[1] Tagged #OffLeash ~ Wilczy

Po dorwaniu ósmego tomu Gangsty zatęskniłam do Ergastulum i jego mrocznych mieszkańców.

ERGASTULUM –  miasto złoczyńców i płatnych morderstw, tanich prochów i jeszcze tańszych prostytutek. Przemoc, seks i narkotyki, wszystko, czego potrzeba do pełni szczęścia, jest na wyciągnięcie ręki.

ZMROK/NIEŚMIERTELNIK/ZAĆMIONY –  tak nazywa się ludzi o podejrzanej moralności i ponadprzeciętnej sile, za którą każdego dnia muszą płacić wysoką cenę; półprodukt, pozostałość po generacji super-armii, „nadludzi”, jakich próbował wyprodukować rząd, faszerując osobniki eksperymentalne silnie uzależniającymi stymulantami, nazwanymi później Celebrerem; następne pokolenie wykazuje się niezdolnością do życia bez narkotyku, krótką żywotnością, a także zwiększoną siłą fizyczną i znacznie wyostrzonymi zmysłami.

CELEBRER – narkotyk, niezbędny do życia wszystkim Zaćmionym, zwanych również Zmrokami.

Nie mija nawet sekunda, może pół, ale wszystko się zmienia. Jeszcze to do mnie nie dociera, jeszcze stoję z rozdziawioną gębą i próbuję odpierać fakty, ale jak mówią, pewnych rzeczy nie da się odzobaczyć. A ja zdecydowanie nie powinnam tego widzieć. Bo to wszystko, wszystko niszczy. Człowiek, któremu ufałam, któremu ufa Nick, zdradził! Nie jest tym, za kogo się podaje. Nie jest. W walizce, którą dźwiga, w tej walizce… Trzyma to w tej jebanej walizce.

Głowę. Pierdoloną, ludzką głowę! Odciętą od ciała!

On to musiał zrobić…Worick, żigolak, fachowiec, spec od brudnej roboty, który brzydzi się pistoletu, gdy już musi kogoś kropnąć, teraz… Stoi tam, jeszcze pewniejszy siebie niż zwykle i pokazuje głowę Milesa tej kurwie, co prowadzi "Pussy". I mówi, że chce się widzieć z Corsicą, że to prezent dla niego. Dla Corsici, który nienawidzi Zmroków, który zaprosił do miasta Destroyersów, żeby sprzątnęli ich z ulic miasta.

— Twój najlepszy przyjaciel jest Zmrokiem — syczę przez zaciśnięte zęby, choć Worick nie może mnie usłyszeć. — Ja jestem Zmrokiem, do cholery! — Na szybie, przez którą zaglądam do środka, osiada para z ust. — Co ty odpierdalasz?!

I don't know what you had in mind

But here we stand on opposing sides

Być może mówię za głośno jak na osobę, która podgląda i której powinno zależeć, by pozostać niezauważoną, bo nagle przeszywa mnie bystry, lazurowy wzrok Woricka.

Cofam się, trochę zbyt gwałtownie, stoję przecież na gzymsie zdobiącym pierwsze piętro budynku, przyciskając nos do okna, a teraz stopy tracą niepewny grunt. Już nie przylegam do ściany, tuląc się do niej, jakby była mi szczególnie bliska, moje ciało nieubłaganie się odchyla, zwiększając kąt między sobą, a zimną, brudną cegłą. Nie ma czego się złapać. Próbuję odzyskać równowagę, ale mogę tylko machać bez sensu rękami i przygotować się na lądowanie w krzakach.

Gałązki drapią moją twarz, ramiona i odsłonięte łydki, tłukę sobie boleśnie kość ogonową i jeden z łokci, ale upadek i tak zostaje sporo zamortyzowany.

— Ała — jęczę, próbując wygrzebać się z krzaków. — Bolało — chlipię, ale zamykam się natychmiast, gdy słyszę otwieranie drzwi. Ostrożnie rozchylam gałęzie, żeby zobaczyć, kto wyszedł i wciągam głęboko powietrze. Zamieram, obserwując, jak srebrna zapalniczka wędruje na nie pierwsze i nie ostatnie spotkanie z przeznaczeniem.

— Wiem, że się tam czaisz, Ivrel — mówi Worick, słowa nieco zniekształca trzymany w ustach papieros. — Wyjdź, nie zachowuj się jak dzieciak. — Szczupły, niebiesko-pomarańczowy płomyk strzela w górę, a metaliczny dźwięk draski szybko zastępuje szum podpalanego tytoniu. Worick zaciąga się głęboko, a wydmuchując dym, wyjmuje z ust papierosa i gwiżdże na mnie jak na psa. Zaraz potem uśmiecha się triumfalnie, gdy trzaskają gałązki, które gniotę ze złości. Worick opiera się o ścianę budynku, zerka w moją stronę i wydaje się w pełni zrelaksowany. Zupełnie jakby w zaroślach nie czaiło się nic groźnego.

Kontynuuję wyżywanie się na zieleninie i rozgarniam zamaszystymi ruchami liście, nie próbując dłużej ukrywać swojej obecności. Pokracznie wyłażę z krzaków i nie mam już żadnych wątpliwości – Worick ma z tego ubaw.

— Ty świnio — syczę, podchodząc do niego i dźgając palcem powietrze. Jeśli marzy mi się odzyskanie choćby odrobiny godności, to marzenie właśnie idzie się jebać – krzaki zatrzymują jedną z moich nóg i mija chwila, zanim ją oswobadzam, podrygując jak kukiełka na patyku. — Ty zdradziecka świnio! — kontynuuję, kiedy krzaczory kapitulują. Mierzę palcem coraz bliżej twarzy mężczyzny i być może zaczyna mi się wydawać, że teraz to już może być tylko lepiej, ale wtedy moje spojrzenie spoczywa na lufie, która wystaje zza jego paska. Nerwowo przełykam ślinę. Nigdy wcześniej nie zwracałam uwagi na kaliber, który przy sobie nosi. Może dlatego, że do tej pory Worick był po naszej stronie.

— Spokojnie — mówi, podążając za moim spojrzeniem — nic ci nie zrobię, Nieśmiertelniku.

Patrzy na mnie kpiąco; jestem niemal pewna, że blask, który odbija się w jego oku, to ten sam blask, jaki pada na moje zawieszone u szyi blaszki. „Ivrella Wolf”, światło pełnego księżyca drąży wyryte na nich napisy. „Blood type: AB, rank: ?/?”.

Ręka Woricka gładzi stal broni. Wiem, że w każdej chwili może jej dobyć i wtedy na niewiele zdadzą się moje mroczne sztuczki, ale w ten dziwny sposób wiem też, że on tego nie zrobi.

— Jeszcze Nicolas by ci uwierzył i byłby kłopot. — Usta blondyna rozciągają się w uśmiechu. Włosy sięgają mu do ramiona; zwykle choć częściowo je wiązał, teraz spływają jedwabiście, kontrastując z czarną, zahaczoną o uszy osłoną na oko.

Zaciskam dłonie w pięści. Mam ochotę rzucić się na niego i spróbować rozszarpać na strzępy, ale nie robię tego… z tego samego powodu, co on. Nie dam mu szansy zrobić z siebie ofiary i odwrócić kota ogonem.

— Jeszcze się policzymy — zapewniam tylko, prawie wydłubując mu paluchem zdrowe oko, ale on się nie odsuwa.

Let's go to war
Let's go to war

— Jasne — prycha i wypstrykuje papierosa tuż nad moją głową. — Pozdrów mojego partnera. — Uśmiecha się perfidnie i wraca do środka, a ja jeszcze przez moment stoję i trzęsę się ze złości, po czym odwracam się i oddalam w mrok.

No, nie do końca mrok. Miasto zawsze w nim tonie, czy dzień, czy noc, ale dzisiaj jest wyjątkowo jasno dzięki ładnej, soczystej pełni. Inaczej pewno srałabym ze strachu, bo nie znoszę ciemności. Ale nie w takie noce, jak ta. W takie noce nie boję się niczego i wciąż je słyszę. Gdziekolwiek nie pójdę, ściga mnie to upiorne echo. W którą nie zwrócę się stronę, otacza mnie wycie wilków. Zawsze. Ale najszczelniej wtedy, gdy noc jest jasna.

Nieśmiertelniki u mojej szyi grzechoczą, gdy puszczam się biegiem, czując pod skórą niespożyte pokłady energii. I to nie celebrer ich dostarcza. To światło księżyca. Noc, taka sama, jak wtedy, gdy próbowali określić moją rangę i nie byli w stanie. Nie wiem, co wtedy się dzieje, co dzieje się teraz, wiem tylko, że echo się wzmaga, przybiera na sile, a krew w moich żyłach pulsuje szybciej, dużo szybciej, wspominając czasy areny, czasy skowytów i więzień, w ciemności. „Co nas nie zabije to nas wzmocni”, mówili i nie jest to nieprawda. Jestem, żyję, a krew pędzi korytarzami mojego ciała jak szalona.

Staję na progu mieszkania fachowców zasapana. Dobijam się do drzwi, waląc w nie pięścią, aż uprzytamniam sobie, że oni nigdy ich nie zamykają.

— Nicolas! — drę się, wbiegając po schodach, ale nie mam szans przekrzyczeć włączonego na cały regulator telewizora, który specjaliści niedawno sobie sprawili. Zresztą telewizja nie jest przecież moją jedyną konkurencją. — Nicolas! Nick!!! — krzyczę jeszcze głośniej, zatrzymując się na piętrze. Opieram dłonie o kolana i pochylam się w przód, dysząc, zmęczona długim biegiem. Podnoszę podbródek, na ekranie program muzyczny, jakiś zespół zajeżdża gitary, wokalista zdziera gardło, a Nicolas przygląda się temu z zaangażowaniem, nie przestając wykonywać dłońmi gestu za gestem, tak szybko, że nawet gdyby stał przodem do mnie, nie byłabym w stanie nic zrozumieć.

— Co, do cholery… — Prostuję się i podchodzę do mężczyzny. — O co chodzi, Nico... — dotykam jego ramienia, a on podskakuje, zaskoczony, odwraca się gwałtownie, a ja obrywam w nos grzbietem jego dłoni.

Przekleństwo grzęźnie mi w gardle, do oczu napływają łzy, ból eksploduje, wypełniając zatoki, w uszach piszczy. Kucam, chowając twarz w dłoniach, delikatnie macając palcami nasadę nosa. Jeśli mi go złamał, to ja połamię mu wszystkie dwieście sześć kości, jedna po drugiej.

We arm ourselves with the wrongs we've done
Name them off one by one

Nicolas ściska moje ramię, nieśmiertelnik wysuwa się zza jego koszulki, ranga „A/0” dumnie pręży się na metalu, gdy nachyla się do mnie, coś pokazuje, ale nie wiem, co to znaczy, na dodatek ledwo widzę przez łzy, a ten jebany telewizor wciąż ryczy jak popierdolony.

— Przecież jesteś głuchy! — nie wytrzymuję, przenosząc dłonie na uszy i ściskając je. — Ścisz to, do kurwy nędzy! — Łzy spływają po moich policzkach, a odsłonięte w gniewnym grymasie zęby zgrzytają. Nie wiem, czy Nicolas się boi, że zwyczajnie jest mu mnie żal, ale rozgląda się za pilotem, potem przez chwilę nim żongluje, aż w końcu telewizor gaśnie.

Mężczyzna przestępuje z nogi na nogę, zerkając na mnie niepewnie i drapie się pilotem po karku. Minę ma cokolwiek skruszoną, ale kiedy pytam, co odwalał, wzrusza ramionami. Że niby nie wie, o co mi chodzi.

— Co to, kurwa, miało być?! — wykonuję w powietrzu serię bez sensownych, szybkich gestów. — Próbowałeś się skomunikować z ludzikami z kolorowego pudła?!

Nicolas wciąż się drapie, ale teraz odwraca wzrok. Miga coś, ale tak niedbale, że znów nie mam szans tego zrozumieć.

Everything you say, everything you do

— Że co?! — Wciąż na mnie nie patrzy, więc nie może odczytać ruchu moich warg, ale Nick dobrze mnie zna. Wie, że nie odpuszczę. Powtarza znak wolniej.

„Śpiewałem”.

Przestaję uciskać dwoma palcami nasadę nosa, szukając złamania. Opuszczam ręce, a on wciąż na mnie nie patrzy. Cholernik. Przyglądam się jego ciemnym włosom, zaczesanym z jednej strony do tyłu, i równie ciemnym oczom. Stąd tego nie widać, ale wiem, że otacza je gąszcz krótkich, grubych, czarnych rzęs. Spojrzenie ma zawsze bystre i czujne, zawsze patrzy spod ściągniętych brwi. Wydaje się groźny i taki jest. Groźny jak szczekający za płotem pies, zajadle strzegący swoich panów i terytorium. Ale wystarczy wiedzieć, jak przemknąć obok niego, jaki smakołyk podetknąć mu pod nos.

— Wcale nie jesteś taki straszny, Zmroku — mówię na głos, korzystając z tego, że na mnie nie patrzy. Ale musiał kątem oka odnotować jakiś ruch w polu widzenia, bo zwraca na mnie wzrok i unosi brwi.

„OK” – migam. Szalenie dużo pojęłam z nauki migowego.

— Chętnie posłucham kiedyś, jak śpiewasz. — Wyszczerzam zęby; w ogóle nie pamiętam, że byłam wściekła, nos mnie napieprza i przecież jest grubsza sprawa do omówienia.

Nick patrzy na mnie spode łba, minę ma jednoznaczną.

— Nie ży-aatuj — prosi bełkotliwie, mrużąc czarne oczyska, w których jednak pojawia się cień nadziei, że wcale się z niego nie nabijam, czym do reszty mnie rozbraja. Śmieję się w głos, a Nicolas, widząc to, peszy się i obraża na mnie, źle odczytując moje intencje. To, że łapie za swoją katanę, która do tej pory leżała na biurku, i opiera ją o fotel, ma być chyba wysłanym w moją stronę ostrzeżeniem. Nic chciałabym, żeby mnie tym pociachał.

You push it in and you cut me down

— Halo — odzywam się, wciąż chichocząc, odbierając telefon, który wibrował w mojej kieszeni.

— Ktoś tu jest w nieadekwatnie do sytuacji dobrym nastroju —mówi głos po drugiej stronie.

— Jezu, czego chcesz, Tommy? — marszczę brwi, niezadowolona, że ktoś mi psuje humor.

— Pogadać? — pyta z przekąsem Tommy.

— To mów o co chodzi, nie truj dupy — mruczę niechętnie

— Mam sprawę do Nicolasa.

— Dać ci go do telefonu?

— Bardzo śmieszne, Ivrel.

— Nie wiem, mnie bawi. — Znów uśmiecham się szeroko.

— Możesz go o coś zapytać?

— Hej, Nicolas. — Odsuwam od siebie telefon i podchodzę do mężczyzny, ale on wciąż jest naburmuszony. Kiedy kładę rękę na jego ramieniu, strąca ją niecierpliwie, prychając. — Przykro mi, ale Nick się do mnie nie odzywa — mówię do słuchawki.

Tommy ciężko wzdycha.

— A to nowość — Uszczypliwy skurczybyk. — Może naucz się w końcu migowego, bo sformułowanie, że komunikacja w związku szwankuje zaczyna nabierać nowego znaczenia.

— Jaki niby związek? — oburzam się i nie dając Tommy’emu dojść do głosu, kończę — Chyba Równouprawnienia Zmroków w Ergastulum — Słyszę westchnięcie przyjaciela.

— Wiesz co? Jeśli jesteś u specjalistów, to zostań tam i spodziewaj się mnie za niedługo. Aha. Nie będę sam. Lojalnie uprzedzam, że towarzystwo ci się nie spodoba, ale wszystko pod kontrolą.

— Jak to? Co znaczy… Z kim jesteś? Halo? Tommy? Jak się rozłączysz, to przysięgam…! — Ale połączenie zostaje przerwane. — Szlag! — komentuję, wydymając usta, a widząc, że Nicolas patrzy na mnie, unosząc brwi, krzyczę na niego. — No i co się gapisz?! To wszystko twoja wina.

Screaming at the ones we love
Like we forgot who we can trust

Brwi Nicolasa unoszą się jeszcze wyżej, ale najwidoczniej nie zamierza się wdawać w pyskówki ze mną, chociaż nie raz mu się zdarzało. Wskazuje na mnie, a potem kilka punktów na swojej twarzy.

„Co ci się stało?”

Machinalnie unoszę dłoń do twarzy. Wyczuwam wciąż lepkie zadrapania i spada na mnie świadomość tego, czego byłam świadkiem i po co w ogóle tu przyszłam. Na moment zamykam oczy, wzdycham ciężko. Kiedy unoszę powieki, Nicolas stoi bliżej. Znów ściąga brwi i przygląda mi się, zaglądając raz po raz  w każde z moich oczu.

„Co jest?”

No to mu mówię, jak jest. Mówię o Woricku, o Milesie, którego oboje znaliśmy, bo pracowaliśmy dla Daniela Monroe, którego zastępował Miles. On kiedyś, ja całkiem niedawno. Kiedy kończę, Nicolas siedzi w fotelu, opiera szczękę na pięści i patrzy na mnie, mrużąc oczy.

— Nie wierzysz mi? — pytam. Nick milczy. Przygląda mi się sceptycznie. — Kurwa, przecież bym sobie czegoś takiego nie wymyśliła!

„Nie wiem, nigdy go nie lubiłaś” – miga jedną ręką.

Zapowietrzam się. Z jednej strony się tego spodziewałam, z drugiej – zderzenie z tą ścianą nie jest niczym przyjemnym.

— Nigdy bym… — zacinam się, brakuje mi słów. — Nigdy cię nie okłamałam, Nick.

Kącik ust Zmroka unosi się w pełnym powątpiewania uśmiechu.

„A Striker?” — pyta, a ja się czerwienię. Rzeczywiście, na początku próbowałam ukryć przed nim powód swojego pojawienia się w mieście, ale dobry bajer to cos, o czym mogę tylko pomarzyć.

— Dobrze wiesz, że nie jestem dobra w… — szukam odpowiednich słów.

„Wiem. Zawsze wiem, kiedy mi ściemniasz.”

— No to…! — Nicolas się podnosi, zanim kończę. Łapie w dłoń opartą o fotel katanę i, szczerze mówiąc, ten gest napełnia mnie niepokojem. Przełykam nerwowo ślinę, a moje myśli gnają na złamanie karku. Wiem, że Nicolas jest bardzo lojalny względem Woricka. A jeśli, a jeśli działają razem? Ale jak to możliwe? Nie mogą wspierać Corsici, nawet jako specjaliści od brudnej roboty, no bo… Corisca jest zła. Corsica morduje takich jak my. Corsica urządza na nas obławy, stworzyła takich ludzi jak Striker, jak wszyscy z Destroyers, którzy polują na nas jak na zwierzęta. Nicolas nie ma żadnego powodu, by…

Ale Nicolas zawsze był oddany Worickowi. Relacja, jaka ich łączy… Nie są tylko przyjaciółmi. O ile w ogóle nimi są – podpowiada natarczywy głos w głowie, a ja próbuję szybko zebrać wszystko, co wiem o ich przeszłości.

Worick pochodzi z dobrej, bogatej rodziny Arcangelo, które często wynajmują Zmroki do ochrony. Artykuły w gazetach, które znalazłam i udało mi się z nim połączyć, mówiły o tragedii, jaka dotknęła ten ród. Kilkunastoletni Nieśmiertelnik morduje  głowę rodziny, jego żonę i jednego z synów, drugiego uprowadzając jako zakładnika. Zbiegiem okoliczności jakiś czas potem w Ergastulum pojawia się dwóch chłopaków, w tym jeden Zmrok, którzy trzymają się razem.

I niech mnie chuj, jeśli to nie byli oni, zwłaszcza, że dzieciak na zdjęciu w gazecie miał identyczne, słomianego odcieniu włosy jak Worick. I w tym momencie, widząc cień w oczach Nicolasa, postawiłabym nerkę, a nawet dwie, że to sam Worick zlecił te morderstwa. Słyszałam, że jego stary był pojebany. A jeśli Nicolas wciąż jest mu posłuszny…

Cofam się o krok. Nicolas się zatrzymuje, nie mogę rozgryźć wyrazu jego twarzy. Fakt, że milczy, nie pomaga.

„Czegoś się obawiasz?”

— Odłóż ten miecz.

Cofam się o kolejnych kilka kroków.

„Gdzieś się wybierasz?”

— Nicolas, przestań.

Instynktownie sięgam po tekagi, które noszę przy pasie. Nick śmieje się bezgłośnie. Jego nieśmiertelnik błyszczy. Kiedy ostatnim razem udało się komuś określi moją rangę, miałam jakieś C/0. Trochę na niego za mało.

Podejmuję szybką decyzję. Nie wiem, co się odpierdala, ale nie zamierzam walczyć. Odwracam się szybko, zamierzając zwiać. Zbiegam po schodach, ale Nicolas przeskakuje ponad moją głową i już jest przy drzwiach, tarasując wyjście.

„Nigdzie nie pójdziesz”.

— Nick, do cholery! — szarpię się z nim, korzystając z tego, że jeszcze nie dobył miecza. — Możesz sobie być naiwny i wierzyć w co chcesz, ale ja widziałam głowę jebanego Milesa! Rozmawiałam z nim! Znaczy, z Worickiem, nie Milesem, bo Miles nie żyje! A on nawet nie starł się niczego wytłumaczyć!
„Miles?”
— WORICK!

„Worick na pewno ma jakiś plan”.

— Jasne, tylko zapomniał wtajemniczyć swojego kumpla w coś tak pojebanego!

„Musiał się czegoś dowiedzieć”.

— Boże, oprzytomnij! Worick nas zdradził! Zdradził ciebie!

„Nie mów tak!” — Nick miga coraz szybciej, jeszcze chwila i zwichnie sobie nadgarstek. — „Nie masz pojęcia, ile mu zawdzięczam! A ty chcesz się w pojedynkę rzucić na Corsicę?! Siedź na dupie i nie przeszkadzaj!”

Screaming at the top of our lungs
On the grounds where we feel safe

Przez chwilę mierzymy się wzrokiem. Nie mogę pojąć, dlaczego boję się człowieka, Zmroka, przy którym do tej pory czułam się tak bezpieczna.

— Jeszcze mnie nie popierdoliło, żeby się biernie przyglądać, jak ten świr bez oka kombinuje, żeby nas…

Nicolas nie daje mi dokończyć. Czuję na szyi zimno ampułki i Nick wtłacza we mnie depresant z autoskrzykawki. Wiotczeję, a on mnie podtrzymuje, ale zahaczam ręką o klamkę. Drzwi się uchylają. Świeże powietrze i blask księżyca wpadają do środka. Zaczyna padać. Nagle znajduję siły, żeby odepchnąć od siebie mężczyznę. Rejestruję jego zaskoczenie. Obraz się rozmazuje, kolana miękną, ale udaje mi się przejść kilka kroków. Potem dostaję drugą dawkę depresantu. Nicolas powtarza ten sam gest, którego znaczenia nie znam i bezwładną zanosi do domu.

Przytomnieję, słysząc, że ktoś dobija się do drzwi. Poruszam się z pomrukiem niezadowolenia. Łeb mnie napierdala i wypełnia go głuche wycie. Otwieram oczy. Leżę na kanapie w gabinecie specjalistów. Nick siedzi na drugim jej końcu i wpieprza popcorn, gapiąc się w wyciszony telewizor. Spora, migająca na środku ekranu ikonka „mute” najwyraźniej mu nie przeszkadza. Ręce mam ciężkie i jakby gumowe, bardzo powoli unoszę jedną z nich. Nicolas zerka na mnie i podsuwa mi popcorn. Mam ochotę mu przypierdolić.

— Drz… Drzwi — udaje mi się wydukać i Nicolas wstaje, żeby otworzyć, ale zanim odchodzi, przykłada palec do ust i uśmiecha się konspiracyjnie.

Hush, my baby, make no sound

Maybe we can wait each other out

Mam być cicho? Takiego wała.

Kiedy tylko słyszę głos Tommy’ego, próbuję się zerwać z kanapy, ale ledwo co udaje mi się odrobinę unieść. No to zaczynam krzyczeć, tylko że to, co wydobywa się z moich ust, nie jest głośniejsze niż szept.

— Tom… Tommy… — rzężę, a kiedy chłopak pojawia się w polu widzenia, oddycham szybko, próbując wyciągnąć rękę po pomoc.

— O matko — krzywi się Tommy, widząc, w jakim jestem stanie. — „Depresant?” — pyta Nicka, a ten przytakuje.

„Dwa” — uściśla, a na karcące spojrzenie Tommy’ego poczuwa się do usprawiedliwień: — „Fikała. Jeden nie dał rady”.

— Hm. — Tommy zerka na mnie z zaciekawieniem. Długi płaszcz sięga mu do kolan i jest mokry od deszczu, tak jak kręcone, brązowe włosy. Inteligentne oczy taksują mnie uważnym spojrzeniem,  jakby przyglądał się ciekawemu zjawisku. — „To nie był dobry pomysł” — miga do Nicka, a on wzrusza ramionami.

— No ja nie mogę — odzywa się jeszcze jeden głos i staram się zogniskować wzrok na tym, do kogo należy. — Wilczy Nieśmiertelnik rozłożony na łopatki! Co za widok! — Kiedy dostrzegam rudy łeb, oczy niemal wychodzą mi z orbit. Próbuję się odezwać, ale moje usta nie nadążają za myślami, które chcę wypowiedzieć. W kącikach ust pieni się ślina, jeden z bąbelków pęka na moich wargach, wszystko, co udaje mi się wyartykułować, to jakieś niezrozumiałe stęki. Zerkam ze złością na Tommy’ego, a on odczytuje z mojego spojrzenia, że obwiniam go za tę sytuację i unosi ręce w obronnym geście.

— Mówiłem, że to ci się nie spodoba — powstrzymuje ręką Feniksa, która próbuje podejść, by przyjrzeć mi się z bliska — ale w tej sytuacji musicie zawiesić broń i stawić czoło wspólnemu wrogowi.

Teraz trzy Zmroki w pomieszczeniu wpatrują się uważnie w chłopaka z kręconymi włosami, swojego informatora, a on wyciąga z kieszeni telefon.

— Pamiętacie czystki, które miały miejsce w Ergastulum dziesięć lat temu? — Nick kiwa głową, Feniks wzrusza ramionami, mi ciężko zareagować. Nie byłam ich świadkiem, ale wiem, że ulice spływały krwią Zmroków. — Ten filmik wrzucono rano do sieci.

Włącza play. Nagranie jest krótkie, może trzydzieści sekund. Trzydzieści brutalnych sekund, podczas których na ekranie tryska krew z odcinanych kończyn i dziurawionych kulami ciał. Trzydzieści sekund, po sekundzie na każde życie. Pół minuty wycia, nieludzkich wrzasków, skowytu. Mężczyźni, kobiety, dzieci. Każdy z nieśmiertelnikiem u szyi. 
Moja głowa pęka. Kiedy nagranie się kończy, zapada cisza. Napięcie gęstnieje.

— Musicie spieprzać z miasta — mówi po chwili Tommy, jakby podawał oczywiste rozwiązanie, a jednocześnie wiedział, że z niego nie skorzystamy. Zgodnie z jego przypuszczeniami, Nicolas kręci przecząco głową.

„Worick”.

„Worick wdepnął w niezłe gówno. Nie wyciągniesz go z tego” — miga Tommy.

„Spróbuję”.

Przenoszę wzrok od jednych do drugich gestów. Jebać Woricka, tego idiotę, myślę. Ale wiem, że nie przekonam do tego Nicolasa.

„Gdzie on jest?” — pyta Zmrok.

„Zdaję się, że rodzina Corsica mu nie zaufała”.

— Kur-wa — odzywa się Nick. — „Idiota”.

No przecież mówię! Znaczy, myślę.

— Z Corsiką nie dacie sobie rady — informuje nas Tommy. — Nie, kiedy Destroyers znów szaleją po mieście.

— Czy ja wiem? — powątpiewa zeński głos. Natychmiast zwracam spojrzenie na Feniksa. Nawet nie zauważyłam, kiedy usiadła obok mnie. — Macie tu Wilczego Nieśmiertelnika, wykorzystajcie to. — Obaj mężczyźni patrząc na nią pytająco. Ja zresztą też. Feniks wzdycha niecierpliwie i łapie za mój nieśmiertelnik. — Widzicie te pytajniki? Wiecie dlaczego ona nie ma normalnej rangi?

Nick i Tommy wymieniają spojrzenia, oboje kręcą głowami.

— Kiedy przeprowadzano test siły, była pełnia. A twojej panience — zerka na Nicolasa — odbija podczas pełni. Wiem, bo byłam w kolejce za nią na teście. Wszystko widziałam. — Marszczę brwi. Niezbyt wyraźnie pamiętam testy. — Nigdy ci o sobie nie opowiadała? — patrzy na Nicka, a ten znów zaprzecza i wzrusza ramionami. „Niezbyt”. — Cóż, próbowałam się czegoś o niej dowiedzieć, bo wiesz, szukałam jej, chciałam udowodnić, że jest oszustką — mówi z wyższością Feniks, dumnie się wypinając i prezentując nieśmiertelnik z rangą C/4. — Na pewno wcale nie jest dużo silniejsza ode mnie, więc… A, tak — przerywa dygresję, czując na sobie niezadowolony wzrok wszystkich dookoła. — To ma jakiś związek z Areną, gdzie ją przetrzymywali. Nielegalne walki Zmroków. Z innymi Zmrokami i zwierzętami. Normalnie koloseum! — podnieca się niezdrowo. — Podobno wypuszczali na nich nawet wilki, a po walkach trzymali ich w totalnej ciemności.

„To dlatego Ivrel się jej teraz boi?” — pyta ze zdziwieniem Nick.

Feniks marszczy brwi.

— Co on tam właśnie powiedział? — pyta Tommy’ego, ale ten zbywa pytanie niecierpliwym gestem.

— Kontynuuj.

— No to ten, nie wiem dokładnie, ale… Nie byli w stanie zmierzyć jej siły. Co prawda osobiście nie uważam, żeby dosięgła wtedy chociażby rangi A/3, ale… No, ale… Wyglądało to przerażająco. Zaatakowała jednego z Testerów. Chyba go zabiła. — Mogę tylko szeroko otworzyć oczy w odpowiedzi na zaniepokojone spojrzenia. Dla mnie to też nowość. — A Testerem zostaje nie byle kto. W każdym razie… — Feniks wstaje, wesoło podskakując zmierza do okna, odsłaniając zasłonę. — Widzicie?

Pełny księżyc uśmiecha się do mnie przyjaźnie zza chmur.

— Wszystko, co musicie zrobić, to spuścić Wilczego ze smyczy.

Nicolas nie namyśla się długo. Porcja stymulantu zostaje wpuszczona do mojego krwiobiegu i zaraz odczuwam fantastyczną ulgę i lekkość. Oddycham głęboko, rozmasowując kark i czuję drugie ukłucie. Nicolas uśmiecha się do mnie i sam również aplikuje sobie porcję skondensowanego celebrera. Strzykawki upadają na podłogę. Wykończył chyba wszystkie zapasy. Ale jak się bawić…

Resztę przemyśleń trafia szlag. Energia rozsadza mi żyły. Muszę ją spożytkować, natychmiast. Pobudzenie atakuje każdą komórkę mojego ciała. Wszystko mnie łaskocze. Muszę być w ruchu, muszę biec, walczyć, muszę uciszyć drgające wewnątrz mnie echo. Skowyt wilków, zdychających.

Otwarte okno, dach. Noc, świst, pęd powietrza. Dym. Bieg. Skok, bieg. Noc. Światło, granat. Wiatr. Zapach. Krew. Zaułek pełen martwych, poćwiartowanych ciał. Policja. Światła. Taśmy. Dach. Bieg. Zapach. Corsica.

Let's go to war
Let's go to war

— Zaczekaj. — Łapię Nicolasa za nadgarstek, zatrzymujemy się, dyszymy, patrząc na budynek, w którym mógł przebywać Uranos – głowa znienawidzonej przez Zmroków familii. — Co znaczył ten znak? — pokazuję gest, którego nie rozumiem, a który widziałam tego dnia już dwa razy.

„Nieważne”

Patrzę na Nicka z byka.

— A co znaczył ten znak? — Zwykle w tym momencie rzucał we mnie książką do nauki migowego, ale nie tym razem.

—Brze-brażam — mamrocze, a zaraz potem łapie mnie za rękę i ciągnie za sobą, zeskakując z budynku.