[33] WG: So brave, so foolish, so dead ~ Wilczy

Jest to tekst z serii, ale skupia się na pobocznej historii.

 Skrót A.E. oznacza ancient era, M.E - modern era.

Szaker to połączenie (nie tylko słowne) szamana i hakera, jest to autorski wynalazek.

 __________________________

A.E. 1274, VII

Skurcze męczyły ciało. Spinały mięśnie, pozwalały na złapanie oddechu i wracały. Coraz słabsze, tak jak coraz wątlejsza stawała się strużka krwi, sącząca się na prześcieradło. Czerwona plama powiększała się nieznacznie. Włókno po włóknie, wykrochmalona biel zmieniała kolor. Delikatnie, niemal niespostrzeżenie. Gdyby nie  kontrast, może nikt by nie zauważył.

Chyba że nie miałby odwagi spojrzeć. Jak ona. Mogła tylko zaciskać zęby i wczepiać palce w pościel. I starać się nie myśleć, intensywnie, nie wyobrażać sobie, nie patrzeć, nie czuć wilgoci między udami. Nie zastanawiać się. Nie cierpieć bardziej niż to konieczne. Nie czuć. Nic.

Na te starania odpowiedziała kolejna fala bólu. Nie miał on nigdy osiągnąć apogeum, ale nie była to żadna pociecha, tylko dywersja. Tam, gdzie panował spokój, teraz pojawiało się pęknięcie. Tylna furtka, szczelina, przez którą już zawsze się wśliźnie, w której się zadomowi i będzie bezpieczny. Odporny na każdy rodzaj leczenia. Będzie na zawsze. Tkwił głęboko i nie dawał o sobie zapomnieć. Jak zmora, wyrzut sumienia. Drzazga.

I never meant to get us in this deep

— Jeszcze chwilę — poinformował bezosobowy, pozbawiony emocji głos. Odwróciła głowę w drugą stronę. Cieknące nowym szlakiem łzy połaskotały ją w nos. Czuła drżenie nóg, które bezwiednie prężyła. Zmęczenie szargało nerwy, ale nie otępiało zmysłów. Była boleśnie świadoma, co się dzieje, przed czym nie ma odwrotu.

Bezradność, brak nadziei. Śmierć.

Kolejny skurcz, ostatni. Nie popatrzyła. Gdzieś tam w dole kończyło się życie. Nie patrzyła. Życie nierozwinięte, bezbronne i bezgłose, nie do końca chciane, nieuformowane, a mające pozostawić po sobie pustkę.

I never meant for this to mean a thing

— Już po wszystkim.

Nie patrzeć.

— Czy chcesz…

— Nie.

Nie patrzeć, nie pamiętać. Nie czuć. Nie wiedzieć.

— Byłby chłopak.

NIE WIEDZIEĆ.

Mężczyzna, stojący dotąd nieruchomo u wejścia, drgnął na słowa akuszera.

— Jaka szkoda — mruknął, ale ton jego głosu nie wskazywał na to, by było mu przykro. Minę miał niezadowoloną. W zimnych, niebieskich oczach widniała złość i zazdrość. Spojrzał na kobietę z wyrzutem.

— Obyś następnym razem tak się postarała — rzekł cierpko. — Ogarnij się. Potrzebuję Wyroczni w formie.

Będąc już pewną, że położnik wyszedł, zabierając to, na czego widok nie chciała się narażać, czego widok by ją złamał, zdołała podnieś się na łokciach.

— Somnus… — wydyszała. Drżącą ręką odsunęła na bok przyklejone do twarzy, mokre kosmyki włosów. Wychodzący z komnaty mężczyzna odwrócił się, by na nią popatrzeć.

Dostojne oblicze, ciemne włosy opadająca na jasne, cwane oczy w kształcie migdałów. Cyniczny uśmiech i niesmak, wyginający usta. Gdyby nie on, mogłaby naprawdę się w nim zakochać. Gdyby właśnie go nie znienawidziła.

— Nigdy się nie doczekasz potomka.

Uśmiech nawet na moment nie zrzedł z jego twarzy.

— Tym gorzej dla ciebie — odpowiedział na to całkiem wesoło. Tylko jego oczy zdradzały, że był wściekły. — Będziemy się starać tak długo, aż się uda.

Ten, który został Założycielem, który stworzył stolicę, nie mógł doczekać się spadkobiercy. A kolejna, którą wybrał na jego dawczynię, odmawiała wypełnienia swojego obowiązku. I najwyraźniej za nim nie przepadała.

Oh, I wish you were the one
Wish you were the one that got away

Za własnym królem.

Nie wiedział, która z porażek uwierała go bardziej. To, że żadna z branek nie powiła mu syna, czy fakt, że nie wszyscy go uwielbiali, kochali i rozkładali przed nim nogi. Nad tym musiał popracować. Nie dlatego, że gwałt nie byłby w jego stylu. Robił w życiu gorsze rzeczy. Ale fakt, że jego urok przestał działać, był niepokojący.

Jeszcze raz zerknął na szakera, którym była kobieta w komnacie. Jej szare oczy nie były już zakochane jak wtedy, gdy zabrał ją do cytadeli. A to niedobrze, bo zależało mu na tym, by była posłuszna. Musiał tę uległość przywrócić.

I już wiedział jak.

Uśmiechnął się, tym razem szczerze, opuszczając komnatę. Był pewien, że wizja egzekucji jej kochanka zdziała cuda.

M. E. 766

Zdaję sobie sprawę, że znajduję się na kolanach i bezwiednie pocieram szyję. Noctis wyciąga do mnie rękę, pomagając wstać.

— Dzięki — mówię, podnosząc na niego wzrok. Moje serce zamiera. To nie Noctis. To ktoś cholernie do niego podobny, ale nie on. Jest wyższy, przystojniejszy, gorszy. Tak cholernie źle patrzy mu z oczu. Mógłby być jego starszym, złym bratem. 

Ale jest jego przodkiem. Założycielem rodu Lucis Caleum. Ojcem Insomni. Pierwszym królem. Somnus, Mystic, Obrońca Stolicy, ściska moją dłoń. Uśmiecha się cwanie, ciemnozielona peleryna z kapturem nadaje złowieszczego blasku jego oczom.

— Jestem ci winien opowieść — mówi, a głos wydobywający się z tej ludzkiej postaci brzmi jak głos maklera, który zamierza oszukać cię na pieniądze i doradzić podjęcie złych decyzji w kupnie akcji na giełdzie — żebyś coś zrozumiała, Soltare.

Mam dreszcze. Ogarnia mnie trwoga.

— Mam na imię Mikhel — prostuję nieśmiało, ledwo poruszając ustami i patrząc z fascynacją w jego twarz, ale on tylko uśmiecha się pobłażliwie, jakby wiedział lepiej. Na dobrą sprawę, nie musiałby tłumaczyć mi niczego więcej. Już wiem, że wszystko co wydarzyło się do tej pory, nie miało znaczenia. Jeśli kiedykolwiek wydawało mi się, że czuję coś do Noctisa, byłam w błędzie. To nie jego zawsze kochałam.

Chłodne niebieskie oczy śmieją się ze mnie, zimne palce Somnusa zaciskają mocniej na mojej dłoni. Gdzieś mnie zabiera. Coś do mnie mówi, że będzie to długa podróż, pełna złych i szlachetnych czynów, wyroczni, bogów, uzdrowień i plag. I na pewno nie wrócę z niej taka sama.

I got caught up by the chase

A.E. 1274, II

ZAŁOŻYCIEL

Sztych ze zgrzytem opiera się o kamienną posadzkę.

— Ups… — Drapię się po głowie, w drugiej ręce swobodnie przytrzymując rękojeść miecza. Świeża krew spływa w dół ostrza, plamiąc ułożoną na podłodze mozaikę. — Szlag. Będę potrzebował nowej Wyroczni… Ale sama się nawinęła, widziałeś! — Celuję palcem w postawnego, zamaskowanego mężczyznę, który stoi z boku. Jest bardzo wysoki, potężny, a jednocześnie smukły, mimo noszonej zbroi. Spod zarzuconego na głowę płóciennego kaptura spływają na jego pierś pasy srebrzystych włosów. Nic nie odpowiada. Zadaniem Tarczy jest chronić króla, nawet samozwańczego, nie go oceniać. Schyla się i podnosi ciało młodej kobiety, którą przeszył mój miecz. Wciąż milcząc, postanawia wynieść ją z sali tronowej. Tłum poddanych rozstępuje się przed nim w takiej samej ciszy.

— Aera… — Drugie z ciał, leżących u moich stóp, przemawia. Mężczyzna o długich, posklejanych krwią włosach unosi głowę i wyciąga rękę w stronę oddalającego się Gilgamesha, który niesie jego narzeczoną. Martwą.

Krzywię się, ze wstrętem marszcząc nos.

— Jesteś skończony, bracie — syczę, nachylając się do niego.

— Zapłacisz… za to… — Z jego ran wyzierają lotne, czarno-fioletowe strużki przypominające gęste opary, na twarzy uwidocznia się gęsta sieć naczynek i żyłek, a źrenice pochłaniają tęczówkę. Z nieludzkim skowytem sięga rozcapierzoną dłonią w moim kierunku, ale w tym samym momencie ponownie przeszywam go mieczem.

— Oto wasz Ardyn Wybawiciel! — wołam kpiąco, przygwożdżając stopą jego ranny bark do podłogi. — Zdychaj, potworze.

Ardyn wygina się nienaturalnie i ryczy jak schwytane w sidła zwierzę, i chociaż robię, co mogę, żeby go zabić, on uparcie nie chce umrzeć.

— Zakuję cię w łańcuchy i zamknę tam, gdzie światło słoneczne nie dochodzi — odgrażam się, po raz kolejny przekręcając tkwiące w ciele Ardyna ostrze. — Będziesz tam gnił przez wieki — syczę zajadle — Ardynie Przeklęty.

PROROK

— Kolorowe żetony. Paski przygód. Przysługi. Sponiewierańcy. — mruczę i zaciągam się mocnym zapachem kadzideł i unoszącym się znad nich dymem. — Drzazgi. Drzazgi. Drzazgi. Złote planety. Nieprawdy. Następcy. Niewo…

— Dosyć. — Głos jak gilotyna, opada jak kurtyna, wizja matowieje.

— Niewol…

— Przestań! Dość tych bzdur!

Z leniwym  niezadowoleniem otwieram oczy. Shieda. Widzę jego szeroką pierś, twarde mięśnie brzucha spod rozsupłanego kimona. Opiera się o ścianę z założonymi rękami. Sprawia wrażenie znudzonego.

— Skieruj swoje straszne spojrzenie gdzie indziej.

On tylko prycha. Nie odwraca wzorku. Jedno z jego oczu jest bystre i niebieskie, drugie bladoczerwone, otoczone ciemną blizną. Otwiera się jak otchłań, mogłaby mnie pożreć. Jego zapach wypełnia moje płuca mgłą i cieniem. Jest przebiegły. Jest burzą i cierniem, i oplata mnie, rani moje kostki, ale jest piękny, więc na to pozwalam, dopóki razem kwitniemy, dopóki rany nie są zbyt głębokie, dopóki mogę oddychać, mogę… Nie mogę.

CIEŃ

Blednie. Łapię ją za ramiona i potrząsam, gdy jej oczy wędrują w głąb czaszki.

— Hej! — Z oburzeniem zaciskam zęby. — Soltare!

— Mmm? — Kobieta podnosi zdezorientowany wzrok na moją twarz. Szare oczy przysnuwa mgła, a ciężkie powieki do połowy opadają. — Znam cię — mówi, ociężale wskazując na mnie palcem. — Jesteś synem nocy i mroku. Cieniem. Zabójcą.

— A ty jesteś naćpana — odwzajemniam się. — Znowu.

And you got high on every little bit

— Jestem prorokinią. Wyrocznią. Sza…

— Jakoś nie widzę, żeby był tu ktoś, komu mogłabyś cokolwiek wyprorokować.

— A może mam przepowiednie dla ciebie? — Nagle znika jej ospałość,  palce mocno oplatają się wokół mojego nadgarstka, źrenice błyszczą, spojrzenie przeskakuje między moimi oczami. — Zakon upomni się o ciebie, mistrz nie pozwoli, by przerósł go uczeń. Wojowniku Lucis, otwórz swoje czerwone oczy. — Milknie, a mnie przejmuje nagły chłód, choć w pomieszczeniu jest duszno. Coś przewraca się w moich wnętrznościach, mruczy cicho, z aprobatą, próbując wdrapać się wyżej, wyżej, w głąb mojego umysłu.

— Czołem, Rhaast — słyszę jej głos i uśmiecham się zwycięsko, chociaż nie zamierzam. Znów ogarnia mnie ciepło, niezdrowe, otula szczelnie, paraliżuje zmysły, próbuje zepchnąć mnie w głąb ciemności.

Wyrywam dłoń z jej palącego dotyku, potrząsam głową, by się docucić.

— Skąd… wiesz? — Z trudem panuję nad utrzymaniem kontroli. Kontury rzeczywistości co rusz rozmazują się i odzyskują ostrość. Sekundami świat się zapada, wywraca na drugą stronę, przyjmując kształty wnętrza.

— Widzę go — Sol wyciąga rękę, jej palce swobodnie muskają bliznę przy kąciku mojego oka — tutaj. On nie jest twoim wrogiem.

Pomału, przecząco kręcę głową.

— Jest chciwy. Wypacza mnie. Zobacz.

Odrzucam kimono, miękki, śliski materiał zsuwa się z moich ramion, opada na podłogę. Stoję przed nią w szarawarach, a ona skupia wzrok na lewej stronie mojego ciała. Skóra na moim boku, ręce, barku jest zgrubiała, szaro-czerwona, przypomina pękającą skorupę wulkanu, odsłaniającą sieć wypełnionych lawą żyłek. Deformacja sięga na pierś, obejmuje dłoń, zaostrzając paznokcie w szpony. Również znamię na twarzy, czerwień oka i odbarwione na niebiesko pasmo włosów jest dziełem wypaczenia.

— I co? — pytam, oczekując od Sol jakiejś reakcji. — Co mam robić?

Sol przygryza wargi. Bierze mnie za rękę, wstaje i pociąga za sobą.

— Chodź ze mną, Kaynie.

— Dokąd? — Marszczę brwi, pozwalając się prowadzić drobniejszej kobiecie. — Znasz jakieś szamańskie sztuczki, żeby to… odczynić?

— Nie. — Uśmiecha się do mnie przez ramię.

— Więc… O co chodzi.

— O to, że jeszcze nigdy nie byłam z Darkinem.

PROROK

Bystre, męskie spojrzenie. Shieda szybko łapie, do czego zmierzam. Gdzie zmierzam. Uścisk jego chropowatej dłoni się wzmaga. Przysięgam, że jego zapach też. Pachnie słońcem. Rozgrzaną upałem skórą. Pożądaniem. Podoba mi się, jak pachnie. Podoba mi się, że daje się grzecznie prowadzić za rękę, ale uśmiecha się kącikiem ust i zerka na mnie spod półprzymkniętych powiek, a jego niebiesko-czerwone oczy żarzą się jak odłamki kolorowego szkła.

Przygryzam wargę, pochłaniając wzrokiem jego szerokie ramiona, obnażone obojczyki. Musi mu się podobać sposób, w jaki na niego patrzę, bo nagle przejmuje inicjatywę. Wyprzedza mnie i teraz to on prowadzi.

— Moja komnata jest…

— Wiem, gdzie — przerywa mi Kayn. — Już cię do niej odprowadzałem.

— Tak? — dziwię się. Zwykle ktoś z Zakonu czuwał, by wyrocznie nie krążyły w „potransowym” stanie po budynku lub co gorsza go nie opuszczały, ale zapamiętałabym, gdyby zadbał o mnie Darkin.

— Byłaś zbyt porobiona. Szakowałaś wtedy jakąś ważną wizję.

Przed moimi oczami pojawia się obraz elektryzująco niebieskiego kryształu. Nie mam złudzeń, czym jest, choć nigdy nie znajdowałam się w jego pobliżu. Chyba. Biorąc pod uwagę ilość dziur w pamięci nie mogę być niczego pewna stuprocentowo.

Kayn nie pozwala mi się nad tym zastanowić. Pociąga mnie energiczniej i przypiera do ściany. Ciało rosłego Drkina napiera na mnie, stoję zamknięta w jego ramionach, a nade mną błyszczą jego dzikie oczy. Przychodzi mi do głowy, że już nie ma ucieczki, nawet gdybym zmieniła zdanie. Sprowokowałam go. A dużo słyszałam o Kaynie Który Nie Odpuszcza. Jes legendą Zakonu. Ta myśl mnie podnieca, sięgam łapczywie do jego ust, przerywając stagnację, podczas której on przygląda mi się z góry.

Wargi ma spierzchnięte, oddech gorący. Chwytam go za włosy, wplątuję palce w miękkie, czarne sploty, odgarniam z oczu niebieski kosmyk grzywki, ale on przerywa zabawę. Jakby nagle się ocknął, zdał sprawę, że dobiera się do mnie na środku korytarza i każdy z Zakonu mógłby nas tu zobaczyć.

— Boisz się? — pytam zduszonym szeptem, a Shieda znów zwraca na mnie rozpalony wzrok.

— A ty? — odpowiada pytaniem, sięgając ręką w dół, zadzierając moje szaty.

Ja nie. Wszystko, co czuję, to dreszcze, niejasne poczucie bezpieczeństwa, przynależności, spełnienia. Zaciskam palce na jego ramionach, gdy bierze mnie mocno przy zimnej ścianie Zakonu. Och, Kaynie. Chciałabym, żebyś był moim jedynym. Ale przecież wiem, że nie będziesz.

Wish you were the one

CIEŃ

Mistrz Cieni patrzy na mnie w zastanowieniu. Jego wzrok jest surowy i beznamiętny jak zawsze. Nie jestem w stanie wyczytać nic więcej. Twarz ma osłoniętą gęstym, czarnym materiałem. Oszczędzono jedynie oczy, pozostawiając wąski pasek przestrzeni, przez którą widać je i pasmo skóry. Dwa bezlitosne punkty na bladym tle.

— Czyli teraz mam cię na stałe przypisać do ochrony szakerów?

Bardzo się staram, żeby moja mimika twarzy pozostała tak samo niewzruszona.

— Mamy ich niewielu, a wzbudzają coraz większe zainteresowanie.

— Czyżby? — Mistrz wstaje, powolnym krokiem schodzi z kilku stopni, by zrównać się ze mną. — Czyje? — pyta z przekąsem. Jego oczy przypominają teraz szparki.

— Państwa — odpowiadam zgodnie z prawdą, patrząc na Mistrza z góry bez mrugnięcia okiem.

— Państwa — powtarza po mnie. Jestem pewien, że wykrzywia w pogardzie usta, ale udaję, że niczego nie dostrzegam. Zakłada ręce na ramiona. Niemal niezauważalnie kręci głową. Jest mną rozczarowany. — Czym według ciebie jest Zakon?

— Organizacją, szkolącą wojowników, specjalizujących się w magii cieni.

— Kim jesteś, Kaynie?

— Wojownikiem.

— Właśnie. Nie ochroniarzem.

— Ale przecież i tak ktoś musi…

— Ktoś, nie ty. — Kącik moich usta drga. Już wiem, że z mojego planu nici. — Nie zamierzam marnować twojego potencjału, Shieda. Chyba nie sądzisz, że przyjąłem cię do organizacji, żebyś uganiał się za wyroczniami? — Nie podnosi głosu, mimo to czuję się skarcony. Milczę. — Jesteś przyszłością tej organizacji. Moim najpotężniejszym uczniem. Praca w terenie to twój żywioł. Jeśli coś cię zbytnio rozprasza, trzeba będzie usunąć to z murów Zakonu.

Tym razem ciężej zapanować mi na emocjami. Nie jestem w tym tak dobry jak on.

— Czyli według ciebie mamy tu żyć w celibacie? — W moim głosie słychać złość. Nie mam już wątpliwości. Mistrz patrzy na mnie z niesmakiem.

— Nie bez powodu nazywamy się Zakonem — tłumaczy tonem, który wskazuje na to, że informuje mnie o oczywistościach. — Wstrzemięźliwy wojownik podczas walki uwalnia ponad stop procent swoich możliwości. A ty masz być najlepszym wojownikiem, Kaynie.

Zaciskam pięści, nie kryjąc dłużej gniewu. Krew Darkina gotuje się w moich żyłach. Odejdę z Zakonu – postanawiam, zaciskając usta i skinąwszy Mistrzowi głową, zawracam. Zanim docieram do drzwi, te się otwierają. Pojawia się w nich bardzo wysoki człowiek w masce, przytrzymuje jedno skrzydło, by wpuścić mężczyznę w długiej, drogiej tunice i zielonkawej pelerynie narzuconej na ramionach. Mijam go, wymieniając z nim spojrzenie. Jego niebieskie oczy są cwane i pewne siebie, złe. Mimo że powinienem, nie oddaję mu czci, choć wiem, kim jest. Zakon nie podlega rządowi. Zwłaszcza samozwańczemu.

Mimo to przystaję przy drzwiach i z niepokojem obserwuję, jak Somnus ze swoim przydupasem Gilgameszem zbliżają się do Mistrza. Somnus wita go wylewnie i gdy Mistrz wyciąga rękę, ujmuje ją w serdeczny uścisk obu dłoni. A potem robi coś, na co ja, znając mistrza od dzieciaka, nigdy bym się nie odważył. Obejmuje go jak najlepszego kumpla i prowadzi w górę schodów, by usiąść z nim przy kamiennym stole. Gilgamesz zostaje na dole, krzyżuje na piersi masywne ramiona i patrzy w moją stronę, gotów interweniować. Ale ja nie robię nic. Poza mierzeniem Somnusa nienawistnym spojrzeniem. W powietrzu wyczuwam kłopoty.

Wish you were the one that got away

PROROK

Kayn jest dzisiaj niepohamowany, jego ruchy są ostre i mocne, pchnięcia głębokie, nieprędkie. Raz po raz wydusza ze mnie  jęk, dotykiem gwałtownie błądzi po mojej skórze, czuję jego dłoń na twarzy, palcami zahacza o moje wargi, wsuwa je między nie i dyszy w mi w kark, wywołując tym dreszcze. Jego wilgotne ciało przylega do mnie szczelnie, jestem nim otoczona. Tylko te krótkotrwałe odstępy, podczas których nawet nie mogę złapać tchu, gdy jego biodra odrywają się od moich, by nabrać rozpędu.

— Kayn… — dyszę, gdy już nie mogę znieść natężenia tego zbliżenia. — Kayn…! — Udaje mi się odwrócić na plecy pod jego ciężarem i widzę parę rozgrzanych oczu. Każde z nich jest czerwone. Rysy jego twarzy zdają się zmienione, bardziej surowe, toporne, a skóra twardsza. Oddycham pod nim prędko, odpychając dłońmi jego klatkę piersiową. On zamiera, patrzy na mnie, choć nie sądzę, by mnie widział. Rysy twarzy łagodnieją. Niebieski kolor pochłania czerwień. Już nie kocha się ze mną tak, jakby był wściekły. Kończy powoli, delikatnie, spierzchnięte wargi wpijają się w moje, zamyka oczy. Ja też. Słucham jego urywanego oddechu, zduszonego jęku, gdy dochodzi i opada na mnie, wciąż ściskając w ramionach. Nie jest w tym czuły, jest naturalny. Jest mężczyzną, który mógłby mnie pokochać i którego uczucia bym odwzajemniła. Jest bezpieczeństwem, pomimo swojej dwoistości. Bo ufam, że nad sobą zapanuje, tak jak teraz. I trochę liczę na to, że jednak nie.

— Cienie wypełniają twoją duszę — mówię, odwracając się na bok i podpierając na łokciu, gdy mężczyzna leniwie się ze mnie stacza. — Opowiedz mi o nich.

Wciąż ma lekką zadyszkę, kładzie sobie rękę na twarzy, zakrywając oczy przedramieniem. Szkoda. Bardzo lubię w nie patrzeć.

— Ile masz dzisiaj wizji? — pyta, ignorując moją prośbę.

— Wszystkie odwołane.

— Co? Dlaczego? — Odsuwa ramię i zerka na mnie czujnie.

— Mam się spotkać z kimś ważnym.

Kayn zrywa się z łoża, w pośpiechu wciąga szarawary i wysokie buty, nie dba o nagi tors, niemal nigdy tego nie robi.

— Czemu pozwalasz cieniom rządzić? — Jestem zaniepokojona, siadam, podciągając wyżej pościel, by zakryć piersi. Kayn tylko prycha, znów wyczuwam złość. Ale nie tylko. Gdy sięga za wezgłowie, by wydobyć stamtąd swoją absurdalną, przypominającą kosę broń, łapię go za nadgarstek, wbijając paznokcie w jego skórę.

— Ty się boisz — rozumiem, gdy on z sykiem zabiera rękę. — Czego się boisz, Kaynie?

Nie odpowiada, nie od razu. Zabiera broń, podchodzi do drzwi.

— Że to wszystko skończy się źle — wyznaje, rzucając mi spojrzenie, którego nie jestem w stanie rozszyfrować. — Że nie jestem w stanie tego powstrzymać.

Znika, zostawiając mnie z burzą myśli. Ubieram się w zamyśleniu, niemal bezwiednie sięgając po chabrowe kwiaty Tenebreii. Kruszę je i podpalam, a ich intensywny zapach odpręża mnie i wprowadza w trans. Nigdy nie rozumiałam tych chwil zapomnienia, ale zawsze je kochałam.

Nade mną otwierają się nieba. Po mnie sięga przeznaczenie. Omijam je niezbyt skutecznie. I choć to zmierzch mnie urzeczywistnia, choć pragnie mnie mrok, to wieczny przekwitły świt bierze mnie w posiadanie. Powiedz mi, czemu miałabym nie drżeć ze strachu przed paraliżem. Bo tylko na tyle mnie stać. Gdy otwierają się nieba.

ZAŁOŻYCIEL

— Halo? — Mrugam, skonsternowany, machając dłonią przed twarzą dziewczyny, ale  z kolei jej nawet nie drgnie powieka. Patrzy mi prosto w oczy, intensywnie i nic poza tym. — I to ma być ich najlepszy szaker… — mruczę do siebie w rozczarowaniu, rozglądając się po komnacie. Pachnie tu seksem. Ona nim pachnie. Seksem i tajemnicą. Wzdycham ciężko. — Chyba mi się nie przydasz, dziewczyno. Naprawdę szkoda. — Korzystając z jej braku reakcji, sięgam dłonią i wodzę palcem po jej policzku. Szczęce. Szyi. Dekolcie.

— A jej nie było ci szkoda? — pyta nagle, akurat w momencie, gdy mam zamiar odchylić materiał jej szaty. Cofam rękę, ale nie spiesznie, nie w popłochu, jak zrobiłby ktoś, kogo przyłapano na niecnym uczynku. Raczej z zawodem. Wykrzywiam usta, uśmiecham się do niej.

— Co masz na myśli?

— Poprzednią wyrocznię, którą przeszył twój miecz.

Znów nie pozwalam wpędzić się w konsternację. Śmieję się. Nie głośno, ale szczerze.

— Czyli rzeczywiście coś tam potrafisz — przyznaję, z uznaniem kiwając głową. — Jak to robisz? Łamiesz bariery umysłu i włamujesz się do czyjejś głowy?

Nie odpowiada. Jej nieobecne spojrzenie jest dziwnie hipnotyzujące. Wyprane z koloru. Szare, wypłowiałe.

— Ja też tak skończę — mówi, nie pyta.

— Tak, ciebie też chętnie bym przeszył, ale nie takim mieczem, o jakim myślisz — odpowiadam na to wesoło. Nie zraża mnie brak jakiejkolwiek reakcji. Raczej prowokuje. Raczej podsyca. Prowadzi na drogę, którą jeszcze nie wiem, że podążę.

— Chcesz być królem — kolejne stwierdzenie.

— Nie, ja jestem królem — poprawiam ją.

— A kto cię wybrał?

Teraz udaje jej się trochę mnie rozzłościć. Zaciskam zęby.

— Założyłem to miasto. Założę ród. Doprowadzę do rozkwitu państwa. Skoro będę nim rządzić, to znaczy, że jestem królem.

— Kryształ miał na ten temat inne zdanie.

Marszczę brwi. Co ona może wiedzieć o krysztale? A jeśli wie… Nagle zdaję sobie sprawę z powagi sytuacji. Bo jeśli ona wie… Patrzę na nią uważnie. Wie. Na pewno. I wie, że ja wiem, że ona wie. I że nie mogę tego tak zostawić. Jakby w odpowiedzi na moje myśli, kiwa ponuro głową.

— Jesteś mi przeznaczony, Somnusie. — Nie brzmi to romantycznie, raczej smutno. Niezbyt podoba mi się ten ton. Zdecydowanie zasługuję na więcej uczucia.

— Dobrze, że tak uważasz, bo zabieram cię ze sobą — informuję ją oschle, mrużąc oczy. Jej postawa mi się nie podoba, ale potrzebuję wyroczni. I nie mogę zostawić jej przy życiu, nie mając nad nią kontroli. Skąd mam wiedzieć, komu wygada i kto uwierzy, że kryształ na króla wybrał Ardyna.

PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

A.E. 1274, III

PROROK

— Jest jeszcze za wcześnie.

Somnus nie słucha. Ściąga szaty. Nie pośpiesznie, ale z determinacją. Nie budzi to we mnie podniecenia, lecz lęk.

Oh, if I could go back in time
When you only held me in my mind

— Nie jestem na to gotowa.

Był czas, że byłam. Że go pragnęłam. Nie wiem dlaczego. Może pociąga mnie zło. Krwiożercze usposobienie Darkinów. Dziedzictwo Zakonu. Krew na dłoniach Somnusa. Jego władza. Pewny siebie sposób poruszania. Kpiący, szczery śmiech. Brzydko skrzywione usta. Może schlebiał mi sposób, w jaki patrzył na mnie Założyciel.

Jest mi wstyd za każdy dreszcz, który czułam, gdy muskał mnie rąbek jego szaty, kiedy mijałam go na korytarzach cytadeli. Wystarczyło, że na mnie spojrzał w ten sposób. Złapał za ramiona w niby serdeczny sposób, prezentując mnie swoim doradcom, jako nieocenioną dla niego pomoc. Jako Wyrocznię. Wtedy mogłabym być jego, tak jak byłam Kayna, który o mnie zapomniał.

Just a longing gone without a trace

Somnus i panujące między nami napięcie trochę rekompensowało tęsknotę. Dziś nie rozumiem, co w nim widziałam. A jeszcze mniej, co on zobaczył we mnie. W dziewczynie z Zakonu, poprzestawianej i z wiecznie zamglonym umysłem, biegającej boso po zimnych posadzkach jego cytadeli. Znającej każdy jego brudny występek.

Kiedy wreszcie wezwał mnie do swoich osobistych komnat, wiedziałam po co. Chyba nawet na to czekałam. Ale że tego samego wieczora samozwańczy władca Insomnii odsunie się ode mnie z wyrazem obrzydzenia na twarzy… Tego się nie spodziewałam. Pamiętam doskonale, jak jego niebieskie oczy spojrzały na mnie żywo, ciemne brwi zeszły się ze sobą, załamując powieki, a dłoń, którą trzymał na moim brzuchu, cofnęła się, niczym oparzona.

— Jesteś… — syknął, ale dalsza część zdania nie chciała mu przejść przez usta. — Z kim. — Patrzył na mnie dziko, z wielką złością, jak człowiek, któremu pokrzyżowało się wielkie plany. — Z nim — odpowiedział sam sobie, zanim zdążyłam się odezwać. — Pakuj się i jeszcze dziś masz stąd zniknąć.

Obserwowałam, jak napięcie się odwraca i prędko opuszcza pomieszczenie. Wrócił, gdy tylko uświadomił sobie, że wyszedł z własnej komnaty. Przytrzymał mi skrzydło drzwi, ostentacyjnie na mnie nie patrząc, dając do zrozumienia, że to ja mam sobie pójść. Usta zaciskał tak mocno, że wyglądały jak cienka kreska wyciosana w marmurze. Nozdrza drgały ze złości.

Trochę było mi wstyd, a trochę się ucieszyłam z powrotu do Zakonu. Nie za bardzo, bo w żadnej wizji tego nie widziałam. W każdej towarzyszył mi Somnus. Dlatego pakowałam się szybko, zanim zmieni zdanie. Nie zdążyłam.

— Znalazłem inne rozwiązanie — powiadomił mnie, gdy już byłam gotowa, by odejść. — Wiesz, że nie mogę na to pozwolić. — Kiwnął głową na wrota, które okazały się zamknięte, gdy tylko złapałam za potężną, metalową klamkę. — Naprawimy to. Nie przekażesz tych swoich zdolności rodowi Shiedy. Lucis Caelum bardziej na to zasługują. Wyobraź sobie — jego wzrok przysnuła wizjonerska mgła — króla, który potrafi komunikować się z kryształem. Czerpać z niego moc. — Spojrzał na mnie, już nie wydawał się zły. Raczej niezdrowo podniecony. — Mógłby zapewnić stolicy ochronę, której nie przełamałby żaden najeźdźca. — Jego oczy błyszczały. — Wystarczy, że rozwiążemy jeden mały problem.

Nigdy się na to nie zgodziłam. A Somnus nigdy nie ustępował. Pozbył się mojego brzemienia. A miesiąc później odwiedził mnie w moich komnatach.

— Nie — protestuję, gdy sięga ku moim szatom. — Somnus… — Jego dłonie niecierpliwie wdzierają się pod materiał. — Somnus! — Nie słucha. Napiera, pcha mnie na łoże, kładzie się na moje trawione gorączką ciało, kolanem rozwiera mi nogi. — NIE! — Ból, który czuję pod jego naciskiem jest jak biała błyskawica, uderza w mój umysł, przyćmiewa. Oddycham prędko, gubiąc rytm. Kiedy świat zrzuca biel, na twarzy władcy widzę nierówne, czerwone zadrapania. Powoli perlą się na nich drobniutkie kropelki krwi.

Oh, I wish I never ever seen your face

Jednocześnie trzymam go od siebie z dala na odległość wyprostowanej ręki. Dłoń zaciskam na jego podbródku, tuż pod zadrapaniem, desperacko nie pozwalając mu się zbliżyć.

— Pożałujesz tego — słyszę, otumaniona gorączką. Potem twarz Somnusa znika. Przez tę jedną, spędzoną na dreszczach noc mam nadzieję, że na zawsze.

I wish you were the one
Wish you were the one that got away

Dochodzę do siebie przez kilka następnych dni. Kiedy majaki zaczynają ustawać, myślę o Kaynie. Że chciałabym go zobaczyć. Chciałabym z nim uciec. Na moment zapominam, że potęga Lucis Caelum rozrosła się ponad miarę Zakonu. Chcę wierzyć, że nie. Ale boleśnie uświadamiam sobie, jaka jest prawda, gdy widzę Kayna. Wygląda, jakby wkroczył do cytadeli prosto z pola bitwy. Zwykle schludny, gładki i długi warkocz jest mocno zmierzwiony. Kayn jest brudny, na jego twarzy widzę rozmamane smugi potu i kurzu. Nagi tors znaczą świeże, płytkie cięcia. Spodnie ma potargane.

— Właśnie się dowiedziałem — mówi z przejęciem, podchodząc do mnie. W gruboskórnej dłoni ściska rękojeść kosy. — Co ci zrobił… — Głos więźle mu w gardle, niebiesko-czerwone oczy patrzą na mnie z niepokojem. — Mi zrobił — dodaje ciszej. Sięga dłonią ku mojej twarzy, by kciukiem rozetrzeć łzę na moim policzku. Jego palący dotyk przekonuje mnie, że nie jest jednym z moich urojeń.

— Co ty tu robisz — wymawiam prędko, ściskając jego dłoń, zbliżając ją do swoich ust. — Gdzie byłeś?

— Zakon… — zaczyna Kayn, ale nie kończy, potrząsa głową. — Zabieram cię stąd. 

Łapie mnie za rękę, prowadzi do wyjścia. Ale tam już czeka na nas Somnus wraz ze swoją Tarczą i całą zamkową strażą. I wiem, że to on za tym stoi.

— Brać go — mówi tylko, a Kayn wpycha mnie z powrotem do komnaty, zatrzaskuje drzwi. Stojąc za nimi, czuję wybuch energii. Ciemnej, czerwonej. Słyszę przestraszone okrzyki i nieustępliwe rozkazy, czuję bijące z drugiej strony ciepło. Drzwi są zablokowane, drżą raz po raz od uderzeń. Świst kosy w powietrzu. Łatwo, idzie mu łatwo. Póki nie zderza się z tarczą.

Jak to rozegrasz, Somnusie? Weźmiesz Darkina żywcem? Zaplanujesz egzezkucję? Czy twoja Tarcza zgładzi go tu i teraz. Jak chcesz go pokonać? Jak chcesz mnie przekonać?

Kładę rękę na dygoczących drzwiach. Przyszłość dzieli się ze mną skąpym obrazem. Wszystko, co widzę, to ty, Kaynie.
           Jesteś taki odważny, stojąc naprzeciw nich wszystkich. 
           Taki głupi, przychodząc tu w pojedynkę. 
           Taki martwy.
     Wizja kołysze się w mojej głowie. Nad twoją wiatr potrząsa szafotem. Rzeczywistości nakładają się na siebie i już nie wiem, która z nich jest prawdziwa.