[14] Kroniki ze Smoczego Wzgórza: Rodzinne spotkanie (Warren i Lena) ~ Kamil

Pierwszy tekst o Warrenie i Lenie jest w tygodniu siódmym. Jest to w sumie ciąg dalszy, akcja dzieje się 4 miesiące później. Aha! Pewien fragment jest oznaczony gwiazdką. Chodzi o to, że może być go ciężko przeczytać i połapać się o co biega, więc jest pod spodem przetłumaczony :P Zapraszam :D

 

 5 Siewu 1255 roku Po Uwolnieniu

Lena szła korytarzem w zamku, starając się stąpać jak najciszej i zakraść do komnat księcia. Robiła tak od kiedy tylko pamiętała, uwielbiała taką zabawę. I była w tym niezwykle dobra.

Przeszła bez większych problemów obok pomieszczeń służby, ale piękne zapachy z kuchni zatrzymały ją na dłużej. Wonie pieczonego mięsa, świeżego chleba oraz duszonych warzyw sprawiły, że półorkijce napłynęła ślina do ust. Przystanęła przed drzwiami do kuchni i wychylając się delikatnie zza framugi, spojrzała do środka. Kuchcik stał odwrócony do niej tyłem i pilnował pieczeni na ogniu, raz na jakiś czas obracając ją i polewając gęstym sosem. Stary nadworny kucharz o imieniu Erakin przechadzał się i czegoś szukał. Lena wyczekała na moment, gdy on również spojrzy w innym kierunku i gdy to nastąpiło, wślizgnęła się do środka, i schowała się pod jednym ze stołów. Nadworny kucharz nagle szybkim krokiem ruszył w jej stronę krzyczącł:

- Mam cię!

Serce półorkijki zabiło szybciej, a przez myśl jej przeszło tylko: Zauważył mnie! I po całej zabawie… Jednakże mistrz kuchni, uradowany, zwrócił się do kuchcika:

- Chyba z godzinę szukałem mojego tasaka. A on leżał cały czas tutaj, na widoku! Zapamiętaj sobie, najciemniej zawsze pod latarnią!

- Dobrze, mistrzu - odezwał się lekko znudzony kuchcik.

Mistrzyni skrytobójstwa uśmiechnęła się pod nosem i pomyślała: Ha! Jak mogłam zwątpić w swoje umiejętności? Dobra, teraz tylko poczekać, aż stary Erakin się odwróci. Zwędzę coś na szybko i pędzę do Warrena.

Nie musiała długo czekać, aż nadworny kucharz sobie pójdzie. Zabrał coś ze stołu i ruszył w stronę kuchcika. Półorkijka wychyliła głowę spod obrusa. Chłopiec nadal był do niej tyłem odwrócony, mistrz kuchni natomiast był zajęty przecinaniem mięsa. Lena wyszła spod stołu, odwróciła się, wzięła dwa jabłka z miski, które od razu włożyła do kieszeni. Następnie, lekko pochylona, cichym krokiem podeszła do blatu, na którym stały świeże wypieki. Chwyciła jeszcze gorącą bułkę. Po chwili zdecydowała się i złapała kolejne dwie, jedną od razu przygryzając. Ruszyła do wyjścia, znów stąpając najciszej jak się da, z bułkami w każdej dłoni i ustach.

Zadowolona z siebie, Lena zaczęła iść dalej w kierunku komnat Warrena, gryząc świeże pieczywo. Udało jej się przejść cały korytarz, mijając pozostałe pomieszczenia służby i nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Nawet szary kot, śpiący nieopodal spiżarni nie przebudził się, gdy przechodziła obok niego. Stanęła przed drewnianymi schodami prowadzącymi na kolejne piętro. Zjadła do końca drugą bułkę i spojrzała do góry. Choć ich nie zobaczyła, to doskonale słyszała kroki schodzących wartowników. Skrytobójczyni schowała się pod schodami i gryząc ostatnią bułkę, czekała aż strażnicy przejdą. Wkrótce dwóch halabardników ją minęło, zupełnie nie zdając sobie sprawy z jej obecności i ruszyli dalej w stronę kuchni. Lena odczekała chwilę i poszła do góry.

Komnaty Warrena znajdowały się w połowie korytarza na drugim piętrze. Przed drzwiami stało dwóch zbrojnych. Oboje odziani byli w metalowy napierśnik, karwasze, nagolenniki oraz hełm z nosalem, a przy pasach mieli krótkie miecze.

Chłopaki może i do walki na korytarzu przygotowani są. Ale na to na pewno nie są gotowi! - półorkijka zaśmiała się w duchu i sięgnęła do swojej skórzanej sakiewki. Wyciągnęła z niej przedmiot przypominający flet oraz dwie małe strzałki. Włożyła jedną z nich do rurki, a następnie przyłożyła ją do ust. Wzięła głęboki oddech i dmuchnęła. Strzałka wyleciała z dużą prędkością i ugodziła wartownika w szyję. Mężczyzna złapał się za szyję. Nie tracąc ani chwili więcej, Lena wystrzeliła kolejną strzałkę w stronę drugiego strażnika. Trafiła go w odsłonięte ramię. Toksyna zaczęła szybko działać, i w mgnieniu oka obaj wartownicy leżeli nieprzytomni.

Może to ich nauczy ubierać pełne pancerze? - pomyślała, przekraczając omdlałe ciała strażników, po czym otworzyła drzwi do komnat Warena. 

Książę siedział przy stole, odwrócony tyłem do wejścia. Przy świetle kaganka, pisał coś, a dźwięk skrobania piórem po papierze rozchodził się po całym pokoju.

- Nigdy nie siadaj tyłem do drzwi! - krzyknęła Lena.

Warren podskoczył na krześle. W ułamku sekundy wstał przewracając krzesło, dobył sztylet który miał przy pasie i odwrócił się w stronę potencjalnego napastnika.

- Na wszystkie chóry! Lena! Ale mnie wystraszyłaś!

- Też cię miło widzieć. - Półorkijka uśmiechnęła się.

Książę podszedł do niej i mocno przytulił.

- Cieszę się, że wróciłaś. Czy… Sprawa z twoim ojcem załatwiona?

- Tak.

Zapadła niezręczna cisza. Lena posmutniała i patrzyła pustym wzrokiem przed siebie, Warren patrzył zaś na jej twarz. Po chwili, następca tronu powiedział:

- Chcesz się czegoś napić?

Skinęła głową, a książę podszedł do stolika i nalał do dwóch kielichów wina, po czym jeden wręczył przyjaciółce. Warren upił łyk trunku, podszedł do swojego łoża, na którym leżały ubrania. Odgarnął część, usiadł na pościeli i poklepał miejsce obok siebie dłonią, zachęcając Lenę, aby dołączyła. Po chwili wahania, podeszła do łóżka. Spojrzała na ubrania przesunięte przez księcia. Oprócz męskich, znalazło się tam również parę damskich. Przez chwilę chciała powiedzieć jakąś kąśliwą uwagę na ten temat, jednakże się powstrzymała i rzuciła tylko, wskazując na pelerynę i pantalony:

- Ktoś tu chyba lubi fioletowy.

- A daj spokój. Każą mi w tym chodzić, bo to królewska purpura. Nienawidzę tego koloru, źle się w nim czuję. Jak tylko mnie koronują, moim pierwszym dekretem będzie spalenie wszystkich fioletowych ubrań.

- Ha! I prawidłowo! - półorkijce znów poprawił się humor i usiadła obok księcia. - I co? Koronacja za dwa miesiące?

- Tak, dwa albo trzy miesiące. Kapłani jeszcze nie są zgodni, czy lepiej będzie w Miesiącu Ziół czy Miesiącu Burz… Mam nadzieję, że to będzie jednak jak najpóźniej.

- Przesadzasz… A wybrałeś już imię?

- Tak, przyjmę Nilan Trzeci. Wiesz, żeby zaznaczyć ciągłość władzy, spójną politykę z ojcem  i w ogóle.

- Dobry wybór - Lena upiła łyk wina. Przez myśl jej przeszło, że w ciągu tych niemal czterech miesięcy rozłąki, Warren zdążył się sporo nauczyć.

Znów zapadła chwila ciszy, tym razem jednak krótsza, przerwana znów przez księcia.

- Lena?

- Tak?

- Opowiedz mi, co się stało - głos i tonacja Warrena bardziej sugerowały rozkaz niż prośbę.

- Nie chcę.

- Proszę. Chcę wiedzieć co cię gryzie.

- Daj mi spokój, nic mnie nie gryzie.

- Znamy się już tyle lat. Już ja dobrze wiem, kiedy coś cię dręczy. Ale dobrze, załatwię to inaczej. Masz mi opowiedzieć, co się wydarzyło, natychmiast. - Teraz głos Warrena był znacznie bardziej stanowczy i na pewno wyrażał rozkaz.

- Na Bealla! Weź przestań, nie mów mi, co mam robić. Nie jesteś moją matką!

- Tak właściwie… To jestem twoim królem. Mogę mówić ci co masz robić.

- Jeszcze nie jesteś królem!

- Lena! - książę się zdenerwował, co bardzo rzadko mu się zdarzało. Mistrzyni skrytobójstwa spojrzała na niego ze zdziwieniem, ale również lekko z dumą.

- No dobrze, już dobrze. Jak sobie jaśnie pan życzy.

***

  2 Roztopu 1255 roku Po Uwolnieniu 

Chociaż informacje odnośnie pojawienia się jej ojca okazały się prawdziwe, to były już dawno nieaktualne. Plemię Morianii ruszyło pod koniec Miesiąca Śniegu na wschód, zostawiając za sobą jedynie zgliszcza. Przez znaczną część drogi, Lena nie miała problemu z ich tropieniem, podążała śladami zniszczeń i spalonej ziemi. Do czasu, aż orkowie wrócili do Zielonej Puszczy. Nie mieli już kogo ani czego rabować. Ponadto, stali się wyjątkowo ostrożni i zaczęli zacierać za sobą ślady.

Skrytobójczyni mogła jedynie przypuszczać, dokąd plemię Morianii się udaje. Znalazła parę ksiąg w zamkowej bibliotece odnośnie zwyczajów orków. “Pożyczyła” również mapę przedstawiającą wschodnie tereny. Wywnioskowała i założyła, że całe plemię rusza do gorących źródeł, które prawdopodobnie znajdują się gdzieś w środku Zielonej Puszczy.

Jej przypuszczenia okazały się prawdziwe. Obozowisko orków znajdowało się na niewielkiej polanie, zgodnie z mapą parę dni drogi od gorących źródeł. Zostało rozbite na planie koła, otoczone było zaś wbitymi na skos zaostrzonymi palami. Na środku obozu znajdował się największy z namiotów, a pomiędzy mniejszymi paliły się ogniska, przy których orkowie się grzali. Grupa zielonoskórych ścinała pobliskie drzewa, przygotowując drewno na opał. Śnieg na polanie był już udeptany i brudny, a na terenie obozowiska zastąpiony był przez błoto.

Lena obserwowała namioty spośród gołych gałązek krzewów. Z opowieści osób, które przeżyły masakrę wioski jej matki wiedziała, że jej ojciec był wodzem plemienia oraz, że miał dwie blizny na wardze, niezwykle brązowe oczy i wypalone znamię w kształcie czaszki niedźwiedzia na ramieniu. Jednakże, z takiej odległości nie potrafiła nikogo takiego spostrzedz. Postanowiła więc zaczekać do wieczora i zakraść się do obozowiska.

Gdy zapadł zmrok, Lena zaczęła skradać się w stronę namiotów. Dobrze, że nie mają ogarów - pomyślała, podchodząc do namiastki palisady. Być może, dla rosłego orka była to przeszkoda trudna do pokonania, jednakże dla szczupłej, zwinnej i niższej od zielonoskórych zabójczyni, przeciśnięcie się pomiędzy palami nie sprawiało żadnych problemów.  Wokół obozu przechadzało się kilku wartowników. Dwóch z nich zmierzało w stronę Leny. Półorkijka wykorzystała fakt, że ogniska nie pozwalały strażnikom przystosować wzroku do ciemności i schowała się w cieniu namiotu. Tyle wystarczyło, wartownicy byli zmęczeni i zmarznięci, myśleli jedynie o powrocie do najbliższego ognia, więc nie zwrócili uwagi na dziwny kształt. Podobną sztuczkę wykorzystała jeszcze dwa razy, za każdym razem zbliżając się do największego z namiotów. Bardzo sprawnie i szybko udało jej się dotrzeć do celu.

Znalazła się po przeciwnej stronie od wejścia. Wyciągnęła sztylet z pochwy i rozcięła od spodu kawałek skóry namiotu, po czym wślizgnęła się przez otwór do środka. Wewnątrz panował półmrok, rozświetlany żarzącymi się węgielkami. Powietrze wypełniał zapach ziół. Po lewej stronie Lena zauważyła legowisko składające się ze stosów skór niedźwiedzi. Po prawej zaś zobaczyła mały ołtarzyk, a przed nim klęczącego, potężnie zbudowanego orka.

Z wyciągniętym sztyletem, powoli i po cichu podeszła do niego. Zielonoskóry miał uniesioną głowę i zamknięte oczy, mamrotał coś pod nosem. Na wardze, po lewej stronie, odznaczały się dwie blizny. Był całkiem przystojny, jak na orka. Lena znalazła się tuż za nim.

Półorkijka uniosła sztylet i zbliżyła go do szyi swojego ojca. Po chwili jednak zawahała się i cofnęła.

- Wiedzieć, ty przyjść. Kapłani powiedzieć - powiedział z wielkim trudem ork. Otworzył oczy, wstał z kolan i odwrócił się do swojej córki. - Czekać na ty wiele księżycy. Czemu nie zabić ja?

- Skąd wiedz… A zresztą, nieważne. Zanim cię zabiję, chcę wiedzieć dlaczego. Dlaczego tak skrzywdziłeś moją matkę?!

- Ja nie krzywdzić. Ja kochać. Iść, coś pokazać ty.

Ork podszedł do ołtarzyka. Oprócz wyrzeźbionych w drewnie posążków przedstawiających zwierzęta oraz istoty przypominające orków, leżał tam metalowy medalion. Zielonoskóry sięgnął po niego i wręczył go Lenie.

- Mieć to ty mama. Mama dać to ja przed ona śmierć.

- Ale dlaczego?

- My napadać kamień dom mama. My brać złoto, jedzenie i kobiety. Zobaczyć ona. Ja myśleć, ona piękny, ja mieć ona. Ja nie krzywdzić, nie umieć. Ja być dobry dla ona. Ona - ork pokazał 2 palce - księżycy nie lubić ja. Ja być dobry, nie krzywdzić inni. Kazać braty nie krzywdzić inny. Ona - ork pokazał cztery palce - księżycy, lubić ja. Uczyć mówić. Braty - zielonoskóry pokazał tym razem dziesięć palców - księżycy, mówić ja słaby. Za dużo z ona. Potem ty urodzić. Braty gniew. Braty bić braty. Honderio zabić ty mama. Ja zabić Honderio. My - tym razem ork pokazał dziesięć palców i potem jeszcze pięć - uciekać z kamień dom. Człowiek-wódz atak, my nie mieć szans. Musieć zostawić ty.*

Lena zrozumiała w większości o co chodziło jej ojcu. Załamana usiadła na legowisku. Podświadomie czuła, że to co mówi ork, to prawda. Bardzo ją to zasmuciło, ponieważ to by oznaczało, że przez większość życia żyła w kłamstwie. Z opowieści zawsze słyszała co innego. Że podczas napadu na miasto, wódz plemienia upodobał sobie jej matkę i gwałcił ją niemal codziennie, a gdy mu się znudziła to ją zabił. I że król przybył z odsieczą w samą porę, żeby uratować resztę miasta przed rzezią znudzonego watażki. Będę musiała kogoś przycisnąć i wypytać bardzo dokładnie czy to prawda… Chyba już nawet wiem kogo. A tymczasem...

Ork spojrzał się na nią i zapytał:

- Ty chcieć zabić ja?

Lena wyrwana ze swoich myśli, musiała chwilę zastanowić się, co odpowiedzieć.

- Nie. Już nie. Na razie nie. Nie wiem jeszcze.

***

 5 Siewu 1255 roku Po Uwolnieniu

            - To okropne! - oburzył się książę. - Jesteś pewna, że to wszystko to prawda?!

            - Tak.

            - Skąd to wiesz?

            - Wczoraj znalazłam w mieście zamkową praczkę, która była moją mleczną matką. Powiedziałam jej wszystko to, co tobie teraz. Nawet nie chciała zaprzeczać, chyba stwierdziła, że nie ma już sensu. Mało tego, potwierdziła wersję mojego ojca. I dodała parę rzeczy od siebie…

            - Jakie?

- Twój ojciec jakoś niespecjalnie śpieszył się z pomocą na wschodzie, prawda? Potrzebował na to piętnastu miesięcy. A jak przybył, to nie było już za bardzo czego ratować. Większość miasta została zniszczona, mieszkańców też sporo ubyło. I co najważniejsze, zginęli wszyscy przedstawiciele rodu mojej matki, z wyjątkiem mnie. Praczka zasugerowała, że prawdopodobnie królowi zrobiło się głupio, że pozwolił zabić znakomity ród szlachecki, więc przygarnął mnie na dwór. Chociaż, chyba nie chciała mi powiedzieć wprost, że twój ojciec miał w tym wszystkim jakiś cel. Poza tym wymyślił też całą historyjkę z gwałtem i wszystkim kazał ją powtarzać...

- Nie! to niemożliwe! Prze… Przecież był królem! Jaki interes miałby w tym wszystkim?!

- Tego nie wiem. Ale zamierzam się dowiedzieć.

Znów zapadła między nimi cisza. Lena patrzyła się przed siebie, książę na jej twarz. Warren bił się z myślami, do czasu, aż zobaczył łzę w kąciku oczu półorkijki. I dokładnie w tym momencie podjął decyzję.

- Pomogę ci odkryć tę tajemnicę.

*Napadliśmy miasto twojej matki. Braliśmy złoto, jedzenie i kobiety. Gdy ją zobaczyłem, to pomyślałem, że jest niezwykle piękna i że muszę ją mieć. Ale nie mogłem jej skrzywdzić, nie potrafiłem. Byłem dla niej dobry. Nie lubiła mnie przez dwa miesiące. Więc zacząłem być dobry dla innych, nie krzywdziłem ich. Współbraciom nie kazałem też krzywdzić innych. Twoja matka polubiła mnie po czterech miesiącach. Zaczęła mnie uczyć mówić. Po dziesięciu miesiącach moi współbracia zaczęli się buntować, mówić że jestem słaby i że za dużo spędzam czasu z twoją matką. Później ty się urodziłaś. Moi współbracia byli wściekli, zaczął się bunt, stanęliśmy przeciwko sobie. Honderio zabił twoją matkę, a ja zabiłem Honderio. Po piętnastu miesiącach musieliśmy uciekać z miasta. Król zaatakował, nie mieliśmy szans. Musieliśmy też zostawić ciebie.