[18] Gdzie diabeł mówi dzień dobry ~ Wilczy

Ściany się chwiały, pękały, bezustannie drżały, jakby przechodziły je dreszcze, jakby trawione gorączką. Dachy domostw niszczały. Toczone ukropem, zapadały się, sypały. Nikt ich nie naprawiał. Po co, skoro deszcz tu nigdy nie padał. Krople parowały w locie, nim zdążyły o cokolwiek się rozbić.

Okna były powybijane; pojedyncze ocalałe szyby zmatowiały od brudu. Tłuste smugi sadzy lęgły się w rogach jak grzyb, rozchodziły po szkle i nie przepuszczały światła. Światło i tak by tu nie dochodziło. Światła nie było. Wszystko spowijała czerwona poświata, duszna i parna. Powietrze jonizowało, falowało, upał się dawał we znaki. Było gorąco jak w piekle.

Pewno dlatego, że to było piekło.

Młody łowca demonów mijał zapuszczone przedmieścia, kuląc głowę w ramionach. Nie czuł się tu zbyt komfortowo. Owszem, miał przy sobie półtoraręczny, całkiem ostry miecz, na który nadział już nie jednego diabła oraz nie gorzej sprawujący się dwulufowy rewolwer, ale ogarniały go poważne wątpliwości, czy by sobie poradził, gdyby wszyscy mieszkańcy dzielnicy postanowili pozbyć się nieproszonego gościa ze swojego terytorium.

Nie była to jego pierwsza wizyta tutaj, a odważał się na nie tylko dlatego, że w jego własnych żyłach płynęła domieszka krwi demona, co pozwalało mu trochę wtopić się w otoczenie, a przynajmniej czarty nie zlatywały się do niego jak osy do świeżej drożdżówki. Te zainteresowane jego formą i ludzkim zapachem, zbliżały się, niepewne czym jest, ale jeszcze nie odważyły się zaatakować. Ich też dotyczyło ryzyko, ponieważ wiele demonów wyższych preferowało ludzką formę, w której lubili się przechadzać nawet wąskimi ulicami piekła.

Give me to the ground
I followed fires
Toward the sound

Ostatnim razem było prościej, westchnął w duchu chłopak, zerkając na swoją prawą rękę. Kiedy pokryta była grubą skórą, łuskami, a zamiast paznokci miał szpony, łatwiej było uchodzić za pomiot szatana.

W końcu znalazł się w tej części piekła, do której zmierzał. Krzywo zawieszony neon nad jego głową zabrzęczał, a sześć z ośmiu liter rozjarzyły się malinowym blaskiem. „U Charona”. Bez zbytniego przekonania złapał za klamkę. Drzwi ustąpiły pod naporem jego siły. W twarz buchnęły mu kłęby dymu. Rozgonił je dłonią i stojąc w progu, rozglądał się po knajpie, która była jedną z ostoi dla przybyłych do piekła dusz i Zagubieńców. Nie spodziewał się, że znajdzie, czego szukał, ale to było pierwsze miejsce, które przyszło mu do głowy. Musiał od czegoś zacząć.

Bez specjalnej nadziei rozglądał się dookoła w poszukiwaniu charakterystycznej czupryny, a jego serce zabiło mocniej, gdy ją dostrzegł. Ruszył szybkim krokiem do stolika w kącie i złapał za ramię osobę o wysokim kucyku, który spływał w dół gładką, czerwoną falą, jednak twarz, która się do niego odwróciła, nie była znajoma.

Cold upon the mountain
To which I'm bound
To which I'm bound

— P-przepraszam — bąknął, zakłopotany. Uśmieszek, który wkradł się na jego usta, ustąpił miejsca rozczarowaniu. Wycofał się w głąb pomieszczenia, z konsternacją zauważając kolejne dwie osoby o jaskrawych, czerwonych włosach. Białe brwi łowcy zbiegły się na środku czoła. Obrzucając gości podejrzliwym spojrzeniem, dotarł do baru i oparł się o kontuar, zza którego takim samym spojrzeniem taksował go barman. Dopiero gdy chrząknął znacząco, chłopak zwrócił na niego uwagę.

— Poproszę… — Rozejrzał się za barem, ale półki świeciły pustkami. — Co tu lejecie? Jakiś miejscowy specjał? Krew niemowląt?

Barman z hukiem postawił przed nim szklankę, w którą jeszcze przed chwilą pieczołowicie wcierał brud i bez słowa sięgnął pod ladę, po czym polał mu czegoś o krwistoczerwonej barwie, obserwując go spode łba.

— Hm — mruknął łowca, biorąc w rękę szklankę i przyglądając się jej bez zdziwienia. — To chyba modny tu kolor? — Zerknął na barmana, ale ten tylko pociągnął nosem, drapiąc się po rogu, po czym wypuścił z nozdrzy kłęby pary. — No to na zdrowie. — Przechylił szklankę, wlewając sobie do ust jej zawartość. Niemal natychmiast pożałował tej brawury. Piekielny barman uśmiechnął się złośliwie, widząc zieleniejącą twarz chłopaka.

— Ja pierdolę — skomentował znajomy głos. — Serio, odpuść sobie zgrywanie twardziela, Nero.

Łowca zaczął się krztusić, a po krótkiej walce zrezygnował i wypluł resztę płynu z powrotem do szklanki. Pokasłując, ocierał usta nadgarstkiem i zerkał w bok, gdzie na barowym krześle siedziała postać w ciemnej bluzie z narzuconym na twarz kapturem. A spod niego wymykał się skręcony kosmyk czerwonych włosów.

— Okay. — Kiedy już przestał się dusić, Nero założył ręce na ramiona i przysiadł na hokerze na wprost zakapturzonej osoby. — Możesz zaczynać. — Spodziewał się salwy wesołych szyderstw posłanych w jego stronę, ale nic takiego nie nastąpiło. — Naprawdę, nie musisz się krępować — zachęcał, rozkładając ręce. — Czekam. Trochę się nawet stęskniłem za twoimi docinkami. — Odpowiedziało mu wzruszenie ramion. Nero zaczął się niecierpliwić. — Co z tobą, Blu? Zabrakło ci języka w gębie?

Tym razem cisza trwała zbyt długo. Cierpliwość łowcy się skończyła. Wychylił się i sięgnął w stronę Blu, zrzucając z jej głowy kaptur.

— Dawno się nie widzieliśmy. — Uśmiechnął się krzywo, ale dziewczyna nawet na niego nie spojrzała. Uniosła tylko do ust swoją szklankę, pociągając kilka łyków. Nero poczuł się skonsternowany. — Chyba… Nie jesteś na mnie zła czy coś? — Dopiero teraz przyszła mu do głowy taka ewentualność. Rzeczywiście, dawno się nie widzieli. Rozstali się w chaosie i długo nie mieli ze sobą żadnego kontaktu. — Daj spokój, Blu — żachnął się, opierając dłoń o kolano i nachylając się w jej stronę. — To nie jest w twoim stylu. — Pociągnął ją za włosy, ale to ani jej nie wkurzyło, ani nie sprowokowało do sprośnych komentarzy, które bardzo lubiła. — No dobra — chłopak się poddał — mów, co jest grane.

Ale Blu nie kwapiła się do spowiedzi. Bawiła się szklanką, aż Nero się zniecierpliwił i ją zabrał, a kiedy wciąż go ignorowała, siłą obrócił jej krzesło w swoją stronę. Potem jeszcze przez chwilę się siłowali, ale wreszcie udało mu się unieść podbródek dziewczyny, by spojrzeć jej w oczy. Zwykle roześmiane i ciepłe jak dwa węgielki, teraz były podkrążone, matowe i puste. Jakby wyzierała z nich otchłań. Pozbawiona jakiegokolwiek sensu. Martwa.

Give me to the road
Upon the heart
That I had sold

— Mów — naciskał Nero.

I tym razem Blu przemówiła.

— Boże, coś ty ze sobą zrobił?! — skrzywiła się, patrząc na niego jak na coś, co powinno się uprzątnąć i natychmiast zabezpieczyć przed światem.

— O co ci chodzi? — Chłopak uniósł dłoń do swoich ściętych włosów.

— Wyglądasz jak… — Blu skrzywiła się jeszcze mocniej. — Jak… — Nie mogła znaleźć dobrego porównania.

— Dobra, daruj sobie.

— Podobno za tym tęskniłeś.

— Nie, jednak nie.

— Wyglądasz jakoś dziwnie.

— Tylko tyle? — Łowca uniósł brwi. — Wypadłaś z formy.

Blu otworzyła usta, by udowodnić, że się myli, ale zdekoncentrowały ją otwierające się drzwi knajpy. Pobladła, przełknęła ślinę i odwróciła się z powrotem w stronę baru. Nero zauważył jej reakcję, ale gdy się obejrzał, nie zauważył nikogo w drzwiach.

— Co się z tobą dzieje? — zwrócił się do dziewczyny.

— Nic. — Jej głos był cichy jak szept.

— Możesz być ze mną szczera — przekonywał, kładąc nieśmiało rękę na jej plecach. — Czegoś się boisz?

Blu prychnęła.

— A jak myślisz?! — wybuchła, cedząc przez zęby. — Utknęłam tu, a ty gdzieś zniknąłeś! — wyrzuciła z siebie; w jej oczach na moment zapłoną dawny żar, ale szybko zgasł.

— Co ty mówisz, przecież… — Nero pośpiesznie próbował uporządkować fakty. — Mimo reinkarnacji odzyskałaś trochę mocy.

— No i co mi po niej?

— Jak to co, byłaś demonem Zemsty, nie jakimś podrzędnym złym. Możesz sobie opuszczać piekło i wracać do niego kiedy ci się podoba…

Blu zaśmiała się gorzko.

— Jasne. To nie hotel — mruknęła bez entuzjazmu. — Ty chyba nie bardzo wiesz, jak to jest, co? Być demonem. — Zmrużyła oczy; jej spojrzenie przygasło. — Zabawne, bo przecież trochę nim jesteś. Ale nie martw się, ktoś się mną zaopiekował, gdy ty urządzałeś sobie na nowo życie — syknęła. — Zawsze znajdzie się ktoś, kto chce się mścić i będzie mnie potrzebował. — Odtrąciła jego rękę, ale mimo złości, zdołała zauważyć, że ta ręka była cięższa, niż powinna.

Warm my heavy hands
My heavy hands
For you to hold

— Co to jest? — zapytała, obejmując metalowy nadgarstek i unosząc bezwładną rękę chłopaka na poziom swoich oczu, by poprzyglądać jej się pod różnymi kątami. — CO TO, DO CHOLERY, JEST?!

Nero przewrócił oczami.

— Proteza? — podsunął.

— PRO… PRO… że co?!

— Proteza, no. Ale taka z bajerami. O, zobacz, mogę na przykład…

— Co się stało z twoją ręką?! — zawyła Blunatic. — Z twoją śliczną, wstrętną, silną, demoniczną łapą?! — Przez moment znów była sobą.

— No cóż. — Nero podrapał się po krótkich włosach nową, stalową dłonią. — Widać życie nie układało mi się tak dobrze, jak myślałaś.

Drzwi znowu trzasnęły, a Blu podskoczyła. Na jej twarz padł cień i wyraźnie struchlała.

— Muszę już iść — oświadczyła niespodziewanie i nim Nero zdążył zareagować, zerwała się z miejsca i wybiegła z knajpy.

— Hej! Chwila! — Chłopak ruszył zaraz za nią, ale gdy wypadł na zewnątrz, nigdzie jej nie było.

— Powiem ci, którędy — rozległo się za nim i Nero gwałtownie się obrócił, instynktownie sięgając do broni. — Spokojnie — uspokoił go demon, opierający się o ścianę „Charona” z założonymi rękami. Postrzępione czarne włosy odstawały mu w różne strony, opadając na lewą stronę czoła. Cwany, zblazowany uśmiech na jego pysku był nienaturalnie szeroki. — Gramy do jednej bramki.

— Ta? — prychnął Nero. — Bo ja lubię kopać, ale takie diabły jak ty.

Demon wyszczerzył się jeszcze szerzej, choć nie wydawało się to możliwe.

— No widzisz, ja też. — W jego intensywnych, zielonych oczach  czaił się głód. — Szkoda, że oboje mamy z nimi sporo wspólnego, nie?

— Ty raczej więcej.

— No nie wiem. — Zielone oczy zwęziły się do rozmiarów szparek. — Właśnie leciałeś z wywieszonym jęzorem za Lunatic.

— Blunatic — poprawił go automatycznie łowca, ale demon tylko uśmiechał się szeroko.

— Idź prosto, kolego — poinstruował go, oddalając się między budynki. — Cały czas prosto, aż usłyszysz… — jego głos cichł i Nero nie był w stanie rozróżnić słów.

— Pieprzone dupki — warknął pod nosem. Postanowił jednak wykorzystać wskazówkę i ruszył prosto, znów przez ruiny domostw, starając się uważnie nasłuchiwać jakiś podejrzanych dźwięków. I rzeczywiście, te w końcu się rozległy. Odgłosy kłótni. Trzaski, przekleństwa. Oprócz tego poznał budynek, z którego dochodziły. Był tu tylko raz, przelotem, ale to w tym domu Blu i jej brat Baal królowali za starych, demonicznych czasów. Teraz gmach był zrujnowany tak jak wszystko dookoła.

Nero zbliżył się do niego powoli i przywierając do jednej ze ściany, ostrożnie zajrzał przez jedno z okien. Te miały szyby, więc musiał wytężyć wzrok, by cokolwiek dostrzegł, ale gdy tylko jego wzrok przyzwyczaił się do panującego wewnątrz mroku, rozróżnił pozostałości kuchennych mebli i sylwetkę Blu.

Siedziała przy stole, opierając czoło na dłoniach i nerwowo potrząsała nogą. Nagle poderwała głowę, zerkając w górę, na sufit, a potem w stronę schodów. Czyżby ktoś był na górze? Baal? Nero nie miał ochoty zmierzyć się znowu z bejsbolem Króla Rozpierdolu, źle wspominał ostatnie z nim spotkanie. Blue jednak nie poszła sprawdzić, co dzieje się na górze, choć zdawało się, że ją to niepokoi. Wstała od stołu, podeszła w kierunku schodów, ale zaraz zawróciła. Kręciła się po pomieszczeniu, które było lub nadal starało się pełnić funkcję kuchni i obgryzała paznokcie. Otworzyła jedną z szafek, poprzestawiała stojące w niej rzeczy, ale chyba nie znalazła czego szukała, bo zaklęła brzydko i zaczęła otwierać szuflady. Nero nabierał wątpliwości. Jeśli wciąż tu mieszkała, to musiał przyznać, że jeszcze nigdy nie widział kogoś równie zagubionego we własnym domu.

Nie czekał dłużej. Podszedł do drzwi i załomotał w nie pięścią. Mógłby wywarzyć je z buta, ale postanowił zachować odrobinę kultury.

There's a devil at your door
And he grows, he grows

— Odejdź, Nero — poprosiła Blu. Cicho, błagalnie.

— Nie.

Drzwi powoli się otworzyły. W szczelinie pojawiła się szczupła, blada twarz Blunatic.

— Odejdź — powtórzyła. — Tu jest moje miejsce. Ty baw się dobrze na górze.

— Nie. — Nero był nieustępliwy.

Blu próbowała zamknąć drzwi, ale Nero wsunął między nie a próg stopę.

— Wyjaśnij mi — zażądał. — Przecież to nie ty. — Jego głos zabrzmiał łagodniej; dziewczyna otworzyła drzwi szerzej. — Znam cię. Co się stało?

So I been told he had a heart of gold
And it grows, grows like a storm

Blu wzruszyła ramionami. Spuściła wzrok.

— Każdego można zmiażdżyć — zdradziła enigmatycznie, a gdy podniosła oczy, odbijała się w nich dziwnie ludzka mieszanka emocji. Ból, żal, bezsilność. Nero wyciągnął do niej rękę, licząc, ze dziewczyna po prostu ją uściśnie i pozwoli mu działać, ale ona znów się spłoszyła, gdy bezpośrednio nad nią rozległo się głuche dudnienie. Nero nie miał już żadnych wątpliwości.

Ktoś był na górze.

— Odejdź — glos Blunatic ponaglał, prosił. — Idź już!

— Nie!

Ciężkie, pospieszne kroki rozległy się już na schodach.

— No to mnie stąd zabierz — zmieniła nagle zdanie Blunatic. – Zanim będzie za późno.

Drzwi otworzyły się szerzej, z wnętrza dobiegało coraz głośniejsze, głuche warczenie. Na ramieniu dziewczyny wylądowała czyjaś ręka, a jej oczy, zwykle czarne, kiedyś figlarne i przytulne, zmieniły kolor na biały. A może białe oczy pojawiły się nad nią? Nero nie zdążył tego rozgryźć, bo nagle tuż przed jego oczami, jak konfetti, wybuchły wszystkie kolory tęczy.