[6] Kings Blades: I Slept With Someone in Crownsguard and now All I Got Was This Stupid Fights Fought for Me ~ Rilnen

Długo męczył mnie ten tekst. Ale tak jakby, musiałam. A i tytuł zamierzenie taki długi.
Kings Blades - Final Fantasy XV fanfiction. Czasy post-apo, nie ma króla, nie ma światła, ani nadziei. A piosenka mnie prześladuje i potem takie coś wychodzi.

The Rival of The King

Abonent czasowo niedostępny.

Choć wiedziałam, że do Hammerhead energia jeszcze nie dotarła, to gdzieś tam w głębi mnie tliła się iskierka nadziei. Zawsze mogli znaleźć jakiś zakurzony generator w garażu starego Cida i podładować od dawna rozładowane telefony. Niestety, w ostatnim bezpiecznym bastionie przed zdemonizowaną Insomnią nadal było ciemno. Jak na całym pieprzonym świecie.

Miałam szczęście, że Dave miał miejsce w samochodzie. Wraz z paroma łowcami zmierzali do Galdin Quy ze wsparciem dla Królewskiego Doradcy i choć z całego serca  chciałabym im pomóc, z niechęcią wysiadłam przy dawnej stacji kontroli pojazdów. Jedyne źródło światła sączyło się przez okna restauracji Takki, który porozstawiał świeczki na parapetach, tworząc ze swojego przybytku coś w rodzaju latarni dla zagubionych w mroku niedobitków.

Potknęłam się o próg, niemal wpadając do knajpki. Jedyna osoba, znajdująca się w pomieszczeniu poderwała głowę na dźwięk wiązanki przekleństw, jaką wypuściłam pod adresem bogu ducha winnego progu.

– Co ty tu robisz? – zapytał smutno Prompto, ściskając mocniej parujący kubek.

Dopiero gdy podeszłam bliżej zauważyłam, że mój przyjaciel wygląda jakby nie spał kilka nocy z rzędu. Czymkolwiek w tych czasach była noc. Jednak w żadnym wypadku nie przyjechałam tu żałować mężczyzny.

– To chyba ja powinnam zadać ci to pytanie. – Opadłam na krzesło po przeciwległej stronie stołu i rzuciłam przyjacielowi oskarżycielskie spojrzenie.

– No, co? – Prompto wzruszył ramionami. – Zajmuję się tym, co większość łowców, pomagam uchodźcom...

I've spent my last nights
strung up and pulled tight.

Uniosłam brwi i rozejrzałam się wokół w poszukiwaniu jakiejkolwiek żywej duszy, ale nikt się nie napatoczył, bym mogła uwierzyć w bajkę, którą Prompto próbował mi sprzedać.

– Przecież tu już nikogo nie ma! Z tego co wiem, to ostatnie niedobitki dotarły do Lestallum dwa tygodnie temu!

– A co cię to obchodzi, Mikhel? Nie widzieliśmy się od miesięcy.

Jak widać, wszystkich zmieniła ciemność. Argentum nigdy nie był tak opryskliwy. Gdzieś po drodze musiał zagubić swoją radość życia tak, jak każdy w Lucis stracił swojego króla.

– To nie tak, że my –  wskazałam najpierw na siebie, później na Prompto – nie widzieliśmy się od miesięcy. To ty – wyciągnęła oskarżycielsko palec przed siebie – nie widziałeś się z nami.

– Nikt nikogo nie widuje przez tę ciemność. – Argentum chyba chciał zażartować, bo wyszczerzył zęby, ale jego uśmiech szybko zniknął, gdy uniosłam brwi.

– Myślisz, że tego by chciał? Widzieć swoich przyjaciół rozsianych po świecie?!

Nawet gdybym chciała, imię naszego króla nie przeszłoby mi przez gardło. Po za tym, było zbyt wcześnie by rozmawiać o zaginięciu Noctisa, jednak zdawałam sobie sprawę, że tylko ten argument trafi do Prompto, dopóki nie wyjawi prawdziwego powodu swojego przybycia do Hammerhead. Ale moje działania nie przyniosły zamierzonego skutku, bo Argentum tylko wzruszył ramionami.

– Na moje, to Noctis chciałby uratować swoich poddanych, więc to robimy. Zbieramy ocalałych z każdej osady, która pozostała...

Holding out, sleep and grow.

– Ale robicie to na własną rękę.

– Przykro mi, że nie potrafimy się rozdwoić, wtedy szłoby to wszystko szybciej.

– Cóż, może twój klon odwiedzałby przyjaciół częściej.

– Okej, przepraszam, że nie mam czasu zajrzeć do Lestallum. – Prompto uniósł dłonie w geście niewinności, co jeszcze bardziej mnie wkurzyło.

– A co mi po twoich przeprosinach?!

– Więc, po co to przyjechałaś?

Otwarłam usta, by od razu wyrzucić z siebie wszystko, co leżało mi na wątrobie, ale w ostatnim momencie się zatrzymałam. Musiałam dobrze dobrać słowa, gdyż Prompto miał zbyt wybujałą wyobraźnię i mógł dopowiedzieć sobie różne historie. Niekoniecznie pozytywne.

– Chodzi o Calor.

– Co z nią? – zapytał od razu, jak się spodziewałam, ale zaskoczył mnie bezbarwny ton jego głosu.

Jakby to pytanie zadał z przyzwyczajenia, a nie z troski o swoją ukochaną.

– Nie wiem, co się stało między wami od twojej ostatniej wizyty w Lestallum, ale jej zachowanie jest zgoła odmienne od normalnego.

An answer comes without a please:

– Czy ona kiedykolwiek zachowywała się normalnie? – wtrącił cicho, ale ja puściłam tę uwagę mimo uszu.

– Prawie nigdy nie można jej zastać w tej jej knajpie... Ciągle jeździ na łowy, na których walczy...

– To chyba dobrze, co nie?

– Przestań mi przerywać, do cholery! Niedobrze, że walczy, bo robi to, jakby nie zależało jej na życiu!

The Hunter of The King

Abonent czasowo niedostępny.

Dobrze, że miałam jeden z tych za dużych swetrów. Większą kamizelkę pożyczyłam od Dave’a. Nikt nic nie zauważył. Jednym z plusów tych postapokaliptycznych czasów był fakt, iż nikt nie zdawał się zauważać niczego. Wszyscy byli ślepi na otoczenie, społeczeństwo. Każdy patrzył na siebie. Każdy próbował przetrwać. Ale czy szukanie pozytywów w tym piekle było na miejscu? Cały świat był pożarty przez cienie, pochłonięty przez ciemność. Ale czy tylko świat...?

Abonent czasowo niedostępny.

Nie wiem, co sobie wyobrażałam, wybierając akurat ten numer telefonu. Kiedy po raz kolejny miła pani poinformowała mnie, że mój rozmówca jest poza zasięgiem, schowałam komórkę do kieszeni dżisnów i udałam, że coś za oknem przykuło moją uwagę. Wciąż jednak czułam na sobie palący wzrok Mikhel. Wiedziałam, że od dłuższego czasu Insanis wybiera się na misje razem ze mną tylko dlatego, by z jakiegoś irracjonalnego powodu obserwować moje działania. Jakby to teraz było mi potrzebne. Jednak, ona też nic nie zauważyła.

Sięgnęłam za pazuchę kamizelki, skąd wyciągnęłam swoje niezawodne ciemne okulary. I tak było ciemno, więc założenie ich nie robiło żadnej różnicy.

– Wiem, że nie masz alergii – usłyszałam za sobą głos Mikhel, która nie omieszkała przy tym kopnąć mnie lekko w łydkę.

Przeklęłam w myślach pick-upa, którym właśnie zmierzaliśmy na łowy, a na którego przyczepie było zbyt mało miejsca.

– Nie płaczę, okej? – odpowiedziałam, może i zbyt agresywnie, ale nie bardzo mnie to obchodziło. – I pewnie nie zauważyłaś, ale za tymi okularami, przewracam właśnie oczami.

Nie widziałam tego, ale mogłabym się założyć o sto gilu, że Mikhel miała przygotowaną ripostę, jednak nigdy nie było dane jej wypowiedzieć, bo ciężarówka zatrzymała się, a Dave zwołał wszystkich podróżujących na odprawę przed łowami. Stanęłam z tyłu grupy, która wpatrywała się w szefa łowców, spijając każde słowo pokrzepienia, jakie płynęło z jego ust.

Wszystko będzie dobrze. Nie dajcie się zabić. Dla serca i domu.

Sranie w banie. Żenada.

Nie doczekałam do końca przemowy. Doskonale znając teren, na którym miał odbyć się łów, puściłam się biegiem w tamtą stronę. Kiedy usłyszałam za sobą nawoływania, jeszcze bardziej przyspieszyłam, po czym przywołałam swoją lancę, wyrzuciłam ją przed siebie i korzystając z niedawno odzyskanej, magicznej mocy króla, przeniosłam się do broni, jeszcze bardziej uciekając od współwalczących. Nie mogłam już słuchać jednego i tego samego. Do tego, walka skutecznie pomagała mi na mdłości, które męczyły mnie od dłuższego czasu.

Ponownie wypuściłam włócznię przed siebie, trafiając Migdardsomma prosto w czaszkę. Wąż zawył, plując trucizną na prawo i lewo. Mocno złapałam za rękojeść broni i odbiłam się stopami od oślizgłego cielska. Kiedy moje stopy dotknęły ziemi, reszta łowców i gwardzistów dotarła na miejsce walki.

– Calor, ty idiotko! – Poczułam, jak ktoś chwyta mnie mocno za ramię, odciągając na bezpieczną odległość. – Czyś ty oszalała?!

Spojrzałam na Mikhel, której oblicze nie wyrażało nic innego, niż czystą wściekłość. Nie wiem, czy zauważyła powątpiewanie w moich oczach zza ciemnych okularów, ale równie dobrze mogłam znów przewrócić oczami, bądź pokrótce wyznać jej wreszcie, dlaczego zachowuję się tak nieostrożnie. Jednak jedyne, co zrobiła, to wzruszyłam ramionami, a lanca ponownie pojawiła się w mojej dłonie w towarzystwie blasku niebieskich iskier.

– Dlaczego nie możesz na nas poczekać? Mogłybyśmy razem zaatakować, przemyśleć działanie...

– Rób, co chcesz. – Wyrwałam się z jej uścisku i ponownie zaatakowałam nasz cel.

'Do what you want.'

Czułam, jak żółć podchodzi mi do gardła, ale ignorowałam to, skupiając się za walce. Miałam szczerą nadzieję, że podczas walki nikt nie zauważył, jak staram się wyprowadzać ataki stając bokiem lub przerzucając lancę za plecami. Mój styl walki od pewnego czasu różnił się od dotychczasowego, frontalnego natarcia, jednak kto by się przejmował tym, jak atakować? Ważna była wygrana. I powrót do domu w jednym kawałku.

Z każdym ciosem, jaki zadawałam, czułam coraz mniej. Jakby to z węża, zamiast brudnej krwi, ulatywały moje uczucia. Kamienna twarz bez wyrazu, jak maska nie ukazywała żadnych emocji. Bo przecież już nic się nie liczyło, prawda...?

Gdzieś, jakby z oddali usłyszałam głos Dave, nawołujący do odwrotu. Szybciej niż ostatnio, pokonaliśmy przeciwnika. Odskakując w tył, przekrzywiłam głowę, zastanawiając się, dlaczego ani razu nie zostałam uderzona przez ohydny ogon węża, którym to monstrum machało we wszystkie strony. Czyżbym była już przyzwyczajona do walki z tym potworem? A może naprawdę nic nie czułam, zarówno psychicznie, jak i fizycznie...?

– Calor...! CALOR!

Dlaczego Mikhel krzyczy? Przecież wygraliśmy, ktoś już zbierał potrzebne dla wioski kawałki meteorytów. Widziałam, jak Dave odkładał do fiolek jad Midgardssoma, więc czemu Insanis wydziera się, jakby naprawdę była szalona?

Poczułam ukłucie gdzieś między łopatkami. Najwidoczniej jeszcze jakieś receptory i nerwy we mnie pozostały. Moje brwi zbiegły się na środku czoła, gdy kolejna fala bólu przeszyła moje ciało. Dopiero gdy się odwróciłam, spostrzegłam hordę Snag, z której jedna już uciekała ode mnie skrzecząc jakby z radości, że wbiła mi w plecy swój pazur.

– Suka... – mruknęłam pod nosem.

Mikhel podbiegła do mnie i stanęła za moimi plecami. Nie wiedziałam, czy zrobiła to instynktownie, ale musiałam przyznać, że to był dobry pomysł, bo sekundę później te małe, wredne demony otoczyły nas, odcinając od reszty łowców.

– Czy wszystko w porządku? – zapytała, gdy zaczęłyśmy dreptać w kółko, szacując nadchodzące zagrożenie.

– Tak, walczy, do cholery – rzuciłam sucho w odpowiedzi i nie czekając na żaden rozkaz, czy plan działania, zaatakowałam.

Tym razem byłam bardziej ostrożna. Dodatkowo, ból w plecach nasilał się z każdym ruchem. Nie musiałam się jednak męczyć, bo za każdym razem, gdy chciałam ściąć Snadze głowę, strzała z kuszy Mikhel przeszywała demona, wysyłając go do piekła, skąd pochodził. Było to wkurzające, ze zabierała moje zabójstwa, ale musiałam tym razem odpuścić. W końcu nie byłam na polu bitwy sama.

Opamiętałam się dopiero, kiedy w zasięgu wzroku nie było ani jednego przeciwnika. Nadal stałam na dwóch nogach. Ciągle mogłam oddychać, a serce łomotało mi w piersi. Dlaczego tak wiele ryzykowałam?

– Chodź, wracajmy. – Mikhel wyciągnęła ku mnie dłoń, którą mimowolnie złapałam i dałam się poprowadzić w stronę samochodu.

Hushed with a finger

Nawet nie spostrzegłam, kiedy dotarliśmy z powrotem do Lestallum. Miałam wrażanie, że minęły wieki, a zarazem kilka sekund. Na szczęście tym razem nikt o nic nie pytał. Może dlatego, że całą drogę obgryzałam paznokcie, a kiedy dotarliśmy na miejsce, jako pierwsza wyskoczyłam z przyczepy i prawie biegłam do drzwi swojego baru, by zatrzasnąć je za sobą i schować się przed uciążliwymi spojrzeniami...

– Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha.

Podskoczyłam, słysząc znajomy głos. Nie wiedziałam, że w knajpie ktoś jest, dlatego przywarłam plecami do drzwi, dopóki z zaplecza nie wyszedł Hospes, niosąc skrzynkę jakiegoś odzyskanego z hotelu Leville alkoholu.

– Matko, Hospes, przyprawisz mnie o zawał! – Gdybym tylko miała coś małego pod ręką, to pewnie bym w niego rzuciła.

Odbiłam się lekko plecami od drzwi i podeszłam do lady, ale zamiast wejść za kontuar, usiadłam na jednym z wysokich stołków i wzięłam do ręki słomkę, którą zaczęłam obracać w palcach. Hospes huknął kartonem o blat na tyle mocno, że spojrzałam na niego karcąco. Jednak on wpatrywał się w drzwi, mrużąc oczy, przez co i ja wykręciłam głowę.

– Co to jest? – Hos wskazał na ciemną plamę na drzewcach, po czym podszedł do mnie i rzucił okiem na moje plecy. – Cal, ty krwawisz...

– Co...? Niemożliwe. – Znowu fala bólu przeszyła moje ciało, aż krzyknęłam.

Hospes natychmiast rzucił się za ladę, sięgając po zestaw pierwszej pomocy, który zawsze miałam tam schowany. Nie zważając na moje protesty, rozciął najpierw kamizelkę, a potem nasiąknięty gęstą, ciemną krwią sweter. Nie mogłam już nic zrobić, więc objęłam brzuch ramionami i poddałam się zabiegowi oczyszczania rany.

This poison comes instruction free.

– Gdzie żeście łaziły... – marudził pod nosem mój przyjaciel, a ja mogłam tylko syczeć co chwila pod nosem, kiedy rozbijał butelki z eliksirem uleczającym nad moimi poharatanymi plecami. – To była Snaga, prawda? Masz szczęście, że jej pazur nie przeszedł zbyt głęboko, ale i tak muszę ci założyć szwy... – Po latach spędzonych na łowach, Hospes znał się na opatrywaniu i znany był z tego, że przy szyciu ran tworzył różnorakie wzorki, by blizny nie wyglądały strasznie.

– Dałam się zaskoczyć – wymamrotałam, nie mogąc na niczym skupić myśli.

Nigdy wcześniej ściąganie trucizny tak nie bolało.

– Zaraz będzie po wszystkim...

– Pospiesz się.

– Tylko nie mdlej.

Zaszczypało ostatni raz i Hospes odłożył strzykawkę z czarną mazią na blat. Drugą rękę przytrzymał jeszcze krwawiącą ranę, tamując krew gazą ze środkiem odkażającym. Chwilę później miałam założone szwy, a Hos chował wszystkie medykamenty z powrotem do pudełka.

– Musisz się przebrać – rzucił, nawet na mnie nie patrząc. – Masz. – Położył na ladzie świeżą koszulkę, po czym znowu sięgnął po przyniesiony wcześniej karton.

Znaliśmy się na tyle długo, że nie czułam krępacji, by się przy nim przebrać, jednak przed dłuższą chwilę miętosiłam koszulkę w dłoniach, raz po raz zawiązując ją w węzeł. Szeroka kamizelka i sweter były moją osłoną. Jeśli teraz się przebiorę...

– Calor, ja wiem. – Hospes spojrzał na mnie tak znacząco, że od razu wiedziałam, co miał na myśli. – Weź ubierz tę bluzkę, bo się przeziębisz, a to nie jest dla ciebie dobre.

– Hej, Hospes, dzięki – mruknęłam pod nosem, kiedy miałam już na sobie czyste ubranie i bezwiednie wycierałam blat pochwyconą skądś szmatą.

– Musisz na siebie uważać. Jeszcze jedna taka akcja i bam, nie żyjesz. I nie tylko ty.

The Rival of The King

Knajpa Calor była tego dnia wyjątkowo tłoczna. Jakby wszyscy uchodźcy szukali schronienia właśnie w tym miejscu. Nie mogłam nie przyznać im tego, iż było tu przytulnie, Venatrix naprawdę dbała o to, by każdy mógł się tu poczuć bezpiecznie, choć na moment. Nic dziwnego, że ludzie do niej ciągnęli. Dziewczyna zwykle starała się rozmawiać ze wszystkimi gośćmi, pocieszała ich i zawsze miała dobre słowo.

Jednak nie tym razem. Od dłuższego czasu obserwowałam, jak Calor tylko siedzi za ladą i co jakiś czas uśmiecha się słabo do napływających do knajpy ludzi. Między stolikami biegał Hospes, a mały Talcott rozmawiał z łowcami i królewską strażą. Coś naprawdę musiało być na rzeczy, bo cicha Venatrix była takim samym paradoksem, jak pijany Ignis, czy Gladiolus tańczący na stole.

– Co jest? – zapytałam, siadając przy barze.

Trzasnęłam przy tym swoim na wpół opróżnionym kuflem na tyle mocno, że piwo chlupnęło na blat. Calor natychmiast przejechała szmatką po mokrej plamie, ale nie odezwała się.

– Słuchaj, nie zachowuj się jak mała dziewczynka...

– Oświadczył mi się.

– Co? – To było najgłupsze pytanie, jakie mogłam zadać, ale byłam tak zaskoczona, że nic innego nie zdołałam z siebie wydusić.

Przez dłuższy moment patrzyłam na Calor szeroko otwartymi oczami, a moje brwi prawie opuściły czoło.

– Pięć miesięcy temu, kiedy ostatni raz Prompto był w Lestallum... oświadczył mi się.

– I co powiedziałaś?

Venatrix spojrzała na mnie, jakbym to ja miała zadatki na zostanie szaloną.

– Jesteśmy w stanie wojny, Mikhel! Światło zniknęło z tego świata, a ja mam bawić się w zakładanie rodziny?

– Nie mów, że byś nie chciała. – Rzuciłam jej znaczące spojrzenie, ale ona tylko westchnęła.

Odłożyła szmatkę na bok, jakby zastanawiała się, czy mnie nią nie zdzielić.

Don't say you'll never when you might,
or just another time.

Jej milczenie było dla mnie jasną odpowiedzią. Jeszcze jakiś czas temu nie dopuściłabym do siebie myśli, że będę się przejmować losem tej małej złodziejki. Wisiała mi tysiące gilu, była przebiegła i cwana, a jednak to ją wojna zmieniła najbardziej. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, aż to teraz. Calor wyszła zza kontuaru i wtedy to spostrzegłam. To było niemożliwe, by przytyła w tak krótkim czasie. Nawet w słabym świetle świec jej twarz wyglądała na opuchniętą. Okrągły brzuch zdradzał jej stan najbardziej.

Otwarła usta, by coś powiedzieć, ale zamarła wpatrując się przerażonym wzrokiem na drzwi wejściowe. Próg przekroczyło trzech mężczyzn, witanych głośnym aplauzem gości knajpy. To był pierwszy raz od zaginięcia króla, gdy widziano Ochronę Korony razem. Z jednej strony ucieszyłam się, że Prompto mnie posłuchał i łaskawie pokazał się w Lestallum, zabierając po drodze Gladio i Ignisa, ale w świetle nowych faktów, mogło to zwiastować tylko kłopoty.

– Calor? – Argentum zauważył swoją ukochaną i ruszył w jej stronę, ale ona tylko się cofnęła, łapiąc w dłonie szmatkę, jakby chciała się nią obronić.

– Ani mi się waż. – Wyciągnęła przed siebie palec w ostrzegawczym geście, a w jej oczach zapłonęły niebezpieczne ogniki. – Ani mi się waż pojawiać tutaj, po tylu miesiącach bez porządnego wyjaśnienia...

– Czy to dlatego odwiedziłaś Hammerhead, Mikhel? – Prompto niespodziewanie zwrócił się w moją stronę, a ja aż zakrztusiłam się pitym właśnie piwem.

Do what you want, but I'm drinking.

– Mnie w to nie mieszaj – wycharczałam, próbując złapać oddech i rozkaszlałam się, dopóki Gladio nie walnął mnie prosto w plecy.

– Dlaczego mi nie powiedzieliście?

– Co ci miałam powiedzieć?! – Calor wrzasnęła tak głośno, że w knajpie zapadła głucha cisza. – Że sprowadziliśmy na ten świat istotę, która nigdy nie zobaczy słońca?! Która będzie musiała walczyć o życie, każdego dnia?! Jak... – wyciągnęła spod lady zakrwawiony sweter, który rzuciła przed siebie – jak mamy ochronić nasze dzieci, jeśli nie jesteśmy w stanie ochronić samych siebie?