[3] Yakuza: Nobody could take my place ~ Wilczy

Wyszła z kawiarni, zanim zamieszanie ucichło i ktoś się do niej przyczepił. Mimo że nic nie zrobiła, kuliła głowę w ramionach, nerwowo poprawiała kaptur – uznała, że wciągnięcie go na głowę mogłoby wydać się zbyt podejrzane – i patrzyła pod nogi, jakby to miało zagwarantować, że nie rzuci się w oczy. Nikt jej nie zaczepił, a gdy opuściła kawiarnię, obejrzała się za siebie, zakładając ręce na ramiona. Po chwili puściła się truchtem w kierunku peronu.

Nie musiała rozglądać się długo, żeby odnaleźć wzrokiem oliwkową kurtkę. Dogoniła chłopaka i zatrzymała go, łapiąc za rękaw.

— Co ci odbiło?! — naskoczyła na niego. Nie mogąc się powstrzymać, wymierzyła mu kuksańca w ramię. — Musiałeś się zachować jak totalny dupek?!

Yosuke wzruszył ramionami. Zdawał się skruszony. Przystanąwszy, kręcił się w miejscu, przestępując z nogi na nogę i niepewnie rozglądał się po peronie. Po wzburzeniu, które ogarnęło go w kawiarni, nie pozostał nawet ślad.

— Nic nie rozumiesz — mruknął, nie patrząc na nią. — Ja już praktycznie nie żyję.

I’m just a dead man walking tonight

— Co? — Hashire jeszcze mocniej ściągnęła brwi. — O czym ty mówisz? Yosuke? — Próbowała ściągnąć na siebie jego spojrzenie, ale on uparcie patrzył gdzieś w dal. — Yosuke! Popatrz na mnie!

Dopiero, kiedy szarpnęła za jego kurtkę, spod ciemnobrązowej grzywki łypnęły na nią jasne, szare oczy. Głód, który tym razem w nich zobaczyła, bardzo jej się nie spodobał.

— Czy ty… — zawahała się, nim dokończyła. Nie chciała stawiać bezpodstawnych zarzutów, ale była dziwnie pewna, że zna odpowiedź na pytanie, które zamierzała zadać. — Znowu bierzesz — stwierdziła ze smutkiem.

Rozbiegany wzrok, napady szału… Już kiedyś bywała tego świadkiem.

— Gdzie to masz?! Gdzie?! — krzyczała, przetrząsając kieszenie kurtki, którą zerwała z wieszaka. Nic nie znalazła, więc po chwili kurtka wylądowała na podłodze, a rozsierdzona Hashire ruszyła w stronę Yosuke.

— Wstawaj — poleciła, cedząc przez zęby, a chłopak, który siedzał na skraju łóżka i kiwał się w przód i tył, podniósł na nią mętny wzrok.

— Odpuść — rzucił od niechcenia. Splótł ze sobą palce, opierając łokcie o uda i zgarbił się, wpatrując w podłogę. Miała bardzo ciekawy wzór. Zdawała się trójwymiarowa. Jak cały ten świat, wszystkie obiekty wokół były takie rzeczywiste. Nawet te kobiece dłonie, które sięgały po niego, zaciskały się na jego koszuli i szarpały nim w złości, a on kołysał się jeszcze mocniej i mocniej, jak na huśtawce w parku, wtedy kiedy prószył śnieg i wirowało niebo, śmiali się w głos, trzymali mocno łańcuchów i z całych sił się…

— Przestań się śmiać! — Głos Hashire dochodził jakby z oddali. Yosuke się nim nie przejmował. Dla niego był tylko ani zbędnym, ani niezbędnym dudnieniem, potrzebnym i niepotrzebnym jak echo. Ona sama zdawała się taka sama, taka przezroczysta, jak karta papieru albo mgła, pewnie mógłby machnąć ręką, żeby się jej pozbyć. A jednak kiedy go spoliczkowała, zabolało. — Oprzytomniej! — To też zabrzmiało dużo groźniej niż zwykły pogłos. — I przestań machać mi przed twarzą tymi przeszczepami! Wstawaj!

Yosuke podnosił się bardzo powoli. Gdyby ktoś go zapytał, określi by to w latach. Świetlnych. Jednak czas musiał płynąć szybciej, bo kiedy się odwrócił, pościel na łóżku była przekopana, materac obrócony na drugą stronę, a Hashire – wściekle bluzgając – zrzucała właśnie z biurka wszystkie jego rzeczy. Yosuke przyglądał się temu ze stoickim spokojem. Podrapał się po głowie, na moment przygładzając sterczące na czubku głowy kosmyki i obserwował fruwające w powietrzu przedmioty. Jedna z książek trafiła go w twarz, ale tym też się nie przejął. Schylił się po napoczętą czekoladę, która wciąż w papierku upadła u jego stóp. Ułamał jedną z kostek i wsunął do ust, zachwycając się jej smakiem – był pewien, że czekolada nigdy nie była aż tak czekoladowa – a w tym czasie Hashire przewracała cały pokój do góry nogami.

— Gdzie to trzymasz?! — darła się, ogarnięta amokiem. Dopiero na sam koniec zaczęła zerkać podejrzliwie na Yosuke. Rzuciła raportówkę, którą przetrząsała i wreszcie przyszło jej do głowy, żeby przeszukać chłopaka. Bez krępacji wsuwała rękę w kolejne kieszenie, aż znalazła przezroczysty woreczek z białymi tabletkami.

— Co to jest? — syknęła, unosząc je na wysokość oczu Yousuke.

Chłopak wzruszył ramionami.

— Hera, koka, hasz, lsd — zanucił Yousuke i zaśmiał się, rozbawiony tą wyliczanką. Spoważniał, gdy Hashire nie podzieliła tej wesołości, tak jak się spodziewał. — Kodeina —odpowiedział szczerze, żeby zagłuszyć echo, które brzmiało w jego głowie coraz dokuczliwiej.

— I na chuj ci to potrzebne? — Hashire mocno zacisnęła usta, aż pobielały jej wargi. — Okres masz?! No cholerę to bierzesz?!

'Cause I need it, yeah I need it
All of the time 

Yosuke wzruszył ramionami i ułamał sobie kolejną kostką. Hashire ze złością wyrwała mu pozostałą tabliczkę czekolady i rzuciła nią przez pokój. Dopiero wtedy mu odbiło.

— Ty suko. — Jego oczy były zimne i bez życia, gdy spojrzał w jej stronę.
— Nie masz pojęcia, kim jestem, prawda?

Hashire zmroził napastliwy ton jego głosu i obłąkane spojrzenie.

— Pierdolony ćpun… — wyrzuciła z siebie, mimo strachu, który ją ogarniał. — We łbie ci się poprzestawiało.

Yosuke wybuchnął niekontrolowanym, niskim śmiechem, który urwał się tak nagle, jak zaczął.

— Nie. Może ci się wydawać, że mnie znasz — orzekł, a rzeczowy ton jego głosu przeraził kobietę bardziej, niż mogłyby to zrobić prowokacyjne odzywki — ale tak naprawdę nie masz pojęcia, do czego jestem zdolny.

Hashire zrozumiała, że rzeczywiście tego nie wie. Youske nigdy wcześniej nie był agresywny. Wtedy też nie wykazał się przemocą w stosunku do niej, ale po tym jak rozwalił połowę mieszkania, Hashire znalazła kolejny powód, by zacząć wprowadzać w życie poważne zmiany.

Dwa miesiące później się wyprowadziła i od tamtej pory go nie widziała.

Yosuke miał wtedy siedemnaście lat.

Trzy lata później wyglądało na to, że nic się nie zmienił.

— Mów — zażądała teraz. Zamierzała się dowiedzieć, komu podpadł, gdzie się zadłużył i czyje prochy zażył, zamiast je sprzedać. Ale Yosuke nie był chętny do współpracy. — Posłuchaj mnie. Mogę ci pomóc. Jeśli tylko nie zrobiłeś czegoś bardzo głupiego, wszystko na pewno jeszcze da się odkręcić.

Yosuke tylko pokręcił przecząco głową.

— Nic już nie da się zrobić.

Lately our conversations
End like it’s the last goodbye 

— Weź nie pierdol i po prostu chodź ze mną. — Hashire szarpnęła za rękaw jego kurtki, ale chłopak nie ruszył się z miejsca. — Yo, nie wygłupiaj się. Mówię serio. Znam kogoś… wpływowego, na pewno coś… — Złapała go za łokieć i pociągnęła za sobą. Chłopak niemrawo ruszył wraz z nią. — W pobliżu jest motel. Będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Zostaniesz tam, dopóki sytuacja się nie uspokoi.

Yosuke nie wyglądał na przekonanego, ale posłusznie wypełniał polecenia Hashire. Podał swoje dane w recepcji, a kiedy znaleźli się w pokoju numer sześćdziesiąt dziewięć, usiadł na łóżku, nawet nie ściągając kurtki. Wyciągnął z kieszeni telefon i bawił się nim przez chwilę, po czym nagle wypalił:

— Wybaczysz mi kiedyś?

Hashire zamarła; przyjrzała mu się, zmrużywszy oczy. Już miała zapytać, co takiego miałaby mu wybaczyć, kiedy tknięta nagłym przeczuciem, wyrwała mu z ręki telefon.

— Niech zgadnę — zaczęła zdawkowo. — Tak naprawdę wcale się nie stęskniłeś, co? — prychnęła cierpko i zerknęła na ekran, który nie zdążył zablokować, więc mogła sprawdzić ostatnio wysłane wiadomości. — Nie wierzę — wycedziła, przewijając tekst na ekranie.

— M-Musiałem. Inaczej by mnie zabił.

— Jasne.

— Wiesz, do czego był zdolny.

Hashire nie chciała słuchać żadnych tłumaczeń.

— Nie wierzę, że to zrobiłeś. Co ci obiecał, hm? Że będzie cię utrzymywał? Da ci na proszki? Hm? Za co mnie przehandlowałeś?!

Yosuke milczał. Może gryzły go wyrzuty sumienia, a może chciał, żeby to wszystko jak najszybciej się skończyło.

— Telefon ci dzwoni — poinformował Hashire, która zdawała się nie słyszeć, że jej komórka raz po raz odtwarza piątą symfonię Bethovena któryś raz z kolei. Nie była przyzwyczajona do tego wynalazku. Kiedy wydobyła  z kieszeni urządzenie, zobaczyła, że na ekranie widnieje ikonka nieodebranych połączeń. Wzdrygnęła się, gdy w jej rękach telefon rozdzwonił się po raz kolejny.

— Halo! — odebrała połączenie, nieco zniecierpliwiona, ale kiedy usłyszała głos po drugiej stronie, natychmiast zeszła z tonu.

— Gdzie jesteś — wysyczał do słuchawki Majima — ty i ten twój małoletni kochaś.

— Co? — Hashire zmarszczyła brwi, ale uznała, że nie pora teraz zagłębiać się w niepotrzebne dyskusje. — Dobra, nieważne. Słuch…

— Ja ci, kurwa, zrobię nieważne.

— Goro, czy ty — kobieta nabierała podejrzeń — ciągle jesteś nawalony? Akurat teraz, kiedy w końcu byś mi się przydał?

— To ja tu jestem od zadawania pytań! — zbulwersował się yakuza, ale nieco bełkotliwy głos nie dodawał mu autorytetu. — Dzwoniłem siedemnaście razy!

Till one of us gets too drunk
And calls about a hundred times 

— Chcesz za to medal?

— Pchasz się do grobu, kobieto — zawarczał mężczyzna. — Adres.

Hashire powiedziała mu, gdzie się znajduje. I dopiero wtedy Majimie puściły nerwy.

***

 Stał przed hotelem i odpalał kolejnego papierosa. Zaciągał się głęboko, wypuszczając nosem kłęby dymu. Liczył w myślach do stu. Szósty raz. Nie pomagało. Wściekle różowy szyld raził go po oczach tak samo jak kwadrans temu. I wcale nie chodziło o kolor.

„Ecchi”. Majima wolałby nie wiedzieć, co Hashire robi w takim miejscu, ale w razie jakby zbyt wiele pozostawiono wyobraźni, migający pod spodem neon układający się w hasło „BUM BUM” rozwiewał resztę wątpliwości.

Wyrzucił niedopałek i sięgnął po następnego papierosa. Nie pamiętał, kiedy ktoś tak sobie z niego zakpił. Ludzie, których zabrał ze sobą, stali w bezpiecznej odległości od niego, byle tylko nie znaleźć się w zasięgu kija, gdy Majimie w końcu odwali. A że to nastąpi, było pewne jak to, że stali właśnie przed love hotelem i jedynie oddalone w czasie proporcjonalnie do tego w jakim tempie czerwieniała twarz Majimy.

— Zajmijcie się recepcją — warknął, wyrzucając w kałużę ledwo odpaloną fajkę i wszedł do środka. Nie zawracając sobie głowy obsługą, pokonywał po dwa stopnie na raz, a kiedy znalazł się na pierwszym piętrze, zaczął zwracać uwagę na numery. Pięćdziesiąt dwa. Taki numer znajdował się przed nim. Ruszył w prawo, gdzie liczby rosły i w końcu dotarł pod właściwe drzwi. Szóstka z dziewiątką w oczywisty sposób z niego drwiły. Postanowił ukrócić te żarty. Zamachnął się i metalowy kij zderzył się z drzwiami, masakrując cyfry.

— Otwarte, jest otwarte, do cholery! — rozbrzmiewał głos za nimi, ale Majima złapał za klamkę dopiero, gdy w drzwiach powstała dziura. Wszedł do środka i zamknął za sobą ostrożnie, jakby drzwiom nie było już wszystko jedno.

Dzikie, czarne spojrzenie ogarnęło cały pokój. Żółta marynarka załopotała, kiedy Goro bez ostrzeżenia rzucił się w stronę siedzącego na łóżku chłopaka. Bejsbol przeszył powietrze, Yosuke w ostatniej chwili domyślił się, co zamierza Majima i odchylił się gwałtownie, lądując plecami na materacu. Zaraz potem w materac trafił kij. Yosuke znów przewidział ruch yakuzy i zdążył sturlać się z łóżka.

— Zostaw go! — krzyczała Hashire.

— Zostaw mnie! — wrzeszczał Yosuke.

Majima spojrzał na jedno i drugie i rzucił kij bejsbolowy na podłogę. Uśmiechając się obłąkańczo, wyciągnąć zza marynarki tanto i doskoczył do chłopaka, łapiąc go za przód koszulki i podciągając w górę. Sztylet tańczył między jego palcami, ostrze muskało skórę na szyi Yosuke. Wystarczyłby ruch nadgarstka.

So who you've been calling baby?
Nobody could take my place 

— Przestań, Goro, pojebie! — Hashire rzuciła się na yakuzę, próbując go powstrzymać.

— Zaczekaj na swoją kolej, wywłoko! — warknął wściekle, odpychając od siebie kobietę. Był zdecydowany zabić ich oboje i zrobiłby to, ale kiedy uniósł tanto, by zadać cios…

— Zostaw go, to mój brat!

Tym razem Goro się zawahał. Coś przedarło się przez warstwę szału. Jasnoszare oczy chłopaka, które patrzyły na niego wyzywająco. Jeśli się bał, a bał się na pewno, nie okazywał tego. Tak jak Hashire.

— Chodź tutaj — zawarczał, zerkając na Hashire, a gdy ta ostrożnie podeszła, złapał ją brutalnie za ramię i usadził obok chłopaka. Trwał tak, w półprzysiadzie, przyglądając się raz jednej, raz drugiej twarzy, jakby próbował znaleźć pięć różnic.

— Portfel — zażądał na koniec oględzin, a kiedy Youske wygrzebał go z kieszeni, natychmiast znalazł dowód osobisty. Wyciągnął plakietkę, wyrzucając portfel przez ramię.

— Yosuke Kyoushi — przeczytał, marszcząc brwi i znów zerknął na rodzeństwo. — Niech was cholera…

Zamierzał powiedzieć coś więcej, mimo wszystko przecież oboje nieźle go wkurwili, ale wtedy rozległ się strzał. Majima zachwiał się, czując rozlewające się pod łopatką ciepło. Odwrócił się, pomału, i ujrzał przed sobą człowieka, który celował do niego z eleganckiego, błyszczącego glocka. Zdążył ze skrajnym zdziwieniem odnotować, że widzi kolejną parę przeklętych szarych oczu, nim drugi nabój utkwił w jego klatce piersiowej, posyłając go na kolana.