[27] The Strange Academy: Superbohater ~ SadisticWriter

Słaba ta część, bo to dla mnie jakiś kiepski tydzień pod względem pisarskim. Nie umiałam z siebie więcej wykrzesać, ale spokojnie, TSA jeszcze będzie ciekawsze. Chyba.

***

W przeciągu kilku sekund pogodziłam się z nadchodzącą karą, która mogła pozbawić mnie życia, jednak kiedy poczułam, że moje nogi dotykają posadzki z niemałą pomocą obcych dłoni, zrozumiałam, że przesadziłam z dramatyzmem. Nieznajomy stojący na dole złapał mnie pod pachami i przytrzymał w tej niewygodnej pozycji, pozwalając mi na złapanie równowagi. Zaskoczona spojrzałam w górę, wyginając szyję pod niewygodnym kątem.

– Cześć. Może to niespodziewane powitanie, ale musisz przyznać, że godne prawdziwego superbohatera ratującego damy z opałów – powiedział rozbawiony chłopak. Kiedy już przywrócił mnie silnym gestem do pionu, mogłam zmierzyć go od góry do dołu, a tym samym powierzchownie ocenić. Musiałam przyznać, że nie tego się spodziewałam. Byłam już gotowa uwierzyć, że cała ta akademia jest wypełniona po brzegi świrami zrzucającymi ze schodów swoje koleżanki, a tymczasem w przeciągu kilku sekund od tego zdarzenia poznałam chłopaka, który nie dość, że miał zadatki na autentycznego superbohatera, to jeszcze wyglądał, jak wyjęty prosto z magazynu dla nastolatek. Coś mi tutaj nie pasowało. Przystojni chłopcy nigdy się do mnie nie odzywali. Może jednak umarłam?

Zmrużyłam ciekawsko oczy, badając każdy skrawek wyrzeźbionego ciała. W tym czasie jego uroczy uśmiech zdawał się zastygnąć, jakby oczekiwał na nieśmiałą odpowiedź z przesadną cierpliwością.

Miarka w moich oczach podpowiadała, że chłopak miał blisko stu osiemdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu. Kasztanowe, krótkie włosy były w połowie mokre i przysłaniały mu czoło. Krople wody spływały po śniadej cerze, którą podkreślały intensywnie zielone oczy z śladowymi ilościami brązu – przysłaniały je długie, niemal kobiece rzęsy, które wcale nie ujmowały uroku jego idealnej, kwadratowej twarzy nastoletniego modela. Był szczupły, ale umięśniony, o czym mogłam przekonać się na własne oczy. Musiał chwilę temu zażyć kąpieli, ponieważ był ubrany tylko w krótkie spodenki. Jego klatkę piersiową przysłaniał subtelnie zarzucony przez szyję ręcznik.

– Dobrze – zaczął niepewnie chłopak. Podrapał się w tył głowy, ukazując swoje subtelnie chłopięce zawstydzenie. Jak ktoś taki mógł mieć dziwne moce pokroju moich niszczycielskich zdolności? Nie chciałam w to wierzyć. Tacy ludzie mieli przecież idealne życie. – Zacznijmy inaczej. – Chrząknął, po czym wystawił w moją stronę dłoń. – Darren Bawden.

– Chaney Coldwell – wyrzuciłam z siebie, ściskając ostrożnie jego dłoń. – I… dzięki za ratunek. – Zerknęłam w bok, marszcząc z onieśmieleniem czoło. Zdecydowanie nie lubiłam, kiedy musiałam być komuś za coś wdzięczna. Przez większość życia polegałam wyłącznie na sobie, więc to niecodzienna i na dodatek niewygodna dla mnie sytuacja.  

– Nie ma sprawy. – Darren uśmiechnął się szeroko, a potem skierował spojrzenie ku piętru. – Hej, nie sądzisz, że też powinieneś się przedstawić? – spytał miłym głosem. Kiedy obróciłam się w wyznaczonym przez obcego chłopaka kierunku, zauważyłam, że mój oprawca wciąż stał w tym samym miejscu. Teraz opierał się po prostu o poręcz, jakby z satysfakcją oglądał moją niedoszłą śmierć. – No i wiesz, mógłbyś przeprosić Chaney. Jest tutaj nowa. Trochę z nami pomieszka, z tego co mówiła moja matka. – Darren przetarł ręcznikiem mokre włosy, które posłały już kilka dorodnych kropel na śliską posadzkę.

Spojrzałam podejrzliwie na przystojnego nastolatka. Co miał na myśli, mówiąc „matka”? Najwyraźniej musiał dostrzec mój pytający wzrok, bo szybko wytłumaczył:

– Opiekunka tego miejsca jest moją mamą. – Posłał mi kojący uśmiech, w którym miałam ochotę utonąć, jak w morzu czekolady. Chętnie bym go schrupała, gdyby nie to, że był typem popularnego, szkolnego sportowca. Ja byłam nikim. Po prostu zawsze starałam się wtopić w tłum.

– Więc…? – Darren posłał koledze znaczące, ale wciąż nienachlane spojrzenie pozbawione złości. Coś mi podpowiadało, że należał do tych idealnych, czarujących chłopaków, którzy nigdy nie unosili się gniewem. Czy spłodził go sam Bóg? W takim razie już wiem, gdzie podziewały się moje dobre geny – zostały ofiarowane w prezencie komuś innemu…

– Pieprz się – warknął chłopak, zakładając na głowę kaptur i chowając dłonie do kieszeni spodni. Ostatni raz posłał mi mordercze spojrzenie, które mówiło: „żałuję, że nie zdechłaś”, a potem ruszył w głąb korytarza, głośno stukocząc przy tym ciężkimi glanami.

Zamrugałam nierozumnie oczami.

– Co to było? – spytałam pod nosem. Najwyraźniej powiedziałam coś zabawnego, bo mój nowy kolega wybuchnął dźwięcznym śmiechem. Jego reakcja sprawiła, że zmarszczyłam podejrzliwie czoło.

– To Vrei. Bardzo specyficzny chłopak. – Darren spojrzał na mnie ukradkiem. Nagle dziwnie spoważniał. – Na pewno twoje pierwsze dni tutaj nie będą łatwe. Vrei nie przepada za nowymi osobami. Potrafi być bardzo wredny i na dodatek jest kompletnie pozbawiony empatii. – Westchnął ciężko, potrząsając z zawodem głową. – Nie daj się zastraszyć. W razie problemów możesz zwrócić się do mnie. Nie ma sensu kłócić się z Vreiem. Większość potyczek słownych załatwia… ogniem. – Chrząknął znacząco.

– Prawdziwym… ogniem? – spytałam, dodając do tego nutkę akcentującej ironii, polegającej na skopiowaniu jego tonu głosu. Sądząc po stonowanej reakcji, raczej nie rozczytał moich prześmiewczych zamiarów. A może to ja słabo się starałam?

– Prawdziwym ogniem. – Darren pochylił się ku mnie i ściszył konspiracyjnie głos. – To nieuleczalny piroman.

– W porządku, poradzę sobie – mruknęłam na boku, stawiając krok w tył. Może chłopak był przystojny i sprawiał wrażenie miłego, ale nie miałam zamiaru mu ufać. Nie miałam zamiaru ufać nikomu, kto tutaj mieszkał. – Ja załatwiam sprawy prawdziwymi wybuchami. – Wzruszyłam obojętnie ramionami. – Macie przerąbane.

Darren zamrugał nierozumnie oczami. Postanowiłam zostawić go z tą dezorientacją samego.

– Ponoć twoja mama gdzieś na mnie czeka, także… cześć.

Zostawiając go na schodach, ruszyłam ponownie ku górze.

Ani mi się śniło nawiązywać z kimkolwiek przyjaźnie. Prawdopodobnie wybuchłyby w taki sam sposób, jak większość budynków, które rozwaliłam z pomocą swoich nieopanowanych mocy. Darren Bawden z pewnością niedługo to zrozumie.