[23] Szlachetna magia: Wyobraź sobie ~ Kaja Wika

            Gdy posiłek dobiegł końca, Dalia zastanawiała się, czy faktycznie jej obecność mogła mieć wpływ na wcześniejsze wydarzenia. Odeszła od stołu, po czym przeszła do salonu. Stanęła w przejściu, wpatrując się w książki na półkach. Jedne miały stare i grube okładki, a inne z kolei wyglądały na niedawno zakupione, w cienkich, komercyjnych oprawach. Dziewczyna nie przepadała za oszczędnością przy drukowaniu książek. Według niej grube, skórzane okładki nadawały lekturze majestatu. O wiele chętniej sięgała po takie egzemplarze. 

            – Czy mogę cię przeprosić? – zapytał, stojący za kobietą William.

            – Ależ… Oczywiście, ja przepraszam. – Dalia weszła w głąb salonu. – Przypatrywałam się księgom w twojej bibliotece.

            – Obecnie te książki napawają mnie zachwytem, ale i przerażeniem. Lubię powracać do ulubionych lektur, choć nie zawsze ich sceny pozostają tylko w mojej wyobraźni.

            William Harborn wyciągnął jedną ze starych książek. Była nieco pokryta kurzem. Mężczyzna nabrał powietrza, po czym dmuchną z całych sił, usuwając zanieczyszczenie z drogocennego egzemplarza. Dalia podeszła bliżej, niezrażona obłokiem pyłu, unoszącym się w powietrzu. Widząc okładkę, nie mogła uwierzyć własnym oczom. Oprawa z brązowej skóry, pokryta była tu i ówdzie czerwonym barwnikiem. Zdawało jej się, że malunek na okładce pokazuje wieże, ale nie była do końca pewna, gdyż pigment był dość mocno przetarty. Za to widziała dobrze napis przedstawiający autora i tytuł powieści. Wyszyty złotą nitką tekst głosił: Bram Stoker “Dracula”.

            Kobieta w zachwycie dotknęła brzegu okładki. William uśmiechnął się, widząc, że Dalia poznaje ten egzemplarz.

            – Pierwsza książka, jaką dostałem w prezencie od ojca – powiedział i odwrócił ją, ukazując tylną oprawę. – 26 Maj 1897.

            – To… to przecież jest pierwsze wydanie! Jakim cudem udało się twojemu ojcu pozyskać pierwszy egzemplarz Stokera?

            – Powiedzmy, że szlachta ma swoje kontakty – skomentował, po czym zaśmiał się głośno, co wywołało u Dali taką samą reakcję.

            – Tak, faktycznie. Czasami zapominam, z jakiej rodziny pochodzisz. – Zawstydziła się dziewczyna.

            Na te słowa Harborn zesztywniał i, mimo że chciał ukryć grymas na twarzy, to niezbyt mu się to udało. Po chwili rzekł.

– Nie czuje się nikim wyjątkowym. Czasami mam wrażenie, że moje nazwisko, jak i pochodzenie to wyłącznie przypadek. Moja siostra ma zupełnie inne zdanie. Obnosi się ze swoim rodowodem i przy każdej nadarzającej okazji wymusza na mnie zachowywanie się wedle protokołu. – Ponownie się zaśmiał, co rozluźniło atmosferę.

Dalia nie chciała zadawać osobistych pytań, ale była wdzięczna za uchylenia rąbka przeszłości Lorda. Nie uważała także, że William cechuje się typową szlachecką wyniosłością, gdyby tak było, nie czułaby się przy nim tak swobodnie.

– Czy możesz przeczytać kawałek? – zapytała, wskazując palcem na stary druk.

– Nie boisz się, że może się pojawić krwiożerczy drapieżca w moim domu? 

– Jeśli tak się stanie, będziemy musieli wywołać także Vana Helsinga! – Oboje zaczęli się śmiać, ale William patrzył na te żarty przez pryzmat doświadczeń.

Trzymając książkę w obu rękach, usiadł na swoim ulubionym fotelu. Dalia spoczęła na sofie Chesterfield, sprowadzonej do posiadłości około dwóch miesiący temu. Mężczyzna przez chwilę nie był przekonany do pomysłu, ale widząc iskrę w jej oczach, otworzył powieść na środku i zaczął czytać.

“Pamiętaj, że śmiech, który sam do Twoich drzwi puka i pyta się: »Mogę wejść?«, to nie jest prawdziwy śmiech. Nie! To jest król i on przychodzi, kiedy chce i jak chce. Nikogo o pozwolenie nie pyta; właściwych momentów nie wybiera. Mówi tylko: »Jestem!”

– Jestem. – Powtórzyła Dalia z uśmiechem na ustach. – I bez przedziwnych anomalii, w książkach mieszka prawdziwa magia.

Harborn kiwnął głową i odwzajemnił uśmiech. Widząc, jak dziewczyna siedzi na brzegu sofy, wyciągając się, aby ujrzeć słowa napisane na papierze, zaproponował coś, czego nie proponował nikomu innemu.

– Może chciałabyś sama przeczytać fragment? Jak widzisz, nic się nie dzieje, ale wybieraj mądrze.

Dalia pokiwała głową. Lord podał jej perłę ze swojej kolekcji i usiadł obok. Gdy ujęła arcydzieło w dłoniach, poczuła jak impuls elektryczny, przechodzi od okładki do jej palców. Normalnie cofnęłaby dłonie, ale nie śmiała upuścić cennego egzemplarza. Delikatnie przerzuciła kilka stron dalej, po czym sama zaczęła czytać, uprzednio upewniając się, czy William na pewno nie ma nic przeciwko.

“Niech Bóg nie dopuści, bym oszalał — proszę już tylko o to.”  – Dalia westchnęła przejęta. Litery wyglądały bardziej jak wypalone na płótnie niż wydrukowane na papierze.  – “Bezpieczeństwo i poczucie bezpieczeństwa to już przeszłość. Mogę już tylko mieć nadzieję, że dopóki żyję, nie popadnę w szaleństwo — jeśli rzecz jasne już się to nie stało.” – Dziewczyna chciała czytać dalej, ale tekst zaczął się rozmywać przed jej oczami.

– Panno Simons, czy wszystko w porządku? – zapytał William, mimo że wiedział, iż parę dni temu sam poprosił Dalię, aby mówili sobie po imieniu.

Dziewczyna wpatrywała się w powieść jak zahipnotyzowana. Nagle zrobiło się jej ciemno przed oczami. Nie czuła już własnych dłoni ani stóp.

***

            Simons otworzyła oczy. Nadal widziała czarne kropki, ale chwile później wzrok zaczął wracać do normy. Odzyskując w pełni wszystkie zmysły, dostrzegła, że nie znajduje się już w salonie Lorda Harborna. To było całkiem inne pomieszczenie. Może straciła przytomność i William zaniósł ją do tego ciemnego pokoju dla gości?

            Cienkie, aksamitne zasłony spływały falami, zasłaniając okna i padające przez nie światło. Całkiem ciemno nie było, ale promienie słoneczne także nie wkradały się smugami do pokoju. Podniosła się z pięknie zdobionej leżanki. Nieco bolała ją głowa, więc postanowiła nie odsłaniać zasłon. Przeszła do kolejnego pomieszczenia, otwierając skrzypiące drzwi. Ze zdziwieniem stwierdziła, że tego pomieszczenia również nie poznaje, ale prawda była taka, że widziała tylko bardzo małą część rezydencji Harborna. Zachwycona obrazami na ścianach, podziwiała portrety rodzinne. Postacie na każdym obrazie były bardzo podobne, choć różniły się detalami, jak kolor włosów, czy ubiory z innych okresów historycznych. Zastanawiała się, dlaczego William nie jest podobny do żadnego z nich. Może odziedziczył więcej cech matki niż ojca?

            – Czy mogę w czymś pomóc? – zapytał głos dochodzący z drugiego końca pokoju. Dalia nawet nie usłyszała, że ktoś wszedł do pomieszczenia.

            – Mi?… Nie. Jestem gościem Lorda Williama Harborna. – Pewna siebie poinformowała nieznajomego.

            – Hmm. Lord? Hrabia zamieszkuje te skromne progi, ale o Lordzie, do tego o nazwisku Harborn nie słyszałem – powiedział zrównoważonym tonem.

            – Nie wiem, kim pan jest, ale chce się zobaczyć z Lordem. – Dalia ominęła tajemniczego mężczyznę i szybkim krokiem udała się przez labirynt pokoi do głównego holu.

            – Zgubiłaś się, księżniczko? – W mgnieniu oka postać stanęła przed jej obliczem.

            Mężczyzna miał ciemne i długie włosy, na skroniach zdobione srebrnymi nitkami czasu. Oczy ciemne, a spojrzenie przerażająco przenikliwe. Odziany w długi, czarny płaszcz, z kołnierzem postawionym na sztorc wywoływał w dziewczynie niepewność i strachliwość.

– Nie, jestem całkiem pewna, że najlepsza droga ucieczki jest w tamtą stronę, ale dziękuję za troskę – odpowiedziała, po czym zerwała się z miejsca jak wystraszona łania.

Simons pobiegła w stronę schodów, a potem nie trzymając się nawet poręczy, pędziła w dół, jak na złamanie karku. Zeskakując z ostatniego schodka, z wyciągniętymi rękoma chciała złapać równowagę. Dostrzegła drzwi. Błagała Boga w myślach, aby były to drzwi wejściowe do rezydencji. Łzy ciekły jej po policzkach, a tętno przyspieszyło wielokrotnie. Nagle przed samymi drzwiami pojawił się mężczyzna, bardziej odrażający niż odebrała to wcześniej. Miał długie kły wysunięte spod górnej wargi. Tylko u zwierząt widziała takie wcześniej. Zaczęła krzyczeć, lecz mężczyzna samym spojrzeniem zawrócił jej w głowie. Poczuła, jak jej świadomość oderwała się od ciała. Stała się spokojna i opanowana. Cały stres, przerażenie i nerwy odpłynęły od niej jak za pomocą magicznej różdżki. Już nie widziała mrożącego krew w żyłach osobnika, ale przystojnego i bardzo pociągającego mężczyznę. Podała mu dłoń i ukłoniła się.

            – Dalia Simons – wyszeptała tak cicho, że ledwie słyszalny był to dźwięk na ludzkiego ucha.

            – Drakula. Hrabia Drakula. – Mężczyzna pocałował ją w dłoń, po czym zbliżył się do niej.

            Oczarowana, a raczej zahipnotyzowana Dalia przysunęła się do Hrabiego, tak blisko, że jej nos prawie dotykał jego. Parę sekund później złożyła pocałunek na jego ustach. Mężczyzna uśmiechnął się i powiedział:

            – Moja droga, trzymam panią teraz za rękę, a pani mnie pocałowała. Jeśli to nie uczyni z nas przyjaciół, to już nic nie zdoła tego dokonać.

            – Tak będę pana przyjaciółką – powiedziała, błądząc wzrokiem po suficie. – Wierną przyjaciółką. – Zaśmiała się, a potem odchyliła głowę i całe ciało, wpadając Drakuli w ramiona.

            Ten osiągając to, co zamierzał, pocałował Dalie w szyje, po czym wbił w nią swoje ostre kły.

***

            Dziewczyna zerwała się z krzykiem z sofy Chesterfield. William złapał książkę i zamknął jej stronice z hukiem. Dalia, trzęsąc się na środku salonu, łapała rękami za szyje, chcąc wyczuć świeżą ranę. Czuła tętniący ból i krew wrzącą w żyłach, lecz na skórze nie było wyczuwalnego pod palcami śladu.

            – Co się właśnie wydarzyło? – zapytał równie przestraszony William. – Cały czas wpatrywałam się w przestrzeń, nie było z tobą kontaktu, zupełnie jakbyś popadła w jakiś rodzaj psychozy.

            – Ja tam byłam...Williamie! To było straszne! On wbił swoje zęby w moją szyję, a ja się temu poddałam! – Dalia krzyczała, a potem pokazała miejsce, w którym Drakula ją ugryzł.      Na szyi widoczne były dwa małe znamiona. Nie były to rany, czy siniaki, bardziej myszki, z którymi się rodzimy.

            – Tutaj widzisz! Jest tam coś? – wypytywała, pokazując miejsce trzęsącymi dłońmi.

            – Tylko twoje znamiona.

            – Williamie… ja nigdy nie miałam znamion na szyi.

            Lord przesunął palcami po szyi dziewczyny, wywołując dreszcz na jej skórze.

            – Nigdy mnie to nie spotkało. Dalio, ty weszłaś do historii, którą czytałaś. Byłaś tam naprawdę.

            – I naprawdę mogłam zginąć? – zapytała, a do jej oczy napływały łzy.

            William nie był do końca pewien, na czym polegała ta anomalia, ale cieszył się, że Dalia w porę wybudziła się… Ze snu?