[1] Caput Draconis: Somwhere only we know ~ Rilnen

Nie minęła nawet sekunda, może pół, ale wszystko się zmieniło. Na dźwięk dzwonka oznajmiającego koniec zajęć, dotychczas skupieni na wykładzie Profesor Christensen czwartoklasiści zerwali się ze swoich miejsc i zaczęli opuszczać salę.

– Dokończymy za tydzień – stwierdziła Renee, próbując przekrzyczeć ogólny harmider towarzyszący wychodzącym z klasy uczniom.

Westchnęła i sięgnęła za siebie, by zetrzeć tablicę. Mimo iż dawno ukończyła Hogwart i potrafiła posługiwać się magią, to nadal nie pozbyła się mugolskich nawyków, jakie nabyła przez pierwsze jedenaście lat życia w niemagicznym świecie. Ciągle zapominała, że mogła za jednym machnięciem różdżki pozbyć się kredy i całego tego białego pyłu...

– Chciała nas pani widzieć.

Podskoczyła, gdy usłyszała za sobą pretensjonalny głos. Odwróciła się szybko, by ujrzeć trójkę uczniów, stojących przed jej katedrą. Czerwono-złoty krawat Scarlet Black kontrastował z zielono-srebrnymi krawatami Pottera i Malfoya.

All day permanent red

– Tak, tak, moi drodzy... – Renee podrapała się z tyłu głowy, po czym szybko przeanalizowała sytuację.

To, o czym chciała porozmawiać z dzieciakami było na tyle ważne, że wskazała im schody znajdujące się za katedrą, prowadzące do jej gabinetu, by nikt niepożądany nie mógł podsłuchac ich rozmowy. Gdy weszli na górę, Renee szybko zamkneła drzwi i próbowała jeszcze ogarnać nieporządek, jaki panował między papierami na jej biurku, udając, że czegoś szuka.

– Wszystko w porządku, pani profesor? – zapytał Scorpius, patrząc na swoją nauczycielkę ze szczerym zmartwieniem.

– Tak, mam nadzieję... – odpowiedziała zdawkowo, po czym usiadła za biurkiem i spojrzała na uczniów. – Chodzi o turniej.

The glaze on my eyes

Na moment w gabinecie zapadła cisza, po czym pierwsza zabrała głos Scarlet.

– Nie chce pani, bym uczestniczyła? – W głosie dziewczynki nie było ani krzty zawodu.

Wręcz przeciwnie, w jej oczach płonęły iskierki buntu, przez co Renee była rozdarta. Z jednej strony czuła się dumna, że jej podopieczna ma w sobie ducha męstwa i odwagi, jak na prawdziwego Gryfona przystało, ale z drugiej zaś obawiała się o jej życie, gdyż była jeszcze dzieckiem i Chrisnensen nie chciała, by Scarlet była pierwszą od wielu lat osobą, która oddała życie za tę przeklętą szkołę.

– Wiem, Scarlet, że jesteś gotowa wziąć udział w turnieju, – zaczęła Renee, patrząc znacząco na Black – ale to chyba oczywiste, że nie możesz.

– Ale... jak to?!

– Odpowiedz mi szczerze. Wrzuciłaś swoje nazwisko do czary?

– Oczywiście, że nie, przecież mówiłam już...!

– To dlaczego tak się upierasz, żeby uczestniczyć? Nie winię cię – dodała szybko widząc, że dziewczyna już miała przygotowane argumenty na dalszą dyskusję. – Na twoim miejscu też chciałabym się dowiedzieć, kto usiłuje mnie wkopać i na pewno chciałabym też utrzeć temu komuś nosa, wygrywając cały turniej, ale Scarlet... Jesteś dopiero w czwartej klasie.

– Jestem dobrą czarownicą! Szybko się uczę!

– A czy pani profesor nie mogłaby czegoś Scarlet nauczyć? – zapytał z nadzieją Scorpius, ale zanim Renee zdążyła odpowiedzieć, Albus Potter prychnął i założył ręce na piersi.

– Z całym szacunkiem, pani profesor, ale nauczyciele nie mogą pomagać reprezentantom.

When I heard your voice

– Masz rację, Albusie, profesorowie nie mogą oferować pomocy reprezentantom, a oni nie mogą takiej pomocy przyjąć. Jednakże... Nie jestem tylko nauczycielem – umilkła na moment, wzbudzając tym samym w uczniach niemałą ciekawość.

Scarlet uniosła brwi, Scorpius otworzył usta, by natychmiast zapytać, kim tak naprawdę była ich nauczycielka obrony przed czarną magią, ale to Albus uprzedził ją w odpowiedzi.

– Jest pani Aurorem. – Potter zmrużył oczy, stając się tym samym bardzo podobnym do swojego ojca. – Została pani przydzielona na stanowisko nauczyciela obrony z powodu turnieju.

– Cóż, dowiedziałam się o tym zaledwie wczoraj, więc też czuję się, jakby mnie wrobiono. – Mrugnęła do Scarlet, ale nie pozwoliła sobie tym razem przerwać. – Co nie zmienia faktu, iż twój ojciec – przeniosła wzrok na Albusa, który na wpomnienie taty natychmiast się nachmurzył – miał nosa, by mnie tu przysłać. To moim zadaniem jest dowiedzieć się, kto wrzucił nazwisko Scarlet do czary i kto chce się jej pozbyć. Niemniej, nie ma też opcji, by uczestniczyła osobiście w zadaniach.

– Przecież muszę uczestniczyć! Sama pani profesor słyszała, obowiązuje mnie magiczny kontrakt!

– Ale ty też słyszałaś, że zamierzamy oszukać system.

– Jak? – zapytał od razu Albus, rzucając nauczycielce ostre spojrzenie, jakby wątpił w jej pomysł, zanim go usłyszał.

– Cóż, na pewno nie będziecie siedzieć z założonymi rękami i też musicie się trochę wysilić, byśmy mogli pomóc sobie nawzajem.

– To znaczy?

The distance caught me by surprise again

Renee uśmiechnęła się, gdy przez głowę przemkła jej myśl o tym, że Albus odziedziczył niecierpliwość po swoim ojcu.

– Słyszałam, że dziś rano profesor Slughorn skończył ważyć eliksir wielosokowy na zajęcia z szóstoklasistami. A tak się składa, iż znacie jednego szóstoklasistę, który byłby zdolny do podwędzenia znacznej ilości tego eliksiru...

– Nie ma mowy. – Scarlet pokręciła stanowczo głową. – Nie będę się o nic Jamesa prosić!

– Mogę poprosić Jamiego, – powiedział stanowczo Al, nie zważając na protesty przyjaciółki – ale po co pani profesor eliksir wielosokowy?

– Scarlet przecież musi uczestniczyć w turnieju, prawda? A pierwsze zadanie już niedługo, więc do roboty. – Nie mogła im więcej powiedzieć, więc wstała i wskazała na drzwi.

– Chcecie kogoś podstawić za Scarlet, prawda? – Albus nie chciał dać za wygraną.

– Jedyne czego teraz chcę, to byście się nie spóźnili na transmutację. – Renee znów przybrała minę stanowczej i groźnej profesor McGonagall, więc całej trójce nie pozostało nic innego, jak opuścić jej gabinet.

And I know you claim that you’re alright

Choć zamknęli za sobą drzwi, usłyszała jeszcze jak rozmawiają na dole o tym, kto mógłby się podszyć pod Scarlet podczas pierwszego zadania. Renee potarła twarz dłonią i spojrzała tęsknie na mały stolik przy oknie, gdzie stała niedokończona jeszcze butelka Ognistej Whisky. Bardzo chciałaby się teraz napić, ale czekał ją jeszcze cały dzień zajęć i nie chciała wylecieć z Hogwartu za alkoholizm. Choć zawsze mogła się wymówić tym, iż dała się namówić na wróżenie z fusów, bo wszyscy powszechnie wiedzieli, że profesor Trelawney nie stroni od alkoholu, a kuchenne sherry skrzaty z kuchni zostawiają u niej na górze.

Nie sięgnęła jednak po butelkę, tylko wzięła do ręki stos prad domowych, które czekały na sprawdzenie. Do następnych zajęć miała jeszcze chwilkę czasu i musiała zająć czymś myśli, które stawały się coraz bardziej czarne.

– W ogóle tu nie pasujesz.

But fix your eyes on me

Uniosła z przerażeniem głowę, słysząc znajomy, bardzo nielubiany przez siebie głos. W progu jej gabinetu stała osoba, którą najmniej się spodziewała widzieć i której wcale nie chciała oglądać.

– Baxter, co ty tu... – nie zdążyła dokończyć, bo jej kolega z biura Aurorów szybkim krokiem przemieszył gabinet i rzucił na jej biurko teczkę, po czym oparł się o blat biurka, nachylając się z uśmiechem ku twarzy Renee.

– Wyglądasz przekomicznie.

– Odwal się.

– A co, odejmiesz mi punkty za złe zachowanie, pani profesor? – ostatnie słowa zaakcentował z lekką nutą komizmu.

Renee sięgnęła po różdzkę i machnęła nią krótko, sprzedając Harviemu pstryczka w nos. Jednak mężczyzna tylko się zaśmiał, po czym podskoczył do kanapy przy scianie i rozłożył się na niej wygodnie.

– Możesz mi, do cholery powiedzieć, co ty robisz?

– Przyniosłem ci papiery, o które prosiłaś.

– Nie mogłeś ich przysłać sową?

– Szef kazał je dostarczyć natychmiast.

– Mogłeś przekazac je któremuś ze starszych uczniów.

– Nie stęskniłaś się za mną? – Usta Harviego wykrzywiły się w podkówkę, ale Renee pozostała niewzruszona.

I guess I’m all you have

– W życiu. – Porwała przyniesioną przez mężczyznę teczkę, którą otwarła z taką siłą, że gumka pękła z trzaskiem, uderzając kobietę prosto w czoło.

Baxter zaniósł się śmiechem, ale szybko umilkł, kiedy Christensen posłała mu mordercze spojrzenie. Potarła szybko miejsce, wktóre trafiła ją gumka, po czym zajęła się przeglądaniem akt dostarczonych jej przez Baxtera. Dziwnie się czuła, inwigilując dawna znajomą, ale niestety, wymagała tego sytuacja. Miała tylko nadzieję, że nikt z ministerstwa nie dowiedział się, że biuro aurorów śledzi członków innych wydziałów, bo na pewno nastąpiłby kwas wśród współpracowników... Renee czuła się podle. Gdy została aurorem, nawet przez myśl jej nie przeszło, że przyjdzie jej grzebać w przeszłości innych czarodziejów, których znała i uważała za dobrych ludzi.

To był zawsze jej największy problem. Była zbyt ufna i miała miękkie serce. Na początku swojej kariery płakała nad każdą ofiarą, a raz czy dwa zdarzyło się, że przez nią cała akcja mogła spalić na panewce, gdyż dała się omamić przeciwnikom nawet bez zaklęć zwodzących, Confundusów, czy Imperów. Tak samo myślała, że znała Liviannę Black, choć dziewczyna była młodsza o cztery lata. Grały razem w drużynie Gryffindoru przez dwa lata i wtedy Liv wydawała się grzeczną, porządną dziewczyną z mocną ręką, jakby stworzoną do bycia pałkarką. Renee podejrzewała, że z takim talentem Black zostanie zawodowym graczem którejś z narodowych drużyn Quidditcha, choć jej praca w Departamencie Magicznych Gier i Sportów też nie jest zaskoczeniem.

Zaskakujące było zachowanie Livianny w stosunku do młodszej siostry. Christensen nie miała pojęcia, jakie relacje panują w rodzinie Black, ale chłodna, wręcz lekko brutalna postawa Liv wzbudzała podejrzenia tak samo, jak ich nazwisko odznaczające się krwawą historią. Choć zbierzność z wyznawcami Toujuros Pur mogło być przypadkowe, Biuro Aurorów musiało sprawdzić wszystkie poszlaki, by dotrzeć do prawdy.

Nie tylko ostatnie zachowanie Livianny było podejrzane, ale także ich rodzina, a dokładniej jej brak. Akta mówiły jasno, że ojciec rodziny zmarł dziesięć lat temu na smoczą ospę, ale brak było jakiejkolwiek medycznej kartoteki ze szpitala świętego Munga. Akt zgonu wyglądał na prawdziwy, ale Renee miała powazne wątpliwości, co do całej rodziny swojej uczennicy. Strzępy informacji na temat matki wcale sytuacji nie poprawiały, dlatego został im tylko jeden sposób na wniknięcie w tajemnice rodziny Blacków.

And I swear you’ll see dawn again

Renee przyglądała się uśmiechającemu się ze zdjęcia trzeciemu z rodzeństwa Blacków, Gerardowi. Jego też pamiętała z czasów szkolnych, osobiście przyjmowała jego i Liv do drużyny Quidditcha, kiedy została kapitanem. Wszyscy troje grali też w drużynie Hogwartu podczas Międzynarodowych Szkolnych Mistrzostw w Quidditchu razem z Baxterem, dwoma Ślizgońskimi  ścigającymi i pałkarzem Puchonem.

– Ładna dziewczyna – stwierdził Harvie, wskazując na zdjęcie Livianny.

– Nie kojarzysz jej?

– Skąd mam ją kojarzyć...?

– Pamiętasz międzynarodówkę z Mohoukotorou?

–  A co, jeśli pomylę nazwisko któregoś z zawodników? Albo zabraknie mi słów i się zawieszę? Najgorzej jak sie zapomnę i zacznę być stronniczy, McGonagall mnie zabije...

– Mike, przestań! – Renee przewróciła oczami. – Będzie dobrze, po prostu, bądź sobą.

Cassie zachichotała i poprawiła zawinięty pasek torby, w której niosła przekąski. Wszyscy troje kierowali się w stronę stadionu, gdzie miał się rozegrać pierwszy mecz międzynarodowych szkolnych rozgrywek w Quidditchu. Renee, jako kapitan drużyny Gryfonów, miała zapewnione miejsce w pierwszym składzie, a Michael był szkolnym komentatorem i nie było wiadome, który z tej dwójki stresuje się bardziej. Tylko Cassie wydawała się podekscytowana całym wydarzeniem, gdyż mogła spokojnie z trybun kibicować drużynie Hogwartu i podjadać ciastka wyniesione cichaczem z kuchni. Ich potajemna wyprawa po zapasy żywieniowe była powodem, dla którego omal nie spoźnili się na mecz.

– Skop im tyłki, Ren. – Cassie przytuliła przyjaciółkę, gdy dotarli pod drzwi szatni. – Tylko nie spadnij z miotły.

– I nie próbuj chwytu Wrońskiego, – ostrzegł Mike – to nie dobre dla twoich pleców...

– Moje plecy mają się dobrze. – Renee posłała mu znaczące spojrzenie, po czym klepnęła go w ramię. – Idź, zapluj ten mikrofon.

Well I know I had it all on the line

Jeszcze przez chwilę patrzyła za oddalajacymi się przyjaciółmi, po czym weszła do szatni Hogwartczyków, gdzie przywitały ją bardzo ironiczne oklaski kapitana Krukonów, Harviego Baxtera.

– No, nareszcie się księżniczka zjawiła – zadrwił. – Już myślałem, że będziemy musieli wystawić tentakulę zamiast ciebie.

Christensen tylko przewróciła oczami i wciągnęła przez głowę sportową czarną szatę z godłem Hogwartu na piersi. Reszta drużyny już była przebrana i czekała na wyjście na boisko. Oprócz niej z Gryffindoru było jeszcze rodzeństwo Black, którzy byli najmłodszymi członkami ekipy. Livianna była jedyną pałkarką, która zgłosiła się do szkolnej drużyny, a partnerował jej Carlos Guttirez, rosły Puchon z piątej klasy. Razem z Gerardem na pozycji ścigających grał Baxter i jego kolega z klasy, Chuck Martin. Obrońcą Hogwartu została Mads Green, siódmoklasistka ze Slytherinu, która w swojej karierze miała najwięcej meczów z zachowanym czystym kontem.

– Już czas – rzekł z całkowitą już powagą Harvie, który ku niezadowoleniu Renee został kapitanem drużyny.

Widownia ryknęła, gdy pojawili się na boisku. Z naprzeciwka na murawę wychodzili ich przeciwnicy, drużyna szkoły Mahoutokorou, ubrana w jasnoróżowe szaty.

– Panie i panowie, witam wszystkich zgromadzonych na tym historycznym wydarzeniu! – Magicznie podgłośniony głos Mike’a Terry’ego rozbrzmiał wesoło. – Mamy zaszczyt gościć państwa na pierwszych Międzynarodowych Szkolnych Mistrzostwach w Quidditchu! Na boisku pojawili się właśnie zawodnicy, drużyna Mahoutokorou w składzie: Chiba, Kojima, Tanimura, Terada, Ishida, Kashiwagi i Shimano!

Rozległ się donośny aplauz z tej strony trybun, którą zajmowali goście z Japonii. Każdy dopingujący uczeń trzymał w rękach coś w rodzaju papierowego wachlarza, który z każdym uderzeniem o dłoń oprócz trzasku wydobywał z siebie płatki wiśni. Jednak ich okrzyki zostały zagłuszone przez ryki, jaki wydawali z siebie uczniowie Hogwartu po każdym nazwisku swojej drużyny.

– A oto ekipa Hogwartu! Green! Black! Martin! Baxter! Guttirez! Black! Christensen!

Drużyny stanęły naprzeciw siebie na środku boiska. Harvie uścisnął dłoń kapitanowi Mohoutokorou.

– Dosiąść mioteł – rozkazał sędzia, który wyznaczony został specjalnie spoza szkoły. – Na mój gwizdek... trzy... dwa... jeden...

Czternastu zawodników wzbiło się w powietrze. Obrońcy natychmiast poszybowali do pętli po przeciwległych stronach boiska, a kiedy sędzia wyrzucił w powietrze kafla, ścigający natychmiast się na niego rzucili. Najszybszy okazał się Baxter, który już pędził w stronę bramek przeciwników.

– Wystartowali! – darł się do mikrofonu Mike. – Hogwart przy piłce, Baxter leci, by zająć pozycje do strzału, ale chyba kątem oka dostrzegł Martina, w którego ręce trafia kafel, Martin wymija Kojimę, staje sam na sam z Chibą i...! Dziesięć do zera dla Hogwartu!

But don’t just sit with folded hands

And become blind

Widownia wrzasnęła z radości, by chwilę później rozległo się donośne „ooooch!” gdy pałkarz Mahoutokorou, Terada, dość precyzyjnie odbił tłuczka w stronę Gerarda Blacka, przez co ten zmuszony był przetoczyć się w powietrzu na plecy, wypuszczając trzymanego kafla. Ścigający przeciwników natychmiast złapali piłkę, ale na ich drodze stanęła Mads, perfekcyjnie odbijając kafla prawą nogą.

– Niesamowita obrona Mads Green, która była w zagrażającej Hogwartowi sytuacji! Teraz piłkę znów przejął Baxter, który nawet nie widział, z której strony nadleci kafel, w końcu znają się z Green od wielu lat... dobrze Harvie, leć! Oj, nieee... Tanimura przejmuje kafla i pędzi na drugą stronę boiska, Black odbija w jego stronę tłuczka, ale chybi zaledwie o cal... Teraz Tanimura jest już naprzeciw Green... BROŃ TO, MADS!

Zawodnik Mohoutokorou chciał zwodem ograć Green, ale ta znów wybiła kafla wysoko w górę, a Tanimura zaskoczony, wpadł do jednej z pętli i zawisł na niej, jak na trzepaku. Po raz trzeci kafel trafił w ręce Baxtera, ale Shimano trafił go tłuczkiem tak mocno, że Harvie zaklął szpetnie, a sędzia podyktował za to rzut wolny dla Mahoutokorou za niesportowe zachowanie. Tym razem Mads nie obroniła i na chwilę na tablicy wyników widniał remis.

Cos even when there is no star in sight

To bardzo podburzyło Hogwartczyków, którzy w ciągu nastepnych dziesięciu minut zdążyli wbić osiem bramek. Renee krążyła nad ich głowami, wciąż wypatrując znicza, ale mała złota piłeczka jeszcze się nie pojawiła. Musiała dostrzec ją pierwsza, bo szukajacy Mohoutokorou dosiadał Błyskawicy, a ona tylko Nimbusa 2010. Na trybunach ponownie rozległ się jęk zawodu, kiedy oba tłuczki, jeden po drugim, trafiły Martina prosto w brzuch.

Hogwart zdobył jeszcze dwie bramki, kiedy coś złotego mignęło tuż przy samej murawie – pojawił się znicz. Christensen dostrzegła to szybciej niż Kashiwagi i pomknęła w dół, a pęd powietrza zatkał jej uszy. Wyciągnęła rękę przed siebie, a złoty znicz zatrzepotał w jej dłoni. Zeskoczyła z miotły, unosząc ręce w geście zwycięstwa. Nie dobiegł ją jednak wrzask radości, gdyż trybuny zamarły, jakby rzucono na nie zaklęcie uciszające.

W momencie, gdy Renee łapała znicza, Livianna trafiła pałką prosto w oko Shimano, który natychmiast spadł z miotły. W ostatnim momencie sędzia użył zaklęcia swobodnego zwisu, by zawodnik nie roztrzaskał się o ziemię. Jednak gdy Shimano podniósł głowę, zobaczyli, że jego lewy oczodół jest pusty, a świeża krew zalewa mu twarz...

– Już wtedy Liv wykazywała agresywne zapędy... – Renee potarła twarz dłonią. – Nie były one znaczne, bo jak widać, została prefektem, ale coś z nią było nie tak.

– Rękę miała ciężką, bo nieraz dostałem od niej tłuczkiem.

– Jak się w ogóle dostała do Magicznych Gier i Sportów? – To pytanie nagle zaczęło być dla Christensen niezwykle ważne, choć sama nie wiedziała dlaczego.

Przeszukała teczkę, aż w końcu znalazła raport dotyczący pracowników sportowego Departamentu. Ale gdy tylko poznała, kim byli współpracownicy Livianny, odrzuciła kartkę, jakby była czymś trującym. Na jej żołądek opadła lotowata gula.

– Baxter... Idź już. Wypad.

– Co? Co cię nagle…

– Idź sobie! – wyrzuciła kolegę za drzwi, które zatrzasnęła z hukiem.

Przez moment oddychała głeboko, po czym powoli podeszła do biurka i odważyła się ponownie spojrzeć na raport. Ale imię Wayne Sanders nadal widniało na kartce i przywoływało już dawno zakopane głęboko w pamięci bolesne wpsomnienia.

You’ll always be my only guiding light