[55] Szarość życia codziennego ~SadisticWriter

Bez pomysłu. Może trochę mrocznie. Sama nie wiem.

***

W końcu znalazłem właściwe mieszkanie – niewielką kawalerkę w samym centrum miasta, gdzie zamieszkałem z psem. Żyło nam się tutaj dobrze, choć miejski szum za oknem nie sprzyjał właściwemu odpoczywaniu, podobnie jak sąsiedzi tłukący się za ścianą. W swoim małym pokoju słyszałem prowadzone przez nich rozmowy. Dzięki temu wiedziałem wszystko o ich życiu – znałem nawet najmroczniejsze sekrety, które nie powinny wychodzić poza prywatną sferę człowieczej egzystencji. Była w tym pewna wyższość. Zazwyczaj siedziałem w pokoju cicho – tak samo mój pies nie uchodził za zbyt głośnego, nikt więc nie zdołał się zorientować, że ściany są tak cienkie, że pojęcie intymności traci tutaj swoje znaczenie. Czułem się pod tym względem lepszy, ale tylko pod tym. Tak na ogół marzyłem, żeby moje istnienie pochłonęło piekło. 

Żyłem tylko dla psa. Zawsze kiedy wyobrażałem sobie, że miałoby mnie zabraknąć, a on zjadłby zapewne moje zwłoki, które nie starczyłyby mu nawet na dwa tygodnie bytowania w pustej i cichej kawalerce, widziałem go opuszczonego, smutnego oraz martwego pod drzwiami wyjściowymi, gdzie łapie ostatni oddech. Ja nie umarłbym samotnie. On poczułby w ostatnich chwilach swojego życia, że nic nie poszło tak, jak myślał, że pójdzie. Owszem, mógłbym go odpowiednio wcześniej oddać do schroniska, ale nie potrafiłbym mu spojrzeć w oczy mówiące: a więc mnie zostawiasz. To jedyna istota trzymająca moją osobę przy życiu. Jedyna, która cieszyła się na mój widok. Czekałem więc cierpliwie, aż umrze. Wtedy już nic nie będzie mnie tutaj trzymało.

Moje życie wyglądało prosto. Budziłem się w południe, wyprowadzałem psa, jadłem gorący kubek, zdalnie pracowałem, kąpałem się, do późna gapiłem się w okno i szedłem spać. Oczywiście w międzyczasie zdarzały się inne nieprzewidziane aktywności, ale nie było ich zbyt dużo. Świat, w którym żyłem, zawsze był szary. Nie było niczego przed i po. Istniałem tylko ja i mój pies, a także kawalerka, w której bytowaliśmy. Nawet kiedy ktoś pukał do drzwi, a my witaliśmy go w progu, miał zamiast głowy wielki czarny iks. Nie znałem ludzi, bo nie potrzebowałem ludzi. Tak samo ludzie nie potrzebowali mnie – poza zleceniami, jakie wykonywałem we własnym domu z pomocą laptopa i Internetu. Sąsiedzi raczej nie pamiętali, jak wyglądam. Zazwyczaj kiedy mijałem się z nimi na schodach, owinięty szalem, kiwałem im obojętnie głową na przywitanie, aby nie wyjść na gbura. Nie lubiłem afektywności. Zawsze byłem tą najgorszą wersją samego siebie.

Oficjalnie miałem w domu jedno pomieszczenie, w którym odpoczywałem. Była nim niewielkich rozmiarów łazienka połączona z toaletą. Prysznic stanowił zaledwie kilkumetrową przestrzeń wysadzaną drobnymi kafelkami, które od góry przykrywała beżowa zasłona. Musiałem ją zawsze dobrze udeptać, aby woda nie wylała się poza dozwolone rejony. Lubiłem tam stać i polewać się przez pół godziny gorącym strumieniem parzącym moją skórę. Przenosiłem się wtedy poza dobrze znaną pustkę dnia codziennego w kojącą umysł i ciało krainę zwaną marzeniami. 

Moim marzeniem było umrzeć. Stojąc pod prysznicem wgapiałem się zawsze bez uśmiechu w małą jarzeniówkę na środku sufitu. Mogłem ją dojrzeć, kiedy unosiłem wysoko głowę. Fascynowało mnie to, że im więcej minut upływało, tym bardziej mgliste wydawało się światło. Zastanawiałem się, czy nadejdzie moment, w którym wybuchnie, a może po prostu zgaśnie, pchając moje istnienie w ramiona mroku. Jeśli zrobiłoby się ciemno, zyskałbym alibi potrzebne mi do wyeliminowania tego, czego najbardziej nienawidziłem. Mógłbym owinąć stalowego węża wokół szyi i przypadkiem zawisnąć na długim metalowym pręcie. Mógłbym przypadkiem poślizgnąć się na oliwkowym mydle i uderzyć głową w kant jednego z kurków – wtedy moja krew spłynęłaby do odpływu, zdobiąc przeźroczystą, niezmąconą falę czerwienią. Mógłbym zemdleć z powodu duszącego gorąca. Dostać niespodziewanego zawału. Wstrzymać na dłużej oddech i spóźnić się z jego ponownym wzięciem o sekundę. Każda z tych wizji sprawiała, że poprawiał mi się nastrój. Byłem blisko od tego, aby spełnić jedno ze swoich najskrytszych marzeń, ale wtedy pojawiał się w drzwiach kudłaty pies – kontrolował mnie co kilka minut, jakby wyczuwał unoszący się w górze zapach śmiercionośnej ekstazy. Odsuwał nosem zasłonę i spoglądał w górę pełnymi smutku oczami, oznajmiając, że powinienem się uspokoić. Wtedy rzeczywiście się uspokajałem. Wyłączałem wodę, wychodziłem spod prysznica i znów byłem dawnym sobą uwikłanym w szarość życia codziennego. 

Mgła umykała powolnie za drzwi razem z moimi myślami. Powracałem do rutyny, pobudzony troską istoty nie będącej człowiekiem.