[13] Grand Fantasy: W mroku ~ Kaja Wika

Chronologicznie poniższy tekst jest następstwem części “Przemiana Odmieńca”.

Tekst krótki i sprawdzany na szybko.

Jego uśmiech był niepokojący. Miał w sobie niewypowiedzianą groźbę. Znała ten wyraz twarzy doskonale, widziała go miliony razy wcześniej we własnym lustrze. Grymas drapieżnika, który po raz pierwszy upoluje ofiarę. Mimo że jego oczy przekazywały zgoła odmienne informacje, szczególnie łzy cieknące z zewnętrznych kącików oczu, to Lili była pewna, że to wydarzenie zmieni wiele w życiu Rosko. Czy stał się taki jak ona przez odebranie życia innej istocie? Czy jedna sytuacja potrafi zmienić człowieka, złamać go psychicznie i poprowadzić ku przepaści, czy też potrzebne są do tego lata niepowodzeń, cierpienia i poświęceń, jak w przypadku Lili-Rose?

Rosko otarł twarz rękawem kurtki, po czym podpierając się o głaz, stanął na chwiejnych nogach. Obszedł odmieńca dookoła, nie spoglądając na niego, nie wyrażając krzty skruchy.

– Rosko? – wyszeptała dziewczyna, nadal klęcząc na ziemi.

            – Musimy iść, po zmroku będzie ich więcej – odpowiedział, lecz nie odwrócił się do niej, ani nie zatrzymał.

            Lili podniosła się szybko z podłoża i zmierzając w stronę Rosko, zatrzymała się na chwile przy martwym odmieńcu. Uniosła dłonie równolegle i utworzyła znak trójkąta, łącząc czubki palców wskazujących na górze i czubki małych palców na dole. Kciuki uniosła do góry. Był to gest szacunku i błogosławieństwa, którego nauczyła ją matka. Obejrzała się za przyjacielem, ale ten zniknął już za zakrętem. Nie chciała tracić go z oczu, więc zerwała się, aby dorównać kroku towarzyszowi. Idąc obok, spoglądała w szare oczy Rosko, starała się dostrzec w nich coś, co mogłoby jej powiedzieć, jak się czuje. Jego spojrzenie było bez wyrazu, jak jezioro, w którym nie widać dna. Nie wiedziała co powiedzieć, aby pomóc mu wyjść z tej rozpaczy. Jedyne co mogła zrobić to być przy nim i pilnować, aby nie zapomniał, kim jest naprawdę.

            Gdy zaczynało robić się ciemno, na horyzoncie Rosko ujrzał osadę, a raczej je ruiny.

            – Dzięki ci Etro – powiedział i ruszył biegiem w stronę ruin.

Lili-Rose nie podzielała uznania załóg bogini w tym, że dotarli do osady. Nie istniało nic, za co mogłaby jej dziękować. Wręcz przeciwnie, z Etro wiązała zamianę w l’Cie oraz wszystko, co po niej nastąpiło. Samotność, cierpienie, walkę i ucieczkę. Stała się jednocześnie ofiarą i myśliwym, który wędrował przez życie z góry zapisanymi ścieżkami. Była narzędziem i tym samym teraz stał się Rosko. Zastanawiało ją tylko, w czym tym razem ma brać udział. Jaki wielki plan bogini ma zrealizować i po cóż zamieszano w to jedną z najbliższych jej osób. Czy miał uzupełnić zespół społecznych wyrzutków, czy też motywować do odpowiednich wyborów?

            Mądrze byłoby ukryć się przed nocą – pomyślała dziewczyna. Rozejrzała się wokół, po czym pognała do jednego z dwóch budynków, które nadal miały dość stabilne konstrukcje. Gdzie okiem sięgnąć, szerzyło się zniszczenie. Lili wskoczyła przez wybite okno do pomieszczenia. Aktywowała bransoletkę, którą nadal miała na nadgarstku. Nie wiadomo, co kryło się w ciemnych zakamarkach budynku. Wcisnęła znaki na srebrnej obramówce. W jej ręce zmaterializował się łuk z magazynkiem pełnym neurostrzał. Były to małe igiełki zawierające neurotoksyny. Nie zabijały celu, lecz obezwładniały go nawet na parę godzin.

            – Rosko! – krzyknęła i z naładowanym łukiem oczekiwała odpowiedzi. – Rosko! Jesteś tutaj?!

            Wtedy zrozumiała, że przyjaciel skrył się w drugim budynku. Dezaktywowała broń. Postanowiła rozejrzeć się za jedzeniem i wodą. Mimo że nikogo obecnie nie było na parterze, to w starej recepcji, w przegródkach na listy poukładane były butelki z wodą.  Żadnego jedzenia. Czy był to swego rodzaju schowek na wodę dla zamieszkujących te tereny? Było tak ciemno, że z łatwością mogła przeoczyć czyjąś obecność. W worku przerzuconym przez ramię miała mnóstwo gadżetów potrzebnych w podróży. Zrzuciła go na podłogę i zaczęła przeszukiwać. Mogłaby przysiąc, że miała gdzieś pałki fluorescencyjne. Nagle usłyszała trzask. Przestraszona ponownie aktywować łuk. Rozejrzała się dookoła, namierzając pustkę. Była czujna, ale jednocześnie po omacku przeszukiwała torbę za pałka. Gdy ją znalazła, uniosła ją do ust i złamała w zębach z powodu braku wolnej ręki. Pomieszczenie rozświetliło się na zielono. Dziewczyna umieściła źródło światła między sprzączkami w kurtce. Przeszukała pozostałości recepcji, po czym udała się na kolejne piętro. Tam także nie było żywej duszy. Pozostał jej jeszcze dach, stamtąd powinna zlokalizować Rosko. Stalowe drzwi zatrzaśnięte były na amen, ale dotąd żadna przeszkoda nie była w stanie zatrzymać Lili, dlatego i tym razem jedna z nich poddała się jej działaniu. Lili kopnęła z całej siły w blachę, a ta wyginając się, naruszyła już porządnie zardzewiałe zawiasy, które rozsypały się w kawałki. Drzwi runęły do przodu. Otwarta przestrzeń nie oświetla się tak dobrze, jak zamknięte pomieszczenie. Ciemnozielona poświata rozpływa się w powietrzu przed dziewczyną. Lili ponownie namierzając łukiem, kroczyła do przodu, obserwując taras na dachu. Gdy usłyszała kolejny trzask, naładowała broń neurostrzałami. Chwyciła łuk w obie ręce i wypatrując niebezpieczeństwa w mroku, nasłuchiwała kroków przeciwnika. Gdy w ciemnościach zobaczyła sylwetkę wysoką na prawie dwa metry, nacisnęła spust, który uwolnił pocisk. Strzała przemknęła tuż obok postaci, wbijając się w ścianę za jej plecami.

            – Lila, co ty robisz. To ja! – Rosko wrzasnął i upadł na ziemię, zasłaniając głowę rękami.

            – Ależ mnie wystraszyłeś. Mogłam cię sparaliżować. Skąd się w ogóle tutaj wziąłeś? Byłam na dole i nikogo nie słyszałam.

            – Byłem w drugim budynku – tłumaczył Rosko. – Nic nie znalazłem, więc wszedłem na dach. Za moimi plecami jest kładka zawieszona między budynkami. Tak się właśnie tutaj znalazłem. – Ostatnie zdanie wymówił ze złością.

            – To był przypadek, przepraszam.

            – Lepiej trzymajmy się razem, inaczej mogę skończyć jako jedna z twoich ofiar.

            Gdy Lili to usłyszała, skrzywiła się, ale przez ciemność Rosko chyba tego nie zauważył, tak przynajmniej sądziła.