[11] Potworny cukiernik ~ SadisticWriter

Miałam kiedyś napisać shota o dziewoi, która pracuje w potwornej cukierni, ale jakoś straciłam do tego zapał. Teraz wykorzystuję ogólny zamysł do tematu z 11 tygodnia, który idealnie podpasował pod główną bohaterkę i randomowego gościa. Już ich lubię.

***

Byłam okropnym cukiernikiem. Jeszcze kilka miesięcy temu pracowałam u wuja, który przyjął mnie pod swoje skrzydła z litości, więcej miał jednak z tego powodu szkód niż korzyści. Może opanowałam już sztukę pieczenia puszystych biszkoptów, nie przypalając ich z wierzchu (nauka tego zajęła mi kilka miesięcy), może potrafiłam ubić najprostszy krem ze śmietany i dodatku kakao czy wiórków kokosowych, jednak do innych czynności mnie nie dopuszczano, a już szczególnie nie do dekorowania tortów.

Dzieci z jakiegoś powodu bardzo mnie lubiły, choć ja je nieszczególnie. To dlatego pewnego dnia, kiedy ciotka Elle przyjechała do cukierni wraz z całą zgrają swoich dzieciaków (wciąż się zastanawiam, jak można urodzić ósemkę małych, biegających po świecie ludzików, a mimo tego wciąż wyglądać jak z okładki magazynu modowego), to mnie poproszono o zrobienie tortu dla najmłodszej z pociech –  Lilyanne. Wujek Henry próbował delikatnie przekonać pięciolatkę, żeby jednak powierzyła tę ważną misję jemu, ale chyba wszyscy wiemy, jak uparte bywają dzieci. Najczęściej dla świętego spokoju pozwalamy im na to, czego tak bardzo pragną. Tort oczywiście zrobiłam, ponieważ nie miałam większego wyboru, poza tym nie uśmiechało mi się kilkugodzinne słuchanie wyjącej syreny strażackiej.

Starałam się, jednak moja najmłodsza klientka miała zbyt wygórowane oczekiwania. W jej głowie jednorożce pędziły z prędkością stu kilometrów na godzinę, to dlatego całość wyglądała, jakby jeden z nich zrzygał się wprost na biszkopt. Miało być kolorowo, a wyszło jak zawsze – tęcza zlała się w jeden kolor, który przywodził na myśl komunalne ścieki. Nie ratowała jej nawet cukrowa posypka.

Tort nadziewany był waniliowym kremem, który wypływał z środka, jakby udawał zabarwioną na żółto lawę. Krzywo skrojone truskawki wysypywały się na talerz, najwyraźniej pragnąc uciec od tej cukierniczej masakry. Ludzie, którzy spożywali ciasto, wyglądali jakby się mieli lada moment porzygać. Dla własnego bezpieczeństwa nie jadłam tego wymyślnego wypieku, a wszystkim innym powiedziałam, że robią to na własną odpowiedzialność. Efekt był taki, że przez kolejny tydzień moja rodzina – za wyjątkiem mnie i wujka, który znał już moje piekielnie cukiernicze możliwości – latali od jednej miednicy do drugiej, wyrzucając z siebie resztki niestrawionego jedzenia. Nasza cukiernia została wtedy na jakiś czas zamknięta, a Henry delikatnie zasugerował, że może powinnam poszukać w końcu jakiejś innej pracy. Zgadzałam się z nim. Szkoda tylko, że nikt mnie nigdzie nie chciał, bo byłam na tyle beznadziejna, że niszczyłam wszystko, za co się tylko brałam. Jak Boga kocham – moi rodzice, których nie zdążyłam nawet poznać, musieli dać mi w prezencie najgorszy zestaw genów. Jedyne, co dobrze robiłam, to ekspresową herbatę. Nie potrafiłam nawet sprzątać, bo zaraz coś tłukłam – z tego powodu, kiedy miałam krótki epizod jako pokojówka, narobiłam sobie pokaźnych długów. Kto by pomyślał, że waza sprowadzona z Grecji może tyle kosztować…

Moje beznadziejne życie zmieniło się w momencie, kiedy do cukierni przyszedł mężczyzna w czarnym płaszczu z wysokim kołnierzem i z okularami przeciwsłonecznymi na nosie. Obserwowałam go od dłuższego czasu zza lady, rozwiązując z nudów krzyżówkę. Właśnie zastanawiałam się nad synonimem słowa makiawelizm, kiedy ten obcy gość podszedł do kasy, położył swoje długie fioletowe łapy z zaostrzonymi pazurami na blacie, i posłał mi niezwykle urodziwy uśmiech, który odznaczał się na jego szpetnej gębie rządem równo zaostrzonych zębów jakiegoś groźnego psa. Nie, to z pewnością nie był człowiek.

– Co panu podać? – spytałam z wrodzoną ostrożnością.

– Zrobione przez siebie ciasto, które pięknie przystroisz – odpowiedział tubalnym głosem nieznajomy stwór.

Zamrugałam oczami. Zapewne moja twarz miała wtedy obojętny wyraz. Ludzie często powtarzali, że wyglądam jak ktoś, komu polano buzię klejem super glue, ponieważ się nie uśmiechałam, nie okazywałam strachu, nie cierpiałam i nie smuciłam się. Byłam jak niezmącone jezioro, którego nie wzruszała nawet susza.

– Przykro mi, ale nie robię ciast. Miesiąc temu mało nie zabiłam rodziny swoimi wypiekami – mruknęłam od niechcenia. Wtedy właśnie przypomniał mi się ten krzyżówkowy synonim, który ignorancko postanowiłam wpisać jako hasło. Mistyfikarstwo. Pasowało jak ulał.

– Właśnie dlatego chcę, abyś upiekła mi tort i potwornie go przystroiła. – Nieznajomy pochylił się nad moją twarzą, jakby chciał mnie pożreć, po czym pieszczotliwie tyknął mnie pazurem w czubek nosa.

Patrzyłam się na niego w milczeniu, zastanawiając się, czy jeżeli nie wypełnię jego prośby, rzeczywiście zostanę zjedzona. Pomimo beznadziejności mojego istnienia, postanowiłam, że chcę jeszcze pożyć. Nigdy nie wiadomo, czy moje marne życie w końcu się nie zmieni.

Zgodnie z prośbą stwora, upiekłam najohydniejsze ciasto pod słońcem. I muszę przyznać, że niezwykle dobrze się przy tym bawiłam. W końcu w niczym nie byłam tak dobra, jak w pieczeniu potwornych wypieków.

Kiedy ociekający spaloną czekoladą tort trafił już w łapska fioletowego stwora, który pożarł go w całości, ostentacyjnie mlaskając, dostałam dwieście dolarów, a także umowę, która dotyczyła pracy w potwornej cukierni. Pan Valdemar, wysłannik mojego potencjalnego szefa, stwierdził, że żaden z ludzi nie robił nigdy tak ohydnych tortów jak ja, nawet dzieci. Jeżeli zechcę oddać im swoją kruchą duszę na sto lat (co wiązało się z tym, że będę musiała u nich pracować nawet po śmierci), w ich świecie na pewno stanę się legendą. I cóż rzecz, stałam się nią, o czym nikt z mojej rodziny nie wiedział. Na szczęście. Jak to powiadają poczciwe staruszki – czasem nawet najgorszy antytalent może przysłużyć się ludzkości. Żartowałam. Staruszki tak nie mówią. Stworzyłam to powiedzenie, żeby połechtać swoją beznadziejność.

Właśnie kończyłam urodzinowy, wegański wypiek dla lorda Dracooli, który ociekał syntetyczną krwią (postanowił, że musi iść z duchem czasu, więc został weganinem i podrasował nieco swoje imię, żeby brzmiało bardziej cool), kiedy dostałam telefon od siedmioletniej już Lilyanne. Ta mała nie potrafiła się ode mnie odczepić, pomimo tego, że zgotowałam jej najgorsze urodziny pod słońcem. Jak sama stwierdziła, zrobiła to celowo, bo nie chciała jechać na wakacje do babci, a wiedziała, że jeżeli rodzina zje mój wypiek, wszyscy się pochorują. To było bardzo miłe z jej strony. Doceniałam to, tym bardziej, że aktualnie byłam jednym z najgorszych pracowników potwornej cukierni (tutaj to akurat komplement).

Lilyanne poprosiła mnie o to, abym przyrządziła dla niej tysiąc sztuk ciasteczek, bo razem z koleżankami będą chodzić po domach i rozdawać je w celach charytatywnych – moja kuzynka była aktualnie harcerzem. W jej głosie dało się słyszeć dziecięcą złośliwość. Zapewne nie chciała sprzedawać ciasteczek, to dlatego pragnęła zrobić wszystkim na złość. Po zastanowieniu stwierdziłam, że nie chcę posłać do szpitala poczciwych staruszków. To dlatego kupiłam w sklepie pięćdziesiąt pudełek instant ciastek (moja wypłata była teraz całkiem pokaźna, więc nie musiałam się przejmować kosztami). Na opakowaniu napisano, że nawet dziecko, które nie ukończyło pięciu lat, będzie potrafiło je przyrządzić, wciąż jednak nie byłam pewna, czy podołam temu zadaniu. Kilka lat wstecz spaliłam w mikrofali głupie Pop-Tarts. Wujek Henry nie mógł doczyścić ścianek urządzenia przez kolejne miesiące.

Postanowiłam, że zaproszę do siebie jedyną przyjaciółkę, jaką miałam. Była nią Willow. Willow od podstawówki nienawidziła słodyczy, ponieważ pewnego dnia jej ojciec, który swojego czasu był dosyć nielubianym amerykańskich politykiem, został otruty brownie, które razem spożywali w restauracji. Umarł, a w tłuściutkiej wówczas Willow pojawiła się prawdziwa nienawiść do wszystkiego, co miało w sobie choć odrobinę cukru. To dlatego tak bardzo cieszyło ją, że aktualnie pracuję w potwornej cukierni, niszcząc wszystkie wypieki świata. To była dla niej forma spektakularnej walki ze słodyczami. Willow planowała w przyszłości wybielić swoją skórę jak Michael Jackson, ponieważ gdy patrzyła w lustro, kojarzyła się samej sobie z tym kawałkiem brownie, który otruł ojca. Co najmniej pięć razy w tygodniu wzdychała nad moim bladym kolorytem skóry, to dlatego obiecałam, że będę jej wzornikiem, kiedy zdecyduje się już na zabieg. Wiedziałam, że Willow nie ucieszy to, że musi ślęczeć nad instant ciastkami, ale zawsze mogłam jej wmówić, że zamierzam dodać tam coś potwornego.

Podparłam telefon ramieniem, przykładając go do ucha. Dłonie były teraz zajęte, ponieważ robiłam na szczycie krwawego tortu różyczki w kolorze ziemi, jaka ścieliła tereny przed posiadłością lorda Dracooli. Na ich wierzchu zamierzałam umieścić specjalne wegańskie gałki oczne. Na samym środku miała znaleźć się trumna, z której w odstępie dwudziestu sekund będzie wyskakiwała lalka voodoo uszyta na podobieństwo mojego klienta. W jego brzuch miała być wbita igła, która będzie się przesuwała, kiedy tylko opadnie wieko trumny. Lord Dracoola stwierdził, że lubi jak coś go łaskocze po jelitach.

 – Halo? – rzuciłam zapobiegawczo do telefonu. Zazwyczaj po tym słowie przechodziłam od razu do konkretów: – Mam pięćdziesiąt pudełek instant ciastek, które natychmiast musimy zacząć produkować. Gdzie jesteś?

W telefonie rozbrzmiał dźwięczny śmiech, który nie mógł należeć do Willow. Chyba że nagle postanowiła zmienić płeć, o czym nie raczyła mi powiedzieć.

Moja przyjaciółka należała do tych osób, które znienacka wpadały na dziwne pomysły. Pewnego dnia postanowiła, że sklei sobie klejem super glue środkowy i wskazujący palec, oraz serdeczny i mały. Zrobiła to dlatego, że chciała oddać chwałę kosmicznej rasie Wolkan. Willow była ogromną fanką Star Treka. Miała nawet takie same brwi jak Spock.

– Myślę, że masz zły numer, ale tak czy inaczej, możesz na mnie liczyć, bo to brzmi całkiem zabawnie – dostałam odpowiedź.

Uniosłam brew. Odchyliłam głowę na tyle, że telefon wpadł mi w sam środek tortu. Nie przejęłam się tym. Lord był ekscentrykiem. Lubił, kiedy coś nie było idealne.

Ściągnęłam z dłoni przeźroczystą rękawiczkę i ostrożnie wyjęłam iPhone’a z kremu.

– Czy jesteś jednym z tych żartownisiów, którzy raz na jakiś czas kradną telefon mojej przyjaciółce, żeby zobaczyć, czy przypadkiem nie poznała jakiegoś chłopaka? Dean? Ian? Darien? Ile was tam było? – spytałam spokojnie. Liczni kuzyni Willow lubili wywijać jej różne kawały.

– Nie wiem, ile ich było, ale moje imię nie zaczyna się ani na literę D, ani na I, tego możesz być pewna. – W słuchawce znów usłyszałam miło brzmiący śmiech.

Odchyliłam telefon i spojrzałam na wpisany przeze mnie ciąg cyfr. Nie miałam żadnych kontaktów, ponieważ niedawno kupiłam nowego iPhone’a i nie zdążyłam jeszcze wpisać wszystkich numerów. Dobrze, nie wpisałam jeszcze żadnego numeru, na szczęście ten do Willow znałam na pamięć. Widocznie musiałam wcisnąć piątkę zamiast czwórki. Cóż, mój błąd.

– Naprawdę chcesz mi pomóc robić ciasteczka, panie, którego imię nie zaczyna się ani na I, ani na D? – podjęłam się gry.

– Dlaczego nie?

– Wyślij mi najpierw swoje zdjęcie. Muszę wiedzieć, że nie jesteś jakimś seryjnym mordercą, który właśnie uciekł ze stanowego więzienia. Musisz mi również odpowiedzieć na kilka pytań. Nie będę ich oczywiście powtarzać. To szybka rozmowa kwalifikacyjna, przyzwyczaj się. – Uniosłam wzrok ku sufitowi. – Co robisz w życiu? Jakie masz doświadczenie w kuchni? Lubisz herbatę ekspresową? Wkurzają cię dzieci? Mieszkasz w Fernley? Ile masz lat? Dlaczego chcesz robić ciasteczka z obcą kobietą, która przypadkowo do ciebie zadzwoniła? Na zdjęcie i odpowiedzi czekam tylko trzydzieści sekund, potem się rozłączam. – Odchyliłam telefon, kliknęłam tryb głośnomówiący i kliknęłam na stoper. – Czas start.

– Cóż – zaczął powolnie chłopak, w ogóle się nie spiesząc. Albo był pewny siebie, albo skonsternowany. – Jesteś bardzo wymagającą pracodawczynią, ale spokojnie, poradzę sobie. – Znacząco chrząknął. – Jestem kucharzem pracującym w hotelu na Arrow Street w Fernley, co stanowi odpowiedź na trzy z twoich pytań. Od herbaty ekspresowej wolę czarną kawę. Lubię dzieci pod warunkiem, że nie ma ich w pobliżu mnie. Nie odpowiem, ile dokładnie mam lat, ale sadowię się pomiędzy dwudziestką a trzydziestką. Chcę robić ciastka z obcą kobietą, która przypadkowo do mnie zadzwoniła, ponieważ sama mi to zaproponowała, a aktualnie nie mam nic ambitnego do roboty, ponieważ urlop mi nie służy.

Zostały mu jeszcze dwie sekundy na wysłanie zdjęcia. Jak za zawołanie pojawiło się ono na moim ekranie. Uniosłam brew, przyglądając się okrągłej buzi chłopaka, który nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat. Wyglądał jak Tom Holland, i tu mogłabym zakończyć swój wywód.

– Jesteś Spider-Manem? – spytałam prosto z mostu.

– Wszyscy zadają mi to samo pytanie, a czy Spider-Man nie ukrywał przypadkiem swojej tożsamości?

– Wyglądasz jak cholerny Tom Holland.

– To też często słyszę.

– Masz tak samo zgrabny tyłek jak on?

– Na pewno lepszy niż Brie Larson.

– Wygrałeś. Nie dbam o to, czy jesteś seryjnym gwałcicielem.

– Dziękuję za zaufanie… – przerwał znacząco, jakby oczekiwał, że się przedstawię.

– Lainey. W przeciwieństwie do ciebie nie jestem superbohaterem, ale pracuję w potwornej cukierni. Robię najohydniejsze torty pod słońcem, to dlatego dzisiaj mam zamiar przyrządzić pięćdziesiąt pudełek instant ciastek, ponieważ nie chcę otruć poczciwych staruszek, które wykupią je od mojej siedmioletniej kuzynki z piekła rodem. Lily zwraca się do mnie wtedy, kiedy chce doprowadzić do czyjejś śmierci. Podejmujesz się tego zadania, Spider-Manie?

– Cóż, pomagam wszystkim w sąsiedztwie, jak już sama wiesz, dlatego tym razem uratuję to miasto przed twoimi śmiercionośnymi wypiekami i dopilnuję, żeby instant ciastka wyszły na tyle wybornie, na ile pozwala firma Cookie Flopster.

Zmarszczyłam czoło i spojrzałam przez okno.

– Śledzisz mnie czy jesteś jasnowidzem?

– W Great American Market była promocja, zgadywałem.

Uśmiechnęłam się pod nosem.

– Prześlę ci mój adres. Czekam na ciebie pół godziny i nie obchodzi mnie, gdzie się w tym momencie znajdujesz. To ważna praca na zlecenie wymagająca wielu wyrzeczeń. Oczywiście nie licz na wypłatę.

– A na kubek ekspresowej herbaty mogę liczyć?

– Już mi się podobasz. – Rozłączyłam się.

Właśnie umówiłam się z jakimś obcym gościem na robienie ciasteczek z proszku. Wujek Henry powiedziałby, że jestem szalona i nieodpowiedzialna. Ale miałam to gdzieś.

Na szczycie tortu lorda Dracooli położyłam delikatnie trumnę. Potem założyłam ręce na biodra i z ulgą odetchnęłam. Teraz czekała mnie randka ze Spider-Manem ratującym Fernley od moich wypieków.