[42] Człowiek wiedźminowi wilkiem (cz.1) ~ Wilczy

No co. To było do przewidzenia.

Przepraszam, Andrzeju.

__________________

Zmrok rozlewa się po niebie, kolory dnia mętnieją. Zbite, kłębiaste chmury koloru popiołów przetaczają się niespiesznie po niebie, mrucząc ociężale. Zza ich kurtyny w nieregularnych odstępach czasu przebijają się błyski piorunów. Gdzieś tam w oddali szaleje burza. Tutaj się nie zbliża. Tutaj znad ziem wstają wieczorne mgły. Zbyt gęste i zimne, żeby można było uznać je za naturalne.

Rozchylam dłońmi gałęzie, z moich ust wydobywa się para, gdy wspinam się po zboczu. Kiedy teren staje się równy, zatrzymuję się, by odpocząć. Rozglądam się niepewnie, zastanawiając, czy to tutaj. Ściana drzew przede mną wygląda znajomo, ale ściany drzew zwykle niewiele się od siebie różnią.

— Sena? — wołam niepewnie. Odpowiada mi tylko szeleszczący w zaroślach wiatr. — Sena?! — ponawiam głośniej, ruszając wzdłuż skraju lasu. Co jakiś czas nawołuję, do momentu, aż dostrzegam błysk dzikich ślepi, a spomiędzy drzew wychodzi, jeżąc sierść, wilczyca.

YOU HEARD MY VOICE
I CAME OUT OF THE WOODS BY CHOICE

— No cześć. — Sięgam do torby i wyciągam kawał świeżej wołowej łopatki, którą mam ze sobą. Rzucam mięso na trawę przed zwierzęciem, a bursztynowe ślepia śledzą jego lot. Wilczyca oblizuje pysk, ale z powrotem wznosi na mnie oczekujący wzrok. Wyciągam miętowe draże i podaję jej na dłoni. Zwierzę delikatnie bierze w zęby opakowanie i rzuca przed siebie. Kilka razy uderza w nie łapą, śmiesznie odchylając łeb, wreszcie przytrzymuje je pazurami i zębami rozrywa opakowanie. Draże rozsypują się wokół, a wilczyca węszy za nimi w trawie, ze smakiem zjadając znalezione cukierki. Drażetki chrupią między jej zębami, gdy unosi łeb, machając końcówką luźno wiszącego ogona.

— Smakuje? — pytam z uśmiechem. Wilczyca siada i wywala jęzor, dysząc. Wygląda na zrelaksowaną i szczęśliwą. Ja za to się niepokoję. Patrzę na gęstniejący w lesie zmrok.

THE SHELTER ALSO GAVE THE SHADE

 — Musisz dzisiaj uważać na mglaki — ostrzegam, ale to mi nie wystarczy. Powinienem ją przekonać, żeby ze mną wróciła. — Wiesz, że to nie jest konieczne? — pytam zwierzęcia. Ono natychmiast chowa język, patrząc na mnie czujnie. — Zająłbym się tym. Albo mogliśmy po prostu stąd odejść.

Wilczyca skomle krótko, nieco unosi zad, żeby przesunąć się w moją stronę i znów zaczyna dyszeć.

— Przecież nie musisz się ukrywać. Jeśli coś ci grozi, zajmę się tym — obiecuję, nieświadomie się prężąc. — Czy kiedykolwiek cię zawiodłem?

Wilczyca znów się przysuwa, sięga pyskiem ku mojej dłoni i ochoczo ją liże szorstkim jęzorem. Nie sposób się nie uśmiechnąć na widok tej czułości. Zaraz po tym schyla się, by wziąć w zęby kawał mięsa. Kłapie szczękami, podnosząc je i truchtem oddala się w kierunku drzew. Przed ich linią odwraca się jeszcze w moją stronę, a jej ogon znów się kołysze.

— Sena… Wróć ze mną, proszę. — Nie słucha, odchodzi pomiędzy drzewa. — Sena!

Tym razem nie reaguje na moje wołanie, znikając w mroku.

BUT IN THE DARK I HAVE NO NAME

Ja jeszcze długo patrzę za nią. Marszczę brwi, zastanawiając się, czy mi się nie przewidziało, ale… tak. Jej brzuch… Mój puls przyspiesza, czuję, że istotnie to jest powodem jej dziwnego zachowania. Jak mogłem tego nie dostrzec wcześniej?

Wilczyca jest ciężarna.

Z pewnym trudem podnosi piwo. Blat lepi się od rozlanych wcześniej trunków. Kołysze kuflem z niesmakiem, obserwując alkohol obmywający jego ścianki. Piwo jest zwietrzałe i kwaśne, ale i tak wlewa je sobie do gardła. Nieprzyjemny posmak w ustach sprawia, że się krzywi. Mimo to unosi dłoń, zamawiając kolejne.

— Nie masz już dosyć? — pyta bez szczególnego zainteresowania karczmarz. On nie odpowiada, jedynie obdarzam go znużonym spojrzeniem oliwkowych oczu. — Dobra, jak tam sobie chcesz. Ale jak znowu się schlejesz, nikt cię nie będzie taszczył na górę! — Karczmarz celuje w niego ostrzegawczo palcem. — Tym razem zostawię cię choćby w kałuży wymiocin, nieważne, ile pokoi wynajmiesz.

Mężczyzna wzrusza ramionami i duszkiem wypija trunek, domagając się następnego. Karczmarz prycha i z dezaprobatą kręci głową, uzupełniając kufel.

— Stary Jormund ma chyba rację, Xayro. — Do mężczyzny dosiada się kolorowo odziany osobnik, niepewnie poklepuje go po ramieniu, który okrywa metalowo-skórzany naramiennik i szybko cofa dłoń, jakby się bał, że ją straci. — Nie możesz codziennie zalewać się w tru… — Przerywa mu silna dłoń mężczyzny, zaciskająca się w afekcie na jego gardle. Xayro jest jak w transie, z nienawiścią patrzy mu w oczy, a jego palce ściskają coraz mocniej.

SO LEAVE THAT CLICK IN MY HEAD

— Ej, typie! — reaguje siedzący nieopodal osiłek. — Zostawże naszego grajka! — Podnosi się, otrzepuje pulchne dłonie z tłuszczu i resztek smażonego kurczaka. — Kto nam tu będzie rzępolił, jak mu gardzicho uszkodzisz, hm? — Łapie Xayra za przedramię, a ten, chociaż upojony rozcieńczonym alkoholem, z refleksem jedynie trochę upośledzonym dobywa sztyletu i celuje nim w krtań osiłka.

Na tę scenę reaguje większość zebranych w knajpie ludzi. Słychać głosy oburzenia i protesty. Kilku gości podnosi się, by interweniować. Niektórzy sięgają po butelki, następnie tłuczą ich denka o blaty stołów. Karczmarz obserwuje wszystko zza kontuaru z niepokojem i gdy zaczyna się robić gorąco, powstrzymuje swoich klientów.

— Stop! — krzyczy, wyciągając na boki ręce. W jednej z nich ściska szklankę, w drugiej szmatę, która przed chwilą ją polerował. — Odpuśćcie — mówi do mężczyzn, a brodą wskazuje na Xayra. — To ronin. Nie chcę tu rzezi. — Na te słowa tłumek gości wyraźnie traci pewność siebie. — A ty, panie roninie, puść naszego Jaskra. On nic ci nie zrobił.

— On może nie — zgadza się Xayro. — Ale ten pierdolony białowłosy, z którym się trzyma… — Nie dokańcza. Jego głos drży ze złosci.

— Odpuść, Xay — słyszy w swojej głowie zbyt wyraźnie. — Nie możesz mordować każdego, kto ci się nie podoba. Pamiętasz, co ci zawsze mówiłam?

—  Gorącą głowę powinny studzić chłodne myśli.

AND I WILL REMEMBER THE WORDS THAT YOU SAID

Jaskier łapie gwałtownie powietrze i kaszle, gdy Xayro rozluźnia chwyt i cofa rękę.

— Słucham? — pyta bard, gdy już przestaje się krztusić. Wciąż trzyma się za gardło, w jego oczach dostrzec można łzy i strach, ale i jakąś niezdrową ciekawość, która zwykle naraża go na podobne kłopoty.

— Nic — odpowiada oschle Xayro. Nie przeprasza za swoje zachowanie. Płaci za piwo i wstaje od baru.

LEFT A CLOUDED MIND AND HEAVY HEART

Nie zmierza jednak do pokoju, który wynajmuje na górze. Opuszcza knajpę, a zanim drzwi się za nim zatrzaskują, przytrzymuje je bard.

— Zaczekaj! — krzyczy za nim, wraca na moment do oberży, a nim drzwi po raz kolejny mają szansę się zamknąć, znów się w nich pojawia, tym razem z lutnią. — Hej, Xay, zaczekaj, mówię! — Dogania ronina, a ten zerka na niego, wściekle obnażając zęby.

— Jeszcze ci mało? — syczy, idąc tak szybko, że Jaskier musi truchtać u jego boku. — Nie jasno dałem ci do zrozumienia, jakie mam intencje względem ciebie i twojego kumpla?

— Ale ja właśnie tę sprawę pragnę wyjaśnić! — zarzeka się bard. — Doszło do jakiegoś ogromnego nieporozumienia. Może pozwolisz, że przedstawię ci swoją perspektywę. Zapewniam cię, że spojrzysz na wszystko inaczej. — Ponure, mordercze spojrzenie spod ciężkich powiek sprawia, że Jaskier nieco koryguje wypowiedź: — A przynajmniej nie będziesz próbował znów mnie udusić.

— Mam jeszcze to — informuje Xayro, dobywając sztyletu o szerokim, zakrzywionym ostrzu. Drugi, taki sam, kołysze się u jego boku.

— Nie do końca taką alternatywę miałem na myśli. — Jaskier marszczy brwi, nie spuszczając wzroku z broni. — Pozwól mi opowiedzieć i na pewno jakoś się dogadamy.

BUT I WAS SURE WE COULD SEE A NEW START

— Mów, bardzie.

Jaskier odchrząka.

Leje jak z cebra od samego rana. Mimo opończy oboje jesteśmy przemoczeni. Drżę z zimna, co chwilę donośnie kichając. Marzę o cieple i przytulnym kącie w gospodzie, wiem jednak, że mój towarzysz w głębokim poważaniu ma moje potrzeby. Ale i tak muszę spróbować.

— Geralt…

— Nie — odpowiada stanowczo wiedźmin, nie dając mi nawet szansy dokończyć.

— Nawet nie wiesz, co chcę…

Tym razem wystarcza groźne spojrzenie żółtawych oczu, żeby mnie uciszyć.

Tylko na moment.

— Proszę cię, umieram z zimna, porządnego jadła nie widziałem od tygodnia, dosyć już mam gotowanego króliczego mięsa i nie wierzę, że ty nie!

— Uwielbiam króliki.

— Nieprawda! — buntuję się, podnosząc w siodle i nachylając do wiedźmina. — Uwielbiasz to te swoje eliksiry, od których robisz się jeszcze bardziej paskudny. Przepraszam Geralt, ale taka jest prawda, a my, poeci, jesteśmy zobligowani do głoszenia prawdy, w ten piękny sposób, to prawda, ale nawet ukoloryzowana prawda, to dalej prawda, prawda?

— Gówno prawda. — Geralt jest coraz bardziej zirytowany, poznaję to po sposobie, w jaki wypowiada słowa. Jakby szersze rozwarcie szczęk miało śmiertelne konsekwencje.

— Błagam cię, chyba możemy zboczyć nieco z traktu, żeby się wyspać, najeść i nie umrzeć z zimna? — nie ustaję w marudzeniu. Biadolenie to moja jedyna broń przeciw wiedźminowi, tylko w tym mam przewagę, a on ma go dosyć tak szybko, jak ja sztychu miecza przy gardle. — Dlaczego nie możemy podróżować jak normalni ludzie?

— Bo ja nie jestem człowiekiem.

— Przesadzasz, Geralt. — Macham z pobłażaniem ręką. — Mutant to prawie człowiek przecież. — Po spojrzeniu, które mi rzuca, szybko miarkuję, że chyba tym razem powinienem zaprzeczyć. — No i nie znam bardziej ludzkiego wiedźmina niż ty. No proszę cię, Geralt!

Geralt milczy. Próbuje mnie ignorować. Kolejne stadium przekonania do czegoś wiedźmina osiągnięte.

— Widzisz, jeśli się zaziębię, a zaziębię się na pewno, jeśli zaraz się nie ogrzeję, rozboli mnie gardło. Ochrypnę i będziesz miał szczęście, niech ci będzie, jeśli stracę głos. Ale jeśli tylko ochrypnę, nie zrezygnuję ze śpiewu. Zastanów się. Już teraz masz dosyć mego głosu, a co będzie, gdy będę skrzeczeć? — Obserwuję go uważnie, oczekując jakiejś reakcji, ale u wiedźmina z reakcjami jak z miłosnymi listami: nadchodzą rzadko. Dlatego decyduję się zaprezentować, co dokładnie mam na myśli i choć serce mi krwawi, decyduję się zafałszować: — Grosza daj wiedźminowi, sakiewką potrząśnij, sakiewką potrząśnij… ¯

— Dobra! — Tak jak się spodziewam, Geralt nie jest w stanie słuchać mnie dłużej niż półtora minuty. — Niech ci będzie. Zboczymy do najbliżej leżącego miasta.

Niedługo cieszę się triumfem. Los mi nie sprzyja. Gdy docieramy do drogowskazu, najbliżej okazuje się być…

— Blaviken — mówię przez zaciśnięte gardło. — Noż kurwa!

— Cieszę się, że nie muszę ci tłumaczyć, dlaczego jednak nigdzie się nie zatrzymamy.

Łatka Rzeźnika z Blaviken i czyny, których się dopuścił, wciąż wiedźminowi ciążą.

I WRESTLED LONG WITH MY YOUTH

I ja to rozumiem. Ale Geralt też powinien rozumieć, że rzyć mi zaraz odpadnie, jak się nie ogrzeję.

— Nie, Geralt, nie, stój! — protestuję, gdy on zawraca konia. — Geralt… Płotka!

Wiedźmin się zatrzymuje.

— Co z nią? — pyta, a przy odrobinie dobrych chęci w grobowym tonie jego głosu można doszukać się całkiem realnej troski.

— Ona… chyba kuleje. Tak, jestem pewien! — Wskazuję palcem na moją wybawicielkę. — Tylnie, prawe kopyto!

Geralt oczywiście nie wierzy mi na słowo. Zsiada, żeby zbadać jego autentyczność.

— Podkowa… — mruczy cicho, oglądając kopyto z bliska.

— No nic nie zrobisz, potrzebuje kowala. Natychmiast!

Geralt patrzy na mnie w taki sposób, jakbym to ja okulawił mu konia siłą woli.

— Oj przestań, w Blaviken na pewno już nikt nie pamięta o tym, co się stało — pocieszam go, gdy on chwyta za cugle i prowadzi Płotkę na szlak wiodący do miasta. — A zresztą, masz teraz mnie. Naprędce ułożę balladę o tym, co naprawdę tam się wydarzyło.

WE TRIED SO HARD TO LIVE IN THE TRUTH

W Blaviken jednak pamiętano. Może mógłbym przekonać Geralta, że te nieprzychylne spojrzenia, który rzuca mu niemal każdy, którego mija, to jego paranoja, ale gdy stary dziad spluwa mu pod nogi, a jakaś kobita przeklina go na głos, nie mogę tego ignorować.

— No dobra, ballada — obiecuję, gdy jego pełne wyrzutu spojrzenie wierci mi dziurę w brzuchu. — Przysięgam, że jeszcze wszyscy cię tu pokochają.

Geralt prycha i zatrzymuje się przed tablicą ogłoszeń. Robię to samo, ale tablicę ogarniam tylko przelotnym spojrzeniem, nie wczytując się dokładnie w jej treści. Wieśniacy chcą wiecznie tego samego. Wychędożyć młodą wdowę, znaleźć kozojebcę, zgładzić licho, które zalęgło się w studni, powiesić wiedźmina, który wymordował pół wioski…

Natychmiast się ożywiam i błyskawicznie zrywam ogłoszenie, zaczynające się od: „Wiedźmina, który zaszlachtował mi syna, za jajca powieszę, gdy tylko dopadną go moi ludzie, a potem jajca te rzucę na pożarcie ogarom. Wszystkich, którzy będę chcieli ujrzeć, jak zadynda na suchej gałęzi, informuję, że egzekucja odbędzie się tu, w Blaviken, w rocznicę śmierci mego potomka…”

— Eee, Geralt? — Nerwowo przełykam ślinę. — Pamiętasz może… Kiedy ostatnio byłeś w Blaviken?

Geralt wzrusza ramionami.

— Nie wiem. Jakiś czas temu. — Patrzy na mnie podejrzliwie. — Coś tam stargał? — Mruży oczy, obserwując, jak gniotę ogłoszenie i naprędce wpycham je do kieszeni.

— A nic, takie tam… Jakby się nie było czym podetrzeć, rozumiesz. — Uśmiecham się lekceważąco, ściągając brwi.

— Coś pobladłeś — zauważa wiedźmin, na szczęście znów zwraca wzrok na tablicę. — W porządku?

— Tak, wszystko dobrze. Pewno jednak się przeziębiłem…

BUT DO NOT TELL ME ALL IS FINE

Geralt na szczęście nie docieka. Fakt, że niezbyt przejmuje się stanem mojego zdrowia, może nie jest zbyt pocieszający, ale akurat w tym przypadku nie zamierzam nad tym ubolewać.

— Co tam? Jakieś zlecenie? — pytam, widząc, że jedno z ogłoszeń przykuło jego uwagę.

— Być może.

Żeby się upewnić, czy to czasem nie duplikat wiadomości, którą zerwałem, zerkam mu przez ramię.

„Czort jakiś straszy we wiosce od miesiąca, pewno to wilkołak, bo na pełnie takie wycie żem słyszał, jakie wilcy nigdy nie z siebie nie wydawali. Owce ze stada co noc mi kradnie i ślady jego pazurów znać na płocie. Strach dzieci z domu wypuszczać, czy jakiego nie porwie. Każdego, kto wytropi bestyję i ubije, co mi trzody ubywać przestanie, wynagradzam. Od bidy nada się i ten wiedźmin, co mu chcą tu jajca oberwać i nakarmić nimi…”

Prędko sięgam ręką i zrywa kartkę. Mimo to Geralt jeszcze kilka chwil wpatruje się w miejsce po niej, po czym zamyka oczy i chyba modli się w duchu o cierpliwość do mnie.

— Jaskier — syczy. Wciąż nie otwierając oczu, zwraca twarz w moją stronę. — Możesz mi wyjaśnić, co ty, kurwa, wyprawiasz? — Dopiero teraz unosi powieki, oczy ma wściekle żółte.

— N-nic, ty wiesz, podcierać się trzeba porządnie…

— To co, wiedźminie, bierzecie robotę? — rozlega się za nami. Podchodzi do nas miejscowy, na oko czterdziestoparolatek, odziany w prostą, roboczą koszulę i o odstających na wszystkie strony jasnych włosach. — Trudna nie będzie, a grosz przytulicie.

— Skąd wniosek, że się nie natrudzę? — Geralt jak zawsze pozostaje sceptyczny.

— A jak wam powiem, że po tym jak żem wywiesił to ogłoszenie, owce znikać przestały, za to jedna przybłęda zaczęła codziennie zamawiać u rzeźnika pokaźne kawały mięcha, którego normalny człek nie przerobi przez tydzień, to co wy na to, panie wiedźmaku?

— Że to za proste — odpowiada Geralt. — I że czemu mam polować na coś, co nie wyrządza żadnej szkody.

— Ale wyrządzało! — oburza się wieśniak. — I nie wiadomo, kiedy znowu apetyt bestii wzrośnie i co tym razem weźmie do pyska! Może kozę, może psa, a może ludzkie mięso będzie chciała skosztować. Trza to przepędzić z wioski, a migiem!

— Hm. Niech będzie, że przyjrzę się sprawie — decyduje się Geralt — a w zamian wy zaprowadzicie mojego konia do kowala i zapłacicie za nowe podkowy.

— Niech tak będzie, wiedźminie — zgadza się miejscowy. — A teraz powiem ci, gdzie znajdziesz potwora. Nocuje on jak człowiek, w gospodzie, „Pod tuńczykiem” go znajdziecie. Jest to rosły chłop, ubrany w zbroje podobną do twojej. Włosy ma kudłate, ciemne jak bagno na moczarach, łapy duże, a zwinne, oczy koloru zbutwiałego mchu. I źle mu z nich patrzy, wiedźminie, gorzej niż tobie.

— Świetnie, ta wskazówka na pewno się przyda — odpowiada Geralt i rusza w kierunku wskazanym przez zleceniodawcę.

— A ty dokąd, Geralt? — Biegnę za nim, zastanawiając się, czy naprawdę uwierzył w gadanie tego wioskowego głupka.

— Przecież chciałeś odwiedzić gospodę, Jaskier, czy się mylę?

— No tak…

Dwie pieczenie na jednym ogniu – takie wiedźmini lubią najbardziej.

Do oberży jest niedaleko, a za jej progiem rozkosznie ciepło. Ten nagły komfort otępia moje zmysły. Jak pszczoła do miodu, kieruję się w stronę kominka z wyciągniętymi, skostniałymi dłońmi i prawie przegapiam, że postawny mężczyzna w skórzanej zbroi wyraźnie się spina na widok Geralta. Pośpiesznie dopija piwo i w popłochu odchodzi od baru, potrącając przy tym krzesło, które się przewraca. Podnosząc je, wciąż zerka w stronę wiedźmina, czym ściąga na siebie jego coraz większą uwagę. Kiedy Geralt zdecydowanym krokiem rusza w jego stronę, mężczyzna rzuca się do ucieczki.

WHEN I LOSE MY HEAD, I LOSE MY SPINE

— Wy, bardzi, macie niezłe gadane, nie? — przerwa opowieść Xayro. Jest coraz bardziej zdenerwowany. — W końcu płacą wam za wymyślanie bujd.

— Przecież to jeszcze nie koniec! — broni się Jaskier. — Pozwólże mi…

— Może kiedy indziej — niecierpliwi się mężczyzna. Zawraca do knajpy, by jednak się upić i wtedy nocną ciszę przerywa mrożący krew w żyłach skowyt. Xayro natychmiast się zatrzymuje. Zwraca głowę w stronę, z której dobywa się wycie. Jego jasnozielone oczy są dużo bardziej przytomne niż przed chwilą. I wypełnione nadzieją.

SO WHEN YOUR HOPE'S ON FIRE

— To ona — oświadcza pewnym tonem.

— To nie może być ona, wiesz o tym. — Jaskier sprawia wrażenie zmartwionego. — Ona nie żyje.

Xayro nie słucha. Gdy skowyt się wzmaga, rzuca się biegiem w kierunku, z którego dochodzi.