[23] She used to be mine ~ SadisticWriter

Czasami gdy zamykam oczy i wsłuchuję się w muzykę, przy tej jednej piosence znienacka w mojej głowie ukazuje się jakaś dziwna scena. Tym razem było to „She used to be mine” w musicalowej wersji. Dawno nie słuchałam musicali, to jakoś mnie tak naszło. Trochę inspirowałam się swoimi nawykami i zestawami ciuchów, bo tak mnie naszło.

***

Zmieniła się – to była moja pierwsza myśl, kiedy zobaczyłem ją przechodzącą obok piekarni. W zamyśleniu mógłbym jej nie poznać, miałem jednak wystarczająco dobry węch, aby wyczuć zapach kwiatowych perfum, jakie zawsze używała. Jak w spowolnionym trybie filmu, obróciłem się i dostrzegłem falujące na wietrze brązowe włosy, których boczne kosmyki zostały ściągnięte gumką i umoszczone z tyłu głowy. Ich końcówki pozostały rude.

Dziewczyna była chuda. Chudsza niż zwykle, zupełnie jakby ktoś zamknął ją w ciemnym pomieszczeniu i głodził przez miesiące. Na dodatek była bledsza niż zwykle, zupełnie jakby przez długi czas nie wychodziła z domu i za wszelką cenę unikała słońca. Miała na sobie dżinsowe ogrodniczki w miniaturowe stokrotki, a także kompletnie do tego niepasującą czarną bluzkę w białe kropki. Krótkość spódnicy na szelkach wzbudziła we mnie irytację, choć nie do końca wiedziałem dlaczego. Może dlatego, że mężczyźni, którzy przechodzili obok niej, obracali się i pochylali głowy z nadzieją, że zobaczą jej tyłek. Chciałem, żeby spłonęli w piekielnym ogniu.

Nie dostrzegłem niczego więcej, ale nim się zorientowałem, zmieniłem kierunek i zacząłem podążać jej śladami, chcąc dostrzec więcej zmian, które pozostawił na niej czas. Przez całą drogę szło mi całkiem nieźle. Głowę schowałem pod czarnym kapturem, a ręce do kieszeni. Stąpałem tak cicho, że nawet nie zorientowała się, że ktoś ją śledził. Kiedyś była bardziej czujna. Dziś nieuwagę mogłaby przypłacić życiem.

Weszła do biblioteki publicznej. Kilka lat temu mówiła mi, że nie chce w niej pracować, bo nie znosi ludzi, poza tym ma silną alergię na kurz. Czyżby zmieniła zdanie? A może nie miała na to większego wpływu? W tej dziurze trudno było o jakąkolwiek pracę. Wszyscy stąd uciekali albo chwytali się obojętnie jakiej pracy zarobkowej.

Nie zamierzałem wchodzić do biblioteki. Nie chciałem się zdradzić. Obiecałem sobie w duchu, że tylko zerknę przez okno, a potem pójdę w swoją stronę, w końcu dawno nie było mnie w mieście. Powinienem odnaleźć moje stare lokum, trochę je odświeżyć i kupić coś do jedzenia, bo mój żołądek wołał o pomstę do nieba, jednak tymczasowo kazałem mu się zamknąć. Teraz miałem ważniejsze rzeczy do roboty, takie jak na przykład stalking.

Ukryłem się gdzieś w cieniu w rogu na zewnątrz przeszklonego budynku, aby czerń mojego ubioru zlała się z otoczeniem. Tak postępowali mistrzowie kamuflażu. Mistrzowie kamuflażu potrafili również tkwić przez długie godziny w jednym miejscu, nawet jeżeli jelita wygrywały im głośny marsz, strasząc wszystkie okoliczne zwierzęta.

Wyszła z pomieszczenia socjalnego. Wciąż była obrócona do mnie tyłem. Rozkładała oddane wczoraj przez czytelników książki, popychając wózek do przodu. Tak jak się spodziewałem, w końcu na niego wpadła i mało się nie wywróciła. To wywołało na mojej twarzy uśmiech, który szybko jednak schowałem pod maską chłodnego, bezwzględnego stalkera. Co rusz w pomieszczeniu rozlegało się cienkie, niemal dziecięco brzmiące kichnięcie, jednak nawet przez moment ofiara moich obserwacji nie wyjęła z kieszeni chusteczek. Może o nich zapomniała? Nigdy nie miała złotej pamięci. Wiecznie fruwała z głową w chmurach.

Kiedy skończyła pracę, podeszła do biurka i przysiadła przed komputerem. Choć była do mnie zwrócona przodem, nie widziałem jej twarzy – dzieliła nas zbyt duża odległość. To było ryzykowne posunięcie, ale postanowiłem przekraść się pod oknami trochę bliżej. Przecież chciałem ją tylko zobaczyć. Nikt nie musiał się o tym dowiedzieć. Nawet ona sama.

Coś klikała. Może włączała system? W końcu była na porannej zmianie. Za chwilę miała otworzyć bibliotekę. Lubiłem czytać, ale nie zamierzałem tam wchodzić i zakładać konta bibliotecznego. Na mój widok dostałaby zawału. Pewnie myślała, że umarłem, skoro nie było mnie tu przez tyle lat, a uciekłem tak naprawdę bez głębszych tłumaczeń. Taki już byłem – nie znosiłem się tłumaczyć ze swoich postępowań, nawet jeżeli raniłem tym inne osoby.

Kiedy przykucnąłem bliżej biurka, w końcu mogłem spojrzeć w jej twarz. Była blada. Miała ostrzejsze rysy niż zwykle – zniknęły lekko pucołowate, dziecięce policzki, które uśmiechały się zawsze wraz z jej wąskimi malinowymi ustami. Wyglądała na doroślejszą, choć wciąż przypominała nastolatkę, którą już nie była. Nie chciałem w niej dostrzec kobiety, ale niestety realia dosadnie mi przekazały, że minęło zbyt wiele lat, abym mógł ją wciąż traktować jak niewyżytą nastolatkę, która wszystkim się cieszyła. Te jasne błękitne oczy zawsze były pełne radości. Świeciły nią nawet wtedy, kiedy płakała. Ten blask jednak zniknął. Zamiast niego pozostał dziwny smutek, a może nawet chłód. Ten chłód coś mi przypominał. Może mnie samego?

Nie minęło nawet pół godziny, a głowa usiana brązowymi włosami wylądowała na monitorze. Zapewne jak zwykle nie dosypiała, bo miała miliony innych rzeczy do zrobienia w nocy. Czasem do późna pisała, czasem bazgroliła w zeszycie, czasem oglądała dziwne seriale i jadła litrowe lody albo spaghetti z wczoraj – może to dlatego miała pucołowate policzki? Możliwe, że już tego nie robiła, dlatego schudła. Albo schudła, bo tak chciała. Wiecznie powtarzała, że nie podoba jej się to, jak wygląda. Nigdy jej tego nie powiedziałem, ale nieważne, jaka by była, zawsze mi się podobała.  

Kiedy w pomieszczeniu rozległ się dźwięk telefonu, odskoczyła w tył, mało nie spadając z krzesła. Wtedy uśmiechnąłem się wrednie do siebie, jakby sprawiło mi to satysfakcję. Uwielbiałem na nią patrzeć, kiedy robiła coś głupiego, a potem jej policzki przypominały swoim odcieniem dorodne pomidory. Tyle że tym razem się nie zarumieniła. Raczej zbladła.

Dziewczyna odłożyła już telefon, przeczesała dłonią włosy i podniosła się leniwie z krzesła – nie tak jak kiedyś, czyli z pełną werwą. Chyba wciąż nie mogłem się przyzwyczaić do tej nowej wersji. Ta była o wiele bardziej przyziemna, a przy okazji bardziej dorosła. Czy ja też tak bardzo się zmieniłem? A może dla mnie czas stanął w miejscu?

Z zamyślenia wyrwał mnie jej głos. Wciąż był taki sam, choć może nieco mniej dziewczęcy, a raczej kobiecy. Słodycz jej brzmienia zawsze kojarzyła mi się z nieśmiałością. Może teraz po prostu nie była już nieśmiała?

– Tak, wiem, przepraszam. Dzisiaj to zrobię, wczoraj po prostu… nie miałam na to czasu. Był duży ruch, a ja zostałam tutaj sama.

Uniosłem brew, widząc jak obgryza paznokcie, a potem siada na krześle i zaczyna się kiwać w tył, a potem w przód. Zawsze tak robiła, kiedy się stresowała. Widocznie za coś jej się dostało. Dlaczego mnie to nie dziwiło? Nie była nigdy idealna. Wiecznie o czymś zapominała, robiła milion rzeczy naraz, wszystko wylatywało jej z rąk. Blade kolana błagały o pomstę do nieba, bo były całe posiniaczone, ręce zaś całe podrapane przez bezdomne koty, które dokarmiała. Krew, sińce i blizny to u niej nic nowego. Nawet teraz mogłem dostrzec na odkrytym udzie ślad po uderzeniu.

Nim się zorientowałem, do biblioteki zaczęli wchodzić ludzie. Sztuczny uśmiech rozświetlał jej twarz, by po minucie, kiedy pomieszczenie pustoszało, całkowicie zniknąć i ustąpić miejsca znudzeniu. Przez ten krótki moment, gdy była miła dla czytelników, przypominała dawną siebie, z tą różnicą, że nie była szczera. Uporczywie próbowałem się dopatrzeć w jej twarzy czegoś, co znałem przed laty, ale nie potrafiłem. Nim się zorientowałem, przyszła zmienniczka dziewczyny. Zdziwiło mnie to. Przecież nie mogłem tu spędzić tylu godzin. A może jednak? To pytanie zastygło w moich myślach, gdy niemal dostałem drzwiami prosto w twarz. W porę uskoczyłem w bok i zdążyłem ukryć się za drzewem. Dziewczyna najwyraźniej była tak zamyślona, że mnie nie zauważyła. Nic dziwnego, w końcu założyła na uszy słuchawki. Teraz była we własnym świecie. W tym momencie powinienem przestać ją śledzić, ale tego nie zrobiłem, bo… kto mi zabroni? Dopóki byłem dla niej niewidzialny, chciałem podążać jej śladami.

Czekałem na moment, kiedy zacznie nucić, ale ku mojemu zdziwieniu, niczego takiego nie zrobiła. To dziwne. Muzyka była całym jej światem. Zawsze nuciła, nie przejmując się nawet przechodniami, którzy mierzyli ją dziwnymi spojrzeniami. Czyżby teraz się nim przejmowała? A może nie lubiła już śpiewać? Wiele mogło się przez te lata zmienić, nie tylko jej wygląd.

Weszliśmy do marketu. Myślałem, że najpierw pójdzie po mleko, ja niegdyś to robiła, ale zamiast tego kroki skierowała ku dziale z warzywami i owocami. W czerwonym koszyku niebawem wylądowały dwa dorodne awokado, kobiałka malin, kilka nektarynek, pomarańczy i jabłek, pieczarki, zielenina i… nie za dużo tego? Na dodatek pominęła dział z mięsem. Może to dlatego schudła? Bo nie odżywiała się tak, jak kiedyś. Na szczęście wzięła ze sobą przynajmniej litrowe lody. Może nie zmieniła się tak bardzo, jak sądziłem. Nie pod tym względem.

Na sam koniec, w dziale z nabiałem, chwyciła za butelkę mleka sojowego. Musiałem zrobić niezwykle zabawną minę, bo ktoś, kto przechodził właśnie obok mnie, wybuchnął śmiechem, jakby rozbawiła go moja reakcja.

O co tutaj, do cholery, chodziło z tymi nawykami żywieniowymi? Pobiegła za modą na zdrowe odżywianie się czy nagle odkryła, że jest pieprzoną weganką? Ciśnienie niespodziewanie mi podskoczyło. Miałem ochotę jej wygarnąć, że robi coś naprawdę głupiego. I prawie to zrobiłem. Już byłem krok od niej, ale zorientowałem się, że przecież nie mogłem tak po prostu się ujawnić. Szybko wycofałem się w cień, obserwując, jak jej pośladki podążają do kasy.

W drodze powrotnej wciąż ją śledziłem. Zastanawiałem się, czy ciągle mieszkała w tym samym domu i czy ciągle mieszkała w nim sama. Obiecałem sobie w duchu, że tylko ją odprowadzę, a potem zniknę. Ale czy to się uda? Nie powinno mnie tu w ogóle być. Pewne sprawy musiałem zostawić za sobą. Poza tym w paleniu mostów byłem dobry, jak nie najlepszy. Dlaczego jakaś głupia dziewczyna z przeszłości miałaby mnie zatrzymać? Nie zatrzymała mnie lata temu, więc teraz również nie powinna.

Byłem zirytowany, to dlatego nie dostrzegłem awokado, które wypadło z siatki zamyślonej dziewczyny. Niemal stało się powodem mojego upadku. Kiedy na nie nadepnąłem, musiałem wydać z siebie ciche syknięcie, bo ofiara mojego prześladowania przystanęła w miejscu, ściągnęła słuchawki i zaczęła się rozglądać. Tylko przez chwilę spoglądała badawczo przez ramię, na szczęście nie byłem w zasięgu jej wzroku. Kiedy kontynuowała swoją podróż do domu, w duchu z ulgą odetchnąłem. Nie byłem gotowy na to spotkanie. I ona też nie była.

Dotarliśmy na miejsce. Wciąż mieszkała tu, gdzie zawsze. Z tym miejscem wiązały się różne wspomnienia. To była nasza spokojna przystań. Tu mogliśmy być sobą. Czy to, co właśnie poczułem  w sercu, to ukłucie? To naprawdę rzadkie zjawisko. Zazwyczaj nic nie było mnie w stanie na tyle poruszyć, aby fizyka ciała odmówiła mi posłuszeństwa.

Kiedy dziewczyna weszła do domu, wdrapałem się na drzewo, skąd często ją oglądałem, gdy byliśmy młodsi. Wciąż nie zasłaniała firanek. Kolejna rzecz, która mnie tego dnia zirytowała. Przecież naprzeciw niej wybudowali się inni ludzie. Jeżeli rozbierała się przy oknie tak, jak to teraz robiła, musiała być albo największym nieogarem pod słońcem, albo największą bezwstydnicą. Stawiałem na to pierwsze, bo wyglądała na zamyśloną.

Ledwo ściągnęła z siebie ogrodniczki i bluzkę, a już w oczy rzucił mi się nieznany, koronkowy różowy stanik. Majtki za to doskonale znałem. Wzór na nich był nieco przetarty, ale jak mógłbym je zapomnieć? Były tak głupie, różowe i infantylne, że nie mogłem nie prychnąć.

Codzienny zestaw ciuchów zamienił się na przydużą koszulkę z mangowym nadrukiem uroczej dziewczynki mieszającej łyżką w słoiku z nutellą, a także na zielone spodenki w dorodne czerwone truskawki. W tym zestawie zeszła na dół, rozpakowała zakupy, odłożyła na bok lody z łyżeczką, zaparzyła zieloną herbatę, a potem położyła cały ten zestaw na stolik i ruszyła w stronę łazienki. Musiałem zeskoczyć z drzewa, aby zobaczyć, co planowała. Oczywiście nie chciałem się natknąć na moment, kiedy będzie chciała załatwić swoje potrzeby fizjologiczne, ale na szczęście nie to zamierzała zrobić. Z szafki nad lustrem wyjęła podejrzane opakowania z lekami. Z oczami pozbawionymi życia wpatrywała się przez chwilę w etykiety, aż w końcu otworzyła kilka pudełeczek, wyrzuciła duże ampułki na dłoń, a potem schowała cały ten dobytek i ruszyła do kuchni. Leki popiła zieloną herbatą. Na co one były? Przecież od zawsze gardziła tabletkami. Czy coś zmusiło ją do ich zażywania? Obiecałem sobie w duchu, że później to sprawdzę. Najpierw chciałem zobaczyć, co będzie oglądała pod tym wielkim białym kocem w okropnie różowe serduszka.

Włączyła jakiś serial animowany. Postacie wypowiadały wesołe kwestie, ale ona nawet się nie uśmiechnęła. Jadła lody z ponurą miną. Czy właśnie tak wyglądało ostatnio jej życie? Praca, dom, lody i bezsensowne oglądanie bajek? Kiedyś miała więcej ambitnych zajęć. Robiła więcej niż mogła unieść na swoich barkach. Czy to dorosłe życie ją zmęczyło? A może coś innego?

Jak na zawołanie błękitne oczy zaszkliły się od łez. Ze zmarszczonym czołem spojrzałem na wyświetlany film animowany, ale nie dostrzegłem w nim nic, co mogłoby wycisnąć z niej łzy – no, chyba że żałowała rozpłaszczających się na twarzach bohaterów pomidorach, a pomidorów przecież nienawidziła. Kiedyś wypiła o dwa drinki za dużo i zaczęła krzyczeć na pół miasta, że wszystkie zabije, więc co tu do płakania? Cóż, najwyraźniej o czymś sobie przypomniała.

Pudełko lodów wylądowało na stole, a koc na podłodze. Blade ciało rzuciło się na oparcie sofy, a ręka sięgnęła po chusteczki. Pochyliłem głowę, ale nie żeby oglądać jej tyłek, które opinały truskawkowe spodenki, ale żeby… Dobra, jednak po to.

W pomieszczeniu rozległ się donośny dźwięk wydmuchiwanego nosa. Zamiast jednak przestać płakać, zalewała się jeszcze liczniejszymi łzami. Tylko czekałem, aż zacznie się wydzierać jak dziecko, które potrzebuje przytulenia, żeby się uciszyć. Ale przecież nie miał jej kto przytulić. Może to dlatego płakała bezgłośnie?

Telewizor został wyłączony. W pokoju zapanowała cisza przerywana od czasu do czasu donośnym pociągnięciem nosa. Z wyczekiwaniem obserwowałem, co zamierzała teraz zrobić. W takich chwilach często po prostu kładła się spać. Czasem starała się jednak poradzić sobie z bólem na inne sposoby. Na przykład krzyczała i rzucała poduszkami po pokoju lub wyła tak głośno, aż w końcu nie utraciła głosu, albo… zaczynała śpiewać. Wiedziałem, że chce to zrobić, ale z jakiegoś powodu się wahała. Choć sam się tym dziwiłem, w myślach ją dopingowałem. Chciałem, żeby to z siebie po prostu wyrzuciła. Jak zawsze. Nigdy nie trzymała w sobie emocji, więc czemu teraz miałaby to robić? No, dalej. Po prostu to zrób. Przecież nikt cię nie usłyszy. Chyba że wybiegniesz na balkon i zaczniesz się wydzierać pełnym żalu głosem do jakiejś ckliwej piosenki. Zaraz. Czy nie planowała tego właśnie zrobić? Tak, planowała. Nagle zerwała się do biegu, otworzyła balkonowe okno i jak huraganowy wiatr zaatakowała okolicę swoim śpiewem.

Na początku jej nie słyszałem. Musiałem zeskoczyć z drzewa i przekraść się pod ścianą budynku. Dopiero wtedy do moich uszu doszły słowa piosenki:

– …'Til it finally reminds her to fight just a little, to bring back the fire in her eyes, that's been gone but it used to be mine!

Nie miałem wątpliwości co do tego, o kim śpiewała, a tym bardziej skąd pochodziła ta piosenka. Swojego czasu uwielbiała musicale. To wywołało na moich ustach niecodzienny uśmiech. Poczułem się, jakbym coś wygrał, tylko jeszcze nie wiedziałem co.

Myślałem, że będę mógł wpatrywać się na powrót w dziewczynę, którą kiedyś znałem i słuchać jej śpiewu. Myślałem, że słowa same popłyną z moich ust, aby stworzyć z nią idealny duet, ale ledwo zdążyłem otworzyć usta, a sąsiad z naprzeciwka wydarł się do niej, cytując: „Zamknij tego ryja i schowaj się ze swoją gołą dupą do domu!”. To sprawiło, że od razu umilkła i z zażenowaniem zamknęła drzwi balkonowe. Znów była nową sobą. Cichą, dorosłą i inną niż ją poznałem. Ale to wciąż była ona. I do cholery, moje uczucia się nie zmieniły.

Kiedyś była moja. I chciałem ją odzyskać. Ale nie dziś.

Miałem jeszcze kilka spraw do załatwienia.