[39] Biały odcień zła: Jej wysokość, lecz i marność [Cz. 2] ~SadisticWriter

Tekst może i jest kontynuacją opowiadania z poprzedniego tygodnia, ale spokojnie można czytać go bez znajomości poprzedniego, ponieważ wszystkie najważniejsze informacje na temat postaci, które już się pojawiły w pierwszej części, zostały również umieszczone tutaj.

W sumie nie przewidywałam kolejnych opowieści o Maderine, ale zapałałam do niej jakąś taką sympatią. Uznałam, że warto opowiedzieć jej historię, którą dzieli z Flavienem.

***

Nie mógł uwierzyć w to, że stał pod drzwiami samej królowej Livaire. To był jakiś dziwny, nierealny sen. Wciąż zastanawiał się, dlaczego to akurat on został wybrany jako jej strażnik. Dopiero co stawiał pierwsze kroki w szermierce, nie miał też żadnych szczególnych zdolności, poza domieszką magii, która płynęła w jego żyłach – nie była ona jednak przydatna na polu walki, bo nie potrafiła nawet nikogo skrzywdzić. Co sprawiło, że naczelny strażnik królowej, a także nauczyciel młodych rekrutów, Raunas, dostrzegł w nim idealnego kandydata na kogoś, kto każdej nocy stałby pod drzwiami komnaty królowej? Flavien chciał dostrzec w sobie to samo, co on.

Pierwsze spotkanie z dziedziczką rodu Nouille nie należało do łatwych. Cały czas próbował się uśmiechać, ale tak naprawdę robił dobrą minę do złej gry. Maderine nie była zadowolona, że Raunas bez jej wiedzy zrekrutował nowego strażnika, i to na dodatek tego, który miał od tej pory jej pilnować.

– Po cóż mi strażnik? – spytała chłodno, spoglądając na mnie chłodnymi, pozbawionymi uczuć oczami, z których dawno uleciała młodość. I pomyśleć, że miała ledwie szesnaście lat.

– Zachowuj się jak królowa, Maderine. Okaż szacunek człowiekowi, który gotowy jest ryzykować życiem, aby cię obronić – powiedział tym samym chłodnym głosem Raunas, zakładając ręce na potężną pierś. To prawdopodobnie jedyna osoba, która mogła sobie pozwolić na takie słowa wobec królowej. Ponoć Raunas był kiedyś naczelnym strażnikiem królowej Cecillie, ta jednak została pozbawiona życia podczas najazdu Versevian na Livaire. Przeżyła tylko jej córka. Odtąd Raunas był nie tylko strażnikiem młodej królowej, ale również doradcą i nauczycielem.

Flavien miał wrażenie, że Maderine chciała przewrócić oczami, zamiast tego cicho jednak westchnęła, a potem spojrzała obojętnie w jego stronę, kiwając witająco głową. On zaś nisko się pokłonił, aby oddać królowej hołd.

– Czy został odpowiednio przeszkolony? – spytała dziewczyna, unosząc wysoko brew. Znów spoglądała na Raunasa. – Wygląda mi na nowicjusza.

Flavien uśmiechnął się do siebie, powracając ze wspomnień do świata rzeczywistego. Rozmowa tamtej dwójki trwała dobre kilkadziesiąt minut. Ostatecznie młoda królowa zmierzyła go krytycznym wzrokiem i wyszła z sali obrad z nietęgą miną. Cóż, prawda była taka, że najwyraźniej od samego początku nie przypadł jej do gustu, ale nie powiedziała przecież twardego i stanowczego „nie”. Z drugiej strony mogło tutaj chodzić o mocny wpływ Raunasa, który odporny był na nastoletnie humory. Maderine musiała darzyć go ogromnym szacunkiem i zaufaniem. Czy to w ogóle możliwe, że kiedykolwiek zacznie go traktować tak, jak Raunasa? Bardzo wątpliwa wizja, tym bardziej, że nie był zbyt silny, stanowczy, a przede wszystkim liczył sobie tylko kilka wiosen więcej niż królowa, co niemal czyniło z nich rówieśników.

Flavien oparł się o ścianę, tuż obok drzwi do komnaty, i założył ręce na piersi. Stał tutaj dopiero od kilku godzin, a już nie mógł wytrzymać tej bezczynności. Następnym razem będzie musiał zabrać ze sobą jakąś książkę, a może nawet i dwie. Bycie strażnikiem królowej dawało mu jeden z niewielu przywilejów, jakim była możliwość wypożyczania książek w pałacowej bibliotece, a było tam niewątpliwie wiele pereł, w końcu Livaire uchodziło za kraj artystów i rzemieślników – żyło tutaj wielu sławnych poetów oraz pisarzy. Flavien żałował, że on, w przeciwieństwie do swojego rodzeństwa i rodziców, nie był obdarzony żadnymi wytwórczymi zdolnościami, to dlatego wysłano go na szkolenie do zamku. Miał nadzieję, że przynajmniej do tego się nadawał.

Jak na zawołanie Flavien usłyszał głośny stukot. Zdębiał, ponieważ nie był do końca pewien, czy dochodził on z komnaty królowej, czy może z innego pomieszczenia. Od razu oblał go zimny pot, bo jeżeli już pierwszego dnia wydarzyło się coś, na co miał ogromny wpływ, może za to zawisnąć na stryczku… Dla pewności przyłożył więc ucho do drzwi. Nie słyszał żadnych stukotów lub uderzeń, za to słyszał jakby ciche pojękiwanie kogoś, kto cierpi. Czy królowej działo się coś niepokojącego? Musiał to sprawdzić, i to z mieczem w dłoni, w końcu nie wiadomo, czego mógł się spodziewać.

Do komnaty wparował nieco niezgrabnie i niepewnie, ale z odwagą. Od razu rozglądnął się po pomieszczeniu, w którym nie dostrzegł jednak królowej. Poczuł, jak zastyga w panice, wstrzymując przy okazji dopływ powietrza do płuc. Jeszcze większą bezradność i słabość poczuł, kiedy zauważył, że okno w sypialni było otwarte. Czyżby atak przyszedł od zewnątrz? Jak ktokolwiek miał się wspiąć po śliskiej fasadzie zamku z kolorowego szkła? A może wcale nie musiał się wdrapywać? Może krył się gdzieś obok, w jakimś innym pomieszczeniu, i wystarczyło, że przedostał się tutaj przez okno?

Flavien cicho jęknął. Przyłożył dłoń do głowy, nie wiedząc, co zrobić. Odpowiedź pojawiła się znienacka, jak zbawienny promień słońca. Blada, dziewczęca dłoń wynurzyła się zza łóżka, dotykając atłasowej, bordowej pościeli. Drżące palce zacisnęły się na niej tak mocno, jakby ich właścicielka cierpiała. Tym razem Flavien nie czekał. Od razu podbiegł do poszkodowanej dziewczyny, która w połowie leżała, w połowie siedziała na podłodze. Najpierw wyciągnął przed siebie dłonie, jakby chciał ją chwycić, po czym gwałtownie się zatrzymał. Jego uwagę zwrócił przypalony dywan, brzeg kołdry, a także biała piżama królowej. Czy bawiła się ogniem? A może… sama była tym ogniem? – to pytanie zadał sobie Flavien wtedy wówczas, gdy na odsłoniętych plecach dziewczyny zobaczył coś w rodzaju płonących linii. Już z daleka można było wyczuć gorąco, jakim ziało jej ciało. Miała popękaną, zakrwawioną i płonącą skórę. Nie wyglądało to jak normalna dolegliwość, a raczej jak… magia. Słyszał już, że królowa Maderine przeżyła w dzieciństwie traumatyczne spotkanie z wodzem Versevian, na którym użyła swojej mocy. Od tamtej pory cierpiała na jakąś tajemniczą chorobę, której nikt nie potrafił wyleczyć.

Flavien wziął cichy wdech i powiedział:

– Przepraszam, wasza wysokość, ale…

Przestraszona dziewczyna uniosła głowę. Błękitne oczy spotkały się z jego zielonymi tęczówkami. Najwyraźniej ból był tak potężny, że królowa nie zauważyła, iż ktokolwiek wtargnął do jej komnaty. Z jakiegoś dziwnego powodu na dziewczęcych policzkach wykwitły rumieńce, szybko zostały jednak przysłonięte gniewem.

– Po co tu przyszedłeś? – spytała przez zaciśnięte zęby, co miało w sobie zarówno wyraz złości, jak i bólu.

– Słyszałem jakieś dziwne trzaski, a potem usłyszałem ciebie, wasza wysokość. Musiałem to sprawdzić. Tego ode mnie wymaga bycie strażnikiem – odpowiedział ostrożnie chłopak. Kiedy Maderine nie odpowiedziała, wydając z siebie kolejny nieprzyjemny oddźwięk wyrażający ból, Flavien pozwolił sobie na to, aby chwycić ją delikatnie pod pachami i pomóc podnieść się z podłogi. Rozgrzane ciało usadowił na krańcu łóżka.

– Zawołać kogoś, wasza wysokość? Na przykład lekarza albo pana Raunasa? A może potrzebujesz się po prostu napić wody? Zaproponowałbym bulion ze zwierzęcych kości i warzyw, który przyrządza moja mama, ale byłoby to chyba nie na miejscu. – Flavien zaśmiał się niemrawo, na co Maderine spojrzała na niego z krzywą miną. Najwyraźniej nie doceniała jego naiwnej próby rozluźnienia ciężkiej atmosfery.

– Nie – powiedziała chłodno i wyniośle królowa. Na chwilę uniosła dumnie podbródek, aby zmrozić spojrzeniem nowego strażnika. Ten wodził wzrokiem od jej twarzy po całym ciele, jakby zastanawiał się, co ma uczynić. – Przestań się tak na mnie patrzeć. Poradzę sobie.

Flavien przygryzł dolną wargę. Nie do końca w to wierzył, tym bardziej, że na czole Maderine kroplił się pot, a ona sama wyglądała, jakby miała się lada moment popłakać z bólu. Bezradnie uniósł dłonie, spoglądając na nie z taką niepewnością, jakby nie wierzył, że do niego należą. Chyba już rozumiał, dlaczego Raunas powołał na strażnika akurat jego.

– Mogę dotknąć twoich pleców, wasza wysokość? – spytał nieśmiało.

Dziewczyna wybałuszyła oczy. Nie mogła uwierzyć, że oby chłopak zadawał takie pytanie samej królowej. Niby dlaczego miałby ją teraz dotykać?!

– Oczywiście, że nie! – wydarła się oburzona królowa. Jej policzki zrobiły się czerwone, jak dorodne, różane pąki z królewskiego ogrodu. – Cóż to w ogóle za pytanie?! Nigdy nie słyszałam czegoś równie niedorzecznego! Masz się stąd wynosić, słyszysz?! I więcej nie wracać!

Zawstydzony i zażenowany Flavien wystawił przed siebie dłonie, próbując uspokoić królową, ale ta zaczęła bić go poduszką. Załamany oddawał się tym torturom, przy okazji wysłuchując niepochlebnych słów kierowanych w jego stronę. Ta jednostronna bitwa zakończyła się w momencie, w którym ktoś zapukał do drzwi.

– Wasza wysokość, czy wszystko w porządku? Mam wezwać lekarza?

To prawdopodobnie była jakaś służka.

Flavien i Maderine wymienili spojrzenia. Kiedy królowa otworzyła jednak usta, ten niespodziewanie się na nią rzucił, jedną dłonią zatykając jej usta, a drugą przykładając do jej nagich pleców, które jeszcze niedawno okalała biała koszula nocna – teraz był na niej wycięty zwęglony okrąg. Dziewczyna krzyknęła przestraszona w jego rękę, próbując się wyrwać.

– Nie chcę wyrządzić krzywdy waszej wysokości – szepnął do jej ucha Flavien.

Dopiero po chwili oburzenie królowej zaczęło zmieniać się w zdziwienie. Nawet szamotanina zmieniła się w dziwną uległość, i nie chodziło tu bynajmniej o uspokajające słowa obcego chłopaka, a raczej o to, co robiły jego dłonie. Były chłodne. Emanowały dziwną, łagodzącą magią. W królestwie Livaire rzadko kiedy ludzie posiadali moce. Czy to dlatego Raunas powołał na strażnika akurat tego młodzieńca?

– Wasza wysokość? – spytała zaniepokojona brakiem odpowiedzi służka.

Flavien, widząc, że królowa się uspokoiła, postanowił zaryzykować z powolnym zabraniem dłoni z jej ust. Całe szczęście, nie zaczęła krzyczeć, tylko odpowiedziała łagodnym, podwyższonym głosem:

– Wszystko w porządku, Mariette. Możesz odejść.

– Proszę się odezwać, jeśli wasza wysokość będzie czegoś potrzebowała – odpowiedziała służka.

– Dziękuję, Mariette.

Spojrzenia Maderine i Flaviena skrzyżowały się ze sobą, jednak już po chwili królowa chwyciła za łokieć chłopaka, odciągając jego rękę ze swoich pleców. Zaskoczenie zmieniło się ponownie w chłód, który nie współgrał z bólem rysującym się na jej twarzy.

– Mówiłam już, że sobie poradzę – powiedziała groźnie. – Powinieneś stąd wyjść.

Flavien się zawahał. Nie mógł jednak przeciwstawiać się rozkazom królowej. Nie wyglądała na osobę, która oczekiwała, że będzie się z nią kłócił, a zdecydowanie chciał jeszcze pożyć. To dlatego pokiwał ledwie widocznie głową, a potem przeniósł się do pionu i po prostu ruszył w kierunku drzwi. Kiedy chwycił za klamkę, zatrzymał się. Chciał powiedzieć, aby Maderine go zawołała, jeżeli będzie potrzebowała jego pomocy, ale nie mógł z siebie niczego wydusić. Już i tak na zbyt wiele sobie pozwolił. To dlatego po prostu opuścił komnatę.

***

Kolejny dzień przyniósł ze sobą nowy rozkaz. Królowa oznajmiła, iż nie życzy sobie, aby jej nowy strażnik stał pod drzwiami prowadzącymi do komnaty, którą zajmowała, ponieważ było to łamanie zasady prywatności. Wyraziła również swoją ogólną niechęć dla istnienia młodego strażnika, żądając jego zwolnienia ze stanowiska. Raunas był jednak nieczuły na groźby młodej królowej. Aby zażegnać konflikt, postanowił, że odtąd Flavien będzie pilnował Maderine, ale w odpowiedniej odległości, poza zasięgiem drzwi do jej pokoju. Było to miejsce, w którym dało się dosłyszeć podejrzane dźwięki. Był w stanie również usłyszeć, że ktoś wkradał się lub wykradał ze środka. Oczywiście mógł być czujny tylko wtedy, kiedy miał otwarte oczy, a dzisiaj miał zdecydowany problem z utrzymaniem siebie w stanie względnej trzeźwości umysłu. Po ciężkim treningu siłowym z Raunasem, wszystko, o czym marzył, to poduszka. Niestety pod plecami miał tylko twardą ścianę. Podłoga, na której siedział również nie uchodziła za miękką, choć ścielił ją dywan. Nie były to warunki godne właściwego odpoczynku, ale Flavien nigdy nie miał problemu z usypianiem. Zanim się zorientował, jego głowa po prostu opadła w kierunku piersi, a on pogrążył się w krótkim, choć czujnym śnie. Cały czas powtarzał sobie, że przecież nie stanie się nic złego, jeżeli na chwilę odpocznie, a jeżeli coś się będzie działo, z pewnością to usłyszy. Tak przynajmniej starał się sobie wmówić. Najwyraźniej nie przewidział jednego – osoba, która nie będzie chciała zostać zauważona, a tym bardziej usłyszana, z pewnością zrobi wszystko, aby wydawane przez nią dźwięki stały się jak najcichsze.

Początkowo Flavien myślał, że delikatnie skrzypienie było odgłosem wydawanym przez kogoś przebywającego w komnacie, dlatego się tym nie przejął. Dopiero kiedy usłyszał dziwne szuranie, zdał sobie sprawę z tego, że ktoś chodzi po korytarzu. Zerwał się do góry, a potem położył dłoń na rękojeści miecza, który trzymał przy boku. Wychylił głowę zza ściany, próbując zidentyfikować poruszającą się po zamku osobę. Zdziwiło go, kiedy najpierw dostrzegł odbite, zwęglone ślady stóp na dywanie – podążył nimi wzrokiem w kierunku osoby, która była winowajcą zniszczenia. Już wtedy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kto urządził sobie przechadzkę. Przez chwilę patrzył się z zainteresowaniem na idącą powolnie przed siebie dziewczynę, wahając się, czy do niej podejść. Wyglądała, jakby znowu potrzebowała pomocy. Może nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, ale to pewnie dlatego, że nie chciała nikogo budzić. Decyzję pozwolił Flavienowi podjąć dopiero upadek królowej. Wtedy bez zastanowienia zerwał się do biegu. Kiedy dotarł już do potomkini rodu Nouille, chwycił ją delikatnie za ramiona i przewrócił na brzuch.

Wstrzymał dech. Nie spodziewał się bowiem, że dziwna, magiczna choroba królowej atakuje różne części jej ciała. Tym razem żarzące się plamy przypominające pękającą pod skałą lawę znajdowały się na jej podbródku, szyi i dekolcie.

Flavien poczuł, że serce podchodzi mu do gardła. Widział, że na czole Maderine kroplił się pot. Ciężko oddychała. Miała również zamknięte oczy i wykrzywioną w grymasie bólu twarz. Chyba nigdy nie widział jej taką bladą. Wyglądała niemal jak duch. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co musi zrobić. Jednak to nie powstrzymało go przed rozglądnięciem się wokół siebie w celu ocenienia, czy aby na pewno nikt na niego nie patrzy. Kiedy to już zrobił, wystawił chłodną dłoń, uwalniając z niej dozę mocy, a potem ostrożnie przyłożył ją do szyi dziewczyny. Widział, że przez twarz królowej przechodzi coś w rodzaju ulgi. Cieszyło go, że nie wyrządził jej krzywdy, powodując nagły skok temperatury w ciele. Ogniste żyły zaczęły blednąć, jakby wnikały powolnie w skórę, wtedy zjechał dłonią niżej, przy okazji zaciskając usta i kierując spojrzenie ku sufitowi. Wiedział, że za dotykanie dekoltu królowej może mu się nieźle dostać. I nieważne będą wtedy jego intencje. Kiedy przesuwał dłoń niżej i niżej, wyobrażał sobie, jak Raunas chwyta go za szyję, a potem unosi wysoko miecz. Ciekawe, co zrobiliby z jego odciętą głową? A z ciałem? Wypatroszyliby je, zachowując szkielet, którym straszono by kolejnych strażników, którzy śmieliby dotknąć królowej? To naprawdę okropne wizje, ale nikt nie powiedział, że nieprawdziwe. Flavien był pewien, że czeka go marny los, ale czego nie robiło się, aby ocalić jedyną dziedziczkę tronu?

Kiedy spojrzał na chwilę w dół, dostrzegł otwarte oczy Maderine. Przez chwilę zdawała się nie rozumieć, co się dzieje, ale już w momencie, kiedy nabrała powietrza w płuca, Flavien wiedział, że zdaje sobie sprawę z tego, co czynił. Nie spodziewał się tylko jednego – że zacznie krzyczeć.

***

– On ma natychmiast zniknąć z zamku! – Głośny okrzyk dziewczyny przeszył salę obrad, w której znajdowały się tylko trzy osoby. Raunas, naczelny strażnik, a także osoba szkoląca młodych rekrutów w sztuce bitewnej, gniewna królowa Maderine, która nie szczędziła dzisiaj słów, a także przerażony Flavien, jej młody strażnik, który przecież nie zrobił niczego złego.

– Już wyraziłem swoje zdanie – odpowiedział chłodno mężczyzna, zakładając ręce na piersi. Chyba tylko on miał odwagę mierzyć się z samą królową, która nie znała takiego pojęcia jak litość czy wdzięczność. Flavien miał ochotę nazwać go swoim bohaterem. Za to od przytulenia zamierzał się powstrzymać.

– On mnie obmacywał, Raunas! – Głos Maderine stał się bardziej donośny. Chłopak aż się wyprostował na dźwięk jej słów. Bał się odezwać w swojej obronie, na szczęście rolę obrońcy przyjął mężczyzna, który za niego odpowiadał. Udało mu się szybko wytłumaczyć naczelnemu strażnikowi, że to, co zrobił, zrobił w dobrej wierze.

– Jego czyny nie miały na celu znieważenie twojej osoby, dlatego nie zgadzam się na usunięcie go ze stanowiska.

Maderine słysząc te chłodne słowa, nadmuchała policzki.

– To ja jestem królową! – wykrzyknęła, podchodząc gwałtownie do mężczyzny.

Raunas wciąż patrzył na nią z góry, reagując na krzyki jeszcze większym spokojem.

– Obiecałem twojej matce, że zrobię wszystko, aby chronić nasze królestwo, a co za tym idzie, również ciebie. Chyba zdołałaś dostrzec, że w ciągu ostatnich miesięcy twój stan bardzo się pogorszył? – Uniósł znacząco brew, na co Maderine zacisnęła usta, nie odpowiadając na to pytanie. – Masz wciąż do wykonania zadanie. Póki go nie wypełnisz, będę nieczuły na twoje rozkazy. – Raunas spojrzał w kierunku chłopaka, który niemal wygiął się w łuk. To spojrzenie szybko przeniosło się jednak na królową. – Moc Flaviena łagodzi działanie twojej choroby, dlatego będzie cię dotykał wtedy, kiedy będziesz tego potrzebowała.

Królowa chciała otworzyć usta, aby coś powiedzieć, szybko się jednak poddała. Chłopak widział w jej oczach łzy. Dosłownie na moment ich spojrzenia się skrzyżowały. Zaraz potem Maderine uniosła rogi sukni i bez słowa, szybkim, niemal biegnącym krokiem, opuściła salę. W pomieszczeniu zapanowała cisza.

Flavien spojrzał niepewnie na zamyślonego Raunasa. Czuł się na tyle zawstydzony milczeniem, że w końcu nie powstrzymał się i wyrzucił z siebie pierwsze lepsze słowa, jakie przyszły mu do głowy.

– Wychowywanie nastolatek musi być trudne.

Zaraz potem skarcił siebie w duchu za to stwierdzenie. Przecież to brzmiało jak obraza, i to nie byle kogo, bo królowej. Czy w jej przypadku musiał tak spektakularnie wszystko niszczyć?

Raunas spojrzał na niego ze zdziwieniem.

– Już się domyśliłeś? – spytał.

Flavien zamrugał nierozumnie oczami. Miał ochotę spytać, czego się domyślił, ale zanim cokolwiek powiedział, strażnik podjął inny temat:

– Dzisiaj będziesz przebywał w pokoju z królową. Nie możesz jej spuścić z oczu chociaż na minutę. Sam już widziałeś, że potrafi być uparta. Poza tym musi się nauczyć, że nie każdy będzie reagował na dziecięce kaprysy niedorosłego dziewczęcia, a przede wszystkim szacunku do innych ludzi.

Flavien przełknął ślinę.

Cóż, zapowiadała się ciekawa noc…