[4] Z pamiętnika żaka ~ Jakub

Poniższy tekst jest pierwszym w moim życiu eksperymentem z narracją pierwszoosobową. Zapraszam:

Rzeszów, 15.03.2019 r.

             Co ja tu robię…? Tak, już wiem. Całe moje życie, odkąd przyszedłem na świat, słyszałem „Mateusz będzie lekarzem”. Bo trzeba Wam wiedzieć, iż nazywam się Mateusz Nowak i mam dwadzieścia trzy lata. Obecnie jestem na czwartym roku medycyny. Ten kierunek kłóci się z moimi ambicjami, lecz za każdym razem, gdy mówiłem rodzicom „Chcę iść na ASP”, odpowiadali mi, bym przestał marudzić, bo zawód malarza jest delikatnie mówiąc „niezbyt intratny”. Zapytacie, czy mogłem po prostu zaprotestować i złożyć papiery gdzie indziej lub przenieść je, kiedy kolejne lata upewniły mnie w tym, że będzie ze mnie kiepski lekarz? No właśnie średnio. To moja matka daje mi gotówkę na życie. Jako żak nie pracuję i przyznam – taki układ mi odpowiada. Poza tym dzięki obecnym studiom poznałem fajne grono znajomych, z którymi nie chciałbym tracić kontaktu. Jedynym, co trzyma mnie na uczelni (oprócz ambicji rodziny…), są imprezy w akademiku ze wspomnianą ekipą. Dziś opowiem o takiej balandze.

             Około dziewiętnastej do pokoju, który dzieliłem z Tomkiem, zaczęli przychodzić goście – mieszkańcy sąsiednich. Wśród przybyłych znajdował się Kamil. Wszyscy wiedzieli, że facet handluje rosyjskim spirytusem. Lubił też nim częstować. Nie inaczej było tamtego dnia. Przyniósł na imprezę kilka butelek, które błyskawicznie znalazły amatorów. Niestety ja również postanowiłem spróbować trunku. Popełniłem błąd. Nie wspomniałem o tym, ale można wydedukować, iż jako „pan z dobrego domu” przed studiami praktycznie w ogóle nie piłem. Od kilku lat intensywnie trenowałem, lecz nadal daleko mi było do poziomu kolegów, a nawet i koleżanek. Już po 3 kieliszkach zacząłem odczuwać nieprzyjemny szum w uszach. „Przejdzie” pomyślałem. By to wrażenie minęło szybciej, wypiłem kolejne dwa kieliszki. W końcu alkohol ponoć poprawia samopoczucie, tak? Nie. To trwało moment. Potem pamiętam wyłącznie urywki. Tańczyłem na stole, śpiewałem „Macarenę” i podszczypywałem Anetę. Masakra!

             Następnego dnia obudziłem się w strasznym stanie. Fale zimna i gorąca  na przemian zalewały moje czoło, przed oczami latały dziwne plamy, nie miałem też siły.

            – Umieram! – krzyknąłem do Tomka.

            – Nie umierasz, tylko masz kaca. Ta ruska wóda była mocniejsza niż myślałeś, co?

            – Tak… – powiedziałem i przykładając rękę do ust pobiegłem w kierunku łazienki.

             Zwymiotowałem resztki feralnej imprezy. Wracając do pokoju, marzyłem, by się położyć i odespać. Niestety uświadomiłem sobie, jaka jest data. 4 marca 2019 roku to ważny dzień. Dzień najtrudniejszego egzaminu tej sesji. Anatomia zawsze stanowiła moją piętę achillesową, a zwłaszcza teraz, gdy męczy mnie „syndrom wczorajszego wieczoru” w wersji hard. Pomyślałem o grożących mi konsekwencjach: niezaliczeniu roku, odcięciu od domowej kasy, eksmisji z akademika. Przez głowę przeszła mi rozmowa z Tomkiem. I pytanie „Dlaczego nie umarłem…?!”

Pozostało mi tylko przemyć twarz zimną wodą, założyć najczystsze ciuchy, jakie znalazłem, a potem iść na ścięcie. Miałem fart, pytania nie należały do najtrudniejszych. Dostanę 3. Mimo wszystko dostałem nauczkę. Nigdy więcej nie pić. A przynajmniej nie tyle. No dobra –  pić, ale zawsze przed piciem patrzeć w kalendarz.

             Tak oto wyglądały skutki mojej ostatniej biby. To tyle żali.

Mateusz