[68] Czarna Melodia ~ Krakowska Wiedźma

Czarna melodia

Cisza napierała na nich. Stali przed napastnikami a ich instrumenty czekały w gotowości. Flet Kasimira lekko zadrżał. Anne spojrzała na nią i poprawiła uchwyt złotego klarnetu. Gandar trzymał palce na gryfie swojej gitary, ale to ona posiadała najsilniejszy instrument. Jednak wiedziała, że tej potyczki nie wygrają. Białe skrzypce nie pokonają złotych, a dwóch napastników miało jeszcze klarnet i saksofon. Złote skrzypce należały do przywódcy. Z akt wyczytała, że je ukradł i nigdy nie potrafił zagrać na nich czysto i melodyjnie. Miała nadzieję, że tak się i teraz stanie. Czekała ich walka przed ostateczną bitwą. Wojna toczona od stuleci na melodie i magię wyniszczała ich kraj. Ziemie stawały się jałowe, ludzie nie pracowali na roli, bo wiedzieli, że przyjdą wojska i zniszczą wszystko na swojej drodze. Głód panował w każdym mieście i wiosce. Pustynia powiększała się z dnia na dzień, ocean zalewał porty i niszczył statki. To przez wojnę melodii natura nie mogła odrodzić się na nowo i wydawać plonów. Magowie, zamiast wygrywać melodie i leczyć ziemię niszczyli ją, powodując chaos i katastrofy. Dążyli do apokalipsy, wojna musiała się zakończyć, inaczej cała ich planeta pogrąży się w nicości. Gdyby znalazły się czarne skrzypce, najpotężniejszy artefakt starożytnych, wszystko odzyskałyby równowagę. Czarne skrzypce w odpowiednich rękach dziedzica melodii przywróciłyby równowagę w świecie i zakończyłoby wojnę. Marija wróciła myślami do rzeczywistości i do walki. Setki lat poszukiwań spełzły na niczym, wszystkie tropy prowadziły do ślepych zaułków. Skrzypce zniknęły bezpowrotnie, może nawet zostały zniszczone. Przyłożyła skrzypek do strun. Jej przyjaciele przygotowali się do odegrania pierwszych taktów melodii. Przeciwnicy zrobili to samo. Nie zagrała pierwsza gama, gdy usłyszeli delikatną melodię. Przyjaciele pokręcili głowami, że to nie oni, przeciwnicy też spojrzeli po sobie, żaden z nich nie grał. Melodia rozbrzmiewała coraz głośniej. Poczuła ból w sercu, bo muzyka była pełna żalu, goryczy i smutku. Muzyka dochodziła z jej prawej strony. Zobaczyła opierającą się ciemną sylwetkę. Nie mogła określić czy to kobieta, czy mężczyzna. Melodia nabrała tempa, jej serce przyspieszyło. Przyjaciele musieli odczuwać to samo, bo w końcu byli magami melodii. Przywódca odwrócił się do nieznajomego i zaczął grać na złotych skrzypcach, od razu usłyszała fałszywe nuty. Czarna sylwetka wyszła z cienia, nie przerywając grania. To był młody chłopak o czarnych włosach jak noc i ciemnozielonych oczach. Wszyscy wstrzymali oddech, gdy zobaczyli jego instrument. To były one, nie miała wątpliwości. Czarne skrzypce nie zostały zniszczone, przetrwały i teraz nieznajomy wygrywał na nich najsmutniejszą melodię natury. Chłopak spojrzał na nich, ale odwrócił się do napastników. Jego smyczek coraz szybciej ślizgał się po strunach. Gwałtowność napierała, ale nie powodowała bólu. Przeciwnicy jeden po drugim klękali na kolana i zatykali uszy. Magia przenikała przez ich ciało, powodowała tortury nie do opisania, spomiędzy ich palców płynęła krew. Ich spojrzenia się spotkały. Poczuła dreszcz przechodzący jej po plecach. Zielone oczy przenikały duszę. Odwróciła szybko wzrok. Przeciwnicy znieruchomieli. Czarna melodia ich zabiła. Nieznajomy zmienił ustawienie smyczka i znów zaczął grać. Już po kilku delikatnych nutach poczuła, jak jej serce wypełnia nadzieja. Wokół nich zaczęły wyrastać zielone pędy, a powietrze stało się rześkie. Słońce wyjrzało zza ciemnych chmur. Świat zaczął się zmieniać. Trawa przedzierała się przez beton, konary drzew wciąż rosły w górę. Liście były zielone, młode pędy zamieniały się w kwiaty. Powietrze wypełnił słodkich ich zapach. Nagle melodia się urwała. Spojrzała na nieznajomego. W oczach miał smutek, ale też zauważyła wściekłość.

-       Nie zasługujecie na nic więcej. - Powiedział i odwrócił się na pięcie.

Zniknął w ciemnym zaułku, a ona poczuła pustkę w sercu. Łza spłynęła jej po policzku za utraconym pięknem melodii. Pobiegła za nieznajomym, ale uliczka była ciemna i pusta. Zagrała kilka nut na swoich biały skrzypcach, aby sprowokować czarne. Z daleka usłyszała ją, nie przerywając grania, pobiegła w prawo, znów kolejna ślepa uliczka. Tak jak w jej poszukiwaniach. Zagrała szybciej i gwałtowniej. Odpowiedź była pełna goryczy. Spojrzała w górę. Chłopak stał na murku i patrzył na nią z góry.

-       Dlaczego? Kim jesteś? - Zapytała. Poczuła jego wzrok na sobie.

-       Zniszczyliście naturę, ziemię i wasze domy, dla durnej wojny. Nie ważne kim jestem. Nie musicie znać mojego imienia. - Odpowiedział.

-       To nie nasza wina, nie my rozpoczęliśmy wojnę. - Zaprotestowała ze złością.

-       To wasza wina! Ludzi! To wy walczyliście, zniszczyliście plony, nie graliście melodii odrodzenia, tylko melodie zniszczenia. Wszyscy jesteście winni! - Nieznajomy był wściekły — Setki lat wojny, każdy mógł ją zakończyć! Nie zrobiliście tego, żadna ze stron nie odpuściła. Teraz ja to wszystko naprawię. Natura zwycięży, bez względu na cenę.

Chłopak zeskoczył z murku i zniknął jej z oczu. W oddali usłyszała jeszcze melodię czarnych skrzypiec. Miała mętlik w głowie. To, co się dzisiaj wydarzyło, oznaczało koniec wojny i rozpoczęcie innej.