[2] Pijany Kruk TK2 ~ Yanginoku

            Gdzieś w oddali o dzień drogi rozległ się okropnie głośny huk, grupa zwiadowców zwróciła na to uwagę i od razu ruszyła na miejsce zdarzenia. Gdy zbliżali się na pozycję zobaczyli tylko zgliszcza. Małe miasteczko, a przynajmniej jego ocalała część już nie prezentowała się tak dobrze jak do niedawna. Ocalało może, dobrze licząc na palcach dłoni kilka zdewastowanych od płomieni i dymu budynków.

             Grupa dostała sygnał SOS od znajomego sygnalizatora jednostki, był to prawdopodobnie ich kapitan Raven. Pojawili się na miejscu tak szybko jak tylko mogli. Trupy były porozrzucane wszędzie, ponad setka, z ciał jeszcze wydobywał się zapach spalonego ciała, twarze pełne śmiercionośnego zaskoczenia. Zwiadowcy przeczesywali teren, kiedy usłyszeli chrząkanie od jednego z ciał, którego nie mogli zlokalizować.

            Jednostka zwiadu składała się z trzech małych trójosobowych grup z czego dowódca pierwszej grupy najwyższy w kaście dowodził zwiadem.

–        Ruszać się !! Grupa trzecia zabezpieczyć teren. Grupa druga oczyścić miasteczko z niedobitków i znaleźć mi tego Raven'a. Ciężko rannych likwidować strzałem w głowę, czy to jasne !!

–        Tak jest szefie !! – rozległa się jednogłośna odpowiedź i wszyscy zaczęli biegać wykonując polecenia.

–        Grupa pierwsza, przyjrzeć się czy mamy tu coś co może wzmocnić naszą armię !!

            Po kilku minut poszukiwać oddano pierwszy strzał.W końcu jeden z zwiadowców przechodząc przez dziurę, która była prawdopodobnie epicentrum wybuchu, dostrzegł poruszające się ciało,a obok niego lokalizator sygnału jednostki z którego wysłano SOS.

–        Szefie znalazłem !! - Ruszył w kierunku ciała, czekając na przełożonego.

            Po chwili cała grupa pierwsza stała nad ciałem wpatrując się na Ravena.

–        On żyje?  - zapytał ktoś z tyłu.

            Raven w tym momencie otworzył oczy, wypluł piach z ust i na jego twarzy pojawił się potężny uśmiech. W tłumie zaczęły się szepty:

–        Patrz, uśmiecha się. Nic mu nie jest

–        Uśmiecha się, bo jest szalony

–        To nasz kapitan , zamknij ryj.

–        Jest tak samo stuknięty jak ta nasza Pani Generał.

–        Przynajmniej coś robią z tymi z Peacemakers.

            Ludzie zamknęli się dopiero gdy zorientowali się, że dowódca się na nich patrzy.

–        Pozbierać mi tu kapitana do pionu, dać wody, będziemy stąd ruszać. Zanim ktoś się zorientuje !! - Dowódca wskazał palcem na budynek, na którym wisiała spalona flaga Peacemakers.

            Ravem mógł chodzić o własnych siłach, a co gorsza jeszcze mówić. Przez całą trasę bredził jakieś nonsensy o tym jak jest niewyspany i chętnie napiłby się piwa. Gdy zapytali się go jak to się stało, burknął tylko – Pierprzony domokrążca.

Jak potem wysnuli teorie Raven zrobił domówkę stulecia w miasteczku gdzie znajdowała się baza wroga, a gdy przyszedł domokrążca i zaoferował mu jakiś towar, ten nawet nie sprawdził co to jest. Był tak wstawiony, że nawet Generał Hekate by go nie poznała no i w tak prosty sposób na bani życia, wywalił pół bazy wroga. Udało mu się przy tym zetrzeć ponad studwudziestu żołnierzy co stało się niezłym wyczynem. Tylko, że to wszystko zdementuje już sama Generał gdy dotrą do bazy ukrytej w Mieście Umarłych, no i oczywiście jak Raven wytrzeźwieje do końca.

            Po całym dniu maszerowania powrócili do bazy wypadowej. Oczywiście pierwszą rzeczą, którą zrobił Raven było zajęcie miejsce przy ladzie lokalnego baru. Zamówił dwie tequile. Doskonale wiedział, że nie zostanie tutaj długo sam. Rozległ się dźwięk otwierania drzwi, do baru szybkim krokiem wszedł jakiś wojskowy. Złapał Ravena za fraki i uderzył ni m jak kukłą o ladę paru trzymając z przód jego poszarpanych ubrań.

–        Zawsze wiedziałem, że Cię kręcę – Uśmiechnął się Raven.

–        Coś Ty kurwa zrobił !! - Wojskowy wycedził przez zęby.

–        Witaj Oren. Też tęskniłem.

            Oren puścił Ravena, a ten upadł na podłogę pod ladą jak galaretka. Wyciągnął tylko rękę w poszukiwaniu kieliszka, a gdy go znalazł od razu wychylił. Przytulił się do baru i udawał, że śpi.

–        Oren, daj mi spokój !! - wymlaskał Raven.

–        Kurwa, znowu jak z dzieckiem. - Ten zaś wziął go jedną ręką za kołnierz i ciągnął do wyjścia.

.