wygiętą i ostrą rurę, przeciągając ją po piachu do siebie. Uniosłem ją i skierowałem w kierunku serca. Samobójstwo może było dla słabych, ale słabi nigdy nie znajdowali się w takiej sytuacji jak ja. Zostanie mi to wybaczone. Na pewno. Przez Boga, los, cokolwiek… Miałem do tego pełne prawo. To moje życie. I moja śmierć.

Wbiłem rurę prosto w serce.

A potem wszystko zgasło.

Ja, Emma, Hotel California i całe Manhattan Beach.

– Obudź się – usłyszałem. Ten głos mnie zirytował. W końcu to nie było możliwe, abym umarł i słyszał obok siebie kogoś żywego. A może to nie był nikt żywy? Tylko… umarły?

Otworzyłem ociężałe powieki.

Zobaczyłem tuż nad sobą koronę ze spłowiałych, brązowych włosów, którą oświetlało kalifornijskie słońce. Kiedy zmrużyłem powieki, zdołałem nawet dostrzec, że nieznajoma, która się nade mną nachyla, ma błękitne oczy i bladą cerę. Nie wyglądała jak mieszkanka Kalifornii, a już na pewno nie jak mieszkanka Stanów Zjednoczonych. Na pierwszy rzut oka wyglądała, jakby pochodziła z Europy. Co ona tutaj robiła? I dlaczego wzdychała?

– Witaj w świecie między Niebem a Piekłem.

– Czyli gdzie? – spytałem zachrypniętym głosem.

– Tam, gdzie niebo spada w dół.