[1] 100 znaków na niebie: Chcesz mojej miłości? ~ SadisticWriter

Nie wiem, co tu się odwaliło. Jestem słabo romantyczna, a jednak to wzajemne przyciąganie się Fate’a i Torii dziwnie na mnie zadziałało. Oni chyba już mnie nie potrzebują, bo żyją własnym życiem.

***

Nie minęła nawet sekunda, może pół, ale wszystko się zmieniło. To wina tego uskrzydlonego, grubego pajaca z białą przepaską na klejnotach. Widziałem, że czai się gdzieś za drzewem, ale nie podejrzewałem, że chodziło mu akurat o moje zgrabne pośladki. Kiedy wrócę już do świata pomiędzy Niebem a Ziemią, będę musiał sobie porozmawiać z Miłością. To nie do pomyślenia, żeby jakiś gołodupiec o lokowanych blond włosach (Kupidynowie zawsze stawiali je na żel, żeby wyglądały na trwałe, a tak naprawdę każdego dnia zajmowali wszystkie łazienki na piętrach, żeby nakręcić te swoje złote pukle na rozgrzane lokówki) wystrzelił w stronę samego Losu strzałę Amora. Do cholery! Miałem kilka tysięcy lat! Byłem za młody, żeby się zakochiwać! I za stary, żeby darzyć miłością dziewiętnastolatkę! Pozwą mnie o pedofilie! 

– Fate, wszystko w porządku?

Niedobrze. Od dłuższego czasu patrzyłem w oczy Torii, zachowując się jak roztopione na rozgrzanej patelni masło. Zaczęła coś podejrzewać. Musiałem odwrócić jej uwagę. Myśl, Fate. Od czego masz ten wielowieczny mózg?

– Czy ty patrzysz w mój dekolt? – Toria zmarszczyła blade czoło i posłała mi niezadowolone spojrzenie. Kusiło ją, żeby zasłonić się dłońmi, ale postanowiła, że nie zachowa się jak nieśmiała dziewczynka. Od kiedy dałem jej kosza i powiedziałem, że jest dla mnie za młoda, starała się zachowywać jak dorosła kobieta. Cóż, z tą pseudo-azjatycką twarzą pięciolatki nie mogła za nią uchodzić. To dlatego czułem się jeszcze bardziej jak pedofil, gdy tak na nią patrzyłem.

– Ubrałaś taką sukienkę, że nie sposób się nie gapić. Wiesz, że takie jak ty to palili w średniowieczu na stosie? – Prychnąłem głośno, uśmiechając się na boku jak prawdziwy diabeł intrygant.

– A może ubrałam się tak, żeby zwrócić na siebie czyjąś uwagę? – Niewzruszona Toria uniosła brew, mrożąc mnie swoimi chłodnymi niebieskimi oczami, w których kryło się coś wyzywającego. Zupełnie jakby rozpoczęła jakąś niewyrażoną słowami bitwę, którą koniecznie chciała wygrać. A Toria była dobra w wygrywaniu. Walczyła zacięcie nawet wtedy, kiedy chodziło o coś błahego. Na przykład o ulubione chrupki w markecie.

Dobrze. Już rozumiałem. W takim razie ubrała sukienkę po to, żebym gapił się w jej cycki. W sumie fajnie. Nie pogardzę odgórnymi widokami.   

– Czy ty… – Uniosłem palec wskazujący na wysokości jej piersi, ale zanim dokończyłem zdanie, rozeźlona dziewczyna pacnęła energicznie w moją dłoń.

– Wiem, co sobie myślisz, Fate. I nie, nie ubrałam tej sukienki po to, żebyś bezczelnie wgapiał się w mój biust. Chciałam po prostu ładnie wyglądać. – Westchnęła ciężko i spojrzała wzrokiem męczennika przed siebie. – Czy ty musisz być taki płytki? Dostrzegasz zawsze to, co najbardziej widoczne – no, trudno nie zauważyć cycków, skoro same się do mnie uśmiechają – a nie chcesz patrzeć głębiej. – Z chęcią bym popatrzył, ale za to dostałbym solidnego liścia. – W czym tkwi problem, Fate? We mnie czy w tobie? – Spojrzała na mnie tak nagle, że poczułem jakby strzała Kupidyna trafiła mnie tym razem w czoło. Błękit jej pochmurnych oczu dostał się do głębi mojego umysłu, mącąc go falami wzburzonego oceanu. Poczułem jak gorąco spływa od czubka głowy do palców stóp. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. W taki sposób patrzyła na mnie tylko Toria. Zatwardziale, nieustraszenie, wyzywająco i jednocześnie grożąco. Świeża rana na policzku tylko dopełniała siłą jej wizerunek – przypominała mi o tym, że nigdy się przed niczym nie cofała. Choćby miała za mną skoczyć w ogień, zrobiłaby to. I niech to szlag trafi, postąpiłbym tak samo.

Cisza trwała zdecydowanie zbyt długo. Widziałem jak pod wpływem mojego milczącego spojrzenia Toria łagodnieje, dlatego kiedy postawiła w moją stronę pierwszy krok, rzuciłem obronnie tym, co jako pierwsze przyszło mi do głowy:

– Kapusta pekińska.

Dziewczyna założyła ręce na piersi. Najwyraźniej przyjęła te słowa jako nawiązanie do jej wymarłych, azjatyckich korzeni.

– Wyzywasz mnie. Znowu.

Przez chwilę milczałem, ale gdy postawiła kolejny krok w moją stronę, znów wyłoniłem z odmętów myśli coś nieodpowiedniego, co posłużyło mi jako obrona:

– Bo na to zasłużyłaś. – Zmarszczyłem czoło i włożyłem dłonie do kieszeni.

– A co ci takiego zrobiłam? – Toria wyglądała na oburzoną.

– Zjadłaś mi pasztet.

– Błagam cię, Fate, czy choć raz możesz sobie ze mnie nie żartować?! 

W jej oczach zaszkliły się łzy, które wyrażały nie tylko złość, ale i rezygnację wymieszaną ze smutkiem. Żeby ukryć słabość, której wstydziła się pokazywać, zarzuciła swoją błękitną jak poranne niebo sukienką i zwróciła się do mnie tyłem. Nie spodziewałem się, że zaraz po znaczącym pociągnięciu nosem, skuli się na ziemi i zacznie głośno płakać. Jak dziecko. Coś zakuło mnie w sercu, a to dziwne, bo zazwyczaj pozostawało niewzruszone.

Czy to naprawdę wina Kupidyna, że się w niej zakochałem? Nie. On tylko pomagał w zrozumieniu, że kogoś darzyło się miłością. To, że byłem na siebie zły z powodu ciepłych uczuć, jakimi nie mogłem obdarzać żadnego człowieka, nie znaczyło, że miałem prawo do łamania serca dziewczynie, która już od dłuższego czasu starała się zwrócić na mnie swoją uwagę – i to z jakim skutkiem. Facet, który by się w niej nie zakochał, byłby głupcem, ponieważ nie istniała na tym skalanym złem świecie bardziej urodziwa, inteligentna i empatyczna dziewczyna, niż ona.

Przeczesałem nerwowo złotą czuprynę. Wiedziałem, że słowa przeprosin nie przecisną się przez moje gardło, ale co w takim razie miałem zrobić i co powiedzieć? Ten związek będzie skazany na niepowodzenie. Nie dość, że Śmierć się na nią uweźmie i będzie próbowała ją zabić tylko po to, żeby sprawić mi przykrość, to jeszcze będziemy mieli na karku całe Stowarzyszenie Życia, które już teraz każdego dnia wyrażało zbiorową opinię na temat tego, że nie powinienem tak bardzo zbliżać się do ziemskiej dziewczyny.

– Cholera – to zdecydowanie nie był dobry początek – Toria. Tu nie chodzi o to, że… – Otworzyłem usta i nagle nie potrafiłem z siebie niczego wydusić. Musiałem wziąć głęboki oddech jak stremowany wystąpieniem nastolatek. – Uspokój się i daj mi coś wyjaśnić. – Płaczliwy głosik małego dziecka nieco się uciszył, jednak postać dziewczyny nie zmieniła położenia. – Zależy mi na tobie, dobra? I nie chcę, żebyś płakała. Przyznaję, czasem zdarza mi się przesadzać, ale to nie dlatego, że mam gdzieś twoje uczucia. Kryje się za tym… coś innego. – Uśmiechnąłem się krzywo na boku.

– Kochasz mnie – cichutki głos przeszył powietrze jak strzała, która ugodziła mnie prosto w serce. Czy to było aż takie oczywiste? – Kochasz mnie, durniu, a jednak nie potrafisz się do tego przyznać. Każdego dnia jesteś coraz bardziej nieznośny. Wykorzystujesz każdą okazję, żeby mnie do siebie zrazić. Myślisz, że to coś zmieni? Od początku byłam zakochana w zapatrzonym w siebie kretynie. Dlaczego więc miałabym teraz zmienić zdanie?! – wykrzyczała, patrząc na mnie przez ramię. Łzy spływały po jej zarumienionych policzkach lądując na błękitnej sukience. – Przynajmniej ja mam odwagę przyznać się do tego, co do ciebie czuję! A ty? jesteś zwykłym tchórzem, Fate!

Zmarszczyłem czoło i zacisnąłem w gniewie pięści.

Może byłem wkurzony dlatego, że wyrzuciła mi prawdę prosto w twarz?

– Odprowadzę cię do domu, już najwyższa pora na dobranockę – powiedziałem chłodno i ruszyłem w jej kierunku. Bez chwili zastanowienia chwyciłem za dziewczęcą dłoń i pociągnąłem ją w górę. Spodziewałem się, że będzie chciała uciec, próbując wyrwać się z mojego uścisku, ale zamiast tego przystanęła spokojnie w miejscu i spojrzała w moje złote oczy. Znów rzucała mi milczące wyzwanie. Irytowało mnie to.

– Chcesz mojej miłości? – syknąłem przez zaciśnięte zęby.

– Udław się nią – odpowiedziała mi tym samym głosem przepełnionym złością. Niebieskie oczy sypały teraz iskrami, które rozpaliły we mnie prawdziwie ognisty gniew.

– Udławisz się nią razem ze mną.

Pociągnąłem ją gwałtownie za dłoń, przez co uderzyła w moją pierś. Gdybym jej nie przytrzymał, zapewne odbiłaby się od niej jak piłka. Wolną dłoń niemal wbiłem w odkryte plecy, drugą zaś uniosłem do góry podbródek. Spojrzałem w przepełnione zdziwieniem oczy, których źrenice rozszerzyły się, jakby oczekiwały na zwodniczy atak. I rzeczywiście, w pewien sposób ją zaatakowałem, tyle że użyłem do tego swoich ust.

Toria nawet nie starała się wyrwać z moich objęć. Od razu podchwyciła ton gwałtownych pocałunków, który jej narzuciłem. Mogłem się założyć o to, że od dłuższego czasu chciała to zrobić, a udowodniły mi to niewinne, chłodne dłonie, które zarzuciła na moją szyję, tym samym mocno mnie do siebie przyciągając.

Czułem, że jeszcze moment i spłonę w piekielnym ogniu zakazanej namiętności. Ogarnął nas szał, który zmieszał w sobie pragnienie bliskości, tęsknotę i tę cholerną miłość. Wiedziałem, że jeżeli tego nie przerwiemy, ta noc mogła mieć różne nieprzewidziane w skutki scenariusze. Czy mnie to teraz obchodziło? Nie. Bo jeżeli Toria chciała, żebym był tylko jej, ja również zamierzałem ją zatrzymać tylko dla siebie.

            Pieprzyć zasady.

Pieprzyć ludzi.

Pieprzyć Stowarzyszenie Życia.

Niech ten cholerny świat spłonie razem z nami!