[52] Szepty kwiatów: Biada nam ~ SadisticWriter

A takie to jakieś dziwne i niepłynne. Ale musiałam ruszyć z serią, bo za długo stałam w miejscu.

***

Soleil nie pamiętała, żeby spała tak dobrze, odkąd zjawiła się na zamku królewskim w Chavelln. Początkowo nie wiedziała nawet, czego to zasługa. Przynajmniej dopóki do drzwi jej komnaty nie zapukała opiekunka, a ona nie otworzyła oczu. Chciała odpowiedzieć ciche „proszę”, jak miała to w swoim zwyczaju, ale widok przyjaciela, który najwyraźniej został z nią na noc w pokoju, zadziałał na nią ogłupiająco. Spoglądając w zielone oczy równie zaskoczonego Blaise’a, próbowała sobie rozpaczliwie przypomnieć, co wydarzyło się poprzedniego wieczora. Pamiętała, że była niesamowicie szczęśliwa z tego powodu, że młody książę wrócił do stolicy. Poza tym czuła się zmęczona wszystkimi nieprzespanymi nocami, podczas których wyczekiwała, czy przypadkiem ktoś niechciany nie dostanie się do jej komnaty. Widocznie obecność Blaise’a sprawiła, że oddała się w ramiona błogiego snu. Przy nim w końcu czuła się bezpieczna. Pozostawało pytanie: dlaczego on obejmował jej ramiona, a ona wtulała głowę w jego pierś?

Zarumieniona kwiaciarka odskoczyła jak oparzona od księcia w momencie, w którym zniecierpliwiona oczekiwaniem opiekunka sama postanowiła wejść do komnaty. Blaise wyprostował się gwałtownie i wstrzymał dech, jakby przygotowywał się na ostrą reprymendę, chociaż nie zrobił niczego złego. Oboje spojrzeli na Alienore, która założyła ręce na piersi, zmrużyła groźnie oczy i obdarzyła ich podejrzliwym spojrzeniem. Jeszcze moment tej bezlitosnej ciszy, a Soleil zaczęłaby się tłumaczyć, że do niczego między nimi nie doszło.

– Nawet nie zamknęliście drzwi? – padło w końcu pytanie. – Wiecie, co by się stało, gdyby ktoś wam tutaj wszedł? Ależ by się wtedy głośno zrobiło! Wybuchłby skandal!

– P-przecież nie robiliśmy niczego złego – wyjąkała Soleil. Teraz czuła, że nie tylko jej policzki płonęły, ale również reszta ciała. Dawno nie czuła tak wielkiego wstydu!

– Och, niby nie, ale to podejrzane, że oboje tak soczyście się rumienicie.

Alienore posłała im znaczące spojrzenie. Dopóki tego nie powiedziała, Soleil nawet nie zdawała sobie sprawy, że Blaise jest równie zawstydzony, co ona. Teraz jeszcze bardziej miała ochotę zapaść się pod ziemię. Zamiast tego ukryła twarz w dłoniach, wydając ciche i niekontrolowane jęknięcie wyrażające zażenowanie. Czasami zastanawiała się, dlaczego Alienore była taka dosłowna i okrutnie szczera w swoich słowach? Chyba bardzo lubiła zawstydzać ludzi.

– Książę – odezwała się w końcu opiekunka. Wydawała się nie przejmować milczeniem, które zapanowało w pokoju. – Muszę cię poprosić o opuszczenie komnaty, ponieważ muszę porozmawiać z Soleil.

– Dobrze – powiedział dziwnie stłumionym głosem Blaise, zupełnie jakby brakowało mu tchu lub odwagi. Kiedy ostrożnie przeniósł się do pionu, spojrzał przez ramię na swoją przyjaciółkę. Posłał jej zawstydzony półuśmiech, zbyt szybki, aby go odwzajemnić, a potem ruszył w kierunku drzwi. Kwiaciarka odnosiła wrażenie, że poruszał się wyjątkowo sztywno. Nie wiedziała tylko, czy z powodu zażenowania, czy może dlatego, że spał w niewygodnej dla niego pozie.

– Dziękuję – szepnęła w stronę jego pleców, choć nie miała pewności, że ją usłyszał.

W momencie kiedy Blaise zniknął za drzwiami, Alienore spojrzała z troską na swoją podopieczną.

– Czujesz się już lepiej, skarbie?

Kwiaciarka pokiwała głową.

– Myślę, że mogę iść dzisiaj do ogrodu trochę popracować – powiedziała niepewnie, ponieważ zastanawiała się, czy opiekunka kategorycznie jej tego nie zabroni ze względu na to, co ostatnio miało miejsce. Owszem, Soleil nie miała ochoty stąd wychodzić, ale przecież nie mogła wiecznie leżeć w łóżku. Miała obowiązki. Wolała je wypełnić, aby książę Villane nie musiał jej ponownie odwiedzać…

Na samą myśl o tym przeszyły ją dreszcze. To dlatego potarła ramiona, pragnąc pozbyć się tego nieprzyjemnego uczucia, które opanowało jej ciało.

– Dobrze – powiedziała po chwili Alienore. Wydobyła z siebie ciche westchnięcie, które wiązało się zarówno z ulgą, jak i obawą. W końcu sama nie wiedziała, jak odtąd miało wyglądać życie Soleil. Przecież nie mogła po prostu uciec z zamku ani przeprowadzić się w inne miejsce. Miała tylko nadzieję, że to było ostatnie bliższe spotkanie kwiaciarki z bezlitosnym księciem. – Będę ci towarzyszyć, żebyś czuła się odrobinę pewniej, dobrze?

Soleil podniosła się z łóżka i podeszła do opiekunki, mocno ją przytulając. Zaskoczona Alienore odwzajemniła uścisk, choć nie wiedziała, czym sobie na niego zasłużyła. Przecież opieka nad dziewczyną była jej obowiązkiem.

– Dziękuję – szepnęła wzruszona kwiaciarka.

– No już, już – powiedziała Alienore, klepiąc dziewczynę po plecach – nie ma się co rozczulać. Grace przygotowała ci dzisiaj naprawdę pyszne śniadanie. Na pewno się ucieszy, jeśli przyjdziesz do kuchni je zjeść, w końcu przez długi czas nie schodziłaś na dół. – Kobieta uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco.

Soleil wzięła głęboki oddech. Czuła, że nie była gotowa na wyjście z komnaty, ale czy kiedykolwiek będzie? Żeby przeżyć, musiała wypełniać rozkazy księcia Villane’a, które niestety nie zawsze były zgodne z etyką pracy, a także moralnością. Chciała, żeby jej rodzina była bezpieczna. Sama chciała być bezpieczna. Czuła, że nie zniosłaby więcej upokorzenia ze strony przyszłego króla. Gdyby wiedziała, że przeżyje jeszcze wiele długich lat, żaden mężczyzna by jej nie zechciał. I ona sama nikogo nie chciała. Jedyną osobą, którą zamierzała do siebie kiedykolwiek dopuścić, był Blaise. Problem tkwił w tym, że o niczym nie wiedział. I raczej się nie dowie. Nieważne jak bardzo się przyjaźnili, wciąż był bratem Villane’a. Nie omieszkałby stanąć w jej obronie, a wtedy pretendent do tronu bez chwili namysłu pozbyłby się jej siostry i brata, a ją znowu by ukarał. To nie miało sensu.

– Wszystko będzie dobrze, Soleil – odezwała się Alienore. Dostrzegła, że zmaga się z myślami, których nawet nie chciała wypowiadać na głos.

– Mam nadzieję – odpowiedziała cicho kwiaciarka.

***

Spotkanie z resztą rzemieślników, którzy tęsknili za tą pogodną, nieśmiałą dziewczynką rozmawiającą z kwiatami, okazało się być dla Soleil bardzo pokrzepiające. Kiedy spożywała w kuchni śniadanie, była oblegana przez wszystkie ciekawskie kucharki, a także swoich najbliższych przyjaciół. Wtedy to pomyślała, że w tym okrutnym świecie jaśniał jednak promyczek nadziei. Może nie mogła nikomu powiedzieć, co było prawdziwym powodem jej nieobecności – Alienore musiała dochować tej tajemnicy – ale zdecydowanie wystarczały uśmiechy i beztroskie rozmowy odsuwające ją od złych myśli. Soleil nie czuła się jeszcze pewnie na zamku, i pewnie nigdy się już nie poczuje, ale przynajmniej wiedziała, że nie jest sama.

Kiedy skończyła śniadanie, musiała przygotować się psychicznie do kolejnego etapu dnia, a mianowicie pracy. Brakowało jej kwiatów. Nocami słyszała, jak ją nawołują, niepokojąc się nieobecnością przyjaciółki, która tak o nie dbała. Miała nadzieję, że przynajmniej pan William należycie się nimi zajmował. Ufała mu. To jedna z tych osób, która nikomu nie zrobiłaby krzywdy, a już szczególnie nie roślinom.

– Uśmiechasz się – zauważyła z ulgą Alienore. Szła obok kwiaciarki, przyglądając się jej profilowi. – Czyżby spotkanie z przyjaciółmi trochę cię podbudowało?

– Tak – potwierdziła Soleil. – Miło było ich znowu zobaczyć. Bardzo za wszystkimi tęskniłam.

– Tak jak wszyscy tęsknili za tobą, kochanie. – Opiekunka położyła na jej ramieniu dłoń. – Pamiętaj, że na świecie oprócz zła jest też dużo dobra. Pewnych rzeczy nie da się zapomnieć, ale można nauczyć się z nimi żyć. – Alienore dostrzegła niepewną minę dziewczyny, która nagle zacisnęła usta. – Nie musisz być sama ze swoimi myślami, Soleil. Zdrowie mentalne jest tak samo ważne jak i fizyczne, więc o nim nie zapominaj.

Dziewczyna kiwnęła niepewnie głową. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie powinna się w sobie zamykać, ale nie potrafiła inaczej. Od kiedy znaleziono ją w lesie, czuła się inna. Nikt nie rozmawiał z kwiatami, nikt nie podzielał jej zainteresowań. Wszyscy dookoła nazywali ją dziwaczką. To sprawiło, że wolała zachowywać większość myśli dla siebie. Ona sama nie miała o sobie zbyt dobrego mniemania. Przez większość czasu czuła się niepewnie w towarzystwie. To dziwne, że ten gruby mur między ludźmi a nią ostatnimi czasy się skruszył, była jednak pewna, że wobec zdarzeń, które miały ostatnio miejsce, już nigdy całkowicie nie pęknie.

Z głębokiego zamyślenia wyrwał ją krótki, dziewczęcy okrzyk. Podniosła wzrok i zetknęła się z uśmiechniętą księżniczką Vesalią ubraną w szmaragdową suknię z głębokim, niemal zawstydzającym dekoltem. Zapewne odwzajemniłaby w stonowany sposób tą radość, ale nagle spostrzegła, że u jej boku znajduje się książę Villane. Gdyby nie Alienore, która chwyciła ją pod ramię i zmusiła do dalszej podróży, zapewne stanęłaby jak wryta na samym środku korytarza, budząc tym samym podejrzliwość dostojników, którzy otaczali przyszłego króla.

Soleil nie potrafiła oderwać wzroku od księcia. Patrzył się na nią z tym paskudnym uśmiechem wyrażającym triumf, a ona nawet nie wiedziała, jak może na to zareagować. Z jej ciałem zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Nagle straciła dech,poczuła się słabo, zupełnie jakby zaraz miała zemdleć, a do oczu napłynęły gorzkie łzy. Gdyby nie Alienore, która mocno trzymała ją za ramię, a także Vesalia, która do niej zagadała, zapewne skończyłoby się to omdleniem.

– Słyszałam, że nadal chorujesz – powiedziała niepewnie księżniczka, która przystanęła w odpowiedniej odległości od niej, jakby się bała, że może ją czymś zarazić. – Mam nadzieję, że szybko poczujesz się lepiej, w końcu już za dwa tygodnie nasz ślub. – Szeroki uśmiech rozszerzył ładną twarz arystokratki. – Liczę na piękne kwiaty!

Dziewczyna uśmiechnęła się niemrawo, a potem lekko ukłoniła. Księżniczka odwzajemniła ukłon, a potem uniosła rogi sukni i podeszła do Villane’a, który zdążył je wyminąć. Najwyraźniej nie chciał czekać na swoją narzeczoną.

– Och, dlaczego jesteś taki niekulturalny?! – krzyknęła za nim Vesalia, tupocząc prędko swoimi niewygodnymi pantofelkami. Przyzwoitka, która stąpała u boku dziewczyny, cicho skarciła ją za zachowanie nieprzystojące damie. Księżniczka zdawała się jej jednak nie słuchać. – Nigdy na mnie nie poczekasz!

Kiedy arystokraci zniknęli z pola widzenia, Soleil zakręciło się w głowie. Alienore powstrzymała się od głośnego okrzyku wyrażającego zaskoczenie. Złapała dziewczynę, kiedy ta leciała w kierunku posadzki. Szybko poklepała blady policzek, próbując ją ocucić. Wyglądała na przerażoną, ale nie chciała robić niepotrzebnego chaosu.

– Soleil, już wszystko w porządku. Odeszli. Proszę cię, nie mdlej – powtarzała drżącym z niepokoju głosem, w którym pobrzmiewała rozpacz.

Kwiaciarka pokiwała niemrawo głową, starając się postawić trzeźwy krok na posadzce. Oddychała powoli, aby dostarczyć swojemu organizmowi odpowiednią dawkę tlenu. Chociaż fiolet przysłonił jej tymczasowo wzrok, w końcu wróciła do świata żywych. Obeszło się bez wzywania pomocy.

– Chyba powinnyśmy wrócić do twojej komnaty…

– Nie! – wymsknęło się kwiaciarce. Spojrzała spanikowana na Alienore, którą zdziwiła jej gwałtowność. – Proszę cię, Alienore… Ja muszę wyjść na zewnątrz! Potrzebuję powietrza. Powietrza i słońca. Nie mogę dłużej tu siedzieć. Nie mogę, kiedy wiem, że… że w pobliżu… w pobliżu… – Soleil zaciągnęła się gwałtownie powietrzem, czując, że znowu zaczyna tracić oddech.

– Już, spokojnie – powiedziała cicho opiekunka, obejmując ramieniem dziewczynę. – Nic się nie dzieje. Jesteśmy teraz same. Nie zamierzam zabraniać ci wychodzić na zewnątrz. Myślę, że dobrze ci to zrobi. – Kobieta posłała podopiecznej smutny uśmiech.

– Dziękuję – odpowiedziała niemrawo Soleil, ocierając z policzków łzy. Pierwszy szok związany ze spotkaniem księcia minął. Teraz zaczynała szczerze współczuć młodej Vesalii tego, że miała poślubić tak bezlitosnego i okrutnego człowieka. A przecież była w niego taka wpatrzona! Gdyby się dowiedziała, jaką krzywdę wyrządził kwiaciarce, zapewne jej postrzeganie przyszłego męża gwałtownie by się zmieniło…

Dziewczyna z wdzięcznością przyjęła od Alienore chusteczkę.

Pogoda była dzisiaj piękna. Słońce mocno świeciło, a wiatr delikatnie owiewał twarze spacerujących po ogrodzie ludzi. Właśnie w takiej temperaturze Soleil najbardziej lubiła pracować. Tym razem opiekunka nawet nie starała się założyć na głowę dziewczyny kapelusza. Wiedziała, że potrzebowała ciepłych promieni, aby odżyć. Lgnęła do nich jak kwiat. Chociaż Alienore patrzyła na to wszystko z krzywym uśmiechem, starała się nie odzywać, aby dodatkowo nie stresować młodej kwiaciarki. I tak już wystarczająco dużo przeżyła. Los zdecydowanie nie był dla niej litościwy… Miała tylko nadzieję, że oszczędzi jej kolejnych zawirowań.

– Chodźmy do szklarni – odezwała się cicho Soleil, chwytając kobietę za dłoń. – Obiecałam idrysom, że się u nich pojawię, pewnie się niepokoją moją nieobecnością. Muszą być na mnie złe. – Dziewczyna zmarszczyła czoło. – Czasami są strasznie kapryśne.

Alienore tylko się uśmiechnęła. Przyzwyczaiła się już do tego, że jej podopieczna miała przedziwne zdolności. Czasami naprawdę myślała, że kwiaciarka szepcze do kwiatów swoje największe tajemnice. To z pewnością coś, czego większość ludzi nigdy nie zrozumie. Ona już nawet nie próbowała, po prostu to akceptowała.

– Słyszysz to? – spytała niepewnie Soleil, przystając na środku ogrodu.

– Co takiego?

Obie spojrzały na biegnącego w stronę zamku posłańca. Wymachiwał w górze dłońmi i coś wykrzykiwał. Nie mogły go usłyszeć. Takie rzeczy przenosiły się jednak drogą pantoflową przez innych ludzi, którzy spacerowali nieopodal ogrodu. Pierwszym, co kwiaciarka i opiekunka usłyszały, były okrzyki zaskoczenia, a także rzewny płacz jakiejś kobiety. Obie domyśliły się, że musiało stać się coś naprawdę złego.

– Biada nam! – powiedziała starsza arystokratka, która siedziała na ławeczce tuż za różanymi krzewami.

– Dlaczego? Co takiego się wydarzyło? – spytała niepewnie Soleil, nachylając się tuż nad przestraszoną jej obecnością kobietą. Pewnie w normalnych okolicznościach Alienore by ją skarciła za takie zuchwalstwo, a starsza dama nakrzyczała na nią, że mało nie doprowadziła jej do zawału, ale obie były na tyle przejęte, że tego nie zrobiły.

– Król nie żyje! – odpowiedziała ze łzami w oczach kobieta. – Ponoć to jakaś trucizna! Och, biada nam, biada. To nastąpiło zdecydowanie zbyt szybko! Co teraz z nami będzie? Nikt się tego nie spodziewał! Przecież już mu się polepszało!

Soleil wyprostowała plecy i zesztywniała.

Król nie żył. Został otruty.

O nie – pomyślała przerażona, przykładając dłoń do ust. Była zbyt spanikowana, aby zapłakać. Ogrom myśli spadł na nią jak potężna, kamienna pięść, która chciała roztłuc kruchą czaszkę. To przecież była jej wina. Dlaczego nie domyśliła się, że książę Villane potrzebował trucizny, aby uśmiercić własnego ojca? Cały czas sądziła, że go kochał, tak samo jak jego młodszy brat, Blaise. Wolała nawet nie myśleć, kto padnie ofiarą zabójczych zamiarów przyszłego następcy tronu, ale teraz już to wiedziała…

Popełniła ogromny błąd. Lepszym rozwiązaniem byłaby ucieczka, niż sporządzanie zdradliwego napoju, który miał uśmiercić władcę Chavelln. Gdyby tylko o tym wiedziała… Gdyby tylko się tego domyśliła! To ona ponosiła za to odpowiedzialność. To przez nią Blaise będzie cierpiał. Jak teraz miała spojrzeć mu w twarz? Jak miała spojrzeć w twarz wszystkim ludziom w kraju, którzy ubolewali nad tą stratą? Teraz nie było osoby, która mogłaby powstrzymać bezlitosnego następcę tronu. Villane Cardarielle wkrótce zostanie koronowany. I już nikt nie ucieknie przed jego władzą.

Kwiaty o wszystkim wiedziały. Dokładnie ją obserwowały, kiedy wybierała się za mury zamku. Widziały również, co ze sobą przyniosła. Czarne płatki zwiastujące śmierć. Teraz krzyczały do niej ogłuszająco, obwiniając za to, co się stało. Nienawidziły jej. Gardziły nią. A ona nie mogła tego znieść.

Przyłożyła dłonie do głowy, wydając z siebie cichy jęk. Alienore spojrzała na nią z niepokojem. Chciała spytać, czy dobrze się czuje, ale zanim to zrobiła, Soleil uklęknęła na trawie, ukrywając głowę w kolanach.

– Ja nie chciałam, naprawdę nie chciałam – powtarzała do siebie, płacząc. – Proszę, wybaczcie mi. To… to nie tylko moja wina! Zostałam zmuszona! Przepraszam!

Opiekunka wymieniła zdziwione spojrzenie ze starszą damą. Żadna z nich nie rozumiała dziwnego zachowania kwiaciarki. Wyglądała, jakby coś ją opętało.

– Co się dzieje, Soleil? – spytała ostrożnie Alienore, pochylając się nad dziewczyną. Kiedy położyła dłoń na jej ramieniu, ta gwałtownie ją odtrąciła.

– Nie! – krzyknęła, patrząc na nią w przerażeniu. Zanim opiekunka cokolwiek zdążyła zrobić, kwiaciarka zerwała się do biegu. Nie zastanawiała się, czy kobieta ruszy za nią w pogoń. Po prostu pędziła przed siebie, nawet nie unosząc rogów sukni, co było powodem do częstego potykania się o zbyt długi materiał. Nie myślała nad tym, gdzie ucieka. Po prostu poczuła, że chce znaleźć się daleko, daleko od zamku. Nie mogła już dłużej słuchać tych jęków rozpaczy! Czuła, że jeszcze chwila i jej głowa eksploduje od natłoku głosów, a także poczucia winy. Nawet jeżeli dusiła się od braku tlenu w płucach, wciąż biegła przed siebie, aby o wszystkim zapomnieć.

Nogi odmówiły jej posłuszeństwa dopiero na łące, daleko od zamku. Wtedy to padła kolanami prosto w ziemię, a potem przytuliła twarzą trawę. Nie podnosiła się z niej przez najbliższe godziny, na przemian dusząc się i płacząc. Nieznajome kwiaty starały się dowiedzieć, co takiego jej dolega, ale ona nie odpowiadała. W końcu nadeszła noc, a wraz z nią spokój, chłód i cisza. Wtedy Soleil zdała sobie sprawę z tego, że nie może tutaj zostać. Musiała zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów. Zmierzyć się z tym, czego nigdy sobie nie wybaczy.

Przewróciła się ociężale na plecy i spojrzała w kierunku rozgwieżdżonego nieba. Samotna łza spłynęła po bladym policzku.

Jedyne, czego teraz chciała, to zobaczyć Blaise’a. Szkoda tylko, że już nigdy więcej nie będzie mu mogła spojrzeć w twarz jako przyjaciółka. Nie wtedy, kiedy okazała się być największą zdrajczynią w kraju…