[48] Coś ~ SadisticWriter

Masłolamento. Niemal jak antropologiczne przeżywanie zapętlonej codzienności. Po prostu coś.

***

Przysiadam do laptopa wciąż ubrana w piżamę. Dół pasiasty, szaro-biały, z różową wstążeczką i obrazkiem disnejowskiego Dzwoneczka, który paraduje w tej swojej krótkiej sukieneczce i udaje, że tańczy, co oddaje nieco parodyjny wydźwięk wymuszonego pozowania. Góra czerwona, jak dorodny pomidor, na koszulce uśmiechnięty kot (jakby koty potrafiły się uśmiechać), a na dole napis „Sleep well”. Nie, nie spałam dobrze. Ponoć żyję w stanie ciągłego zagrożenia. Nie żebym sądziła, że lada moment spadnie mi na głowę latający spodek, ale coś z tym niepokojem jest na rzeczy, zupełnie jakbym była gotowa, że lada moment wydarzy się coś złego, a ja wtedy będę mogła powiedzieć: ha, nie zaskoczyłeś mnie, losie, bo wiem, że bywasz gnojkiem!

Raz na kilka miesięcy mam wrażenie, że coś się w moim życiu zmienia. Zazwyczaj są to pozytywne zmiany, nadszedł jednak czas na te negatywne. Trzy dni temu okazało się, że nie zmienia się nic, a ja sama siebie oszukuję. Jestem już aktorką nie tylko dla ludzi dookoła, ale dla siebie samej. Wyższa szkoła artyzmu – umieć oszukać własne zmysły, by te przekazywały informacje: jest dobrze, jest lepiej, idziesz w dobrą stronę. Ale tak naprawdę nie idę w żadną stronę. Kręcę się w kółko, nie mogąc znaleźć drogi ucieczki. To uczucie przypomina bycie samozwańczym dysydentem, który sprzeciwia się władzy poprzez liczne protesty i głoszone sprzeciwy, a tak naprawdę wciąż jest zniewolony przez ideologię państwa, w którym żyje. To po prostu hipokryzja trwania.

Poddałam się. Zrobiłam kilka kroków w tył i nie potrafię wrócić do momentu, w którym wcześniej byłam. Może cały czas stałam w tym samym miejscu? Może choroba nigdy mnie nie opuściła, a cicho rozprzestrzeniła się po całym ciele, wysysając ze mnie energię w najmniej oczekiwanej chwili, kiedy akurat miałam zamknięte oczy? Po co w takim razie ta walka? I po co to życie? Czy nie łatwiej byłoby odpuścić? Pewnego dnia wejść na barierkę bosymi stopami, rozłożyć ręce na bok i przeżyć swój ostatni lot? Dusza czasem krzyczy, że to nie w tym świecie powinna tkwić. Nie w świecie, w którym każdy ma coś do powiedzenia na temat cudzych postępowań. Łatwiej jest żyć w wyimaginowanym miejscu. Tam problemy ograniczają się do próby opanowania własnej magii czy odkrycia zagadek przeszłości, nie na znoszeniu słów i zachowań innych ludzi, którzy chcą poczuć się lepiej twoim kosztem, rekompensując swoje własne braki. Wszyscy chcemy być kimś, bo boimy się być nikim. Tymczasem bycie nikim również czyniłoby z nas kogoś.

Kot głośno zamiauczał, pragnąc uzyskać trochę uwagi. Odsunęłam ręce od klawiatury, pozwalając mu wskoczyć na moje kolana. W tym tragicznym podążaniu za słowami znalazł się jakiś moment śmiechu. Kot spojrzał mi prosto w oczy, a potem otarł się o mój nos, żebym zwróciła na niego uwagę. Przy okazji chuchnął mi prosto w twarz, przypominając o tym, że sama powinnam się w końcu zebrać z niewygodnego krzesła, umyć zęby, uczesać się, przebrać i egzystować, bo na umieranie mnie nie stać. Myślę, że w zasadzie nauczyłam się już żyć krótkimi, jasnymi chwilami rozbawień oraz szczęścia, które wyłaniają się z morza czerni. To moja własna survivalowa kolekcja życia codziennego. Kiedy spadasz na dno, chwyć się wątłej liny uśmiechu. Oto jednostronny poradnik wydany w mojej własnej głowie. Pierwszy i ostatni tom pod tytułem.: „Jak żyć, żeby przeżyć?”.

Wzdycham, zganiam z kolan niezadowolonego kota, zanoszę talerz do zlewu, przecieram okulary chusteczką, która jeszcze bardziej rozmazuje mój światopogląd. Zastanawiam się, co będę dzisiaj robić. Obok piętrzy się stos niewidzialnych rzeczy do wykonania. Terminy, terminy i jeszcze raz terminy, ale to tylko w mojej głowie. Czas zrobić coś, może nawet cokolwiek. Wybielić czarne plamy w skoroszycie dnia. I dalej udawać, że wszystko jest w porządku. Bo w tym jestem mistrzem.