[57] All For Us: Dla Ciebie Szaleństwo, Dla Mnie Miłość ~ Rilnen

– Izumi, kocham cię, ale to jest najgłupszy pomysł, na jaki mogłaś wpaść – stwierdziła Katsumi, patrząc z ukosa na przyjaciółkę.

Izumi patrzyła rozpromieniona przed siebie, w ogóle nie słuchając, co się do niej mówiło.

– Wspaniale, pra… nie! – Za pierwszym razem nie zrozumiała sensu słów Haizaki. – To bardzo dobry pomysł!

– Wychowujesz dziecko, jak w ogóle mogłaś pomyśleć o pracy w takim miejscu? – Katsumi nadal nie była przekonana, wskazując na przestrzeń wokół nich.

Stały na środku przyciemnionej sali. Było jeszcze zbyt wcześnie na klientów w takim miejscu, a zapach papierosów wieczora poprzedniego wciąż unosił się w powietrzu. Jednak z jakichś przyczyn Izumi pomyślała, że na początek praca za barem będzie świetnym startem w nowe życie.

– Coś mi mówi, że tym razem się uda. – Shirotsuki pogłaskała po głowie uczepionego nogawki jej spodni Tetsuyę w matczynym geście.

– Bo? – mruknęła wciąż nie przekonana Katsumi.

– Bo mają wakat na barze? – Izumi wskazała na ogłoszenie wiszące na tablicy gdzieś pomiędzy plakatami zbliżających się koncertów.

– Nigdy nie pracowałaś w takim miejscu.

– Ale szybko się uczę. Po za tym, Midorima powiedział, że dzisiaj jest szczęśliwy dzień dla ryb.

– Nie mów, że tak jak ten zielony glon wierzysz w to gówno.

– Nie do końca, ale jak to mówią, tonący brzytwy się chwyta…

– Proszę, proszę. – Na dźwięk ostrego, nie znoszącego sprzeciwu tonu obróciły się jak na komendę. – Jak zawsze nierozłączne. – Przez próg baru przeszedł czarnowłosy, wysoki mężczyzna o uważnym, stalowym spojrzeniu.

– Chyba sobie jaja robicie – mruknęły jednocześnie, poznając natychmiast właściciela przybytku.

– Shuuzou Nijimura. – Katsumi z powątpiewaniem skinęła głową. – Kopę lat.

Nijimura podszedł do kobiet, uważnie się im przyglądając. Nic się nie zmienił, odkąd ich kontakt urwał się wraz z ukończeniem przez niego przeklętego gimnazjum Teiko. Chodził klasę wyżej i swego czasu był kapitanem tej nieszczęsnej drużyny koszykówki, do której należał każdy, Kise, Aomine, czy Akashi, który chyba od Shuuzo nauczył się być entuzjastą okrucieństwa niezbędnego. Nawet Shougo, brat Katsumi, który nie słuchał nikogo, uważał  Nijimurę za kogoś pokroju przyjaciela. Czarnowłosy od zawsze lubił rządzić, więc nie było niczym dziwnym, że założył swój własny interes, choć mógłby wybrać coś bardziej ambitnego niż prowadzenie baru.

Katsumi spoglądała to na Nijimurę, to na Izumi, nie mogąc uwierzyć w niedorzeczność tej sytuacji, jedynie Shirotsuki uniosła hardo głowę, nieznacznie się uśmiechając. Zwykle ta mina nie zwiastowała nic dobrego. To samo chyba pomyślał Nijimura, bo uniósł jedną brew, jak to miał w zwyczaju, gdy się nad czymś zastanawiał, bądź coś kombinował. Na krótki moment jego wzrok zatrzymał się na Tetsuyi, który obserwował go uważnie zza nogawki swojej matki.

– Nie sądzę, by to miejsce było odpowiednie dla dzieci – rzekł, ale w tonie jego głosu nie było ani krzty złośliwości.

– Zdaję sobie z tego sprawę, ale nie znalazłam jeszcze dla niego miejsca w przedszkolu… – nie zważając na ostentacyjne prychnięcie ze strony Katsumi, Izumi skłoniła głowę zgodnie z tradycją, – a przyszłam prosić o pracę.

Na moment zapadła cisza, podtrzymując lekko napiętą atmosferę, po czym Nijimura westchnął i wyciągnął rękę w stronę najbliższej loży.

– Zapraszam – skinął jeszcze na barmankę, która natychmiast przyniosła do stolika cztery szklanki soku pomarańczowego. – Kto by pomyślał, że dumna Shirotsuki kiedykolwiek o coś poprosi.

– Czasy się zmieniają. – Mimo swojej sytuacji, Izumi nie miała zamiaru pokazać  Shuuzou słabości.

Usadziła Tetsuyę obok siebie. Chłopczyk wciąż z charakterystycznym dla siebie spokojem wpatrywał się w Nijimurę, co chyba lekko mężczyznę dekoncertowało. Zanim znów zadał kolejne pytanie, zerknął na chłopca, a pojedyncza kropelka potu pojawiła się na jego skroni. Nie uszło to uwadze Izumi, która doskonale wiedziała, jak spokój jej syna działał na nieznajomych. Uśmiechnęła się w duchu, wcale nie żałując, że zabrała dzieciaka ze sobą.

– A skąd ten pomysł, że dam ci pracę?

– Bo macie wakat. No i przez wzgląd na stare znajomości, mógłbyś mi dać szansę.

Jednakże, taki profesjonalista, jak Nijimura nie pozwoliłby sobie na niecne plany względem swojej osoby. Wciąż posiadał parę asów w rękawie i wcale nie dziwił się, że akurat do niego Shirotsuki przyszła prosić o pomoc. Choć bardziej podejrzewał, że to Katsumi pierwsza się do niego odezwie, w końcu był najlepszym przyjacielem jej brata. Czasem się zastanawiał, dlaczego dziewczyna tak szybko porzuciła starania znalezienia członka swojej rodziny. Gdyby tylko wiedziała, jakie informacje posiadał Nijimura, na pewno nie siedziała by teraz tak spokojnie na loży, obserwując rozwój wydarzeń.

Doskonale wiedział, że nie przyszła tu z własnej woli. Towarzyszyła wiernie swojej przyjaciółce, która nie wiedzieć czemu, po dłuższej nieobecności wróciła do rodzinnego miasta. A Shuuzou lubił zdobywać informacje, dlatego też otworzył taki, a nie inny biznes. Bo przecież knajpa to najlepsze źródło informacji publicznej. Podpici goście bardzo często zwierzali się wyszkolonym odpowiednio barmankom, które później przekazywały zdobyte nowości swojemu szefowi. A on sam dzięki temu mógł utrzymać budowany latami respekt w okolicy.  

– Nie przypominam sobie, żebyśmy mieli jakieś bliższe stosunki. – Zmrużył oczy i zignorował parsknięcie śmiechem przez Katsumi.

– Uznaj to za akt desperacji.

– Aż tak ciężko znaleźć ci robotę?

Dlatego teraz analizował w głowie wszystkie za i przeciw przyjęcia Izumi. Pamiętał dobrze, że była wścibska i zawsze stawiała na swoim, a jeśli miała pod opieką dziecko, to pewnie zależało jej na pracy i szybko by jej nie porzuciła. Z drugiej trony jednak, jego pracownicy byli mu oddani, a on sam nie tolerował sprzeciwów i lekko się wahał, czy taka buntowniczka, jak Shirotsuki da radę podołać zadaniu, gdyż to miejsce nie było zwykłą knajpą.

Nijimura wcale nie zdobywał wszystkich tych nowości tylko dla siebie. Nie był żadnym bossem osiedlowej mafii, czy czymś podobnym. Wręcz przeciwnie, jego drugim zajęciem było dostarczanie departamentowi policji odpowiednich informacji, ściślej mówiąc, był wtyką.

– I pewnie możesz pracować tylko w godzinach czynnego przedszkola.

– To właśnie ten drobiazg, który utrudnia mi znalezienie pracy.

– A co z ojcem dziecka?

Tego pytania Izumi się nie spodziewała i oczywiście nie miała zamiaru na nie odpowiadać, choć kątem oka dostrzegła, jak jej przyjaciółka przenosi na nią zaciekawione spojrzenie.

– To nie jest… chwila, a gdzie jest Tetsu? – Izumi rozejrzała się, orientując że jej syn nie siedział obok niej.

Właściwie to nigdzie w zasięgu wzroku go nie było, jednak Shirotsuki tylko westchnęła. Jedną z dziwnych cech chłopca było notoryczne znikanie i nagłe pojawianie się, o czym jej przyjaciele zdążyli się przekonać, kiedy raz prawie doprowadził Aomine do zawału, gdy mu zniknął podczas zakupów. Biedny Daiki już chciał stawiać na nogi cały swój posterunek, kiedy Tetsuya poszedł na dział z książkami, by pooglądać komiksy o pieskach.

Jednak za każdym razem Izumi wpadała w lekką panikę, gdy jej syn znikał z pola widzenia. Zaczęła przeszukiwać salę, by znaleźć dzieciaka przy barze, siedzącego na wysokim stołku, oglądającego w skupieniu mecz koszykówki na jednym z telewizorów zawieszonych na ścianie po lewej stronie.

– Tetsuya! Nie możesz tak znikać! – Poczochrała chłopcu niesforne, błękitne kosmyki, czując ulgę, że się nie zgubił.

Choć była przyzwyczajona do tego typu akcji, to za każdym razem odczuwała strach, że kiedyś Tetsuya naprawdę zaginie, a tego nigdy by sobie nie wybaczyła. Był jej oczkiem w głowie i za nic w świecie nie dałaby go skrzywdzić. Ona nigdy tego nie doświadczyła, dlatego teraz starała się jak mogła, by pokazać mu co znaczy matczyna, bezwarunkowa miłość.

– Puszczasz dziecku mecze?

Z zamyśleń wyrwał ją głos Nijimury. Natychmiast przypomniała sobie, co tak właściwie robiła w tym miejscu i już miała stanąć w obronie barmanki, kiedy zdała sobie sprawę, że pytanie było kierowane do niej, gdyż na wpół zdziwione, na wpół powątpiewające srebrne spojrzenie przeszywało ją na wylot.

– Tetsuya lubi koszykówkę.

– Ciekawe po kim – mruknęła Katsumi, która do tej pory bacznie obserwowała rozwój wydarzeń.

– Oczywiście, że po mnie! – żachnęła od razu Izumi, zakładając ręce na piersi. – Nie pamiętasz, że ja także grałam w kosza?

– Tak i byłaś beznadziejna – przypomniał bezlitośnie Nijimura. – Nieważne, nie mam całego dnia na wspominki, a tym bardziej na niańczenie gówniarzeri. – Skinął na barmankę, która wyciągnęła spod lady cieniutki plik papierów. – Chcesz tę robotę, to bierz. Jak się nie sprawdzisz, wyleję cię na zbity pysk.

– Umowa stoi. – Izumi uścisnęła rękę Nijimury zastanawiając się, jak bardzo zainteresowanie jej syna koszykówką wpłynęło na tę decyzję. – Katsumi, masz długopis?

– Och, oczywiście, jestem pisarką.

Chwilę później, niewiele myśląc, Izumi stawiała podpis na umowie. Jej myśli dryfowały gdzieś daleko w przyszłości i nie zorientowała się, że podpisuje się nazwiskiem „Kuroko”.  

–––––––––––––––––––––––––

– Więc? Wyjaśnisz mi to wszystko? – zapytała z przekąsem Katsumi, stawiając na stole dwa kubki z kawą.

Siedziały w salonie. Żeby odciągnąć Tetsuyę od oglądania meczu, Izumi musiała przekupić go jego ulubionym waniliowym shakem, a ona sama potrzebowała dużej dawki kofeiny. Nie potrafiła znieść uporczywego spojrzenia Katsumi, która wciąż domagała się wyjaśnień, dlaczego jej przyjaciółka posługiwała się innym nazwiskiem niż dotychczas. Dopiero gdy Tetsuya zajął się układaniem puzzli, Izumi zebrała się do rozmowy.  

– Wtedy, po ukończeniu liceum… nie wyjechałam tylko ze względu na ciążę. – Każde słowo przychodziło jej z wielkim trudem, ale po części wiedziała, że była winna swojej przyjaciółce prawdę. – Znalazłam swoich biologicznych rodziców.

– CO? – krzyknęła Katsumi na tyle głośno, że musieli ja słyszeć sąsiedzi z domu obok. – Dlaczego od razu mi nie powiedziałaś?  

– Bo… ja swoją rodzinę odnalazłam, a ty swoją straciłaś. I to przeze mnie.

– Pierdolisz, Izumi – Haizaki rozgniotła trzymane w dłoniach ciastko. – Nigdy cię nie winiłam za tę sprawę z… – urwała, gdyż wciąż ciężko przechodziło jej przez gardło imię jej brata. – W każdym razie, powiedzieli ci, dlaczego cię oddali?

– Typowy scenariusz, wpadli jak byli młodzi, a do tego matka miała problem z dragami. – Izumi wzruszyła ramionami, zdając sobie sprawę, jak bardzo historia lubiła się powtarzać. – Do tego ponoć była jakaś spina z dilerami, więc dali mi inne nazwisko, bym nie miała przesrane na starcie…

Dopiero gdy sama opowiedziała tę historię, zorientowała się, jak lipnie musiała brzmieć. Nigdy nie zastanawiała się nad prawdziwością tej opowieści, ale powątpiewająca mina Katsumi utwierdziła ją w przekonaniu, że być może państwo Kuroko nie powiedzieli jej całej prawdy. To nie było tak, że zapomnieli o córce. Szczerze wyznali, że martwili się nienawiścią, jaką mogła do nich żywić. Nie miała jednak powodów, by im nie ufać, bo bardzo jej pomogli przy opiece nad małym Tetsuyą, a przyjęcie ich nazwiska było dla Izumi jak początek nowego życia, ucieczka od przeszłości.

– Cieszę się, że znalazłaś rodziców. – Uśmiech Katsumi także był szczery, choć w jej oczach tliły się iskierki zawodu. – Ale skoro tam miałaś nowe życie, to po cholerę tu wracałaś? Nie żebym się skarżyła…

– Po prostu się za wami stęskniłam. – Izumi objęła swój kubek dłońmi, wpatrując się przez dłuższy moment w parujący napój.

– A czy to nie jest aby tak, że podświadomie szukasz ojca smarka? – Haizaki spojrzała na przyjaciółką z ukosa.

Znały się zbyt długo. Do tego, Katsumi była dobrym obserwatorem. Tłumaczyła sobie, że to na potrzeby swoich powieści, ale od zawsze lubiła obserwować ludzi i studiować ich zachowanie. Mimika twarzy i mowa ciała Izumi całkowicie przeczyła jej słowom.

– Nie chcesz się dowiedzieć, kto jest ojcem? – Haizaki dalej drążyła temat.

– Nie.

– Dlaczego?

– Bo nie – ucięła Izumi, opadając na oparcie kanapy.

– Bo może się okazać, że to ta szuja Akashi? – Katsumi dzielnie przyjęła pełne powątpiewania spojrzenie.

– Mów sobie co chcesz, ale byłby dobrym ojcem.

– I ty go jeszcze bronisz?!

– Zawsze był dla mnie dobry – Izumi wzruszyła ramionami.

– Oprócz tego, że kazał ci zrobić skrobankę.

– Czułam się przy nim bezpiecznie. I miał dobre zabezpieczenie finansowe.

– No tak, bo związek z rozsądku to rzeczywiście, cudowny pomysł.

– Kochałam go.

– Tak, a potem zdradziłaś go z Kise.

– Prawda.

– Więc grono potencjalnych tatusiów się zawęża. Jesteś pewna, że tylko ich dwóch?

– Tak! – żachnęła Izumi, coraz bardziej poirytowana tą rozmową. – A ty co, w detektywa się bawisz? Liczysz na ciepłą posadkę obok Daikiego?

– Nie, po prostu jestem ciekawa…

– To przestań być. Mój syn nazywa się Tetsuya Kuroko i tak pozostanie. Tak, uciekam przed przeszłością i proszę cię, przestań węszyć wokół tego, bo może się to dla wszystkich źle skończyć. – Izumi przejechała dłonią po twarzy.

Nie mogła wyznać, że był jeszcze ktoś, kto mógł być ojcem Tetsuyi. A na pewno nie mogła dowiedzieć się o tym Katsumi.