[14] ...nie zając ~ Królik

Wiecie co? Zatęskniłam.

Wróciłam tu już raz, ale nie jako ja. Po cichu, ukryta pod przykrywką. W sensie… nie taką od garnka, bo to wyglądałoby co najmniej komicznie. Po prostu zmieniłam sobie imię. Miałam parę powodów - może i głupich, ale hej, zawsze to coś!

Znów minęło trochę czasu, znów wydarzyło się parę rzeczy, znów zmiany. I ostatecznie stwierdziłam: hej, po co dłużej się chować? To już nie ma znaczenia.

Tym razem wjeżdżam z buta. Otwieram drzwi porządnym kopniakiem, jestem w końcu u siebie. Nieważne, że muszę kopnąć je dwa razy, bo nie drzemie raczej we mnie dużo siły. Mam ochotę coś powiedzieć, zarzucić czymś w stylu: „wróciłam, kto tęsknił?” ale przeczucie podpowiada mi, że spotkałabym się po prostu z ciszą.

W kuchni jest już większość mieszkańców. Część z nich przygotowuje sobie śniadanie, inni posilają się przy stole. Rozmowy ucichają, kiedy słyszą, że ich spokój został zakłócony. Zbieg okoliczności sprawia, że z radia obok kuchenki na moje wejście rozbrzmiewają pierwsze dźwięki kultowego Bohemian Rhapsody: „Is this the real life? Is this just fantasy?”. Szlag. Mogłam poczekać chwilę z tym wielkim wejściem do refrenu. Może jak wystarczająco się wycofam to nie zauważą, że w ogóle tu byłam.

Spojrzenia skierowane na mnie mówią jednak co innego. Nici z odwrotu.

Czekam na jakiekolwiek słowa, zarzuty, zdziwienie, na pytania kim jestem - nie zdziwiłabym się, gdyby po takim czasie mnie zapomnieli. Nic. Gdyby nie radio, między mną a moimi towarzyszami zaistniałaby cisza, którą można by było nożem kroić i podawać na kanapkach.

Nie wiem, ile czasu mija. Dla mnie to wieczność. Czuję, jak zaczynają mnie palić policzki, robi mi się zimno, mam ochotę uciec. To nie był dobry pomysł, nie powinnam tego robić.

Ale z drugiej strony… to nie czas, żeby znów się wycofywać.

Widzę, jak dziewczyna po mojej prawej, która właśnie nakładała na talerz dość sporą porcję kotletów (kto normalny je kotlety na śniadanie?) otwiera usta, żeby coś powiedzieć.

-     Ani mi się waż wypowiadać to imię - warczę, przewidując jej słowa.

Dziewczyna przewraca oczami ze zirytowaniem, odkłada talerz i zakłada ręce na piersi. Obcięła włosy. Zniknęły czarne końcówki, teraz białe kosmyki sięgają jej do obojczyków.

-     Dawno się nie widziałyśmy - mówi, a jej głos jest chłodny.

-     Miałam trochę na głowie. - Wzruszam ramionami. Zdążyłam się już nieco rozluźnić. Rozglądam się wokół, błądzę wzrokiem po znajomych (nieznajomych?) twarzach. Tęskniłam.

-     Przez trzy lata? - prycha z niezadowoleniem moja rozmówczyni, unosząc brew. - Trzy pieprzone lata?

-     Prawie trzy lata - poprawiam ją. W gruncie rzeczy to sama dziwię się, że minęło już tyle czasu. Opieram się o ścianę i mimo zarzutów padających w moją stronę czuję się całkiem swobodnie. Co ma być to będzie, niech się dzieje wola nieba i tym podobne. - Dużo się działo przez ten czas.

-     Mów za siebie - mruczy z niezadowoleniem czarnowłosy chłopak. Nogi ma wyłożone na stole, obok nich leży miseczka pusta po płatkach śniadaniowych. - My zostaliśmy zmuszeni do tkwienia w martwym punkcie. Pewnie nawet nie pamiętasz co się działo.

Nie odpowiadam, głównie dlatego, że to prawda. Tyle, że ja też tkwiłam w martwym punkcie. W innym znaczeniu niż to, jaki oni mieli na myśli. Czy gorszym? Nie wiem.

-     Wyrośliście. - Nie mogę powstrzymać uśmiechu wpełzającego na moje usta. - Nie wyglądacie już jak dzieciaki, którymi byliście na początku.

-     Nie do końca można powiedzieć o tobie to samo - odparowuje chłopak. — Powinnaś chyba wreszcie wydorośleć.

-     Powinnam to dobre słowo - wzdycham. Ukradkiem widzę, jak białowłosa siada ze swoim talerzem pełnym kotletów przy stole, gotowa do konsumpcji. - Chyba nie zamierzasz zjeść tego wszystkiego? - Unoszę brew, mierząc wzrokiem tłuszcz spływający po panierce. Wyglądają gorzej niż gdybym ja miała je smażyć. - Gdzie coś pełnowartościowego? Gdzie jakieś zboża, błonnik, jakieś witaminy?

-     Nie mów mi, co mam robić. Nie jesteś moją mamą. 

-     Cóż, tak właściwie… Stworzyłam cię.

-     A potem porzuciłaś.

Reszta osób w pomieszczeniu nic nie mówi, po prostu przysłuchuje się mojej rozmowie z nielicznymi tutaj zgromadzonymi. Jednak czuję na sobie ich spojrzenia. Patrzy na mnie zielonowłosa dziewczyna - jestem pewna, że na usta cisną jej się francuskie przekleństwa - patrzy na mnie ukryty za okularami przeciwsłonecznymi chłopak o fioletowej czuprynie i skarpecie na ramieniu, tuż obok niego słynna dyrektorka psychiatryka ukryta za falą różowych loków wypalała kolejnego papierosa z potłuczonych, różowych cukierków… Och, długo by wymieniać. Znałam ich wszystkich. Niektórzy zapadli mi w pamięć mocniej i powracali we wspomnieniach. Chciało się wtedy wrócić do starych czasów, kiedy to wszystko było łatwiejsze.

Ja już po prostu nie wiem.

-     Może tym razem… - zaczynam, ale nie potrafię dokończyć zdania. Czasy, kiedy czułam się winna już minęły. Jedyne co potrafię jeszcze wykrzesać w stronę białowłosej to przepraszające spojrzenie. - Chcę kiedyś do was wrócić.

-     Wiemy - wzdycha ona w odpowiedzi, jakby zaczynała mnie rozumieć. - Sami zastanawiamy się tylko, kiedy nastąpi to „kiedyś”.

-     Przynajmniej nie jesteś zającem, nie uciekniesz. - Wzrusza ramionami czarnowłosy chłopak, podbierając swojej towarzyszce jednego z kotletów. Kiedy ta gromi go oburzonym spojrzeniem, unosi pytająco brew i dodaje z ustami pełnymi jedzenia: - Co?

-     Może powinnam cię zgłosić do jakiegoś rekordu Guinessa, wiesz?

-     Na najseksowniejszego człowieka na ziemi?

-     Na najdurniejszego człowieka na ziemi. Jesteś dowodem na to, że można mieć ujemne IQ.

-     A to nie można?

Chichoczę pod nosem. Tęskniłam za nimi, naprawdę.

Wiem, że powinnam się już zbierać. Po raz ostatni rozglądam się po wszystkich istotkach zgromadzonych tutaj. Są tu nawet wszystkie demony, jakie stworzyłam. Mefik ze swoją ekipą wyglądają, jakby ostro rozwinęli swój biznes. Przeszli chyba nawet w meksykańskie jedzenie, sądząc po sombrero na łepetynie Lucyfera. A może po prostu mają meksykański tydzień w piekle?

Mój wzrok przyciąga jednak demon, którego nie kojarzę. Ma rozwichrzone, kruczoczarne włosy, które sprawiają, że wygląda jak mały, uroczy chłopiec. Oczy w kolorze zakurzonej trawy świdrują mnie na wylot, a usta rozciągają się w leniwym uśmiechu. Jest ubrany cały na czarno, nawet papieros trzymany między smukłymi palcami jest w tym wdzięcznym kolorze. Zaciąga się, a mój żołądek robi fikołka. Kiedy wypuszcza z siebie dym, podziwiam jak cudownie rozpływa się w powietrzu.

-     My się chyba nie znamy - mówię cicho, nie mogąc oderwać od niego wzroku.

-     Nasza znajomość była burzliwa - odpowiada chłopak. Nie jestem nawet do końca pewna czy naprawdę jest demonem. - Ale po tym wszystkim… - Znów zaciąga się dymem i siada na parapecie otwartego okna. Wygląda, jakby zapraszał mnie do siebie. Jakby prowokował.

A ja nie mam nic przeciwko temu.

Ale nie teraz.

Białowłosa wciąż kłóci się ze swoim rozmówcą, ale doskonale wiem, że za chwilę skończą przytulając się i wyznając sobie miłość. Kieruję się w stronę wyjścia, ignoruję spojrzenie tajemniczego demona. Mam już opuścić zgromadzenie (znów bez pożegnania), kiedy słyszę cichy krzyk gdzieś na wysokości swojego łokcia.

-     Czekaj no, nie tak łatwo jest wspiąć się na górę!

Zerkam na swoje ramię, gdzie uparcie wspina się malutki pingwinek. Pod pachą ma opakowanie żelków.

-     Łatwiej byłoby ci chyba bez tego bagażu. - Uśmiecham się do niej. To chyba za nią tęskniłam najbardziej.

-     W przeciwieństwie do ciebie jestem matką, która nie porzuca swoich dzieci! - prycha oburzone zwierzątko, usadawiając się wygodnie na moim ramieniu i wpychając żelka do dzioba.

-     W przeciwieństwie do ciebie nie zjadam swoich dzieci - odgryzam się jej.

-     To oznaka miłości - burczy niezadowolona kruszynka, wpychając mi do ust garść żelek. Zazwyczaj nigdy się nimi nie dzieli. Co się dzieje? - Potrzebujemy cię, wiesz?

-     To już nie ja - mruczę w odpowiedzi. - To już nie będzie to samo.

-     No i dobrze! - prycha oburzony pingwinek. - Przynajmniej nie będzie nudno, co nie? Bez ciebie by nas nie było. Wiesz dobrze, że tęskniliśmy.

Wzruszam ramionami w odpowiedzi. Może to i prawda.

Po raz kolejny postanawiam, że postaram się wrócić do ich na dobre. Może stopniowo, małymi kroczkam jak dziecko uczące się chodzić, ale… przynajmniej w końcu wrócić.

Zdaję sobie sprawę z tego, że to co napisałam może być chaotyczne, a nawet niejasne - to początek. Coś w rodzaju próby pozbierania jakichkolwiek moich myśli. Następnym razem postaram się wrócić z czymś lepszym.

-     To jak? Masz jakieś przyszłe plany wobec mnie? - Pingwinek szturcha mnie w policzek. - Pamiętasz chyba, że uśmierciłaś mnie jakieś trzy rozdziały temu? Nie powinnam być martwa?

-     Może jesteś jakimś pingwinim zombie?

-     Na wszystkie żelki świata, to byłoby czadowe! - piszczy zadowolone zwierzątko i wyciąga przed siebie skrzydełka. - Żelkiii - jęczy przeciągle, udając chodzącego trupa.

-     Myślisz, że ludzie by to kupili?

-     Ktoś musi w końcu pobić śmieszne kotki w Internecie, prawda? W sensie… nie dosłownie. Jestem przeciwniczką przemocy. Podbijemy cały świat!

Śmieję się cicho, głaszcząc pingwinka po malutkiej łepetynie.

- Moje serce już podbiłaś.