[40] Biały odcień zła: Jej wysokość, lecz i marność [Cz. 3] ~ SadisticWriter

Kolejna część historii Maderine i Flaviena, która nie wymaga znajomości poprzednich części, bo wszystko jest wyjaśnione poniżej. Wciąż ich lubię, nic się nie zmieniło. Tylko miałam mały problem ze słowami kluczowymi (śmigająca po wodzie koszula zawsze spoko), ale jakoś to załatwiłam.

***

Siedzenie w komnacie królowej to istny, zawstydzający koszmar – pomyślał Flavien, kiedy po raz kolejny spojrzał na wpatrującą się w niego od jakiejś godziny dziewczynę ubraną w długą koszulę nocną. Maderine Nouille wyglądała jak zastygła w bezruchu rzeźba o nieprzychylnym, wręcz wrogim spojrzeniu. Nie ruszała się, chyba że to on drgnął – wtedy ledwo widzialnie napinała mięśnie, jakby była gotowa do zmierzenia się z nim w bliżej nieokreślonym starciu. Flavien nie mógł zrozumieć, dlaczego traktowała go z taką ostrożnością. Może dotknął ją już dwa razy bez pozwolenia, ale robił to w dobrej wierze, z czego musiała sobie przecież zdawać sprawę. Chciał tylko załagodzić z pomocą własnej magii jej ból. Poza tym to nie on kazał sobie tutaj siedzieć. Winowajcą był pan Raunas. Flavien najchętniej by stąd uciekł. Nie lubił, kiedy ktoś wgapiał się w niego tak intensywnie, na dodatek nigdy nie przesiadywał w dziewczęcej sypialni dłużej niż to konieczne. Czy to musiała być akurat królowa, która darzyła go taką niechęcią? Gorzej nie mógł trafić.

Flavien podniósł niepewnie wzrok, pragnąc się upewnić, że Maderine dalej na niego patrzy. Tym razem spoglądała jednak w drugą stronę, zupełnie jakby próbowała coś ukryć. Kiedy uważniej się jej przyjrzał, dostrzegł żarzące się na rękach rany. Nawet jeżeli królowa starała się je zakryć rękawami koszuli, wciąż prześwitywały przez nie ogniste pasma, które na dodatek powoli zwęglały cienki materiał. Flavien nie widział jej jeszcze w tej bezradnej i strapionej wersji, ponieważ zazwyczaj albo wyglądała na znudzoną, albo gniewną, albo zdziwioną. Gdyby patrzyła na niego w taki sposób każdego dnia, mógłby się w niej zauroczyć, choć byłoby to równocześnie irracjonalne i bezlitosne – w końcu kiedy Maderine tak wyglądała, oznaczało to, że cierpi.

Flavien szybko podjął decyzję. Odważnie podniósł się z krzesła i podszedł ostrożnie do królowej, siadając tuż obok niej na łóżku. Dziewczyna wydawała się być lekko spłoszona, ale nie omieszkała obdarzyć go wrogim spojrzeniem.

– Chcę tylko pomóc – wyjaśnił szeptem, nie spuszczając z niej zatroskanych oczu.

Królowa zdawała się mięknąć pod jego wzrokiem. Kiedy w końcu wystawił w jej kierunku dłoń, choć z niechęcią, podała mu również swoją. Natychmiastowo odwróciła wzrok, zupełnie jakby nie chciała patrzeć na to, co się zaraz wydarzy.

– Nie ma się przecież czego wstydzić – powiedział łagodnym głosem Flavien, obejmując zimnymi dłońmi rozpaloną rękę królowej. Ostrożnie podwinął rękaw jej koszuli, aby jej nie spłoszyć, a potem użył swojej mocy w miejscu, które było ogarnięte płomienną, magiczną chorobą. – Nikomu o tym nie powiem, wasza wysokość.

– Nawet jeśli nikomu o tym nie powiesz, i tak wszyscy o tym wiedzą albo przynajmniej się tego domyślają – powiedziała cicho Maderine.

Flavien czuł, że dziewczyna nieco się rozluźnia, ponieważ ból najwyraźniej ustępował pod wpływem jego łagodzącej, chłodnej magii. W pewnym momencie stwierdził, że może trochę przesadził, ponieważ królowa zaczęła drżeć na całym ciele. A może chodziło o coś innego? Młodemu strażnikowi jawiła się ona jako ktoś niezwykle samotny, który choć wzbraniał się przed dotykiem, naprawdę tego dotyku potrzebował. Oczywiście jak miał to w swoim zwyczaju, musiał powiedzieć coś nieodpowiedniego.

– Mogę waszą wysokość objąć.

Maderine spojrzała na niego przestraszona, a potem szybko odsunęła od niego dłonie. Flavien właśnie w tym momencie zdał sobie z czegoś sprawę. To nie tak, że królowa go nienawidziła. Ona po prostu miała uprzedzenia do obcych ludzi. Z jakiegoś powodu bała się dotyku i reagowała na niego strachem, który szybko starała się przerodzić w gniew, aby nikt nie mógł wykorzystać tej chwilowej słabości. Widział już podobnie zachowujące się dziewczęta. Chociaż powinien w tym momencie zamknąć buzię na kłódkę, podjął temat. Zmusiła go do tego jego ciekawska natura.

– Czy wasza wysokość boi się dotyku? – spytał łagodnie.

Maderine wyprostowała się, przybierając zaszokowany wyraz twarzy. Szybko ukryła jednak tę minę za skrzywieniem.

– Nie boję się dotyku. Ja go po prostu nienawidzę.

– Czy ktoś wyrządził waszej wysokości krzywdę?

Flavien był pewien, że brnie za daleko i królowa zaraz go stąd wyprosi, ale ta najwyraźniej nie zamierzała nic takiego robić. W odpowiedzi na jego pytanie gorzko się zaśmiała i odpowiedziała:

– Skąd. Po prostu gardzę mężczyznami.

– A więc mężczyzna – stwierdził w zamyśleniu młody strażnik. – Mogę go zabić, jeżeli tego sobie właśnie życzysz, wasza wysokość. – Flavien posłał Maderine niewinny uśmiech, na co ta parsknęła z oburzeniem.

– Nie pochodzi z Livaire. – Po tych słowach umilkła, natychmiastowo wstrzymując powietrze. Najwyraźniej powiedziała coś, czego w ogóle nie chciała powiedzieć. Zaciskając usta, skierowała nachmurzone spojrzenie w drugą stronę, jak najdalej od swojego strażnika.

Chwilę zajęło Flavienowi, nim zorientował się, co miała na myśli Maderine. Skoro osobą, która zrobiła jej krzywdę, był mężczyzna, i to na dodatek niepochodzący z ich państwa, musiał być to ktoś wysoko urodzony, ponieważ od czasu ataku Versevian na Livaire, czyli już od ponad dziesięciu lat, nie wpuszczano tu osób spoza kraju, chyba że miały na to oficjalne pozwolenie Raunasa, a także królowej. O przybyciu władcy górzystego królestwa, którego nazwy Flavien nie pamiętał, swojego czasu bardzo dużo mówiono. Było to chyba jakieś trzy lata temu. Krążyły wówczas po mieście plotki, że miał wspomóc Livaire swoją władzą, ale tylko do czasu, kiedy Maderine nie urodzi potomkini i ta nie będzie mogła świadomie przejąć po matce tronu. W zamian za to górzyste królestwo miało mieć dożywotni dostęp do dóbr, jakie wytwarzane były w Livaire. Sojusz został zerwany po dwóch latach, nikt jednak nie wiedział dlaczego. Łatwo było się tego jednak domyślić po słowach, które padły. Piętnastoletnia wówczas królowa ostatecznie nie doczekała się potomka, za to bardzo się w sobie zamknęła i niemal przestała wychodzić do swojego ludu, jak robiła to niegdyś jej matka. Plotki głosiły, że to z tego powodu, iż była bezpłodna, czuła wstyd wobec ludzi, którym miała zapewnić lepszą przyszłość. Najwyraźniej chodziło o coś innego. Może o to, co musiała przeżywać przez te dwa lata, kiedy ledwo weszła w dorosłość i nie znała jeszcze zasad rządzących tym światem? Już raz została brutalnie uświadomiona o bezlitosności losu, a dokładnie wtedy, kiedy miała sześć lat i została mianowaną królową po wojnie z Versevianami. Od tamtej pory żyła w ciągłym bólu wywołanym tajemniczą chorobą, tylko z jednym celem, jaki przyświecał jej istnieniu: miała urodzić dziecko, które będzie godniejszym władcą niż ona. Co strasznego zrobił jej władca górzystego królestwa? Chłopak mógł się tego tylko domyślać.

Flavien spojrzał smutno na dziewczynę, która wciąż unikała jego spojrzenia, obejmując ramionami swoje kruche ciało. Widział, że znowu zaczyna drżeć. Zrobiło mu się niezwykle przykro. Nie mógł uwierzyć, że bogini, w którą wierzyli od tylu lat, potrafiła wyrządzić taką krzywdę bezbronnej dziewczynie, na której barki położono zbyt duży ciężar.

– Przykro mi, że bycie królową jest ciężkie i wymaga wielu poświęceń – powiedział cicho.

– Nie potrzebuję współczucia – odpowiedziała chłodno Maderine. – Radzę sobie ze swoimi obowiązkami. – Spojrzała ukradkowo na Flaviena, jakby nie była pewna, czego od niej oczekuje.

– Naprawdę nie zrobię waszej wysokości krzywdy. Gdybym chciał, już dawno bym to zrobił, prawda? Chcę tylko pomóc.

W pomieszczeniu zapanowała cisza. W końcu jednak królowa wydała z siebie ciche westchnięcie, a jej ramiona wyraźnie opadły, podobnie jak napięcie, które od początku spotkania w sobie nosiła. Wciąż nie wyglądała na ufną, a tym bardziej na zadowoloną, jednak Flavien podejrzewał, że już w tym momencie coś się zmieniło, i to najwyraźniej na lepsze.

– Możesz mówić do mnie Maderine – powiedziała cicho dziewczyna.

Flavien szeroko się uśmiechnął.

***

Niewiele zmieniło się od czasu, kiedy królowała nakazała mówić swojemu strażnikowi do siebie po imieniu. Flavien wierzył w to, że ich krótka rozmowa pomogła na tyle, że wkrótce będą mogli się zaprzyjaźnić, to jednak nie było takie łatwe. Chociaż królowa pozwalała siebie dotykać, wciąż miała podobną reakcję, kiedy to robił – siedziała napięta, niezadowolona i milcząca. Flavien wielokrotnie próbował z nią rozmawiać, lecz nie wykazywała się większą chęcią na prowadzenie dialogu. Zazwyczaj odpowiadała mu na zadane pytanie jednym słowem. Chłopak zaczął się już powoli poddawać. Wiedział, że wiele nie wskóra, jeżeli druga strona nie będzie chciała pokazać, iż chce coś zmienić. A Maderine najwyraźniej było wygodnie tak, jak było. Z czasem i Flavien przestał na siłę wciągać ją do rozmowy. Po prostu czynił swoją powinność, która wymagała od niego dużego skupienia, a także wielkich pokładów zużywanej mocy.

Choroba królowej, jak na złość, w ostatnim miesiącu dawała się aż nadto we znaki. Po nocy spędzonej na dotykaniu rozpalonej skóry dziewczyny, jedyne o czym marzył, to po prostu położyć się w jakimkolwiek miejscu i zasnąć. Raunas mu jednak na to nie pozwalał. Kilka razy w tygodniu raczył go ciężkimi treningami, które sprawiały, że nieraz usypiał na siedząco, kiedy próbował łagodzić ból Maderine. Ta nie starała się go nawet budzić. Za każdym razem chwytała go za dłonie i je od siebie oddalała – Flavien sam nie wiedział, czy chodziło jej o bezsensowną jej zdaniem bliskość, czy może o to, że nie chciała go dłużej męczyć. A może o jedno i drugie?

Pewnego dnia, kiedy królowa czuła się nawet dobrze, nakazała mu wypocząć. Młody strażnik nie chciał opuszczać komnaty w razie, gdyby coś się zadziało, dlatego pozwolił sobie na drzemkę w wygodnym fotelu. Maderine może nie była zadowolona, że znów nie dostanie upragnionej prywatności, jednak się na to zgodziła. I kiedy on spokojnie drzemał, ona zajęła się czytaniem książek.

Flavien chyba nigdy nie czuł się taki zmęczony. Był niesamowicie wdzięczny królowej za ten akt miłosierdzia. Żadne z nich jednak nie przewidziało, że nie będzie trwał on zbyt długo. Nawet w najśmielszych snach chłopak nie podejrzewał, że jeżeli dziewczyna będzie potrzebowała jego pomocy, wypowie jego imię, a jednak to zrobiła. To dlatego szybko otworzył ociężałe powieki.

– Coś się dzieje? – spytał zaspanym głosem, przecierając oczy.

– Tak – tylko tyle była w stanie wydusić z siebie królowa. Jej przytłumione brzmienie zwróciło uwagę Flaviena, który od razu podniósł się z fotela i podszedł do jej łóżka. Już wcześniej widywał otoczenie w podobnym stanie – spalona pościel czy zwęglone gdzieniegdzie ubranie nie było już dla niego zaskakujące. Teraz ten widok przekraczał jednak ludzkie pojęcie. Już nie sama pościel była czarna, ucierpiał również materac. Koszula dziewczyny, która w założeniu miała być ognioodporna, odkrywała niemal całe nagie plecy, na których odznaczały się długie, żarzące się ślady. Flavien wstrzymał dech, ponieważ jeszcze nigdy nie widział, aby rany były tak rozległe i silne. Jego serce mocniej zabiło z niepokoju. Cała energia momentalnie do niego powróciła. Starał się zebrać w swoich dłoniach jak najwięcej mocy, ale już kiedy dotknął skóry Maderine, wiedział, że może sobie nie poradzić. Ogień palił go tak mocno, że sam czuł w dłoniach ból. Nie mógł się jednak łatwo poddawać. Chodziło w końcu o życie królowej.

– Flavienie – powiedziała zduszonym głosem Maderine – jest źle. Jest naprawdę źle. – W jej głosie dało się słyszeć zarówno cierpienie, jak i narastającą panikę. To nie napawało chłopaka optymizmem.

– Spokojnie, jakoś sobie poradzimy – wyrzucił z siebie. Na jego czole kroplił się pot. Doskonale wiedział, że nie był w stanie wydusić z siebie więcej mocy, a to wcale nie poprawiało stanu królowej.

– To nie pomaga, Flavienie – załkała dziewczyna. Mocno zacisnęła dłonie na spalonym skrawku materiału. – Nie chcę umierać… jeszcze nie teraz.

– O bogini – jęknął młody strażnik, spoglądając załamany w sufit – dlaczego miałabyś zginąć, skoro ja tutaj jestem? Poradzimy sobie, Maderine, słyszysz? – Chłopak sam się zdziwił, ale najwyraźniej dziewczyna go już nie słyszała, a to nie wróżyło niczego dobrego. Jej ciało również zrobiło się dziwnie bezwładne, a dłonie rozluźniły uścisk. Zemdlała?

Co miał zrobić? Musiał kogoś zawołać! Tylko czy inni coś na to poradzą? Nie. To on był jej jedyną nadzieją. Och, dlaczego urodził się z magią, która była tak słaba?! Przecież nigdy nie dorówna nią samej królowej, która nawet bez celowego jej używania potrafiła go przewyższyć! Mogła go teraz uratować wyłącznie pomysłowość.

Flavien chwycił za ramiona dziewczyny i przeniósł ją do pozycji siedzącej. W ostatniej chwili chwycił opadającą, bezwładną głowę. Spojrzał w oczy królowej, które były przymrużone i nieobecne. Na jej twarzy nie było już nawet widać bólu, po prostu pustkę okalaną bladością i lekkimi, ognistymi pęknięciami, które dotarły już nawet tutaj. Prawdopodobnie choroba ogarnęła całe jej ciało.

Co miał zrobić? Miał w głowie tylko jedno słowo: łaźnia.

Niewiele myśląc, przeniósł się do pionu wraz z bezwładną Maderine, której głowa wsparła się o jego pierś, przypalając przy okazji koszulę. Nie przejmował się tym. Teraz ważniejsza była królowa.

Kiedy chłopak przekroczył próg pomieszczenia kąpielowego, od razu wszedł do sporych rozmiarów basenu wypełnionego po brzegi letnią wodą. Najwyraźniej służki przygotowały kąpiel Maderine już sporo czasu temu. To nawet lepiej. Flavien szybciej mógł ją wychłodzić swoją mocą.

Najpierw oparł ciało królowej o brzeg, a potem sam uklęknął, zanurzając dłonie w wodzie. Przymknął powieki, zacisnął usta i wydobył z siebie całą magię, jaką posiadał. Z czasem tafla zaczęła skrzyć się lodem. To oznaczało, że zrobił prawdopodobnie wszystko, żeby obniżyć temperaturę. Zmęczony, osłabiony oraz zdyszany podszedł do nieprzytomnej dziewczyny, która przechyliła się niebezpiecznie w kierunku wody. Chwycił ją na ręce i przytargał na sam środek basenu, w którym się z nią zanurzył. Zmrożona toń zdawała się nieco załagodzić działanie choroby, jednak Flavien szybko dostrzegł, że woda dookoła powoli się ogrzewa, a on nie miał w sobie już na tyle magii, aby na nowo ją zmrozić. Chwycił się ostatniej deski ratunku, jaka mu pozostała. Tym razem, chociaż królowa kompletnie nie wiedziała, co się dzieje, postanowił, że będzie do niej mówił. Równocześnie ściągając własną koszulę, przytrzymywał jej ciało dłonią.

– Nie zrobię ci krzywdy – tłumaczył niespokojnym, drżącym głosem – naprawdę. Musisz mi uwierzyć. To po prostu jedyna rzecz, jaka przychodzi mi obecnie do głowy. Nie mam już mocy. Nie mogę wychłodzić jeszcze raz wody, ale za to ja sam gwałtownie się wychłodziłem. Tak działa moja magia. Chyba już zauważyłaś, że zawsze jestem lodowaty. Nieźle się dobraliśmy. – Zaśmiał się niemrawo, puszczając luzem koszulę, która śmignęła po wodzie, na drobnych falach, docierając w końcu do brzegu. – Będę musiał powrócić do propozycji, którą złożyłem ci miesiąc temu. Pamiętasz? Spytałem, czy mam cię objąć. Teraz muszę to zrobić, inaczej może się to źle skończyć. Jeżeli jednak nie pozbędę się materiału, jaki zakrywa mnie i ciebie, nie wskóram za dużo. Maderine, naprawdę, naprawdę cię przepraszam, ale wiesz, że to konieczne.

Kiedy Flavien uporał się z własnymi ciuchami, zawahał się, kiedy uchwycił kawałek dryfującego, białego materiału, który nie należał do niego. Tak bardzo nie chciał tego robić, a jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że musi. Przymknął powieki, wydając z siebie dźwięk wyrażający załamanie.

– Ufam ci – usłyszał nagle cichutkie brzmienie.

Otworzył wtedy gwałtownie oczy, patrząc ze zdziwieniem na ledwo przytomną królową. To było jedyne, co powiedziała, ale tyle wystarczyło. Dostał oficjalne przyzwolenie, dlatego już po chwili, choć dosyć nieporadnie, pozbył się koszuli nocnej dziewczyny, a potem gwałtownie ją do siebie przytulił.

Przez dłuższą chwilę czuł gorąco, które z niej emanowało. Nie ustępowało ono przez kolejną godzinę, co niemal doprowadziło go do łez. W końcu jednak moc zaczęła tracić na sile. Osłabiony, choć wciąż czujny, oparł bezradnie głowę na ramieniu Maderine. Był wykończony. Zużył już wszystkie pokłady swojej energii. Teraz sam drżał z zimna. Jednak nie ośmielił się wyjść z basenu aż do samego rana. Dopiero wtedy, w półsennym stanie, dotknął pleców królowej, zauważając, że działanie płomiennej choroby całkowicie ustąpiło.

Ciężko wzdychając, podniósł swoje ścierpnięte ciało, ledwo stając na nogach. Chwycił za swoją koszulę, zarzucając ją na siebie byle jak, a potem to samo zrobił z przemokniętą i wciąż nieprzytomną Maderine. Kiedy wziął ją na ręce, myślał, że nie doniesie jej do sypialni, musiał to jednak zrobić, nawet jeżeli brakowało mu siły.

Samozaparcie sprawiło, że jakoś doczłapał do łóżka. Po drodze zgarnął z fotela koc, którym wcześniej się przykrywał, gdy drzemał, i ułożył go na spalonej pościeli, zaraz potem kładąc na nim wychłodzone ciało królowej. Postanowił, że nie będzie jej przykrywał. Bał się, że jeżeli to zrobi, zdradliwe działanie mocy powróci we władanie chwili. Ona musiała pozostać zimna, nawet jeżeli sprawi to, że zachoruje. Lepsze było przeziębienie niż śmierć z przegrzania, a on nie miał już przecież żadnych pokładów mocy, aby jej w razie problemu pomóc.

Kiedy Flavien skończył swoją robotę, padł na kolana, opierając dłonie i głowę na łóżku. To oczywiste, że nie zamierzał stąd wychodzić, a jednak kiedy Maderine otworzyła oczy, spotykając się z nim spojrzeniem, powiedziała cichym, niemal dziecięcym głosem:

– Nie chcę być sama.

– Nie będziesz, Maderine. Obiecuję – odpowiedział cicho. Zaraz potem chwycił ją mocno za dłoń i usnął z głową wspartą na kocu.