[29] Biały odcień zła: Spotkajmy się na polu bitwy ~SadisticWriter

Trudno mi szło pisanie tego opowiadania. Nie do końca miałam na nie pomysł i ociężale mi to szło. Nie sądzę, aby trzymało wysoki poziom, ale przynajmniej po części podołałam temu wyzwaniu.

***

Spotkajmy się na polu bitwy.

Farinae opuściła bezwiednie kawałek poszarpanego pergaminu na podłogę. Gdyby nie znała Havela, mogłaby pomyśleć, że wzywa ją do walki na śmierć i życie, jednak doskonale wiedziała, że nie o to mu chodziło. To miała być dla niej wskazówka odnośnie tego, gdzie zniknął. Kilka lat wstecz, kiedy szkolił ją na godnego swojego miana wojownika, ustalili kilka zasad dotyczących nagłych, niewyjaśnionych przypadków, które mogły się w przyszłości wydarzyć. To, co za każdym razem jej powtarzał, to słowa: Zostawiaj poszlaki lub naucz się z nich czytać. Havel niewątpliwie zostawił kilka cennych śladów, zanim został pojmany – bo właśnie na to wskazywało otoczenie. Na pewno nie należał do osób, które w razie porwania czyniłby wkoło siebie chaos, byleby tylko uwolnić się z rąk wrogów. Z dumnie uniesioną głową i spokojem przyjąłby taki stan rzeczy, jaki narzucił mu los. On doskonale wiedział, kto po niego zmierza. Porozrzucał poszczególne przedmioty po komnacie po to, aby dać jej znać, że nie wyszedł stąd dobrowolnie, dodatkowo zostawił dosyć mgliście brzmiącą wiadomość. Kto go porwał? Co zamierzał z nim zrobić? I dlaczego mieliby się spotykać na polu bitwy? Tak dużo pytań i żadnej odpowiedzi.

Farinae usiadła na rogu łóżka. Atłasowa kołdra spływała z niego na podłogę jak krwistoczerwony, znieruchomiały wodospad. Rozglądając się po pokoju, szukała jakiegoś szczególnie ważnego znaku, jaki mógł zostawić jej Havel, niestety nic takiego nie potrafiła znaleźć. Widocznie miał zbyt mało czasu na wymyślenie konkretnej podpowiedzi. Raczej liczył na to, że pomoże jej intuicja, a ta nie zawsze żyła z nią w zgodzie – w chwili obecnej zagłuszały ją niepokój i zmęczenie. Miała ogromną chęć po prostu rzucić się na miękkie łoże i usnąć jak dziecko na najbliższe kilka dni, robiąc tym samym na złość osobie, która więziła ją tutaj przez wiele lat. Nie chciała po nią wyruszać, jednak nieprzyjemny uścisk w sercu przypominał jej o tym, że była zniewolona magią. Im dalej od dworu oddalał się Havel Danneville, tym bardziej będzie to odczuwała. W skrajnym przypadku cierpiałaby naprawdę ogromne katusze, które w ostateczności doprowadziłyby do szaleństwa lub śmierci. Czasami zastanawiała się, czy nie byłoby to dobre rozwiązanie, aby w końcu pozbyć się wiszącej na jej szyi grubej pętli, za którą bezustannie ciągnął bezlitosny książę. Była tym już zmęczona. Dawno zapomniała, jak to jest trzymać głowę na miękkiej poduszce, zatapiając się w bezpiecznym, sennym świecie, który po przebudzeniu nie zmieniał się gwałtownie w koszmar. Nawet gdyby dostała kilka dni wolnego od sprawunków i krwawych misji, które zawdzięczała spaczonemu umysłowi Havela, czuła, że nie potrafiłaby odpoczywać. Dusze ludzi, których pozbawiła życia, krzyczały do niej każdego dnia. Jak mogłaby zapomnieć o tym, co im zrobiła?

Kolejne ukłucie w sercu dało znać o tym, że Havel Danneville oddalał się od niej z prędkością światła. To podsunęło jej pod nos jedną z ważnych, być może kluczowych wskazówek: prawdopodobnie podróżował konno i to w dosyć odległe miejsce. Jeżeli chciała zachować zdrowe zmysły, powinna się spieszyć i również ruszyć za porywaczami, używając takiego samego środka komunikacji.

Farinae przymknęła ociężałe powieki i zmarszczyła czoło, próbując wytężyć swój zmęczony umysł. Głosy zmarłych gromadziły się wokół niej, skutecznie to uniemożliwiając. Wyjątkowo nie krzyczały – tym razem zdawały się śpiewać, zupełnie jakby chciały ukołysać ją do snu. Oprócz tego, że nienawidziły jej, nienawidziły również Havela Danneville’a. Życzyły mu śmierci w najgorszych męczarniach. Usypiając ją, mogłyby zapewnić sobie triumf zarówno z powodu zapewnienia bolesnego końca jednej stronie, jak i drugiej. Gdy książę za daleko zawędruje, Farinae nie będzie już w stanie mu pomóc – sama umrze w męczarniach; a jeżeli ona mu nie pomoże, nie pomoże mu już prawdopodobnie nikt, w końcu więcej miał wrogów niż sprzymierzeńców. Przez chwilę miała ochotę ulec tym kojącym głosom, ale ze złością je od siebie odepchnęła, kiedy usłyszała przebijający się gdzieś przez cienką ścianę jej umysłu dobrze znany ton: Pamiętaj, o co walczymy.

Najbardziej ze wszystkich rzeczy pod słońcem bolało to, że pomimo zniewolenia, wraz z Havelem łączył ją jeden istotny cel: doprowadzić do upadku króla Astrantii. Nawet jeżeli nie zależało jej na własnym życiu, nawet jeżeli nie zależało jej na życiu swojego oprawcy, wiedziała, że musi go ratować, ponieważ bez niego nie osiągnie tego, co chciała zamierzała.  

Biorąc głęboki wdech, otworzyła oczy i przeniosła się gwałtownie do pionu. Miała niewiele czasu. Powinna już wyruszać. Samo spoglądanie w pustą przestrzeń jej nie pomoże. Powinna się skupić i to szybko.

Gdzie umykał Havel? Zbolałe serce wskazywało, że na północ. Ostatnio ojciec groził mu konsekwencjami wynikającymi z jego butnego, ryzykownego postępowania wobec wrogiego państwa. Pogłoski mówiły, że chce go ukarać. W pierwszej kolejności pomyślała, że to gwardziści króla zawędrowali tutaj po jego syna, szybko jednak wyrzuciła z głowy tę myśl. Vilarsia nie znajdowała się na północ od miejsca, w którym obecnie się znajdowała. Na północy znajdowało się Urien. Wódz tamtejszego królestwa przysiągł sobie, że nabije na pal głowę księcia. Spotkajmy się na polu bitwy nie były słowami wyłącznie nawołującymi do walki, to były słowa, które miały skłonić ją do myślenia. Ze wszystkich państw Kwiatu Sevry, gdzie znajdowały się w większości spokojne i małe krainy pragnące pokoju, to właśnie Urien prowadziło otwartą, zbrojną walkę z Astrantią. W innym przypadku Farinae mogłaby pełnić rolę dyplomatki, w tym musiała jednak podjąć się bardziej dosadnego zadania – uczynić miejsce spotkania z Uriończykami własnym polem bitwy.

Kolejne ukłucie bólu dało o sobie znać ze zdwojoną siłą. Tym razem to uczucie powaliło ją na kolana, pozbawiając tymczasowo czucia w kończynach. Głośno i niespokojnie dysząc, przeniosła się ociężale do pionu. Wiedziała już, nie ma zbyt wiele czasu. To dlatego krętym krokiem ruszyła w stronę drzwi wyjściowych. Zanim jednak chwyciła za klamkę, spojrzała w kierunku przeciwległej ściany, gdzie oparty o szafę stał wciąż niedoczyszczony miecz księcia, którego okalała zaschła krew. Błyskał do niej ostrzem, od którego odbijało się światło woskowych świec. Powinna go ze sobą wziąć w podróż, doskonale zdawała sobie z tego sprawę, w głowie słyszała jednak głos księcia, który mówił do niej z kpiną: To ty jesteś moim mieczem i moją tarczą. Miał rację.

Lada moment miała rozpętać się prawdziwa burza. I pierwszy raz w życiu Farinae nie żałowała, że rozleje w tę ciemną noc litry krwi. Bo co innego było zabijać niewinnych, co innego ludzi, których darzyła taką samą nienawiścią, jak i swojego oprawcę, Havela Danneville’a.