[4] Epoka pary i magii: Wampir ~ Kamil

Wyszło trochę długie. I niestety konkretna akcja zaczyna się tak naprawdę pod koniec. Starałem się też napisać tak, żeby wszyscy zrozumieli o co chodzi, nie czytając wcześniejszych opowiadań z serii, ale to wyszło dość kiepsko. I przepraszam za wszystkie literówki oraz ewentualne braki wcięć w akapitach, większość pisałem z telefonu. W każdym razie, zapraszam do lektury :)

- Apsik!

- Na zdrowie!

- Dziękuję - Elizabeth z zaczerwienionym nosem i załzawionymi oczami weszła do gabinetu detektywa trzymając kilka kopert. - Jest do Ciebie trochę poczty. Proszę.

- Dzięki. Liz, weź sobie może wolne. Wyglądasz bardzo źle.

- Mówisz? - powiedziała pociągając nosem. - Dasz sobie radę sam?

- Mówię. I trzy lata dawałem sobie radę sam, przez te kilka dni nic mi nie będzie - uśmiechnął się do niej.

- No, psik - Liz znowu kichnęła, na co Dex jej ponownie odpowiedział “na zdrowie” - dobra. To idę.

- Zdrowiej szybko!

Elizabeth ubrała swój płaszcz i ruszyła w stronę wyjścia. I gdy otworzyła drzwi, spotkała w nich komendanta.

- Dzień dobry, panno Elizabeth.

- Dzień dobry. - Kichnięcie, na które usłyszała podwójne “na zdrowie”. - I do widzenia.

Liz minęła szybko policjanta w drzwiach i ruszyła do swojego domu. Komendant natomiast zapukał do otwartych drzwi gabinetu Dexa. Detektyw akurat układał dokumenty i zapiski na jednej z rąk w stosik. Odwrócił się za siebie na dźwięk puknięcia.

- O! Pan komendant! Dzień dobry, proszę, niech pan wejdzie. Co prawda akurat się przenoszę na biurko Liz, ale niech pan usiądzie. - Dex pokazał puste krzesło stojące na wprost jego biurka, po czym wyszedł do pokoju obok.

Policjant zajął wskazane miejsce, a detektyw, krzątając się i układając papiery, zawołał do niego z sąsiedniego pomieszczenia:

- Podać coś panu do picia?

- Dex, do cholery, skończ tą oficjalną farsę! Mam do ciebie sprawę, chodź tu.

Detektyw wrócił do pokoju i usiadł za swoim biurkiem.

- No dobra, o co chodzi? - powiedział już zupełnie poważnie i z przejęciem.

- Sprawa jest ściśle tajna, jasne?

- Jasne.

- Od trzech tygodni, co dwa dni znajdujemy martwe ciała. I może w tym przeklętym mieście nie byłoby to nic dziwnego, gdyby nie to, że nie mają ani kropelki krwi! Nasz koroner dokładnie zbadał ciała, są suche jak wiór. Co ciekawe, nie mają żadnych ran na ciele z wyjątkiem dwóch równoległych śladów na szyi. Jakby po kłach.

- Sugeruje mi pan, że są to ślady po… hmmm… wampirze?

- Nie wiem, Dex. przez trzydzieści lat mojej kariery nie widziałem czegoś takiego. Moi ludzie nie chcą brać tej sprawy. A jak któremuś ją przydzielam odgórnie, to robi wszystko byle nic nie ustalić.

- No dobrze, ale czego ode mnie oczekujesz? Mam zbadać sprawę?

- Nie. Masz się pozbyć osoby, która jest za to odpowiedzialna. Nie obchodzi mnie jak to zrobisz, te ataki mają ustać.

- No dobrze… - zaczął niepewnie Dex. - Potrzebuję więcej informacji.

- I właśnie za twój profesjonalizm cię szanuję. Proszę - komendant wyjął dość gruby notes - tu masz wszystko zanotowane, co udało nam się ustalić. Wiem też, że nie pracujesz za darmo. - Dex już chciał coś powiedzieć, jednak komendant mu przerwał podnosząc dłoń. - Niestety, nie mogę udzielić ci oficjalnego finansowania z policji, ale… mam całkiem niezłą pensję. Kilku funkcjonariuszy również się zrzuciło. Myślę że powinno starczyć - policjant podał detektywowi zaklejoną kopertę. - Nie możesz tego nie przyjąć. No dobra, my tu gadu, gadu, a bandyci nie śpią. Wracam do swoich obowiązków. - Komendant wstał z krzesła i ruszył w stronę wyjścia. Po chwili się jednak odwrócił do Dexa przeglądającego już notatki policji - Aha! I jeszcze jedno. Uważaj na siebie chłopcze.

Po tych słowach policjant wyszedł, a Dex skupił się całkowicie na notatkach.

***

Chociaż notatki były napisane dość niezgrabnie i chaotycznie, tak jakby ktoś spisywał je potajemnie i na szybko, można było z nich kilka informacji wywnioskować. Dex dowiedział się, że ofiarami są osoby młode, na ogół dość urodziwe. Pochodzą z różnych dzielnic i ciała znajdowane były w ciemnych, bocznych uliczkach całego miasta. Detektyw naniósł te miejsca na plan Factoriany, razem z datami znalezienia ciała, jednakże nie dostrzegł w ich układzie żadnych prawidłowości. Z notatek wynikało również, że ślad na szyi miał rozstaw jednego i ćwierć cala, i oprócz tego żadnych śladów ran ani nawet walki czy oporu. Jeden z funkcjonariuszy zaznaczył, że z ciała unosiła się dziwna woń, po której kręciło się w głowie. Koroner zaś podejrzewa, że ofiary mogły zostać otumanione bądź uśpione jakąś substancją. Oprócz tego, w notatkach znalazły się zapiski z zeznań świadków. Chociaż większość z nich pochodziła od osób mało wiarygodnych, to w zaskakującej większości powtarzało się stwierdzenie, że widziano podejrzanego mężczyznę odzianego w czarny długi płaszcz oraz cylinder.

Trochę mało, ale od czegoś trzeba zacząć. Chyba pójdę sprawdzić ostatnie miejsce zbrodni.

Detektyw ubrał się, zamknął biuro i ruszył w stronę ulicy Skośnej.

***

Ulica Skośna była wąską, boczną uliczką prowadzącą między ulicą Św. Wawrzyńca a ulicą Garbary. Po lewej stronie znajdowały się trzy małe kamieniczki a po prawej cztery. Ciemna, błotnista i śmierdząca kapustą - w całej Factorianie było mnóstwo takich uliczek.

Dex obszedł ulicę w obie strony, jednak nie zauważył niczego podejrzanego ani odbiegającego od normy. Zaczął więc badać okolicę kamienicy, przy której znaleziono ciało.

Po obu stronach wejścia do budynku zawieszone były na nitkach główki czosnku. Miejsce gdzie znaleziono zwłoki było oznaczone czterema palikami oraz sznurkiem. Detektyw dokładnie zbadał teren, jednak nie znalazł żadnych śladów ani poszlak.

Mogłem się tego spodziewać. Nikt nie pilnuje miejsca zbrodni. Policjanci pewnie wszystko zadeptali. A nawet jeśli nie, to każdy mógł tu przyjść i zabrać ze sobą dowody. No nic, spróbuję przepytać mieszkańców.

Dex zapukał do drzwi kamienicy. Po dłuższej chwili drzwi uchylił dozorca domu. Spojrzał jednym okiem na detektywa i gburowato zawołał:

- Czego tu chce?

- Dzień dobry, ja w sprawie tego morderstwa. Zostałem wynajęty… - dozorca zatrzasnął drzwi. Dex westchnął i zapukał jeszcze raz. Ponownie drzwi się tylko uchyliły.

- Jeszcze tu jest?

- Tak. Chcę zadać panu tylko parę pytań.

- Nie! - i ponowne trzaśnięcie drzwiami.

Detektyw podnosił już dłoń, by zapukać trzeci raz, ale usłyszał stłumiony głos dozorcy zza drzwi.

- Wszystko powiedziałem już policji. Żegnam! - więc zrezygnował z kolejnej próby. Dostrzegł jednak chłopca w oknie. Dziecko mu pomachało, więc Dex uśmiechnął się do niego i odmachał. Po chwili chłopiec zniknął. Detektyw wzruszył ramionami i skierował się do kamienicy po przeciwnej stronie. Nim jednak zdążył zapukać do drzwi, usłyszał głos dziecka za sobą.

- Jest pan łowcą wampirów?

- Słucham? - Dex odwrócił się i zobaczył chłopca z okna. Miał maksymalnie siedem lat i był bardzo chudy. Kasztanowe włosy przystrzyżone na jeżyka, ciemne oczy, zadarty nos oraz kij w dłoni przysparzały mu zawadiackiego wyglądu. Chłopiec powtórzył pytanie

- Jest pan łowcą wampirów?

Detektyw długo się nie zastanawiając palną:

- Tak, oczywiście!

- Rajuśku! Ale klawo!

            Dex zauważył tu swoją szansę na uzyskanie chociaż część odpowiedzi na dręczące go pytania.

- A gdzie słyszałeś o łowcach wampirów? - uśmiechnął się do chłopca.

- Tatuś mi wczoraj powiedział. Bo widziałem wczoraj jednego wampira jak skrzywdził Natalie i bardzo się przestraszyłem. Ale teraz już się nie boję.

- Możesz mi coś więcej powiedzieć o tym wampirze?

- W nocy się obudziłem przez jakieś hałasy. Jakby komuś stłukła butelka. I słyszałem też brzydkie słowa. Spojrzałem przez okno i zobaczyłem pana stojącego nad kimś. Pobiegłem od razu do taty. Ale jak tata przyszedł zobaczyć, to widział już tylko Natalie leżącą na ziemi. Potem rano mi powiedział, że to był wampir, ale mam się nie bać, bo przyjdą łowcy wampirów i go upolują.

- Bardzo mądry ten twój tata. A o Natalie co wiesz?

- To jest córka państwa Staton. Była dla mnie zawsze miła i przynosiła mi czasem takie różne śmieszne rzeczy z pracy. Smutno mi, że ją wampir wypił.

- Śmieszne rzeczy? Co na przykład?

- O, to cudeńko na przykład - chłopiec pokazał koło zębate, jednak kilka zębów brakowało. Świetnie, takie koła zębate są w co drugiej fabryce w mieście.

- A nie wiesz gdzie pracowała?

- W fabryce głów robotów, chyba.

Czyli szykuje mi się kolejna wizyta w fabryce mózgów elektronowych… No dobra, to już coś.

- Hmmm… A gdzie mogła się wybierać o tak późnej godzinie? - Dex rzucił tak mimo chodem w przestrzeń. Chłopiec rozejrzał się konspiracyjnie i powiedział:

- Wiem, ale musi mi pan obiecać, że nikomu nie powie. Bo ja kiedyś bawiłem się w przejściu kamienicy i podsłyszałem jak Natalie rozmawiała ze swoją koleżanką. I jak mnie zobaczyły, to kazały obiecać, że nikomu nie powiem. Ale przecież łowca wampirów, to nie żaden nikt tylko ktoś, prawda?

- Prawda - detektyw zgodził się z chłopcem. Dziecko machnęło ręką do Dexa, żeby się zbliżył, ten więc pochylił się w jego stronę.

- Spotykała się z jakimś Piterem w Falach Skorby - chłopiec szepnął, po czym rozejrzał się jeszcze raz i uśmiechnął dumny z siebie.

Fale Skorby! Jeden z domów schadzek po drugiej stronie rzeki! I to jest ślad!

- Dziękuję, bardzo mi pomogłeś.

- A nie potrzebuje pan może pomocnika? Świetnie walczę na miecze! - chłopiec wywinął zawijasa kijem w dłoni.

- Nie, mam już pomocnika. Ale jeśli jeszcze kiedyś będę potrzebował pomocy, to się do ciebie zwrócę.

- Klawo! - ucieszył się chłopiec. - Muszę już wracać do domu, zaraz mama będzie mnie wołać na obiad. Ale niech pan o mnie pamięta!

- Będę, będę! - Dex zawołał do biegnącego już chłopca z powrotem do swojego domu.

Detektyw zapukał do drzwi kamienicy przed którą stał. Jednakże, został potraktowany tak samo jak w poprzedniej. Uznał więc, że spróbuje jeszcze skontaktować się z państwem Staton. Wrócił do kamienicy, przy której znajdowało się miejsce zbrodni. Zapukał do kamienicy i znowu drzwi uchylił mu opryskliwy dozorca.

- Czego znowu?!

- Muszę porozmawiać z państwem Staton.

- Nie ma ich w domu. Pójdzie już sobie.

Dex zrezygnował z dalszych prób dostania się do kamienicy i porozmawiania z jej mieszkańcami. Postanowił udać się do fabryki robotów i tam czegoś dowiedzieć się więcej o Natalie Staton.

***

Ulepszyli obronę od ostatniego razu - zauważył Dex, obserwując fabrykę z dachu jednej z kamienic. Dobrze, że teraz nie muszę się tam przekradać.

Detektyw zeskoczył na ziemię i udał się w stronę bramy do fabryki. Zatrzymał go jeden z ochroniarzy.

- Przepustka - rzucił od niechcenia, bardziej w powietrze niż do Dexa.

- Nie mam. Przyszedłem tylko porozmawiać z dyrektorem fabryki.

- Bez przepustki nie przejdziesz.

- Chodzi o Natalie Staton.

Ochroniarz zrobił minę, jakby mózg dopiero na te słowa zaczął pracować i sprawiać przy tym niesłychany ból.

- Aaa! Dobra, już pamiętam, to ta co nie przyszła do pracy. Mieliśmy ją zaprowadzić bezpośrednio do szefa jeśli się pojawi. Poczekaj - strażnik bramy się oddalił, żeby rozmówić się ze swoimi towarzyszami. Po chwili wrócił. - Dobra, właź. Idź za tym niskim blondasem - i wskazał palcem na jednego ze swoich współpracowników.

Dex ruszył za ochroniarzem. Szli halą, a następnie korytarzem, którymi detektyw, a właściwie w tamtej chwili Mściciel, uciekał przed czarodziejami. Teraz miał lepszą możliwość przyjrzenia się pracownikom z bliska. Byli bardzo skupieni na swoim wycinku pracy. Nie wyglądali na zabiedzonych, ani zastraszonych.

W końcu Dex dostał się do biura na antresoli. Właściciel fabryki stał ze skrzyżowanymi dłońmi za plecami przy wielkim oknie z widokiem na halę. Był gruby i łysy, ubrany w ledwie dopasowany smoking, a pod nosem miał zapuszczony gruby wąs na długości całej wargi.

- Proszę pana, ten tutaj ma informacje o Natalie Staton - ochroniarz w tak osobliwy sposób przedstawił detektywa swojemu pracodawcy.

- Dziękuję, możesz odejść - odezwał się wąsacz niskim, zachrypniętym i bardzo nieprzyjemnym głosem. Ochroniarz niezwłocznie posłuchał polecenia i wyszedł z biura. Właściciel fabryki odwrócił się od okna i podszedł do Dexa, podając mu swoją grubą i lekko spoconą dłoń - Christian Gauge, właściciel tejże fabryki. A pan to?

Dex z lekkim ociąganiem podał wąsaczowi dłoń. Po czym przedstawił się fałszywym imieniem i nazwiskiem, wyciągając podrobioną odznakę policji Factoriany:

- Funkcjonariusz Dough Kendrick. Prowadzę sprawę panny Natalie Staton.

- Sprawę Natalie Staton? - właściciel fabryki uniósł w zdziwieniu brwi. - A cóż takiego zrobiła ta kruszyna, że nie mogła się pojawić w pracy?

- Ona? Nic. To jej zrobiono. Zamordowano ją.

Zapadła długa cisza. Dex nie potrafił określić emocji malujących się na twarzy Christiana. Po chwili wąsacz się jednak odezwał.

- No to mam wakat. Szkoda, Natalie była dobrą montażystką. Precyzyjną. Taaaaak. No cóż, dziękuję za informację. A teraz jeśli pan pozwoli - i wskazał swoim grubym paluchem drzwi.

- Niestety, tak szybko się mnie pan nie pozbędzie. Muszę zadać panu parę pytań.

- Ech… Na władzę nic nie poradzę, prawda? Hehe - podwójny podbródek wąsacza zatrząsł się od wymuszonego śmiechu.

Dex nagle sobie uświadomił, że Christian wyglądem przypomina morsa połączonego z pingwinem. Postarał się ukryć rozbawienie tą myślą, trąc ręką nos.

- Pytaj pan - właściciel fabryki wypowiedział to dość szorstko.

- Jak długo panna Staton tutaj pracowała?

- Pół roku.

- Czym się zajmowała?

- Łączyła kryształy w mózgu elektronowym.

- Miała jakichś przyjaciół, tutaj, w pracy?

- Tak, trzymała się z Larą Harrens. Zajmuje się lutowaniem złączeń w mózgach. Pracuje tu rok. Jak rozumiem, ją też będzie chciał pan przepytać. Proszę bardzo, ale nie w godzinach pracy. Nie płacę im za pogaduszki z policją.

- W porządku… - Dex coraz bardziej tracił cierpliwość  do Christiana. Chciał  jak najszybciej  zakończyć tą rozmowę. - Dobrze pan ją znał?

- Dosyć dobrze. W końcu muszę wiedzieć komu płacę.

- Czy czymś się wyróżniała?

- Hmmm… Była niebrzydka.

- No cóż, dziękuję. Bardzo mi pan pomógł.

- Ależ proszę, zawsze chętnie służę pomocą.

Dex ruszył do wyjścia, rzucając na odchodne “do widzenia”

***

Detektyw czekał przed główną bramą na koniec zmiany. W międzyczasie wszedł do pobliskiej kawiarni i kupił sobie mocną kawę wraz z rogalikiem maślanym.

Wreszcie syrena oznajmiła koniec zmiany. Po kilku minutach z fabryki zaczęli wychodzić pierwsi ludzie. Dex zaczepiał każdą z dziewczyn i pytał się czy nie jest Larą Harrens. W końcu udało mu się na nią trafić.

Była ładną, wysoką dziewczyną o kruczoczarnych włosach, smutnym spojrzeniu orzechowych oczu i pełnych ustach. Na nosie i różowych policzkach miała mnóstwo piegów.

Gdy Dex wymienił jej imię i nazwisko lekko się spłoszyła, ale gdy usłyszała, że jest z policji i że chodzi o Natalie Staton, to się uspokoiła. Detektyw zaproponował jej, żeby udali się do pobliskiej kawiarni, aby na spokojnie porozmawiać.

Wkrótce siedzieli przy jednym ze stolików, pijąc gorący napój z filiżanek.

***

- Proszę mi opowiedzieć o Natalie.

- Znamy… znałyśmy się z jednej ulicy. Ja mieszkam w kamienicy obok. I to ja ją wprowadziłam do fabryki. Wciąż… wciąż nie mogę uwierzyć, że to ją spotkało. Była taka dobra, taka miła dla wszystkich... - Lara zaczęła szlochać.

- Tak, to wielka tragedia. I chcę dorwać tego, kto ją skrzywdził, dlatego potrzebuję twojej pomocy. Rozumiem, że potrzebujesz czasu, żeby się z tym pogodzić, ale możliwe że inne ofiary tego czasu nie mają… Więc...

- Tak, tak - dziewczyna otarła rękawem bluzki oczy. - Przepraszam, już się pozbierałam, możemy kontynuować.

- Czy Natalie zachowywała się może ostatnio dziwnie? Albo może wspominała, że czegoś się obawia? Albo, że kogoś poznała?

- Tak, poznała ostatnio jakiegoś chłopaka. Piter jakiś tam. Chodziła cała w skowronkach, nie mogąc się nim nachwalić.

- Hmmm… Może mi pani coś więcej opowiedzieć o tym Piterze?

- Niestety, chyba nie. Opowiadała, jaki to jest cudowny, miły dla niej, ile to jej kwiatów nie przyniósł, ale nigdy jakichś konkretów. Nawet nie widziałam go ani razu.

- Rozumiem - powiedział zrezygnowany detektyw.

- Chociaż… Wspominała kiedyś, że często spotykają się w Falach Skorby. Może to coś panu pomoże?

Dex się trochę ożywił na te słowa. Znowu Fale Skorby i ten Piter. Już wiem, gdzie teraz się udam.

- Dziękuję, to już jest jakaś poszlaka. Czy w razie nowych pytań, mogę się do pani zwrócić?

- Oczywiście. Pomogę jak tylko będę mogła.

- Dziękuję. - Detektyw dopił duszkiem zawartość filiżanki i położył na stole banknot. - Do widzenia.

- Do widzenia.

Po tych słowach Dex wyszedł z kawiarni, zostawiając Larę samą przy stoliku.

***

Od późnych godzin popołudniowych detektyw siedział na dachu jednej z kamienic, z której miał doskonały widok na Fale Skorby. Widział wchodzących ludzi w pojedynkę i wychodzących w parach. Liczył, że dostrzeże jakąś znajomą postać, coś czego będzie się mógł uczepić.  Nie wiedząc kiedy, Dex pogrążył się w swoich myślach.

I pomyśleć, że na początku mojej znajomości z Liz też korzystaliśmy z domów schadzek. Chociaż wtedy nie wyglądało to tak jak teraz. Wtedy była tam jeszcze jakaś kultura. Teraz młodzi chodzą tu tylko po to, żeby się napruć z partnerem, upić się absyntem czy wypalić skorbe. Nie ma już w tym romantyzmu, potajemnej miłości, spotkań mimo woli rodziny.

A może zawsze tak było, a ja się zestarzałem? Może mam jakieś piękne wspomnienia, które wypierają i ignorują jak wyglądała wtedy rzeczywistość domów schadzek?

Rozważania Dexa przerwało wybiegnięcie dziewczyny z budynku. Po chwili ciemna postać w płaszczu i cylindrze ruszyła z bocznej uliczki za nią. Miało się wrażenie, jakby sunęła po lodzie albo unosiła się kilka centymetrów nad ziemią.

Długo nie myśląc, detektyw zaczął biec za obiema postaciami, przeskakując z dachu na dach. Dziewczyna próbowała kluczyć między budynkami, jednak postać w cylindrze nie odpuszczała. W pewnym momencie ścigana źle skręciła i wbiegła w ślepą uliczkę. Zaczęła krzyczeć i wzywać pomocy, jednak po chwili umilkła. Dex przyspieszył swój bieg. W końcu znalazł się nad uliczką, gdzie skręciła dziewczyna. Leżała w niej, a nad jej szyją pochylała się postać w cylindrze.

Cholera, nie mogę strzelać, bo jeszcze ją trafię. I jeśli robi jej coś przy tętnicy w szyi, to jak tylko przestanie, dziewczyną zacznie się wykrwawiać. Kurwa, czemu nie ma tu Liz. Mogłaby się po cichu podkraść do niego i przebić mieczem. Ale dobra, trzeba improwizować.

Dex cofnął się na początek uliczki i zawiesił na prostopadłej krawędzi dachu. Następnie opuścił się i stanął na parapecie. Kontynuował schodzenie w ten sposób, aż w końcu dostał się na poziom ulicy. Wbiegł w ślepy zaułek z rewolwerem w dłoni. Postać w cylindrze to usłyszała i nie obracając się nawet ruszyła przed siebie, w głąb uliczki. Jednym skokiem znalazła się na dachu kamieniczki. Dex wystrzelił trzy razy i za każdym razem chybił. Podbiegł więc szybko do dziewczyny, z której szyi tryskała jasna krew. Wyciągnął z kieszeni czystą chusteczkę i przycisnął zranione miejsce, a następnie zaczął wołać o pomoc. Wkrótce od strony wejścia do uliczki nadbiegło dwoje mężczyzn. Jeden gdy zorientował się w sytuacji ruszył po doktora, drugi natomiast pomógł Dexowi przy dziewczynie. Była nią Lara Harrens.

***

Lara była cała blada. Leżała w łóżku u medyka mieszkającego w pobliżu miejsca ataku. Przy niej siedział Dex, przeglądając notatki. Nagle dziewczyna stęknęła i otworzyła oczy. Gdy spojrzała na detektywa, pobladła jeszcze bardziej.

- Jak długo byłam nieprzytomna? - zapytała ledwie słyszalnym głosem.

- Prawie cały dzień. - W głosie Dexa można było wyczuć chłód. - Okłamałaś mnie.

- Pan mnie też. Wiem, że jest pan prywatnym detektywem, a nie policjantem. Rozmawiałam z policją w dniu śmierci Natalie. Także, odpłaciłam panu tym samym, czym mnie pan potraktował.

No dobra, tutaj ma rację - pomyślał. Przez dłuższą chwilę panowała cisza w pomieszczeniu. W końcu jednak Lara się odezwała.

- Chodziłam z Natalie do Fal Skorby. Chciałyśmy poznać jakichś chłopaków. Faceci stawiali nam alkohol, popalałyśmy też skorbę. Nati poznała pewnego wieczoru Pitera. On ją wkręcił do jakiegoś tajnego stowarzyszenia czy coś. Gdy potem chodziłyśmy do Fal Skorby ona znikała z nim na godzinę lub dwie. Wracała zawsze upalona i rozprawiała o jakichś niezrozumiałych dla mnie rzeczach. Tydzień przed, zanim zginęła, strasznie się pokłóciłam z nią. Wygarnęłam jej, że ma przede mną tajemnice, że zmieniła się. A ja… Ja byłam o nią zazdrosna. To ja ją wprowadziłam do fabryki, to ja ją zabrałam do Fal Skorby. - Z każdym słowem Lara zaczęła coraz bardziej szlochać. - A wybrali ją. Uznali za lepszą, bardziej godną, ciekawszą. I czuję się z tym paskudnie, ale ucieszyłam się jak umarła. Pomyślałam, że w końcu się doigrała. I… i…

- Dobrze, już dobrze - Dex złapał ją za ramię. - Dlaczego mi to wszystko odpowiadasz?

- Bo chcę, żeby pan dorwał tego chorego pojeba, który mnie zaatakował.

- No dobrze - Dex złapał ołówek i przerzucił kartki w notesie, aż znalazł czystą. - Dlaczego wróciłaś do Fal Skorby, skoro wiedziałaś co tam spotkało Natalie?

- Potrzebowałam się rozluźnić. Zapomnieć o wszystkim. Gdy wypaliłam trochę skorby, podszedł do mnie Piter. Nie mam pojęcia skąd się tam znalazł. Podszedł do mnie i zaproponował mi absynt. Po chwili już szłam za nim na tajne spotkanie na trzecim piętrze. Cieszyłam się, poczułam doceniona.

- Co się wydarzyło na tym spotkaniu?

- To było bardziej eleganckie pomieszczenie, niż ta obskurna sala w której wszyscy się spotykają - Lara zamknęła oczy, jakby próbując sobie lepiej przypomnieć szczegóły. - Starsi mężczyźni, dwa a nawet trzy razy starsi ode mnie, ubrani w eleganckie i drogie ubrania, palili tam cygara i pili whisky. Kobiety, również co najmniej dwa razy starsze ode mnie, siedziały w swoich szykownych sukniach i sączyły taki drogi alkohol z bąbelkami. Było też kilka osób w moim wieku, ale byli w mniejszości. Nawet nie wiem kiedy, ale Piter gdzieś zniknął a zamiast niego przy moim boku znalazł się mężczyzna koło sześćdziesiątki. Powiedział mi, że długo mnie obserwował i bardzo pragnął poznać. Dotknął moich policzków i powiedział, że mam niezwykle delikatną skórę. Jego spojrzenie mnie przeraziło. To było takie spojrzenie pożądania. Ale nie jak mężczyzna pożąda kobietę. Bardziej jak głodny wilk patrzy na swoją ofiarę. Zaczęłam czuć się nieswojo, więc szybko stamtąd uciekłam. I nie wiedząc nawet kiedy, zaczął mnie gonić ten wampir… Tylko tyle pamiętam, przysięgam!

- Dobrze, wierzę ci. - Nagle zza okna zaczęły bić dzwony na godzinę dwunastą. Dex podniósł się z krzesła. - Muszę już iść. Ty natomiast zostaniesz tutaj pod opieką medyka i nie ruszysz się stąd, dopóki nie nabierzesz sił, jasne?

- A… A co jeśli przyjdzie po mnie tutaj ten wampir?

- Nie sądzę, zamierzam go dzisiaj dopaść.

- No dobrze - Dex na te słowa podszedł do drzwi. - Panie detektywie?

- Tak? - obejrzał się na nią.

- Dziękuję.

Tylko się uśmiechnął, a następnie wyszedł z domu doktora.

***

- Kurwa mać! Czego o tej porze! Ja tu umieram!

- Wcale nie umierasz, tylko masz kaca.

Drzwi się otworzyły z hukiem.

- Dex. Kurwa. Mogłem się tego, spodziewać. Kogo tym razem, do chuja pana, musisz ukatrupić?

- Skończ już marudzić, Terrens. Mogę wejść?

- Ech… - rusznikarz zrobił miejsce we framudze drzwi. - Właź.

Dex od razu ruszył do kuchni. Na stoliku stała butelka. Jednakże nie po alkoholu, a po naparze ziołowym babci. Podobno działało na wszystko, od przeziębienia, po stany agonalne, ale detektyw w to bardzo wątpił.

- Widzę, że ciebie też dopadło - wskazał na butelkę. - Liz rozłożyło wczoraj.

- Ta, łeb mnie też napierdala od wczoraj, a smarkam kurwa dalej niż widzę. No ale przecież nie przyszedłeś tutaj, żeby gadać o moim zdrowiu. O co chodzi?

- Poluję na wampira.

- Hahaha! Co kurwa?! Jaja sobie robisz, nie?

- Nie, mówię serio.

- Stary, nie chcę cię martwić, ale wampiry to bajka dla dzieci. W duchy też wierzysz?

- Wczoraj ocaliłem od śmierci dziewczynę. Ma ślady na szyi jak po kłach. Rozstaw jak u człowieka. Mało tego, to coś potrafi wskoczyć na szesnastometrową kamienicę z ziemi. Jedynym susem. Kurwa, jeśli to nie wampir, to nie wiem co…

Terrens pogładził wąsy. Następnie wyciągnął chusteczkę i wysmarkał się w nią, po czym wrócił do gładzenia wąsów. W końcu się odezwał

- No dobra, też nie wiem co. W każdym razie, na wszelki wypadek dam ci srebrne kule.

- To na wilkołaki raczej.

- Kurwa, nie wiem, nie znam się na tych bajaniach! To czego będziesz potrzebował?

- Czegoś co wystrzeliwuje osikowe kołki. I to na dzisiaj wieczór.

- Będzie ciężko, ale coś tam załatwię. To wszystko?

- A masz coś, co wystrzeli harpun?

- Nie. Przecież dobrze wiesz, że takimi gadżetami się nie zajmuje.

- No wiem, po prostu nie chciałem męczyć Liz.

- Aaa! No tak, twoja dziewucha jest chora, to pewnie leży w łóżku i bąki zbija. A ja tu zdycham i jeszcze każesz mi zapierdalać i wymyślać jakieś cudaczne ustrojstwa.

- Hehe. Ty mi przynajmniej potem tego nie wypomnisz za trzy lata przy jakiejś kłótni - obaj wybuchnęli śmiechem.

- Hahaha. No dobra, to chodźmy do pracowni.

***

Wieczorem Dex znowu obserwował Fale Skorby z pobliskiej kamienicy. Ludzie ponownie schodzili się w pojedynkę a wychodzili parami. Nic nadzwyczajnego się nie działo, nic nie wzbudzało podejrzeń detektywa. Przeszedł więc po kilku dachach i znalazł się nad budynkiem miejsca schadzek. Udał się do drzwi dla kominiarza.

Oczywiście, zamknięte. Dex wyciągnął zestaw złodziejski, sięgnął wytrzych i otworzył zamek drzwi. Następnie założył swoją chustę oraz gogle od Elizabeth. Już jako Mściciel, ostrożnie zszedł po schodach do środka budynku.

Znalazł się na poddaszu. Z każdym krokiem drobinki kurzu wzbijały się w powietrze. Czasem mógłby ktoś tu przyjść odkurzyć.

Przeszedł niepostrzeżenie przez czwarte piętro. Następnie ostrożnie stąpając po schodach zszedł na trzecie. Z przeciwnej strony korytarza dobiegały stłumione dźwięki rozmów. Dex przepuścił przez tylną część odrobinę magii elektryczności, dzięki czemu włączył termowizję. Pomieszczenie z którego dobiegały głosy, rozświetliło się nagle na czerwony kolor. Aha! Trochę ich tam jest. Hmmm… A to co? W pomieszczeniu obok którego stał, świecił się mały, żółty i podłużny kształt. Mściciel wyłączył termowizję i wszedł do pokoju. Kształtem okazał się płomyk lampy olejnej, a pomieszczenie biblioteczka. Dex zaczął przeglądać tytuły książek. Wieczna młodość - Steffano Marianzi. Filozofia Hen-Bo - Shao Yung. Traktat o śmierci - św. Floktyld. Wizje - Hekarion.

Hmmm… Ciekawa tematyka, albo rozważania filozoficzne, albo księgi słynące z rycin. Może i skorba dodaje im walorów, ale nadal pozostaje to dość osobliwą biblioteczką. O, a to co?

Mściciel sięgnął po kolejną książkę. Spojrzał na tytuł: Anatomia ciał astralnych i nienaturalnych - Balzac de Luise. Zaczął ją kartkować. Rzucały się w oczy kolejne nazwy rozdziałów: Anioły, Demony, Duchy, Upiory, Zmory, Bożkowie, Wampiry, Wilkołaki, Ożywieńce i wiele, wiele innych. Każdy rozdział ozdobiony był ilustracjami i rycinami. Dex wrócił do części o wampirach. Po stanie kartek widać było, że była czytamy częściej od innych. Podkreślone były dwa zdania. Wampiry są długowieczne, dzięki spożywanej krwi młodych osób. Piękno natomiast zachowują dzięki kąpielą w tejże krwi.

Cholera, o co tu chodzi? - Mściciel zaczął się zastanawiać. Rozejrzał się jeszcze chwilę po biblioteczce, jednak nic więcej nie zwróciło jego uwagi. Ponownie aktywował gogle i wrócił na korytarz. W następnym pomieszczeniu, tuż obok biblioteczki, zobaczył siedzący, czerwony kształt przypominający człowieka oraz kilka mniejszych, okrągłych Wyłączył termowizję i po cichu zakradł się do środka. To co zobaczył w środku, zupełnie go przeraziło.

Cieplne okrągłe kształty okazały się lampami, a większy kształt starszym mężczyzną półleżący na specjalnym krześle.  Miał prawą rękę opartą o specjalny, wyżłobiony podłokietnik. Z miejsca zgięcia łokcia wychodziła cienka rurka, która prowadziła do szklanego naczynia. Naczynie było zaczepione za wezgłowiem fotela, na długim metalowym stojaku. Było pełne ciemnej, gęstej krwi. Obok fotela na którym siedział mężczyzna znajdowała się wanna. W niej zaś była zanurzona kobieta niemal po samą głowę. Wanna również była wypełniona krwią.

- Wspaniałe, nieprawdaż?

Dex błyskawicznie się obrócił, wyciągając spod płaszcza średniej długości strzelbę. No korytarzu stał mężczyzna w smokingu i cylindrze.

- Długo pan kazał na siebie czekać. Ministerstwo Rozwoju twierdziło, że zjawi się pan już w zeszłym tygodniu.

- Co?

Nagle na korytarz, z pomieszczenia w którym znajdowało się pełno ludzi, wyszedł Chiristian Gauge, właściciel fabryki mózgów elektronowych. Wrzeszczał już od samych drzwi:

- Ej, Piter! Masz już krew Lary… - nagle zauważył Dexa stojącego naprzeciwko mężczyzny w smokingu u cylindrze. Zatrzymał się gwałtownie i wskazał swoim grubym palcem na Mściciela - To Mściciel! Piter, zapłacę poczwórnie za jego krew!

- Już się robi - odpowiedział mężczyzna szczerząc zęby i wykonał gwałtowny ruch dłonią, jakby ją prostował. Spod rękawa wysunęły się dwie grube igły, z jednej kapała nieprzyjemnie pachnącą ciecz.

Dex długo nie myśląc, wystrzelił w stronę Pitera ze strzelby. Lufę broni, z zawrotną prędkością opuścił kołek. Leciał wprost na przeciwnika, lecz w ostatniej chwili zmienił tor lotu.

Kurwa, aeromanta - przebiegła myśl przez głowę Mściciela. Rzucił na podłogę strzelbę na kołki a następnie wysunął wyprostowaną dłoń w stronę Pitera. Z palców Dexa wystrzeliły wiązki energii elektrycznej, jednakże jego przeciwnik nadzwyczajnie zwinnie usunął się z drogi. Z tą samą niespotykaną szybkością Piter znalazł się przy Mścicielu. Zaczęli okładać się pięściami. Chociaż to aeromanta był w natarciu i zadawał cios za ciosem. Gdy Mściciel już trochę osłabł i opuścił trochę gardę, Piter zamachnął się na odsłoniętą szyję Dexa, ale ten zdołał złapać go za ramię. Siłowali się przez chwilę, gdy detektywa znowu zaczęły opuszczać siły. Nie mógł sobie poradzić z przeciwnikiem wspierającym się magią powietrza. Wtedy, w desperackim ataku, detektyw użył magii ognia i przypalił ramię aeromanty. Piter wrzasnął i zelżył napór ręki. Mściciel błyskawicznie to wykorzystał i skierował igły w stronę mężczyzny. Jedynie delikatnie drasnął skórę na policzku Pitera igłą ze śmierdząca cieczą, ale to wystarczyło. Błyskawicznie przeciwnik Dexa zaczął wiotczeć, po chwili upadł na podłogę bezwładny.

Gdy Christian to zobaczył, wrzasnął z przerażenia i wbiegł do pomieszczenia z którego chwilę temu wyszedł. Nagle wszyscy bywalcy lokalu wybiegli z pomieszczenia i uciekli w dół po schodach.

Dex nie zwracał jednak na to uwagi, był wyczerpany po walce z aeromantą. Skupił się na przeszukaniu sparaliżowanego Pitera. W tym samym momencie, za Mścicielem wybiegł mężczyzna który był podłączony na fotelu do kroplówki z krwi oraz naga kobieta, z której kapała jeszcze jucha. Dex i na to nie zwrócił uwagi. Pod smokingiem, przez rękaw do igieł prowadziły dwie rurki. Ta z śmierdzącą cieczą była krótsza i kończyła się z drugiej strony małą kolbą pełną żółtej neurotoksyny. Druga natomiast przeprowadzona była niemal przez cały smoking. Miała kilka rozwidleń i każde z nich prowadziło do pustej szklanej butelki. Czyli tak wysysał krew z ofiar. Przerażające, chociaż sprytne.

Przeszukując kieszenie Pitera, Dex znalazł notatnik. W nim zapisane były imiona i nazwiska bogatych, starszych mieszkańców miasta. Pod każdym z nich natomiast zapisane były imiona i nazwiska ofiar oraz kwoty zapłacone za ilość krwi.

Przeglądając notes, spomiędzy ostatnich kartek wypadł telegraf.. Detektyw zaczął go czytać.

Do Pitera Hemisworth. Stop. Kontynuuj działania. Stop. Mimo braku efektów kuracji, burżuje nadal płacą. Stop. Uważaj na detektywa. Stop. Na pewno wkrótce się zjawi. Stop. W skrytce zostawiliśmy więcej neurotoksyny. Stop. Dobra robota. Stop. M. Stop. R. Stop.

Cholerne Ministerstwo Rozwoju. W końcu dopadnę skurwieli - przysiągł Dex. Następnie przeciągnął Pitera do pomieszczenia w którym znajdował się fotel i wanna. Rurką która służyła do transfuzji krwi, związał mu ręce za plecami, po czym oddalił się z miejsca zbrodni.

***

Następnego dnia, do Fal Skorby wkroczyła policja. Znaleźli związanego mężczyznę w pokoju, który wyglądał jak dziwne laboratorium. Unosił się w nim odór krwi.

Później, tego samego dnia, policjanci zapukali do wielu domów bogatych mieszkańców miasta Factoriany. Zostali oni oskarżeni o współudział w morderstwach. A to wszystko dzięki notesowi znalezionym rano na komisariacie wraz z krótkim liścikiem. Zawierał on jedynie cztery słowa. Fale Skorby. Od Mściciela.