[20] W cieniu nocy: Kocham cię, tak po prostu ~ SadisticWriter

Długo głowiłam się nad tematem głównym. Piosenka do mnie nie przemawiała, a tekst średnio mi pod cokolwiek pasował.  Aż tu nagle BUM! Pomyślałam o dwóch postaciach z WCN, które w oryginalnej fabule jeszcze się nie pojawiły. Lathan i Madelyn. Piosenka jednak bardziej podpasowała mi pod męską perspektywę. Teraz będę się zastanawiać pół roku, którego Auvreya powinna wybrać Made… Bo jakoś tak szkoda mi Lathana.

***

Nie mogłem dzisiaj na nią patrzeć. Nie mogłem jej nawet słuchać. Miałem już dosyć bycia jedyną „przyjaciółką”, której można żalić się z nieszczęśliwej, jednostronnej miłości. Ciągle powtarzałem: „daj sobie z nim spokój”, gdzieś ukradkiem, w swoim własnym wnętrzu dopowiadając: „zainteresuj się MNĄ”. Czy to coś dawało? Nie. Ona potrafiła słuchać tylko siebie i swojego głupiego serca.

Madelyn w ogóle nie była w moim typie. Może to rodzinne? Tata często powtarzał, że nigdy by nie pomyślał, że obdarzy uczuciami kogoś takiego, jak mama. To się po prostu czasem zdarzało. Nagle chemia uderzała ci do głowy i zaczynałeś kochać osobę, którą gdybyś minął na ulicy pewnego słonecznego dnia, nawet nie zwróciłbyś na nią uwagi. To chyba musiało się wydarzyć. Ja i Madelyn razem się wychowaliśmy. Nie było dnia, którego nie spędzilibyśmy razem, a przynajmniej do czasu, kiedy nie dorośliśmy. Wtedy zacząłem się bać, że pewnego dnia po prostu może zniknąć.

Mama często powtarzała, że byłaby z nas świetna para. Gdy byłem młodszy to krzyczałem głośno, że Madelyn jest brzydka i głupia, a ja w przyszłości chcę mieć fajną dupę (wtedy nieźle mi się dostało za moje słowa). Chyba los zaśmiał mi się prosto w twarz, choć nie sądzę przy tym, że Madelyn była głupia i brzydka. Wręcz przeciwnie. Miała obsesję na punkcie tego, żeby być we wszystkim idealna. Nie umiała przegrywać. Może dlatego nie chciała dopuścić do siebie myśli, że Nate, w którym była zakochana, wciąż traktował ją jak młodszą, uroczą siostrę?

Nienawidziłem mojego kuzyna. Nienawidziłem go za to, że pasował do Madelyn bardziej, niż ja kiedykolwiek bym pasował. Byłem wściekły, że tego nie dostrzegał. Niby uchodził za inteligentnego, ale życiowo zachowywał się jak upośledzony. Wątpiłem w to, aby kiedykolwiek pocałował dziewczynę (jakąkolwiek), a co dopiero poszedł z jakąś do łóżka. Bardziej interesowała go nauka. Pomimo tego, że byłem od niego młodszy o sześć lat, miałem za sobą już niejeden podbój. Mama załamywała ręce, gdy przyprowadzałem do domu kolejne dziewczyny. Stwierdziła, że jestem taki jak ojciec – lubię topić swoje problemy w niewłaściwych czynnościach (cokolwiek miała wtedy na myśli…). Często robiła mi wywody na temat tego, że powinienem porozmawiać z Madelyn. Jeśli tego nie zrobię, pogrążę się w jeszcze gorszych uzależnieniach. Cóż, najwyraźniej miała rację.

Uniosłem telefon i spojrzałem znudzonym wzrokiem na ekran, który oznajmiał, że mama wykonuje już trzydzieste połączenie i pewnie umiera ze strachu, że jej piętnastoletni syn szlaja się gdzieś po nocach. Aktualnie miałem to gdzieś. Dobrze się bawiłem. Obok mnie, po prawej, siedziała długonoga blondynka ubrana w krótką, obcisłą sukienkę, po lewej szatynka o czerwonych wyszminkowanych ustach i kocim spojrzeniu. Obie obejmowałem ramionami. W ustach trzymałem papierosa, a między kolanami szóstą już puszkę piwa. Byłem w swoim żywiole.

Znowu spojrzałem na telefon. Mama wysłała mi już z dziesięć wiadomość. Każda zawierała frazę: „martwię się, Lathan”. Tata wysłał jedną, dosadną: „Urwę ci jaja, jak nie pojawisz się w przeciągu piętnastu minut w domu. Twoja matka chce dzwonić na policję. Nie musi. Sam cię znajdę, mały gnojku. Przestań chlać, palić fajki i pożegnaj się z dziewczynami, które obejmujesz”. Ta wiadomość brzmiała niepokojąco. Rozglądnąłem się wkoło, aby upewnić się, że ojciec mnie nie śledził, ale potem zdałem sobie sprawę z tego, że przecież sam robił kiedyś to samo, co ja.

Dostałem jeszcze wiadomość od siostry: „Debil z ciebie”, a także od dziesięcioletniego brata, który już dawno powinien spać: „Lathan, wróć do domu”. Czasem wkurzało mnie ich przewrażliwienie. Przecież była dopiero pierwsza w nocy, poza tym miałem już piętnaście lat. Umiałem sobie radzić. W razie czego miałem przecież swoją moc. I nóż w kieszeni – wujek Nathiel podarował mi go na piąte urodziny i powiedział, że mam nikomu nie mówić, bo wyjdzie, że jak daje prezenty dzieciom swojego brat, to znaczy, że go lubi.

Zmarszczyłem z irytacją czoło i rzuciłem telefon za siebie. Muzyka była na tyle głośna, że oddźwięk upadającego przedmiotu został przez nią zagłuszony.

Miałem to wszystko gdzieś. Ja też potrzebowałem czasem spokoju. Jeszcze tego by brakowało, żeby zjawiła się tutaj…

– Lathan.

Wyprostowałem plecy i momentalnie odsunąłem się od seksownych panienek, które miały mi towarzyszyć w dzisiejszej podróży do domu (tak na wszelki wypadek, gdyby starzy mieli się zacząć na mnie wydzierać). Nawet jeżeli byłem pijany i miałem wszystko w dupie, serce mocniej mi zabiło. Dlaczego czułem taki cholerny wstyd, że zostałem przyłapany na tym, jak obejmuję dwie obce dziewczyny? Na chwilę naprawdę mnie zatkało. Wpatrywałem się z otwartymi ustami w moją przyjaciółkę, której nie powinno tutaj być. Panna Idealna złamała co najmniej dwa ze swoich zakazów. Po pierwsze prawdopodobnie wyszła z domu w środku nocy, niczego nie mówiąc ojcu, po drugie biegała, a miała przecież astmę. Zrobiła to wszystko dla mnie?

Przymknąłem powieki, próbując się uspokoić. Nie powinienem się tak ekscytować. Zapewne spanikowana mama zadzwoniła do niej, żeby spytać, gdzie teraz mogę być, a Madelyn przecież doskonale o tym wiedziała. Była tutaj dla mojej rodziny, nie dla mnie.

Zerwałem się do góry i posłałem jej wściekłe spojrzenie. Od razu chwyciłem ją za dłoń, a potem pociągnąłem w stronę wyjścia. Dopiero na dworze wyrwała się z mojego uścisku. Gładząc obolały nadgarstek, spoglądała na mnie z niedowierzaniem. Wyglądała jak przestraszona sarna, a przecież nie miała się czego bać. Nigdy nie zrobiłem jej krzywdy. Świadomej. Tak mi się przynajmniej wydawało.

– Po co tu przylazłaś? – warknąłem.

– Twoja mama się martwiła, a ja nie chciałam jej mówić, gdzie jesteś i co robisz. Chyba dostałaby zawału. – Jej głos był słaby i przerywany głośnymi oddechami. Jeszcze tego brakowało, żeby dostała tutaj ataku astmy. Wtedy moja impreza spektakularnie by się zakończyła. Nawet jeżeli byłem na nią wściekły, nie pozwoliłbym, żeby stała się jej krzywda. 

– Nie jestem dzieckiem – mruknąłem, spoglądając z obrazą w bok.

– Wciąż nim jesteś, Lathan. Masz piętnaście lat i…

– Zamknij się.

Madelyn zamrugała zaskoczona oczami. Brązowe kosmyki włosów, które uciekły z wysoko upiętego kucyka, zakołysały się na chłodnym wietrze. To, że byłem pijany, nie wpływało dobrze na moje uczucia…

Dlaczego Madelyn wyglądała tak dobrze? Uwielbiałem jej duże błękitne oczy, lekko odstające uszy i drobne malinowe usta. Była blada jak ściana, ale teraz okrągłe policzki zdobiły dwa pomidorowe rumieńce. Byłem bliski od tego, żeby przyciągnąć ją do siebie i pocałować. Powstrzymały mnie od tego tylko jej słowa.

– Nie musisz być dla mnie taki niemiły. Przyszłam tu, bo też się o ciebie martwiłam. Jesteś moim przyjacielem, durniu. – Westchnęła bezradnie. Obelga w jej ustach brzmiała śmiesznie. Madelyn nigdy nikogo nie wyzywała.

– Jak widać, mam się dobrze. – Wzruszyłem ramionami. – Wrócę do domu. W końcu. – Zaśmiałem się. Nie miałem pojęcia dlaczego. Może to te procenty? Wszystko było teraz takie zabawne, nawet jeżeli powinno być dramatyczne.

– Lathan, jesteś pijany. – Madelyn spojrzała na mnie z wyrzutem. Nie znosiłem tej miny. Robiła ją zawsze, kiedy czuła się zawiedziona. Ostatnio zawodziłem ją chyba za często. – Chodź, odprowadzę cię do domu.

– Dam sobie radę. – Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w kierunku drzwi. Chciałem się stąd jak najszybciej ulotnić. Ból w sercu stawał się nie do zniesienia. Potrzebowałem się w czymś szybko zatracić. Byleby na nią nie patrzeć.

Madelyn chwyciła mnie niespodziewanie za dłoń.

– Lathan. Kocham cię jak brata, którego nie miałam i nigdy nie będę mieć. Boli mnie to, że coraz bardziej się w sobie zamykasz, coraz częściej uciekasz w domu i…

Prychnąłem głośno, przerywając jej monolog.

– Wiesz, w czym tkwi problem, Made? – Spojrzałem na nią przez ramię, mrożąc ją chłodnym spojrzeniem. – Ty mnie kochasz jak brata, a ja ciebie kocham tak po prostu. – Nim zobaczyłem zdziwienie, zawód czy przerażenie w jej oczach, spojrzałem w kierunku drzwi. Po chwili Madelyn puściła moją dłoń. To było dla mnie jednoznaczne.

Przymknąłem powieki.

– Pozwól mi odejść. Zadzwonię do ciebie, kiedy skończy się impreza.