[3] Kosmiczne Kłopoty: Strzelanina na statku ~ Kamil

Na początku pisałem na pierwszy temat, ale tekst tak mi się nie kleił a fabuła była tak beznadziejna, że szybko to wywalił. A potem zacząłem pisać ciąg dalszy przygód Xandra i D3M0-LK4 :D Dwa poprzednie teksty z tego uniwersum są w serii “kosmiczne kłopoty”

Skoczek pędził w przestrzeni kosmicznej. Mimo prędkości nadświtlnej, podróż bardzo się dłużyła. Włączyłem więc kolejny odcinek Gwiezdnych Roszad. Tym razem byłem fair wobec LK4 i na jego wewnętrzny przekaźnik również rzuciłem obraz z serialem.

            Kosmiczny Anioł Seraphinn który tak żywo wyznawał swoje uczucie do księżniczki kergowskiej w poprzednim odcinku, tym razem stał przed obliczem króla Kerg. Obok monarchy zadowolony z siebie siedział służący, który widział wyznanie miłości Seraphinna i doniósł o tym swojemu władcy.

Król odezwał się w swoim mlaszczącym języku. Po chwili lektor przetłumaczył jego słowa:

- Zbałamuciłeś mą córkę, zwyrodnialcu! Za tę zniewagę czekają cię katusze w moich kosmicznych lochach!

            Seraphinn zupełnie nie przejął się groźbami króla. Zdjął swój hełm, nie zważając na toksyczność atmosfery planety Kerg.

- Nie! Nie! Nie ściągaj hełmu! Przecież możesz od tego zginąć! - usłyszałem krzyki LK4 z ładowni.

            Dusząc się, Seraphinn przemówił językiem międzygwiezdnym do władcy.

- Kocham twoją córkę, królu! I jeżeli bycie z nią oznacza moje cierpienie, to jestem na nie gotów!

- Głupcze, więc zginiesz teraz! - lektor znów przetłumaczył wypowiedź króla. Nagle monarcha Kergów wyjął z boku tronu pistolet plazmowy i strzelił w stronę Kosmicznego Anioła. Głowa Seraphinna zniknęła w jednym momencie, a jego ciało osunęło się na podłogę.

- Nieeeeee! - krzyknęli zarówno księżniczka kergowska, która nagle pojawiła się w sali tronowej, jak i LK4. Z ładowni następnie padło - Nie oglądam więcej tego badziewia! Zabili moją ulubioną postać, moje życie straciło sens.

            Pokręciłem tylko głową z niesmakiem i wróciłem do oglądania serialu.

            Wkrótce odcinek się skończył, więc poszedłem do ładowni. LK4 dłubał coś przy swoim nadajniku.

- Co tym razem kombinujesz, co? - zapytałem.

- No Derianin zniszczył mój nadajnik, pamiętasz? Więc muszę go naprawić, nie?

- Wypadałoby - powiedziałem niepewnie. - Może ci pomóc?

- Nie, nie. Świetnie sobie radzę. Jeszcze tylko skalibrować i już - z głowy robota dobiegło ciche kliknięcie. - No i super! Jesteśmy znowu w kontakcie. Prawie jak telepatia!

- Albo jak przekaz falami radiowymi?

- Zero w tobie fantazji, Xandro.

Nagle Centralny Komputer Statku podniósł alarm. Irytujący, wysoki dźwięk wypełnił pokład. Pobiegłem na mostek sprawdzić o co chodzi.

- CKS, raport!

Od strony pulpitu sterowniczego odezwał się kobiecy głos.

- Niezidentyfikowany obiekt w sektorze trzecim. W odległości jednego roku świetlnego od Skoczka. Rozmiar klasy piętnastej. Nie porusza się. Odległość zbyt duża na dokładny skan.

- Może to kosmiczny motel dla strudzonych gwiezdnych podróżnych? - zawołał z ładowni robot. - Na pewno mają wygodne łóżka i gorącą czekoladę. Wstąpmy na chwilę, znudziłem się już lotem. Albo może to kosmiczna pączkarnia? Zjadłbym dobrego bajtowego pączusia...

- Zamknij się! - wrzasnąłem na LK4. Mimo, że robot był pozytywnie nastawiony, ja byłem bardzo poddenerwowany. Z reguły tak duże obiekty w przestrzeni kosmicznej nie wróżyły niczego dobrego.

            Z każdą minutą byliśmy coraz bliżej obiektu. Komputer dostarczał więcej wiadomości o nim. I nie były to dobre wieści.

- Wlatujemy w strefę radarową obiektu. Obiekt nas namierza. Wykrywam silny arsenał. Działo protonowe, działka laserowe, karabiny pulsacyjne i plazmowe a nawet wyrzutnia kinetyczna. Obiekt wytwarza wielkie ilości ciepła. Wykrywam mnóstwo istot w obiekcie. Obiekt widoczny za pięć, cztery, trzy, dwa, jeden.

Powoli, majestatycznie, obiekt zaczął rosnąć na wizjerze. W ułamku sekundy zorientowałem się co to takiego. Planetostatek - ogromna jednostka floty kosmicznej, mogąca transportować populację całej planty. 

- Otrzymujemy przekaz od obiektu.

- Odtwórz - powiedziałem przejęty.

Na wizjerze pojawiło się ogromne, obślizgłe oko.

- Witaj ziemska istoto! Znalazłaś się w strefie panowania Zerfinu! Pokłoń się przed naszą potęgą! - głos z wizjera był przerażający, nienaturalny, strasznie niski i jednocześnie skrzeczący. - Zostaniesz wciągnięty przez naszą wiązkę ściągającą. Opór jest bezcelowy.

            Transmisja nagle się urwała, a ja zakląłem paskudnie. Nagle Skoczek zaczął dziwnie skręcać w stronę planetostatku.

- CKS, wyłącz autopilota, wyjdź z nadświetlnej.

Komputer wykonał polecenie. Bezwiednie ściągani byliśmy w stronę ogromnego statku. Był on coraz bardziej wyraźny. Podłużny kształt, ciągnący się na wiele kilometrów. Zakończony z jednej strony ogromną kulą, a na środku znajdowały się dwa kręcące się pierścienie.

            Wstałem z fotela pilota i poszedłem do ładowni.

- Czyli co? To nie pączkarnia? - zapytał robot.

- Nie. D3M0-LK4, przygotuj swoje systemy obronne. Atakujesz tylko na mój znak.

            Robot wykonał polecenie bez chwili zastanowienia. Przeładował broń, sprawdził odczyty amunicji i naładowania akumulatorów po czym stanął w pozie gotowości. Również i ja zacząłem się przygotowywać. Założyłem kombinezon, przeładowałem pistolet laserowy, dobrałem jeszcze na wszelki wypadek pistolet plazmowy, a następnie stanąłem obok robota.

- W końcu będzie się coś dziać! - LK4 podekscytował się.

            Poczułem dziwne szarpnięcie. Zostaliśmy zadokowani do planetostatku. Właz do ładowni gwałtownie się otworzył. W przejściu stanęły dwie pokraczne istoty. Długie i cienkie ciało przypominało bardziej kij niż tułów. Zamiast nóg miały po kilkanaście macek. Ręce również miały postać macek, z tym że były tylko cztery. Na czubkach tułowia znajdowało się to paskudne oko, które widziałem na transmisji. Obaj Zerfini ubrani byli w skafandry, a oczy umieszczone były w hełmach przypominających okrągłe akwaria.

- Pójdziesz z nami - znowu ten paskudny głos. Tym razem jednak należał do jednego z kosmitów stojących w przejściu.

- Już? - zapytał zniecierpliwony LK4.

- Nie, idziemy najpierw z nimi. Zobaczymy czego chcą.

            Ruszyliśmy za jednym z Zerfinów. Korytarz którym nas prowadził, był dziwnie mokry. Po chwili sobie uświadomiłem, że przecież Zerfinowie są istotami wodnymi, więc najpewniej jeszcze chwilę temu była tutaj ciecz w której pływają codziennie. Coraz mniej mi się to podobało, wystarczy że zaleją korytarz i będzie po nas. No, albo raczej po mnie, LK4 nie poczułby pewnie różnicy.

            Korytarz bardzo się ciągnął. Nie minęliśmy ani jednego kolejnego Zerfina, jedynie kilka włazów po prawej stronie. W końcu stanęliśmy przed wielkimi wrotami. Zacząłem podejrzewać, że prowadzą do tej wielkiej kuli, która znajdowała się na szczycie statku. Gdy się otworzyły, okazało się, że prawie zgadłem. Znaleźliśmy się w pomieszczeniu które znajdowało się wewnątrz tejże kuli. Było szklane, więc doskonale widziałem co w niej się znajduje. I nie był to przyjemny widok. Kula była wypełniona cieczą a w niej pływało bez kombinezonów tysiące Zerfinów.

            Na środku pomieszczenia stał nieco większy od naszych wartowników kosmita. Po jego bokach stało kilku uzbrojonych gwardzistów.

- Witaj ziemska istoto. Jestem Dur’ha-zah, arcyadmirał planetostatku Zerfinów. Zmierzamy do układu Nio, gdzie zamierzamy się na stałe osiedlić. Postanowiliśmy zaprosić cię, abyś poczuł naszą potęgę i przekazał swoim ludziom, iż nie należy z nami zadzierać.

            LK4 parsknął śmiechem na te słowa, więc spojrzałem na niego karcąco.

- Wybacz, Dur’ha-zahu. Mój robot jest dość nieokrzesany. Bardzo nam miło, iż zostaliśmy wybrani na posłańców - ukłoniłem się w jego stronę. I w tym momencie LK4 wypalił z minidziałka plazmowego, roztapiając arcyadmirała. - Coś ty zrobił?!

- A to nie był twój znak?

- Nie!!!

- Ups, to niechcący w takim razie.

            Wartownicy w końcu zorientowali się, co się stało i wymierzyli w naszą stronę swoją broń. Podniosłem ręce w górę, w geście poddańczym. Spojrzałem na miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stał arcyadmirał. I zamarłem. LK4 wystrzelił tak mocny ładunek plazmy, że szkło zaczęło się topić w tamtym miejscu. 

- LK4, spadamy stąd - powiedziałem w swoim ojczystym języku do robota.

- Już? A ja chciałem jeszcze trochę postrzelać.

- Nie ma czasu, zaraz to… - i na te słowa szyba zaczęła pękać, a do środka wlewać się ciecz z kuli. - Biegiem!

            Rzuciłem się w stronę wrót. Robot ruszył za mną, jednak nie omieszkał ostrzelać pozostałych kosmitów w pomieszczeniu. Biegliśmy oboje z powrotem długim korytarzem. W końcu udało nam się dotrzeć do włazu, z którego przyszliśmy. Był on jednak zamknięty. Zakląłem okropnie, bo ciecz zaczęła szybko wypełniać korytarz, sięgała mi już do kostek.

- LK4, otwórz właz!

- A może jakieś proszę?

- Nie mamy na to czasu!

- Phi! Typowe.

Robot wprowadził sondę do komputera obok drzwi. Woda sięgała mi już kolan.

- Co tak długo?!

- Szukam odpowiedniej komendy. To nie jest wasze ziemskie proste sezamie otwórz się, to jest ciąg binarny!

            Nagle właz się otworzył, wskoczyłem do środka, robot za mną.

- Uff… Udało się! - powiedziałem zadowolony, po zamknięciu włazu do statku. Rozkazałem autopilotowi startować, a sam ruszyłem do ładowni zdjąć kombinezon cały przemoczony tą dziwną cieczą kosmitów.

- Ha! Ale pokazaliśmy tym Zerfinom, że to z nami nie wolno zadzierać! - powiedział LK4.

- Nie odzywam się do ciebie za to. Teraz oprócz nagrody za moją głowę, mam jeszcze całą rasę przeciwko sobie.

- Ej, no weź. Nie gniewaj się na swoją bratnią duszę.

- Coś ty powiedział?!

- Nie. Gniewaj. Się. Na. Swoją. Bratnią. Duszę - LK4 robił specjalnie przerwy między wyrazami. - Co ci? Ogłuchłeś czy jak?

- Jesteś ROBOTEM! Ty nie masz duszy! A nawet gdybyś miał, to nie bylibyśmy bratnimi duszami! Bylibyśmy jak pies i morderczy rzep, który się go przyczepił i zabija każdą napotkaną istotę przez psa! - dopiero po chwili zorientowałem się, jak bardzo głupie było to porównanie.

- No wiesz ty co? A który rzep słyszałby i nagrywał każde twoje przekleństwo i podśpiewywanie w kombinezonie?

- ŻE CO?!

- A, nic, już nic.

- Coś ty znowu zrobił?!

- Yyy… Trochę ulepszyłem swój nadajnik, hehe. Teraz będę słyszał cię zawsze i wszędzie. Zupełnie jak telepatia między bratnimi duszami.

Uderzyłem się dłonią w czoło i zmęczony wróciłem na fotel pilot. A Skoczek gnał już w nadświetlnej w stronę systemu Urbanis.