[57] Zjawy ~ Wilczy

Pamiętam wyraz twarzy swojej matki, przyjaciela, brata, siostry, gdy zwykłą rozmową potrafiłem sprawić, że zmieniali oni swój sposób myślenia. „Powinieneś być psychologiem”, mówili, patrząc na mnie spod zmarszczonych brwi i z półuśmiechem na twarzy. Czuli się lepiej po rozmowach ze mną. Ich problemy nagle się kurczyły, już nie były takie nierozwiązywalne. Odchodzili do swoich codziennych zajęć, snu, domu spokojniejsi, lżejsi. Ja podzielałem to uczucie. Coś wewnątrz mnie pęczniało, coś równie lekkiego, coś ciepłego. W mojej głowie odpalał się bonus pack po poprawnie zaliczonej misji. Zrobiłem coś słusznego, coś dobrego.

Tę słuszność czułem też podczas rozmów z nimi. Tę zapalczywość. To nie było z mojej strony zwykłe „będzie dobrze”. Wkładałem całe serce w to, by odmienić ich perspektywę, całym sobą wierzyłem w to, co mówię. „Popatrz” – przekonywującym tonem kupowałem całą ich uwagę – „gdybyś tylko poświęcił ten czas, w którym użalasz się nad swoim życiem na coś konstruktywnego. Ile więcej miałoby to sensu. Rozwijaj pasję, ucz się, twórz, ćwicz. Usuń wszystko, co cię rozprasza, smuci, nie marnuj energii, nie przebywaj w toksynach.” Nigdy nie pozostawiałem ich w ogółach. Skupiałem się na ich problemach. Analizowałem, ale nie rozkładałem na czynniki pierwsze. Kompresowałem, nie rozdmuchiwałem, uspokajałem. „To drobiazg”, zapewniałem, gdy martwili się błahostkami. Popychałem, nie trzymałem za rękę. „Idź, tu nie ma już czego szukać i nie ma nad tym płakać”. Wyciągałem ich z domu lub zapraszałem do siebie, wyciągałem wino, odpalałem dobry film. Ale przede wszystkim byłem. O każdej porze dnia i nocy. Słuchałem.

A ludzie chętnie słuchali mnie i chętnie ze mną trzymali. Może dlatego, że potrafiłem podejmować decyzje, także te, za które nikt nie był chętny wziąć odpowiedzialności. Szybko wpadałem na dobre rozwiązania i zawsze miałem jakiś pomysł. Miałem gadane i trochę charyzmy. Nigdy się nie nudziłem. To jedno się nie zmieniło.

Nie byłem jednak samowystarczalny. Sam też potrzebowałem motywacji, wsparcia, kopniaka w dupę. Raz na jakiś czas. Kiedy tak było, wyciszałem się i próbowałem samemu ładować akumulatory, bo ludzie dookoła przywykli do tego, że ich nie potrzebuję. Przecież zawsze dawałem radę, w niczym nie widziałem problemu. Mój własny sposób na życie stał się pułapką. Chcąc iść przez nie ze śmiechem, wywarzałem drzwi kopniakami, a oni podążali za mną, nie sądząc, że mogę się zmęczyć. Przyzwyczajeni, że pojawiam się z tą swoją dobrą energią, roznosząc nią wnętrze. Tak było, byłem jak przeciąg, przewietrzałem ciasne przestrzenie ich umysłów, w których panował zaduch i półmrok. To ja podnosiłem rolety, ja kazałem im brać zimny prysznic, ubrać świeży dres i zacząć żyć. Nawet gdy się buntowali, uparcie kopałem w drzwi do ich zakurzonych pokoi.

Czy tylko ja miałem taką cierpliwość? Wątpię. Czy to dlatego, że – tak mi mówiono – byłem silniejszy? Dlatego powinienem pomagać, nie oczekując pomocy? A może dlatego, że sam narzuciłem sobie taką postawę, sam uważam się za kogoś, komu ta pomoc nie przysługuje. Może dlatego nie umiałem o nią prosić.

Pamiętam, było tak wiele razy, gdy pytałem obcych o drogę, odpowiadali: „Panie, ale to jest daleko!”. Nigdy mnie to nie zniechęciło, słuchałem uważnie, gdzie skręcić, w którą iść stronę i gdy docierałem na miejsce, myślałem: „Co? To miało być daleko?”. Tak było za każdym razem. Tym typem człowieka jestem. Gdy mówili, że będzie boleć, pytałem tylko: jak bardzo. Będzie ciężko – straszyli, a ja się zastanawiałem, czy to te ciężary, o których wspominali, żonglując nimi wesoło.

Chyba wiem dlaczego tak jest.

Kiedy zawali ci się cały świat, to potem byle trzęsienie ziemi nie robi na tobie wrażenia.

Mój świat walił się wiele lat. Wiele lat dryfowałem w pustce, gromadząc cząsteczki gniewu, które mogły mnie zgubić albo wyzwolić.

Wyzwoliły. I jeśli zapytasz mnie o źródło tej energii, którą emanuję, która bywa światłem dla ciem, wskażę je bez problemu. Czy to więc aby na pewno zdrowe, będziesz mieć wątpliwość. A czy jeśli przetopisz klingę wroga, którą cię omal nie zgładził, we własny miecz, to czy można oceniać to w kategoriach dobra lub zła? Dla mnie liczy się, że się wygrzebałem z ruin Starego Świata, nie skąd pochodziła ta siła, ważne, że dzięki niej zbudowałem nowy.

O Starym Świecie nie opowiadam chętnie i nie szczegółowo. Z rozmowy na rozmowę będę zdradzać ich więcej, do momentu, aż zauważę, że mi nie wierzysz. Jeśli zaprzeczysz temu, przez co przeszedłem, nie będę cię przekonywać. Moja przeszłość to nie aukcja charytatywna, nie będę wołać, kto da więcej wiary ani nakłaniać cię do zakupu, nie mówiąc o współczuciu, na które cię nie stać, a którego ja nie chcę. Ale też nie pozwolę nazywać się kłamcą i umniejszać temu, co przetrwałem. Nie zamierzam tłumaczyć się z tego, kim jestem.

Zmieniłeś się, powiedział do mnie z zawodem towarzysz w Starym Świecie. Już nie jesteś taki jak kiedyś. Czy to źle? Wyszedłem z tego w takim a nie innym stanie. Mniej naiwny, szorstki, szczery. Uciążliwy ciągłą gotowością do walki. Nieustępliwy. Gniewny. Bez twarzy pokerzysty. Czytasz ze mnie jak z książki, widzisz mój gniew, mój śmiech, moje łzy. Nie umiem ich ukryć. Możesz to wykorzystać lub możesz dać mi spokój, którego bezustannie łaknę, którego sam sobie odmawiam. 

Nie jestem taki jak kiedyś. Boję się innych rzeczy. Oswoiłem niektóre demony. Nabrałem sił, nie ogłady. Przerwałem. Czemu mam czuć się winien. Czy ocalałym z wypadku wypomina się brak rąk czy nóg? To chyba dobrze, że dają radę bez nich. A że nie są już tacy sami... Jak mogliby być?

Mi też czegoś brakuje. Jestem wybrakowany i wiem o tym. Może dlatego się spalam. A może nie mam tyle sił, o które wszyscy mnie posądzają. I sam siebie przeceniam. Zjawy mają nade mną przewagę i drążą we mnie korytarze. Echo tamtych dni, które w nich rozbrzmiewa, przytłacza. Wrzuciłem do pieca już wszystko, co mogłem. Coś wysysa ze mnie resztki energii. Czasami sam czuję się jak zjawa. Tracę zmysły. Korytarze stają się coraz węższe.

Nie chcę chodzić nimi do końca życia. Nawet jeśli niewiele go już zostało.

Jeszcze przez chwilę słychać szum dyktafonu. W końcu wychylam się z fotela, w którym wygodnie słuchałem nagrania sesji, wyłączam go i w skupieniu patrząc przed siebie, delikatnie postukuję nim o blat. Odsuwam szufladę, wyciągam paczkę papierosów, odpalam jednego, znów zapadam w fotel. Zaciągam się dymem, wpatrując się w dyktafon.

Historia tego starego człowieka, który  zgłosił się dziś na terapię, wciąż brzmi dziwnie znajomo. Zbyt znajomo. Zupełnie jakby…

Uśmiecham się do swoich myśli. Bzdura. Siła sugestii. Tak naprawdę facet nie powiedział nic konkretnego. W ramę takich ogółów można byłoby wsadzić każde życie.

Ale te jego oczy… Jakbym patrzył w lustro.

Nah. Za dużo pracuję.

Otrząsam się, gaszę papierosa, światło, zamykam biuro, wychodzę. Muszę wziąć sobie wolne, chociaż historia tego człowieka naprawdę mnie  intryguję, to staram się wyrzucić ją z głowy. Nie chcę przynosić pracy do domu.

Jednak całą drogę powrotną coś mnie niepokoi. W głowie zapętla się myśl.

Lekarzu lecz się sam.

Szewc bez butów chodzi.